Πιοτρ Κροπότκιν
ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ τροπή, ειρηνική ή εμπόλεμη, κι αν πάρουν τα γεγονότα όταν θα έχει έρθει ο καιρός για μια λεπτομερή τροποποίηση των παρόντων καταστάσεων, εκείνοι που θα συμμετάσχουν ενεργά στο κίνημα θα βρουν ανοιχτές μπροστά τους δυο διαφορετικές κατευθύνσεις, και από την επιλογή τους θα εξαρτηθεί η επιτυχία ή η αποτυχία της προσπάθειας. Βαθιά εμποτισμένοι με τις διδασκαλίες της Πολιτικής Οικονομίας, η οποία έχει αφιερώσει την κύρια προσοχή της στα καλύτερα μέσα αύξησης της έντασης της παρούσας καπιταλιστικής παραγωγής, εξοικειωμένοι με μια λογική υπό τη σκιά της ανοιχτής ή ανείπωτης όλο έπαρση υπόθεσης ότι η οικονομική ζωή μιας Κοινωνίας δεν μπορεί παρά να οργανωθεί πάνω σε κάποιο είδος συστήματος αμοιβών -οι περισσότεροι κοινωνικοί μεταρρυθμιστές έχουν χτίσει τα σχέδιά τους για μεταρρύθμιση πάνω στην εικασία πως οι προσπάθειες μας πρέπει να είναι κατευθυνόμενες μόνο προς κάποια βελτίωση του παρόντος συστήματος πληρωμής αμοιβών, και είναι συνήθως υποτίθεται ότι η βελτίωση αυτή θα προέκυπτε από το Κράτος, ή το Δήμο,που θα έπαιρναν την βιομηχανία κάτω από την διαχείρισή τους, και θα εξάλειφαν τους παρόντες ιδιοκτήτες της γης και του κεφαλαίου.
Κατά την γνώμη των ατόμων αυτών η Κοινωνική Επανάσταση,αφού θα έχουν διακηρύξει τα δικαιώματα του έθνους πάνω στο έδαφος του, τα ορυχεία,τα μηχανήματα, και τα μέσα επικοινωνίας, και αφού θα έχουν απαλλοτριώσει τους παρόντες ιδιοκτήτες τα αναγκαία αυτά μέσα παραγωγής,οφείλουν να οργανώσουν την βιομηχανία έτσι ώστε να εγγυάται στους εργαζομένους «την πλήρη αξία της εργασίας τους», και έτσι να αποτρέψουν οποιονδήποτε από το να καρπωθεί για τον εαυτό του την αξία του πλεονάσματος που προστίθεται από τον εργάτη στο βαμβάκι και το μαλλί τα οποία μετασχηματίζει σε προϊόν, στον άνθρακα τον οποίο (ο εργάτης) φέρνει στην επιφάνεια της γης, ή στα μέταλλα που μετατρέπει σε εργαλεία ή μηχανές. Αλλά από όσα γνωρίζουμε οι κοινωνικοί αυτοί μεταρρυθμιστές που ανήκουν στη σχολή αυτή, θεωρούν πολύ πιθανό να διατηρήσουν προσωρινά την υπάρχουσα βιομηχανία όπως ακριβώς είναι, και στις δυο μορφές μαζί, και σε ό,τι αφορά το είδος του προϊόντος που φέρνει στην αγορά, και στην δικαιοδοσία εδαφικής διανομής των διαφόρων εργαστηρίων και κατασκευαστών. Όσο για το πως οι πρωταρχικές ανάγκες των παραγωγών -αυτές της σίτισης,της στέγης,της ένδυσης και ούτω καθ εξής- θα πρέπει να ικανοποιηθούν, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα κρίσιμα αυτά ερωτήματα βρίσκονται περισσότερο στο περιθώριο των σχεδίων όλων αυτών των κοινωνικών μεταρρυθμιστών της Κολεκτιβίστικης και άλλων προηγούμενων σχολών.
Λοιπόν, σε εμάς τους Αναρχοκομμουνιστές φαίνεται, ότι εάν η Κοινωνική Επανάσταση θα έπρεπε πραγματικά να ακολουθήσει την πορεία αυτή, θα καταδικαζόταν εκ των προτέρων για να νικηθεί ,και να συντριφθεί μέσα στο αίμα των εργατικών τάξεων.
Ήδη έχουμε πει ότι η κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας της γης, ορυχείων, μηχανημάτων, και του παραγωγικού κεφαλαίου συνολικά, θα είναι σίγουρα το διαφοροποιητικό χαρακτηριστικό οποιουδήποτε κινήματος αντάξιου του ονόματος Σοσιαλιστής, και έχουμε πει, επιπλέον, ότι κανένα Κοινοβούλιο, καμία Κυβέρνηση, μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Η απαλλοτρίωση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο από την τοπική πρωτοβουλία, από την τοπική δράση,όχι μόνο με το να γράφεται στο χαρτί, άλλα ολοκληρωμένη de facto.
Αλλά υποθέστε ότι γίνεται, υποθέστε,...
Η σκέψη του αναρχισμού δεν είναι άλλη από τη σκέψη του ειδωλολατρισμού, αλλά του ειδωλολατρισμού αντιλαμβανομένου με τη πιο μεγάλη έκταση της λέξης, δηλ. όχι μόνον μια πνευματική καλλιέργηση (culture intellectuale) αλλά και ως μια κατευθυνση ζωής. Η ουσία του ειδωλολατρισμού είναι η διαπίστωση της ζωής και του ατόμου. Εκείνη του αναρχισμού δεν είναι άλλη.
Ο αναρχισμός καθώς τον όρισα, είναι μια αντίληψη ζωής που με τρόπον γενικόν σχετίζεται με αυτή την ανθρώπινη φύση. Δεν είναι δηλαδή μια σχολή, ή μια τάση πνεύματος γέννημα μιας εποχής ή που φανερώνεται σε μερικές φάσεις της κοινωνικής εξέλιξης, όπως μερικοί ιστορικοί ή κοινωνιολόγοι...
Υπάρχουν πολλοί που αγνοούν ότι, το 1898, με προτάσεις του Piotr Kropotkin, δημιουργήθηκε μια επιτροπή αναρχικής εκπαίδευσης, σε αντίθεση με τη θρησκευτική και αστική διδασκαλία που διδασκόταν παντού. Η εν λόγω Επιτροπή αποτελείτο απο ον0μαστούς αναρχικούς και ελευθεριακούς στοχαστές της εποχής όπως τους Elyse Reclus, Luisa Michel, J. Ardouln, Carlos Malato, León Tolstoy, Piotr Kropotkin, Jean Grave και άλλοι, η πεποίθηση οποίων ήταν ότι έπρεπε να υπάρξει “ένας σεβαστός τρόπος διδασκαλίας με βάση το ευρύτερο δυνατό κριτήριο ελευθερίας (...)
Η διδασκαλία -προστίθετο στο σχέδιο- είναι ένα ισχυρό μέσο διείσδυσης και διάδοσης γενναιόδωρων ιδεών στο νεανικό πνεύμα, δίνοντας παράλληλα μεγαλύτερη αξία...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018