*Το παρόν κείμενο γράφτηκε από τον Δ.Τ. στις 25 Γενάρη 1985, στο πλαίσιο της εσωτερικής δουλειάς της τότε Αναρχικής Οάδας «Διεθνιστής» (της Αθήνας - καμία οργανωτική σχέση με την ομάδα που κυκλοφορούσε την ομώνυμη αναρχική εφημερίδα στον Πύργο Ηλείας σχεδόν την ίδια περίοδο). Το κείμενο μένει έως τώρα ανέκδοτο και θα συμπεριληφθεί σε μια μεγαλύτερη εργασία. Δημοσιεύεται εδώ έτσι όπως γράφτηκε τότε, χωρίς καμία παρέμβαση.
«Εκείνο που χωρίζει τους αναρχικούς σήμερα στην Ελλάδα σε δύο τάσεις είναι το ζήτημα της οργάνωσης. Υπάρχουν αυτοί που είναι υπέρ της οργάνωσης κι αυτοί που είναι ενάντιά της.
Όμως αυτό που είναι καθ’ όλα θλιβερό, είναι η έντεχνη και στείρα πολεμική των δεύτερων ενάντια στους πρώτους, που προσπαθούν να φέρουν όσο το δυνατόν πιο κοντά την πραγμάτωση της οργάνωσης με την συγκεκριμένη δράση τους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι σύντροφοί μας αυτοί μας έχουν αντιπαρατεθεί χαρακτηρίζοντάς μας ρατσιστές (!) και μπολσεβίκους, ότι η λογική και πρακτική μας δεν διαφέρουν απ’ αυτές των αριστερίστικων γκρουπούσκουλων, ότι είμαστε παντογνώστες, φιγουρατζήδες και μοστρατζήδες, ότι είμαστε μια κεντρική επιτροπή κι οτιδήποτε άλλο κατεβάσει το μυαλό τους.
Κατ’ αρχάς αυτή η εχθρότητα ενάντια στην ιδέα της οργάνωσης και σ’ όσους αγωνίζονται γι’ αυτήν, δεν είναι κάτι το τυχαίο αλλά ούτε και το καινούργιο. Εμφανίστηκε πάλι ενάντια στην κίνηση του 1983 κι ενάντια στη δική μας επιτροπή το καλοκαίρι του 1985.
Και λέμε ότι αν κάποιος αναπαράγει διαχωρισμούς αυτός είναι ο κατ΄ όνομα μόνο ‘αναρχικός’ χώρος που θεωρεί τον εαυτό του σαν την επαναστατική πρωτοπορία που με το μπουκάλι και το ρόπαλο στα χέρια θα πραγματώσει την κοινωνική επανάσταση. Κι οι δραστηριότητες των δύο τελευταίων χρόνων έχουν δείξει πολύ καθαρά αυτή την πραγματικότητα.
Μας είπαν ρατσιστές επειδή θέλουμε στις πορείες και συγκεντρώσεις να μην μπαίνει ο οποιοσδήποτε και να μην επικρατούν χουλιγκανίστικες πρακτικές. Δεν είναι ρατσιστικό να περιφρουρούν οι αναρχικοί τις ίδιες τους τις πορείες. Εμείς έχουμε δείξει, με τις έως τώρα επαφές μας με διάφορους συντρόφους και ομάδες για διάφορα θέματα, ότι δεν είμαστε αυτό που μας αποκαλούν. Όσο για τους χαρακτηρισμούς μπολσεβίκοι και λενινιστές το παρελθόν αλλά και το μέλλον έχουν δείξει και θα δείξουν ποιος είναι και ποιος όχι.
Δεχόμαστε και σεβόμαστε κάθε σκέψη και πνεύμα, κάθε πρακτική που δεν αντιστρατεύεται τον αναρχισμό, γι’ αυτό δεν είμαστε παντογνώστες. Όμως έχουμε κάθε δικαίωμα και μάλιστα αναφαίρετο να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε με αυτές.
Μα είπαν ότι θα γίνουμε ουρά των αριστεριστών, όμως το ποιος έγινε και ποιος όχι αυτό φάνηκε απ’ τις πορείες των τελευταίων ημερών.
Μας είπαν ότι θα διαλυθούμε, όμως το ποιος διαλύθηκε και ποιος όχι φάνηκε κι αυτό όταν ομάδες σαν την ‘Ανατροπή’ και το Γαλάτσι διαλύθηκαν. Φάνηκε ποιος μένει κι η δράση είναι αυτή που θα καθορίσει από δω και στο εξής πολλά πράγματα.
Μαζί με όλα αυτά αν βάλουμε και την πρόσφατη επίθεση στην ‘Ρήξη’ από μερικούς αυτοανακηρυσσόμενους ηγετίσκους του ‘χώρου’ τότε τα σημάδια της σήψης και της παρακμής πλανιούνται πλέον απειλητικά γύρω μας.
Ξέρουμε ότι η εχθρότητα ενάντια στη οργάνωση θα μας ξαναμπεί εμπόδιο, ίσως και καθημερινά. Οι καιροί που έρχονται είναι πολύ σκοτεινοί για την υπόθεσή μας. Η αναγκαιότητα για την συγκρότηση της Αναρχικής Ομοσπονδίας δεν είναι το μόνο που χρειάζεται αλλά σίγουρα θα λύσει πολλά προβλήματα των αναρχικών και της δράσης τους στη χώρα μας, αρκεί να υπάρξει από τώρα η δράση προς αυτή την κατεύθυνση».
