FARJ

Αναρχική Θεωρία

27 Δεκεμβρίου 2020

• αναρχικό κίνημα
• αναρχισμός
• αναρχική-θεωρία
• αναρχικός κομμουνισμός

To «Κοινωνικός Αναρχισμός και Οργάνωση» της Αναρχικής Ομοσπονδίας του Ρίο ντε Τζανέιρο (FARJ) είναι μια πρακτική επεξεργασία της λαϊκής αναρχικής τάσης του εσπεσιφισμού στη Νότια Αμερική. Οι ιδεολογικές καταβολές του εσπεσιφισμού προέρχονται από κλασικούς αναρχικούς και κομμουνιστές, όπως ο Ρώσος αναρχικός Μιχαήλ Μπακούνιν τον 19ο αιώνα και ο Ιταλός αναρχικός Ερρίκο Μαλατέστα, τον 19ο και 20ο αιώνα, οι οποίοι ανέπτυξαν τις θεωρητικές βάσεις του αναρχοκομμουνισμού, ανοίγοντας παράλληλα τη συζήτηση σε σχέση με την οργανωμένη συμμετοχή των αναρχικών στο εργατικό κίνημα. Οργανωτικά ο εσπεσιφισμός είναι εμπνευσμένος από τον Πλατφορμισμό, ένα επίμαχο πρόγραμμα γραμμένο από Ουκρανούς αναρχικούς που εξέφρασαν την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας ειδικής αναρχικής οργάνωσης, μετά τη στρατιωτική ήττα των αναρχικών από τους μπολεσεβίκους το 1921 στην Ουκρανία, προσαρμοσμένος στα πλαίσια της Νοτίου Αμερικής, τον 21ο αιώνα. Ο εσπεσιφισμός, εμπνευσμένος από την ιστορία των αναρχοκομμουνιστών και των πλατφορμιστών, επιδιώκει τη δημιουργία μιας ειδικής αναρχικής οργάνωσης με πρόταγμα την κοινωνική επανάσταση για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την αντικατάστασή του από ένα σύστημα ελευθεριακού σοσιαλισμού. Το βιβλίο «Κοινωνικός Αναρχισμός και Οργάνωση» ανοίγει μια συζήτηση σε σχέση με το ιστορικό πλαίσιο μέσα από το οποίο ξεπήδησε η συγκεκριμένη πολιτική τάση, ορίζει τις εκμεταλλευόμενες τάξεις που δύναται να αποτελέσουν το επαναστατικό υποκείμενο, αποτυπώνει τις μεθόδους με τις οποίες οι αναρχικοί μπορούν να επηρεάσουν τα κοινωνικά κινήματα και τους πιθανούς τρόπους λειτουργίας μιας ειδικής αναρχικής οργάνωσης.

Ο εσπεσιφισμός στη Νότια Αμερική προέκυψε ως μια πολιτική και οργανωτική απάντηση σε ένα έλλειμμα που η FARJ περιέγραψε ως «κοινωνικό φορέα του αναρχισμού», δηλαδή ένα έλλειμμα κοινωνικών κινημάτων ή λαϊκων οργανώσεων μέσω των οποίων τα αναρχικά ιδανικά μπορούν να διαδοθούν και τελικά να γίνουν ευρέως γνωστά και ηγεμονικα μέσα σ΄αυτά. Στις αρχές του εικοστού αιώνα, ο επαναστατικός συνδικαλισμός, κατά παρόμοιο τρόπο με το αναδυόμενο συνδικαλιστικό κίνημα της Ευρώπης, απέκτησε μια δυναμική στη Νότια Αμερική, με τα αναρχικά ιδεώδη του φεντεραλισμού, της εργατικής ανεξαρτησίας, της αποκέντρωσης, του αντιμιλιταρισμού, του αντι-εθνικισμού και της γενικής απεργίας να υιοθετούνται από το Πρώτο Εργατικό Συνέδριο της Βραζιλίας. Παράλληλα, δημιουργήθηκαν και άλλοι πολιτιστικοί φορείς/οργανισμοί, όπως σχολεία, κοινωνικά κέντρα και θέατρα που είχαν τις ίδιες αρχές στο στίβο της ταξικής πάλης με τα συνδικάτα. Ωστόσο, από το 1920 περίπου και μετά, αναπτύχθηκε ένα σφοδρό κύμα καταστολής ενάντια στα συνδικάτα και τους αναρχικούς, ενώ τα ευρωπαϊκά εργοστάσια άνοιξαν ξανά, κάνοντας εξαγωγές, κλείνοντας έτσι τα βιομηχανικά εργοστάσια στη Νότια Αμερική και με το Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας να γυρνά την πλάτη του στα συνδικάτα, συμμαχόντας με τους ρεφορμιστές. Ομοίως, τα ρεύματα μέσα στον ίδιο το αναρχικό κίνημα άρχισαν να απωλούν την επαναστατική προοπτική, με τον συνδικαλισμό να μην θεωρείται ως μέσο για ένα σκοπό, αλλά να αποτελεί αυτοσκοπό, χάνοντας έτσι τον επαναστατικό προσανατολισμό τους.

Ο εσπεσιφισμός επιδιώκει την συγκρότηση του κοινωνικού φορέα του αναρχισμού στα πλαίσια του 21ου αιώνα, παρέχοντας τα μέσα για την κοινωνική επανάσταση. Εμμένει στην «κλασική», ταξική μορφή του αναρχισμού ενάντια σε κάποια σύγχρονα ρεύματα του αναρχισμού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε life-style αναρχισμό, ή αντί-οργανωτικό αναρχισμό. Το κίνημα του Occupy Wall Street είναι ένα καλό παράδειγμα, όπως αυτό του συνδικαλισμού χωρίς επαναστατική...

Περισσότερα …