Claudio Taccioli

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

28 Δεκεμβρίου 2022

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• κοινωνικοί αγώνες
• επαναστατικό κίνημα
• Ρωσία

Στις 23 Δεκέμβρη 1908, ο Petr Arshinov και οι αναρχικοί σύντροφοί του αποφάσισαν! Η καταστολή στην εργατική περιφέρεια Ekaterinoslav στην Ουκρανία έχει γίνει αφόρητη. Οι εργάτες που διαμαρτύρονται συλλαμβάνονται αμέσως και ρίχνονται στη φυλακή. Μετά από αυτό, αν επιζήσουν από τον ξυλοδαρμό και τα βασανιστήρια, στείλνονται στη Σιβηρία.

Δεν υπάρχει εκεχειρία για όσους πολεμούν ενάντια στο κεφάλαιο και το τσαρικό καθεστώς. Πρέπει να υπάρχει ένα χτύπημα μετά το άλλο.

Έτσι το σχέδιο της επίθεσης στο αστυνομικό τμήμα κοντά στον Ekaterinoslav, όπου οργανώνεται η καταστολή, προετοιμάζεται προσεκτικά και είναι έτοιμο. Το αρχηγείο εκρήγνυται και μαζί του εκτελούνται 3 Κοζάκοι αξιωματικοί και πολυάριθμοι μπάτσοι.

Αφού πλήρωσε με τη ζωή του την αλαζονική βία του είναι ένας από τους πιο διαβόητους ιδιοκτήτες σιδηροδρόμων, γνωστός για την καταδίωξη και τη σύλληψη των εργαζομένων του που τολμούν να διαμαρτυρηθούν για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας.

Ο Αρσίνοφ, κατά τη διάρκεια της ανελέητης εποχής του, ζούσε με το κεφάλι ψηλά και απάντησε στην αγριότητα του συστήματος με το θάρρος της άμεσης δράσης μέσα στην μανιασμένη ταξική σύγκρουση που λαμβάνει χώρα στην τσαρική Ρωσία μεταξύ συλλήψεων, θανατικών ποινών και δραπετών. Μέχρι την Επανάσταση του Φλεβάρη του 1917 και το ελευθεριακό κίνημα του Νέστορα Ιβάνοβιτς Μάχνο στην Ουκρανία, για την ιστορία του οποίου έγραψε και κυκλοφόρησε και βιβλίο.

Η μπολσεβίκικη καταστολή θα αναγκάσει, πολύ σύντομα, να εξοριστούν τόσο ο ίδιος ο Αρσίνοφ όσο και ο Μαχνό και άλλοι αναρχικοί που ξέφυγαν από τις φυλακές και τις σφαίρες. Πήγε πρώτα στη Γερμανία και μετά στη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το 1934, μετά από μια ρήξη με το αναρχικό κίνημα, ζήτησε να ενταχθεί ξανά στο Σοβιετικό σύστημα. Για τις αμαρτίες του, του δόθηκε η άδεια να το κάνει.

Το 1937, οι Μπολσεβίκοι τον συνέλαβαν με την κατηγορία της οργάνωσης αναρχικού παράνομου δικτύου. Καμία συγχώρεση δεν θα τον σώσει από την εκδίκηση των νικητών.

Δολοφονήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες από τους "συντρόφους" της GPU, όπως έγινε στην εποχή του ολοκληρωτισμού σε μια συνηθισμένη μέρα τρόμου. Αυτό που δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν οι τσαρικοί μπάτσοι το διέπραξαν οι νέοι σοβιετικοί κρατικοί υπάλληλοι.

Το πτώμα του πετάχτηκε σε κάποιον ομαδικό τάφο χωρίς τις μαύρες σημαίες και τους ελευθεριακούς συντρόφους του να τον αποχαιρετίσουν. Γεννήθηκε το 1887 στο Andreevka, στο τότε κυβερνείο της Penza, σε μια φτωχή εργατική οικογένεια.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε ξεχάσει ποιοι είναι οι εχθροί της εργατικής τάξης, ακόμα κι όταν εμφανίζονταν μεταμφιεσμένοι από κόκκινες σημαίες. Μπορεί να θυμόταν, ίσως, στιγμές πριν τον πυροβολήσουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού.

Το βιβλίο του ιστορία του Μαχνοβίτικου Κινήματος παραμένει και η άγρια ιστορία του για όσους θέλουν ακόμα να θυμούνται την τραγωδία μας του εικοστού αιώνα.

*Πηγή: Claudio Taccioli. Μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.