Daniel al-Rashid

Αναρχική Θεωρία

01 Σεπτεμβρίου 2020

• αναρχικό κίνημα
• anarchism
• αναρχική-θεωρία

Daniel al-Rashid*

Η έννοια του φεντεραλισμού είναι κάτι που εμφανίζεται ξανά και ξανά στην αναρχική λογοτεχνία και την αναρχική δραστηριότητα, αλλά στη σημερινή εποχή, σπάνια αναπτύσσεται - τουλάχιστον στην Αγγλική γλώσσα. Είναι πιο πιθανό να ακούσετε τους ανθρώπους να μιλούν για «άμεση δημοκρατία», «αποκέντρωση», «οριζοντιότητα» και άλλες ελαφρώς διαφορετικές έννοιες αντί για «φεντεραλισμό» απλό και ξεκάθαρο. Αυτό το άρθρο προορίζεται να δώσει μια αξιοπρεπή εισαγωγή σε αυτόν τον φεντεραλισμό, απλά και ξεκάθαρα, ενώ παράλληλα επεξεργάζεται λίγο περισσότερο τη σημασία του.

Τι είναι φεντεραλισμός;

Ο φεντεραλισμός είναι μια μέθοδος οργάνωσης που υποστηρίζει ότι η κοινωνία πρέπει να είναι δομημένη από κάτω προς τα πάνω. Η όλη ορμή κινείται προς τα πάνω, από την περιφέρεια στο κέντρο - τα τμήματα που βρίσκονται λίγο πιο πάνω είναι απλώς η άμεση έκφραση των χαμηλότερων τμημάτων που συνδυάζουν και αναθέτουν συγκεκριμένες εργασίες, όπως η διοίκηση και ο συντονισμός για πρακτικούς λόγους.

Σε μια ομοσπονδία, οι ομάδες-συστατικά μέρη είναι αυτόνομες και αυτοπροσδιορισμένες. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να συνδεθούν ή να αποσυνδεθούν όπως θέλουν, χωρίς να τους επιβάλλονται περιορισμοί πέρα ​​από τις αρχές και τους στόχους που όλοι συμφώνησαν κατά τη διαδικασία της ομοσπονδιοποίησης. Δεν υπάρχει κεντρικό σώμα που να εκδίδει εντολές από πάνω, όπως γίνεται με τις κυβερνήσεις ή τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. η κατεύθυνση της οργάνωσης καθορίζεται από τις συστατικές της μονάδες που συνεργάζονται ελεύθερα μεταξύ τους. Μπορεί να υπάρχουν επιτροπές και συμβούλια ανώτερου επιπέδου, αλλά αυτά δεν έχουν καμία εξουσία να κατευθύνουν την ίδια την οργάνωση και αποτελούνται από αντιπροσώπους με αυστηρές, ανακλητές εντολές. Οι μονάδες έχουν πλήρη ελευθερία να αποσυνδεθούν εάν το επιθυμούν, γνωρίζοντας φυσικά ότι κάνοντάς το αυτό θα έπαυαν να έχουν τα οφέλη από τη συμμετοχή τους στην ομοσπονδία.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη μέθοδος λήψης αποφάσεων που θα μεταφερθεί στο εσωτερικό των συστατικών μονάδων ή σε διαπραγματεύσεις μεταξύ τους. Ο ακριβής τρόπος με τον οποίο οι ομάδες λαμβάνουν αποφάσεις επαφίεται στις ομάδες, υπολογίζοντας ποιες μεθόδους λειτουργούν καλύτερα σε κάθε μια στις ιδιαίτερες περιστάσεις τους. Το κρίσιμο στοιχείο είναι ότι γίνεται σεβαστό το δικαίωμα ελεύθερης σύνδεσης. Για παράδειγμα, ορισμένες ομάδες λειτουργούν σύμφωνα με τη συνολική συναίνεση. Οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται μέχρι να συμφωνήσουν όλοι. Άλλοι εργάζονται μέσω ενός τροποποιημένου συστήματος συναίνεσης, όπου τα μέλη προσπαθούν να επιτύχουν την ομοφωνία, αλλά είναι σε θέση να καταλήξουν σε ψήφισμα εάν ένα ή δύο μέλη αντέχουν hold out ανεξάρτητα. Άλλοι μπορεί να χρησιμοποιούν απλή πλειοψηφία, με τους «χαμένους» ψηφοφόρους να μην υποχρεούνται να λάβουν απόφαση με την οποία διαφωνούν.

Η εξεύρεση λύσης σε αυτά τα προβλήματα φέρνει και την εύρεση του σωστού συνδυασμού αλληλεγγύης και αυτονομίας - της δέσμευσης της ομάδας και της ελεύθερης σύνδεσης. Είναι ανόητο να περιμένουμε την ίδια προσέγγιση που λειτουργεί για μια ομάδα συγγένειας ή για πέντε αγωνιστές, να εφαρμοστεί σε μια ένωση δεκάδων χιλιάδων μελών, έτσι που οι ακριβείς αποφάσεις γι’ αυτά τα θέματα αφήνονται στους ανθρώπους που ξέρουν πώς να αποφασίσουν καλύτερα - τις σχετικές ομάδες και τα ίδια τα άτομα.

Αυτό το είδος της ελεύθερης σύνδεσης δεν είναι κάτι ξένο για την κοινωνία, και δεν αναπτύχθηκε από τους αναρχικούς από το τίποτα. Σε μεγάλο...

Περισσότερα …