Το βιβλίο αυτό των εκδόσεων “Ελεύθερος Τύπος” (Ιούνης 2013) δεν είναι αυτοτελές, δηλαδή δεν έγραψε η Έμμα Γκόλντμαν βιβλίο με αυτόν τον τίτλο. Είναι συλλογή τεσσάρων κειμένων της Γκόλντμαν, δηλαδή «Μειοψηφίες εναντίον πλειοψηφιών», «Πατριωτισμός, μια απειλή για την Ελευθερία», «Φυλακές: Ένα Κοινωνικό Έγκλημα και μια Κοινωνική Αποτυχία» και «Στην Ρωσία δεν υπάρχει Κομμουνισμός». Ο τίτλος του παρόντος βιβλίου είναι του εκδότη.
Στο κείμενο «Μειοψηφίες εναντίον πλειοψηφιών» η Έμμα Γκόλντμαν επιχειρηματολογεί ενάντια στο μαζικό πνεύμα σε σχέση με την ποιότητα, λέγοντας ότι καταστάσεις σαν αυτή, όπου, δηλαδή, κυριαρχεί μια γενική και αόριστη ποσότητα, ένα κακώς εννοούμενο μαζικό πνεύμα, καταπιέζεται και καταστρέφεται, εντέλει, η ποιότητα, αλλά και η αδόλευτη πρωτοβουλία. Τα πάντα στον σύγχρονο πολιτισμό, δηλαδή παραγωγή, πολιτική, πολιτισμός και εκπαίδευση, βασίζονται για την ποσόττα και τους αριθμούς.
Συνεχίζοντας, η Έμμα Γκόλντμαν φέρνει ως παραδείγματα επαναστάσεις και κινήματα, πολιτικά κινήματα και πρωτοβουλίες, κι ακόμα τέχνες και μορφές μαζικής κουλτούρας.
Η ίδια διακηρύσει ότι αποκηρύσσει αμετάκλητα την πλειοψηφία ως δημιουργική δυναμη, κι αυτό επειδή δεν συμπάσχει με τους κάθε λογής καταπιεσμένους αυτού του κόσμου, όχι επειδή δεν έχει μάθει τι είναι φρίκη, εξευτελισμός της καθημερινής ζωής, τρόμος και καταπίεση, αλλά επειδή, αντίθετα, η ζωντανή και ζωτική αλήθεια της κοινωνικής και οικονομικής ευημερίας θα πραγματωθεί διαμέσου και με κίνητρο τον ζήλο, το θάρρος και την ασυμβίβαστη αποφασιστικότητα των ευφυών μειοψηφιών και όχι μέσω της μάζας.
Στο κείμενο με τίτλο «Πατριωτισμός, μια απειλή για την ελευθερία» αναρωτιέται τι είναι αυτό που ονομάζεται πατριωτισμός. Σε τι συνίσταται και σε τι ακριβώς αναφέρεται αυτός ο όρος; Είναι ίσως η αγάπη για τον τόπο που γεννηθήκαμε, παίξαμε, τρέξαμε σε λιβάδια και αλάνες, εκεί όπου είδαμε τα σύννεφα να τρέχουν και τα τρένα να περνούν; Μήπως είναι το σπίτι που κάναμε τα πρώτα βήματα, που μεγαλώσαμε και έχουμε τόσες γλυκές αναμνήσεις; Μήπως πατριωτισμός είναι η αγκαλιά της μάνας όπου χουζουρεύσαμε και αποκοιμηθήκαμε τόσες πολλές φορές ή ακόμα κλάψαμε και γελάσαμε;
Όταν όμως μεγαλώσουμε και γίνουμε άνδρες, αλλά και γυναίκες, είμαστε πλέον γαλουχημένοι και έχουμε ενστερνιστεί πλέον ένα αρρωστημένο και ψευδεπίγραφο πατριωτισμό που συνίσταται στο να μισούμε τον γείτονα, μιας και αυτός σκέπτεται το ίδιο και πάνω-κάτω έχει ζήσει τις ίδιες εμπειρίες.
Η Έμμα Γκόλντμαν φέρνει ως παραδείγματα τόσο την όποια υλική προετοιμασία για πόλεμο, τους άκρατους εξοπλισμούς και το γενικότερο μιλιταριστικπο πνεύμα που όλες οι κυβερνήσεις ενσταλάζουν στα μυαλά των ανθρώπων, με κατεύθυνση τη μονοπώληση της πατριδολατρείας και την περαιτέρω ενίσχυση του κατ΄ επίφαση πατριωτισμού.
Στο τρίτο κείμενο με τίτλο «Φυλακές: Ένα Κοινωνικό Έγκλημα και μια Κοινωνική Αποτυχία», η Γκόλντμαν λέει ότι παρ’ όλες τις μεταρρυθμίσεις, τις ανακαλύψεις, τα επιτεύγματα της επιστήμης, οι άνθρωποι για κάποια παραπτώματα και «παραβιάσεις», εξακολουθούν να στέλνονται στη φυλακή, έτσι ώστε η κοινωνία να μπορεί να προστατευθεί από τα φαντάσματα που η ίδια έχει δημιουργήσει. Και αναρωτιέται εάν η φυλακή είναι κοινωνική προστασία και ποιο διεστραμμένο μυαλό συνέλαβε την ιδέα της φυλακής. «Είναι σαν να λες ότι η υγεία θα βελτιωθεί μέσω μαι εκτταμένης μόλυνσης» γράφει χαρακτηριστικά.
Φέρνει, επίσης, ως παράδειγμα κυρίως έργα από την παγκόσμια λογοτεχία όπως το έργο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι «Ο Ιερέας και ο Διάβολος» (που γράφτηκε ενόσω ο Ντοστογιέφκσι ήταν στη φυλακή), από όπου παραθέτει και ένα απόσπασμα. Παραθέτει, επίσης, απόσπασμα από την «Μπαλάντα της Φυλακής του Ρέντινγκ» του Όσκαρ Ουάιλντ. Κατακεραυνώνει τους νόμους και τις διατάξεις όλων των χωρών που διατείνονται ότι αγαπούν την λευθερία και την απρόσκοπτη πρωτοβουλία των ανθρώπων, αλλά με το πρώτο «στραβοπάτημα» καραδοκεί ο λεγόμενος νόμος και μετέπειτα το δικαστήριο ή η φυλάκιση ή κάποια άλλη ποινή.
Και καταλήγει λέγοντας ότι όσοι πιστεύουν σε μια δραστική κοινωνική αλλαγή και την επιδιώκουν, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να δίνεται κάθε ευκαιρία στον άνθρωπο να πράξει το καλό, ότι πρέπει να υπάρξει εμπιστοσύνη και να προωθείται η δημιουργικότητα των ανθρώπων, αποτελώντας ένα ακόμα βήμα προς την κατάργηση όχι μόνο των φυλακών ως θεσμού, αλλά και, πιο πρακτικά, την καταστροφή των συνθηκών που γεννούν τέτοιου είδους τιμωρίες.
Στο τέταρτο και τελευταίο κείμενο, με τίτλο «Στην Ρωσία δεν υπάρχει Κομμουνισμός», ασκείται μια ανελέητη κριτική στο κρατικό «κομμουνιστικό» καθεστώς των μπολσεβίκων στη Ρωσία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Η Έμμα Γκόλντμαν θεωρεί ότι ο κομμουνισμός είναι το ιδανικό της ανθρώπινης ισότητας και αδελφοσύνης. Θεωρεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ως την πηγή κάθε υποδούλωσης και καταπίεσης. Υποστηρίζει ότι η κοινωνική ανισότητα οδηγεί στην κοινωνική αδικία και είναι εχθρός της ηθικής και πνευματικής προόδου. Ο κομμουνισμός επιδιώκει μια κοινωνία όπου οι τάξεις θα καταργηθούν ως αποτέλεσμα της κοινοκτημοσύνης των μέσων παραγωγής και διανομής. Διακηρύσσει ότι μόνο μέσα σε μια αταξική, αλληλέγγυα κοινοπολιτεία ο άνθρωπος μπορεί να απολαύσει την ελευθερία, την ειρήνη και την ευημερία.
Με βάση τα παραπάνω, ασκεί μια σύντομη αλλά στέρεη και εποικοδομητική κριτική στο σοβιετικό σύστημα, στεκόμενη κυρίως σε αυτό που ο Λένιν και οι συν αυτώ ονόμασαν «πολεμικό κομμουνισμό», καταλήγοντας ότι το όλο σύστημα όχι μόνο δεν είναι κομμουνισμός αλλά μια από τις χειρότερες μορφές δεσποτισμού που γνώρισε έως τότε η ανθρωπότητα.
