Γιώργος Νταλιάνης

Αναρχική Θεωρία

13 Νοεμβρίου 2020

• αναρχικό κίνημα
• Ελλάδα
• αστικός τύπος
• αναρχική-θεωρία

Ι

Εδώ και διακόσια περίπου χρόνια ένας πολυμέτωπος, αμείλικτος, σκληρός πόλεμος έχει ξεσπάσει μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. Δεν πρόκειται γενικά για την «πάλη των τάξεων», όπως αντιλαμβάνονται τους κοινωνικούς αγώνες όσοι δεν διαθέτουν παρά μια πρόχειρη κοινωνιολογία. 1 Ούτε για «πάλη για την εξουσία» που συνήθως έχει «κανόνες παιχνιδιού» -μολονότι οι εμπόλεμοι πολλές φορές τους παραβιάζουν- όπου οι αντίπαλοι δεν διαφέρουν ουσιαστικά στην ψυχοσύνθεση και ίσως και στους σκοπούς.
Είναι ένας βαθύτερος, θανάσιμος, εξοντωτικός πόλεμος: είναι εκείνος μεταξύ Αρχής και Αναρχίας, Εξουσίας και Ελευθερίας, όπου συγκρούονται δύο κόσμοι ριζικά αντίθετοι, ο κόσμος του ετεροκαθορισμού μ’ εκείνον του αυτοκαθορισμού. Στόχος της Αρχής είναι η εξόντωση της Αναρχίας και στόχος της Αναρχίας είναι η εξόντωση της Αρχής.
Στον αγώνα της ενάντια στους αγωνιστές της Ελευθερίας η Εξουσία χρησιμοποιεί όλα τα μέσα. Πάνω απ’ όλα είναι αποκαλυπτικό το πώς η Εξουσία χαρακτηρίζει αυτούς που την πολεμούν. Όταν ο William Godwin με την Έρευνα σχετικά με την Πολίτικη Δικαιοσύνη (1793) έριχνε δημόσια το γάντι στην Εξουσία, η «επαναστατική» της έκφραση στη Γαλλία χαρακτήρισε «αναρχικούς» και «τρελούς» όσους πίστευαν, ακόμη γενικά και αόριστα, στην αυτοοργάνωση του λαού σαν μέσο για τη χειραφέτησή του και δυσπιστούσαν στην «επαναστατική κυβέρνηση». Αυτή η σύνδεση «αναρχίας» και «τρέλας», η πρόσδοση στο όνομα «αναρχικός» μιας μυστηριώδους και άκρως αντικοινωνικής έννοιας, επαναλαμβάνεται σαν επωδός απ’ όλες τις μετέπειτα κυβερνήσεις, συντηρητικές, «δημοκρατικές» ή «προοδευτικές».
Ο γνωστός για τα αμαρτήματα και τις ατασθαλίες του «Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη» μέσω της (ψευδο) δημοκρατικής του εφημερίδας Τα Νέα από Δευτέρα 17 Μαΐου έως Παρασκευή 21 Μαΐου 1976 προφασίστηκε πως κάνει μια έρευνα με θέμα: «Υπάρχουν αναρχικοί και στην Ελλάδα;» «Η μεγάλη έρευνα για ένα “σκληρό” θέμα» αναλαμβάνεται από τον γνωστό Λεύτερη Παπαδόπουλο που φροντίζει να διασαφηνίσει ο ίδιος το «βρωμερό ποιόν» του. Λέει ο ίδιος σε μια ερώτησή του:
«Εντέλει, ποιοι είναι οι αναρχικοί; Δε θα μου πείτε κάποιο όνομα; Εφόσον η αστυνομία σας ξέρει, θα μπορούσα να μάθω εύκολα...» (Υπογράμμιση δική μου). Τα Νέα, 17 Μαΐου 1976.
Η αφέλεια και η αυθάδεια ταυτόχρονα του δημοσιογράφου-συνεργάτη της Αστυνομίας Παπαδόπουλου σ’ αφήνουν εμβρόντητο. Τι ν’ απαντήσει κανείς; Να υπενθυμίσει στον Παπαδόπουλο ότι ο αντικειμενικός δημοσιογράφος -αν βέβαια υπάρχει αυτό το είδος μέσα σ’ έναν τύπο που ’γινε, όπως ο ίδιος κολακεύεται να αυτοαποκαλείται, «τέταρτη εξουσία», μ’ άλλα λόγια έχει ολοκληρωθεί άμεσα ή έμμεσα, συνειδητά ή ασυνείδητα, με αντάλλαγμα ή δωρεάν στο status quo- δεν καταφεύγει στην Αστυνομία, αλλά, όταν «ερευνά» ένα τέτοιο θέμα, ψάχνει ο ίδιος; Ότι υπάρχουν έντυπα, πρωτότυπα κείμενα, μεταφράσεις κ.λπ. επώνυμες και με διευθύνσεις; Θα ’ταν περιττό κάτι τέτοιο. Δεν ιδρώνει εύκολα το αυτί ενός ανθρώπου που υπόσχεται «έρευνα» και κάνει λασπολογία.
Η λασπολογία του Παπαδόπουλου δεν θα άξιζε τον κόπο να προσεχτεί καν από κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο. Αλλά αφού, όπως λέει ο ίδιος ο «δημοκρατικός» κατασκευαστής της «κοινής γνώμης», Τα Νέα διαβάζονται από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου (Τα Νέα, 21.5.1976) καταλαβαίνει κάποιος εύκολα τη δυνατότητα επηρεασμού της «κοινής γνώμης», όπως ο ίδιος ο τύπος αποκαλεί τη γνώμη που κατασκευάζει. Είναι σίγουρο ότι μέσα στο γενικότερο κλίμα που καλλιεργεί το ελληνικό κατεστημένο, ενάντια σε κάθε διαφωνία και...

Περισσότερα …