Ας μην ξεχνάμε, ότι ο Ντιέγκο δε χτυπούσε μόνο «προς τα πάνω», δηλαδή τους ισχυρούς, αλλά και προς τα κάτω.
«Ήταν στο πλευρό των καταπιεσμένων», «δεν ξέχασε ποτές τις ρίζες του», «ανέδειξε το ποδόσφαιρο του Νότου», είναι οι φράσεις που επαναλαμβάνονται αυτές τις μέρες μετά το θάνατο του Μαραντόνα. Όπως επίσης, ότι πήρε θέση απέναντι στο εμπάργκο ενάντια στην Κούβα, στήριξε τη Βενεζουέλα του Τσάβες, ήταν «απείθαρχος».
Ξεχνάμε όμως, ότι ο Ντιέγκο δεν χτυπούσε μόνο «προς τα πάνω», δηλαδή τους ισχυρούς, αλλά και προς τα κάτω. Ξεχνάμε τα περιστατικά κακοποίησης γυναικών, τις φωτογραφίες με ανήλικες στην Κούβα, όπου πήγαινε για σεξοτουρισμό, ξεχνάμε ότι ήταν πολύ κακός σύζυγος και πολύ κακός πατέρας, έχοντας αφήσει παιδιά σε διάφορα μέρη του κόσμου, για τα οποία ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε. Διαβάζοντας τα αφιερώματα στο πρόσωπό του, ακόμα και από μέσα στου αριστερού ή του αναρχικού χώρου, η σελίδα επιλέγει να συνταχθεί με μία – προφανώς μειοψηφική – μερίδα κόσμου, που εγείρει τα εξής ερωτήματα:
Όσοι και όσες υποτίθεται ότι παλεύουμε για μία καλύτερη κοινωνία, μπορούμε να ανεβάζουμε κάποιους θνητούς σε ένα βάθρο, μόνο και μόνο ακολουθώντας το «λαϊκό αίσθημα»;
Μπορούμε να συγχωρούμε καταπιεστικές και κακοποιητικές συμπεριφορές αυτών των ανθρώπων, μόνο και μόνο επειδή ξύπνησαν μεγάλα πάθη σε λαϊκές ομάδες και σε ολόκληρες πόλεις ή χώρες; Και αν ναι, ποιο ακριβώς είναι το σύνορο και το κριτήριο της δικαιολόγησης;
Ας μην μπούμε καν στη συζήτηση ότι το ποδόσφαιρο ήταν και συνεχίζει να είναι το κατεξοχήν κανάλι διοχέτευσης φαλλοκρατικών συμπεριφορών, ότι ήταν και συνεχίζει να είναι ένα πεδίο που στηρίζεται σε αξίες της πατριαρχίας και που ξερνάει τις γυναίκες και άλλα άτομα που ξεφεύγουν από αυτό το μάτσο πρότυπο. Ας μην μπούμε σε αυτήν τη συζήτηση, αλλά ας επικεντρωθούμε σε ένα ζήτημα που πρέπει να μας προβληματίσει, ως αγωνιζόμενα υποκείμενα. Η μορφή του Μαραντόνα είναι η τυπική μορφή του βίαιου, κακοποιητή και παιδόφιλου που υπάρχει σε οικογενειακά περιβάλλοντα. Είναι η τυπική μορφή του κακοποιητικού «συντρόφου», για τον οποίο στις συλλογικότητες μας κάνουμε τα στραβά μάτια, επειδή «είναι αγωνιστής», δέρνει μπάτσους, έχει δικαστήρια. Είτε στο σπίτι, είτε στη δουλειά, είτε σε κινηματικούς χώρους, τα θύματα της κακοποίησης πρέπει απλώς να σιωπήσουν και να ανέχονται διαρκώς τους κακοποιητές τους και ποτέ μα ποτέ δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να μιλήσουν για τον πόνο που τους προκάλεσαν, μόνο και μόνο επειδή για τα μάτια της πλειοψηφίας, οι κακοποιητές είναι σπουδαία άτομα.
Αυτές τις νοοτροπίες αναπαράγουμε; Ότι υπάρχουν πράγματα που καλό είναι να μη λέγονται, εντάξει μωρέ, πρέπει να καταλάβουμε ότι κανείς δεν είναι τέλειος; Και τα σώματά που υπέστησαν βία, πότε θα βρουν ειρήνη και δικαιοσύνη; Σίγουρα αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, όσο επικρατεί αυτή η λογική σε κοινωνικό επίπεδο, δε θα γίνει όσο μαθαίνουμε στα παιδιά μας να λατρεύουν είδωλα, των οποίων τις πράξεις αποσιωπούμε, δε θα γίνει όσο προσπαθούμε να φιμώσουν τις φωνές που υπενθυμίζουν αυτόν τον αντίλογο.
Καλό είναι λοιπόν να μη θεοποιούμε κανέναν και ναι, κάποιoι άνθρωποι που έχουν τοποθετηθεί ψηλά, ίσως πρέπει να αποκαθηλώνονται. Καλό είναι επίσης, αυτή η μερίδα της αριστεράς και της αναρχίας, που στις 25 Νοέμβρη έκανε δημοσιεύσεις ή συμμετείχε σε συγκεντρώσεις ενάντια στην έμφυλη βία και την ίδια μέρα έγραφε διθυράμβους για τον Μαραντόνα, να προβληματιστεί γύρω από τις αντιφάσεις της και κυρίως, γύρω από τις αξίες της.
