Περίπου δύο χρόνια αφότου γράφτηκε, το βιβλίο του Λουίτζι Φάμπρι (Δικτατορία και Επανάσταση, Luigi Fabbri 1921) σε σχέση με τη ρωσική επανάσταση, διατηρεί αναλλοίωτη τη φρεσκάδα του και παραμένει το πιο ολοκληρωμένο και οργανικό έργο που γνωρίζω σχετικά με αυτό το ζήτημα. Και μάλιστα, ήταν τα τελευταία γεγονότα στη Ρωσία που ήρθαν να επιβεβαιώσουν την αξία αυτού του βιβλίου, προσφέροντας μια έσχατη και πιο εμφανή εμπειρική απόδειξη τόσο στα συμπεράσματα που έ- βγαλε ο Φάμπρι μέσα από τα τώρα πια γνωστά γεγονότα όσο και στις γενικές αρχές που προκρίνουν οι αναρχικοί.
Το βασικό υλικό του βιβλίου αφορά μια συγκεκριμένη περίπτωση της παλιάς, αιώνιας διαμάχης μεταξύ ελευθερίας και αυταρχίας, η οποία εμφανίζεται σε όλη την ιστορία του παρελθόντος και βασανίζει περισσότερο από ποτέ τον σύγχρονο κόσμο, από την εξέλιξη της οποίας εξαρτάται τόσο η μορφή της εν εξελίξει επανάστασης όσο και αυτών που θα συμβούν στο μέλλον.
Η ρωσική επανάσταση εξελίχθηκε με ανάλογο τρόπο με όλες τις προηγούμενες επαναστάσεις. Μετά από μια ανοδική περίοδο προς ακόμη μεγαλύτερη δικαιοσύνη και ελευθερία, που κράτησε όσο η λαϊκή δράση επιτιθόταν και χτυπούσε τις συντεταγμένες εξουσίες, ήρθε - αμέσως μόλις κατάφερε να παγιωθεί - η νέα κυβέρνηση, η περίοδος της αντίδρασης, η προσπάθεια της νέας εξουσίας, άλλοτε αργά και σταδιακά και άλλοτε γρήγορα και βίαια, να καταστρέψει το συντομότερο δυνατό τις κατακτήσεις της επανάστασης και να εγκαθιδρύσει μια τάξη που θα εξασφαλίζει τη διατήρηση στην εξουσία της νέας κυβερνητικής τάξης και θα υπερασπίζεται τόσο τα συμφέροντα των νέων προνομιούχων όσο και εκείνα των παλαιών, που κατάφεραν να επιβιώσουν της χιονοθύελλας.
Στη Ρωσία, χάρη στις ιδιαίτερες συνθήκες της, ο λαός έριξε το τσαρικό καθεστώς και έφτιαξε, μέσω της ελεύθερης και αυθόρμητης πρωτοβουλίας, τα δικά του σοβιέτ (που ήταν τοπικές επιτροπές εργατών και αγροτών, άμεσοι εκπρόσωποι των εργαζομένων και υποκείμενοι στον άμεσο έλεγχο των ενδιαφερομένων), απαλλοτρίωσε τους βιομηχάνους και τους μεγαλογαιοκτήμονες, αλλά και ξεκίνησε να οργανώνει στη βάση της ισότητας, της ελευθερίας και με κριτήρια δικαιοσύνης, αν και σχετικά, τη νέα κοινωνική ζωή.
'Έτσι η επανάσταση εξελισσόταν και, μέσω του πιο μεγαλειώδους κοινωνικού πειράματος που θυμάται η ιστορία, έδινε στον κόσμο το παράδειγμα ενός μεγάλου λαού που προσπαθεί να ασκήσει όλες του τις ικανότητες, φτάνοντας στη χειραφέτηση και την οργάνωση της ζωής του σύμφωνα με τις ανάγκες, τα ένστικτα και τη βούλησή του, χωρίς την πίεση μιας εξωτερικής δύναμης που τον περισφίγγει και τον εξαναγκάζει να υπηρετεί τα συμφέροντα μιας προνομιούχας κάστας.
Δυστυχώς, όμως, μεταξύ των ανθρώπων που συνέβαλαν κατά πολύ στο να δοθεί το τελειωτικό χτύπημα στο παλιό καθεστώς, υπήρχαν φανατικοί δογματικοί, άγρια αυταρχικοί, καθώς ήταν απολύτως πεισμένοι πως κατείχαν την «αλήθεια» και είχαν την αποστολή να «σώσουν» τον λαό ο οποίος, κατά τη γνώμη τους, δεν μπορεί να σωθεί από μόνος του, αν δεν ακολουθήσει τους δρόμους που υποδείκνυαν εκείνοι. Αυτοί, εκμεταλλευόμενοι το γόητρο που τους έδινε η συμμετοχή τους στην επανάσταση και κυρίως η ισχύς που είχαν λόγω της οργάνωσής τους, κατάφεραν να υφαρπάξουν την εξουσία, βασιζόμενοι στην αδυναμία των υπολοίπων και ιδιαιτέρως των αναρχικών, που ναι μεν είχαν συμβάλει στην επανάσταση και μάλιστα περισσότερο από...
Camillo Berberi
1. Δεν θα πω όπως λένε μερικοί: Δεν μπορώ να μην μιλήσω! Όχι, θέλω να μιλήσω. Έχω καθήκον και δικαίωμα να το κάνω στο όνομα της αυτοκριτικής, η οποία είναι η ουσία κάθε κόμματος ή κινήματος που ασχολείται με το να εξασφαλίσει την εμφάνιση του και να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή. Πεισμένος ότι η Ισπανική Επανάσταση πλησιάζει ταχύτατα ένα επικίνδυνο σημείο, πήρα την πένα μου όπως θα έπαιρνα ένα τουφέκι ή ένα ρεβόλβερ, με την ίδια αποφασιστικότητα, αλλά επίσης και με την ίδια ωμότητα. Παρακαλώ επιτρέψτε μου ένα ύφος που να ταιριάζει στην ατμόσφαιρα του πολέμου στον...
*Το παρόν κείμενο γράφτηκε από τον Δ.Τ. στις 25 Γενάρη 1985, στο πλαίσιο της εσωτερικής δουλειάς της τότε Αναρχικής Οάδας «Διεθνιστής» (της Αθήνας - καμία οργανωτική σχέση με την ομάδα που κυκλοφορούσε την ομώνυμη αναρχική εφημερίδα στον Πύργο Ηλείας σχεδόν την ίδια περίοδο). Το κείμενο μένει έως τώρα ανέκδοτο και θα συμπεριληφθεί σε μια μεγαλύτερη εργασία. Δημοσιεύεται εδώ έτσι όπως γράφτηκε τότε, χωρίς καμία παρέμβαση.
«Εκείνο που χωρίζει τους αναρχικούς σήμερα στην Ελλάδα σε δύο τάσεις είναι το ζήτημα της οργάνωσης. Υπάρχουν αυτοί που είναι υπέρ της οργάνωσης κι αυτοί που είναι ενάντιά της.
Όμως αυτό που είναι καθ’ όλα θλιβερό,...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018