Your name

Αναρχική Παρέμβαση

02 Αυγούστου 2013

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΡΙΖΙΩΤΗΣ

Λίγα λόγια για το κλίμα που επικρατούσε στους κύκλους των Ισπανών αναρχικών μετά το τέλος της φασιστικής δικτατορίας.

Η ισπανική μεταπολίτευση, που ακολούθησε το θάνατο του Φράνκο το 1975, έφερε στην επιφάνεια παλιές και νέες αντιθέσεις στο εσωτερικό του ισπανικού αναρχοσυνδικαλισμού.

Ζητήματα που δεν είχαν λυθεί ούτε τη δεκαετία του 30, αναφορικά με τον προσανατολισμό του κινήματος, αλλά κυρίως ζητήματα ζωτικά της ισπανικής κοινωνίας, που εξερχόταν από 40 χρόνια δικτατορίας και τον μέσων παρέμβασης σε αυτήν, τέθηκαν εξαρχής ανάμεσα σε ομάδες και τάσεις που στην πραγματικότητα δεν είχαν ποτέ ως τότε δουλέψει μαζί και βρίσκονταν στην ίδια οργάνωση, εξαιτίας περισσότερο μιας κοινής αναφοράς στο παρελθόν, παρά μιας ενιαίας στρατηγικής για το μέλλον.

Η CNT [1] της μεταπολίτευσης συγκροτείται από δύο μεγάλες ομάδες ανθρώπων, οι οποίες ωστόσο δεν είναι συνεκτικές ούτε μεταξύ τους αλλά ούτε και στο εσωτερικό τους. Η πρώτη ομάδα αυτή των ισπανών εξόριστων στη Γαλλία, η οποία είναι διασπασμένη σε δύο τάσεις. Η κυρίαρχη τάση ανάμεσα τους, που εκπροσωπεί και την επίσημη CNT. λειτουργεί υπό την ηγεσία της Φεντερίκα Μοντσενί, παλιάς αναρχικής αγωνίστριας του εμφυλίου. […]

Η Μοντσενί ανήκε πάντα στην αναρχική και όχι στη συνδικαλιστική τάση της CNT και το γεγονός ότι αυτή η τάσι κυριάρχησε μεταξύ των εξόριστων είχε σημαντικές συνέπειες για τη δράση της CNT στη Γαλλία. Η σημαντικότερη από αυτές είναι ότι οι ισπανοί εξόριστοι αγωνιστές με πολύ μεγάλη εμπειρία οι περισσότεροι δεν ενεπλάκησαν ποτέ ουσιαστικά με το γαλλικό εργατικό κίνημα.

Έτσι, αντί να δημιουργηθεί ένα διακριτό ελευθεριακό ρεύμα στο γαλλικό συνδικαλιστικό κίνημα (στο οποίο ο επαναστατικός συνδικαλισμός διατηρούσε ακόμα μια γοητεία και με τη συνεισφορά των ισπανών συνδικαλιστών θα μπορούσε να αναγεννηθεί), η CNT μετατράπηκε σε κλειστή λέσχη που ασχολιόταν με τον εαυτό της και την ανάλυση τον γεγονότων της Ισπανίας. Με τον τρόπο αυτό, όχι απλά η παρουσία των αγωνιστών της CNT στη Γαλλία δε βοήθησε τον αναρχοσυνδικαλισμό στη χώρα. […]

Η δεύτερη μεγάλη ομάδα ήταν οι αγωνιστές που ζούσαν στην Ισπανία και συμμετείχαν σε παράνομες ελευθεριακές ή αναρχικές συλλογικότητες. Η ομάδα αυτή επίσης δεν είχε καμία εσωτερική συνοχή. Ανάμεσα στις συλλογικότητες αυτές συναντούσε κανείς ένοπλα τμήματα, διανοούμενους, συνδικαλιστές που λειτουργούσαν μέσα στο ενιαίο φρανκικό συνδικάτο προσπαθώντας να αυξήσουν την επιρροή των ελευθεριακών ιδεών ή του αναρχοσυνδικαλισμού κ.λπ.

Ένα κοινό σημείο όλων αυτών, ωστόσο, ήταν ότι ζώντας στην Ισπανία του Φράνκο (στην πορεία άλλωστε, οι συλλογικότητες αυτές έτειναν να αποτελούνται από μέλη που ήταν αγέννητα κατά την περίοδο 1936 – 1939 του εμφύλιου πολέμου) και είχαν μια καλύτερη εικόνα της Ισπανικής κοινωνίας. […]

Πολλοί αναρχική στο σύμφωνο της Μονκλόα [2] διέβλεπαν τον κίνδυνο ο συνδικαλισμός να γίνει ένα περιφερειακό κίνημα χωρίς περιθώρια όρασης σε ένα κοινωνικό πλαίσιο, όπου την πρωτοβουλία θα έχουν οι πολιτικές δυνάμεις.

Το Συμφωνία της Μονκλόα έπρεπε να πολεμηθεί, προκειμένου να ισχυροποιηθεί η συνδικαλιστική δράση στην ισπανική κοινωνία. Διαφορετικά, και η ίδια η CNT θα μετατρεπόταν σε μια...

Περισσότερα …