Του JoaquinCienfuegos
Η Oaxaca έχει ήδη δώσει ένα παράδειγμα στους πληθυσμούς του Μεξικού και στους λαούς όλου του κόσμου. Αυτό που άρχισε ως ένα κίνημα των δασκάλων ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης έχει τώρα μετατραπεί σε ένα λαϊκό κίνημα ενάντια στην κυβέρνηση. Η APPO (Asamblea Popular de Pueblo de Oaxaca – Λαϊκή Συνέλευση του Λαού της Oaxaca) βρίσκεται εκεί όπου οι άνθρωποι έχουν συνδεθεί μεταξύ τους κατευθείαν και έχουν αυτο-οργανωθεί.
Το κράτος δολοφονεί και έχει προσπαθεί να καταστείλει το κίνημα αυτό, αλλά ο λαός συνεχίζει να κινητοποιείται και να οργανώνεται επεκτείνοντας την αντίσταση (επειδή εάν δεν το κάνει, η κυβερνητική σφαγή θα συνεχιστεί). Ο λαός στην Oaxaca έχε καταλάβει τους τα μέσα επικοινωνίας, από τηλεοπτικούς σταθμούς μέχρι ραδιοσταθμούς. Οι άνθρωποι υπερασπίζονται μεταξύ τους, αλλά και τις καταλήψεις αυτές, με αυτοσχέδια όπλα, πέτρες, ραβδιά και τούβλα ενάντια στις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας και τους παραστρατιωτικούς. Οι άνθρωποι ύψωσαν οδοφράγματα και μπλοκάρισαν τους δρόμους και το κύριο αίτημά τους είναι τώρα η αποχώρηση της κυβέρνησης. Το APPO είναι η δημοκρατία του λαού και όχι το PRI (Θεσμικό «Επαναστατικό» Κόμμα).
Η κυβέρνηση είναι φοβισμένη και προσπαθεί να διατηρήσει την εξουσία της καθώς οι άνθρωποι επαναστατούν. Αποκαλούν το λαϊκό κίνημα ανατρεπτικό κίνημα ανταρτών πόλης. Σε ένα άρθρο στην εφημερίδα «La Jornada», με τίτλο «Oaxaca, οι δάσκαλοι και ο ένοπλος αγώνας», αναφέρεται στο πώς η ένοπλη πάλη και ο αγώνας χρησιμοποιούνται στην Oaxaca επί δεκαετίες. Ανάμεσα στους δασκάλους του Μεξικού, που έχουν πάρει τώρα τα όπλα, συγκαταλέγονταν επιφανείς επαναστάτες όπως ο Lucio Cabanas και ο Genaro Vasquez.
Η κατάσταση σήμερα στην Oaxaca χαρακτηρίζεται από τη συνέχιση των προσπαθειών των ανθρώπων να επεκτείνουν την αντίσταση μέσω του ένοπλου αγώνα που είναι μια απαραίτητη τακτική όταν το κράτος δολοφονεί αυτούς που αντιτάσσονται σ’ αυτό. Βέβαια, η ένοπλη αντίσταση δεν είναι αυτό που έχει καταστήσει το συνολικό αγώνα στην Oaxaca επαναστατικό, αλλά το επίπεδο της αυτο-οργάνωσης, της αυτονομίας και της κοινοτικής δομής που έχει αυξήσει τη συνειδητοποίηση του πληθυσμού ώστε να απαιτήσει την αυτοδιάθεσή του από τις άδικες κυβερνήσεις.
Αυτό είναι που παίζει ρόλο και ανάβει τη φλόγα του ανερχόμενου επαναστατικού κινήματος σε εθνικό επίπεδο. Στην Chiapas, το Atenco, το Guerrerro, το Michoacan, τη Baja Califoria και άλλα μέρη του Μεξικού – υπάρχουν ήδη κοινότητες που αυτο-οργανώνονται, που χτίζουν απελευθερωμένες αυτόνομες κοινότητες, που υπερασπίζουν τον εαυτό τους από τις επιθέσεις του κράτους, παίρνοντας άμεσα μέτρα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το νεοφιλελευθερισμό. Είναι μια κατάσταση όπου οι άνθρωποι επεκτείνουν τη συνειδητοποίησή τους βλέποντας και βιώνοντας τη διαφθορά της κυβέρνησης, μέσω των κλεμμένων εκλογών. Είναι μια κατάσταση όπου οι καταπιεσμένοι άνθρωποι κοιτάζουν με περισσότερη ελπίδα στην 6η Διακήρυξη της Selva Lacandona και έπειτα στις προεδρικές εκλογές. Μια τέτοια κατάσταση ονομάζεται επαναστατική: μια κατάσταση όπου οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων και εκείνων στην εξουσία έχουν γίνει τόσο έντονες που το κράτος δεν μπορεί να τις κρύψει και προσπαθεί να κρατήσει τους ανθρώπους υπό τον έλεγχό του.
Οι επαναστάσεις γίνονται από τους ανθρώπους και από τα λαϊκά τους κινήματα. Δεν γίνονται...
Ένας άλλος Σεπτέμβρης, που δεν θα μπορούσε να χρεωθεί με συμβολισμούς. Όπως θυμήσαμε τον περασμένο μήνα φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από το πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου του 1973, με το οποίο η αστική τάξη της Χιλής, με την ενεργό υποστήριξη της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών, ανέτρεψε την κυβέρνηση της Unidad Popular (Λαϊκή Ενότητα) εισάγοντας μια περίοδο έντονης καταστολής εναντίον του αριστερού και του οργανωμένου λαού.
Είναι σαφές ότι με τη βίαιη καταστολή που υποστήκαμε όλα αυτά τα 17 χρόνια δικτατορίας επιχειρήθηκε να μας ενσταλαχθεί ο φόβος, κάτι σαν ένα τείχος με το οποίο θα μπορούσε...
Γιατί οι αναρχικοί αναμιγνύουν πάντα την τάξη σε ό,τι κι αν αναφέρονται; Δεν είναι η ταξική πάλη κάτι περισσότερο από ένα βιβλίο ιστορίας; Τελικά, δεν θα δείτε πάρα πολλούς τσαλαπατημένους εργαζόμενους με φτηνά σακάκια και καπέλα και βαριές μπότες.
Αντί αυτού, αρκετοί από μας πηγαίνουν στην Τουρκία, το Μαρόκο ή ακόμα και στις ΗΠΑ για τις διακοπές τους.
Και μόλις και μετά βίας τρέφεται κανείς σήμερα, στο 2006, μόνο με ψωμί και νερό.
Ώστε αυτό δεν είναι το ερώτημα; Λοιπόν, όχι (τι άλλο περιμένετε από μένα να γράψω!). Το προσφιλές το κυρίαρχης τάξης είναι να...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018