Παιδικές αναμνήσεις με την άφιξι των Ιταλών. Οι Γαριβαλδινοί στο 1897. Η γερουσίες των καφφενείων και οι αντάρτες των δρόμων. Οι υπαίθριοι ρήτορες. Ο φιλέλλην Μάρσαλ. Ο αντάρτης παπάς και ο καμπούρης γραμματικός του. Η αντάρτισσα Ελένη. Εκδηλώσεις φιλοπατρίας με… ρεμούλα κλπ.
Ο ερχομός στη χώρα μας τόσων Ιταλών καλλιτεχνών και διανοουμένων μου έφερε στο νου παιδικές αναμνήσεις ατυχών περιστάσεων για την πατρίδα μας που βρέθηκε μπλεγμένη σε πόλεμο το 1897 με την Τουρκία. Ήρθαν και τότε Ιταλοί, όχι λίγοι, για να πολεμήσουν δίπλα στους Έλληνες και αμυδρώς θυμούμαι τον ενθουσιασμό του κόσμου με τους Γαριβαλδινούς εκείνους που τους έγινε πρωτοφανής υποδοχή. Ήρθαν οι φρατέλλοι έλεγαν όλοι, γιατί ο Ελληνικός λαός θεωρούσε πάντοτε για πραγματικούς αδελφούς τους Ιταλούς. Η αγάπη του ήταν γεμάτη φλόγα και η συγκίνησις του ανυπόκριτη. Μέσα στους «δακτύλους» των άλλων Δυνάμεων δεν έβλεπε πουθενά το «δάκτυλο» της Ιταλίας. Και αν το διενοείτο κανείς δεν τολμούσε να το ομολογήση ούτε στον εαυτό του και πολύ περισσότερο να το πιστέψη. Ο Ιταλικός λαός πάντως ήταν ένας λαός αδελφικός με τα ίδια αισθήματα με μας και με τις ίδιες εκδηλώσεις που θα μας βοηθούσε για να πραγματοποιήσουμε κάποτε τη Μεγάλη ιδέα στην οποία «εναντιωνόταν η Ρωσσία και μας έπαιζε τον παππά η πονηρά αλώπηξ Αγγλία», όπως έλεγαν οι διάφοροι τύποι στης συζητήσεις των. Ίδια ψυχή και ίδια αισθητική μεταξύ των δυο λαών. Με το Ιταλικό μελόδραμα ανεπτύσσετο εδώ το μουσικό αίσθημα και όσοι Ιταλοί πρόσφυγες ήλθαν εδώ έγιναν κάτι περισσότερο και από Ρωμηοί ακόμη. Με τα ίδια προτερήματα και με τα ίδια ελαττώματα. Τους θυμούμαι της διαδηλώσεις της εποχής εκείνης με τη σημαία τους αντί να λένε Ζήτου του Ρούφου να φωνάζουν:
-Τα τα Ρούφ! Τα τα Ρούφ!
Όλοι τους μάλιστα βρήκαν τη στοργή που ζητούσαν στον τόπο μας και την αγάπη που ποθούσαν.
Ας έλθουμε όμως στους Γαριβαλδινούς, τους περήφημους ερυθροχίτωνες. Ο Γαριβάλδης τότε εθεωρείτο είδωλο και ο κόσμος ενόμιζε πως η παρουσία του και μόνη ήταν αρκετή να κάμη τους Τούρκους να τρομάξουν. Γύρω από το όνομά του ο θρύλος είχε πλέξει της πλέον απίθανες και της πλέον συγκινητικές ιστορίες.
-Ήρθαν οι Γαριβαλινοί! Ήρκεσε να το πη κάποιος για να διαδοθή μ’ αστραπιαία ταχύτητα στην πόλι. Από όλες της συνοικίες έτρεχαν για να τους δούν που έμπαιναν στα τραίνα για την Αθήνα. Κάθε λογής άνθρωπος στο σιδηροδρομικό σταθμό και όλος ο παραλιακός δρόμος είχε γεμίσει. Έβλεπε κανείς τους περίφημους αντάρτες με της κάπες τους, τους γκράδες και τα φυσελίκια τους, τους μόρτες με της καραμπίνες τους, τους εθελοντές με τα λουστραρισμένα παπύτσια που φορούσαν, σαν να επρόκειτο να πάνε σε χορό, τους αυτοσχέδιους ρήτορες που έφθαναν τους Τούρκους, με τα λόγια όμως στην Κόκκινη Μηλιά, τους μαθητές που έτρεχαν σαν ξαφνιασμένα περδικόπουλα, τους παπάδες που ευλογούσαν, τους καφφενοβίους που άφηναν κ’ αυτοί σε τέτοιες στιγμές την πρέφα και το πικέτο τους, τους χωρικούς που είχαν επί κεφαλής ζυγιές ζυγιές τα νταούλια και τόσους άλλους περίεργους που ήρθαν για να χρησιμοποιήσουν τα ολίγα Ιταλικά που ήξεραν.
-Βίβα λ’ Ιτάλια, βίβα λά Γκρέτσια.
-Βίβα φρατέλλι.
...Η ζωή και τη δράση του έλληνα αναρχικού Πλωτίνου Ροδοκανάτη στο μακρινό Μεξικό είναι μέχρι σήμερα μια άγνωστη ιστορία. Οι ιστορικοί και οι ερευνητές του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος, στα δημοσιευμένα έργα τους, είναι αναγκασμένοι να περιοριστούν μονάχα σε ολιγόλογες αναφορές, λόγω της απουσίας ουσιαστικών και άμεσων πηγών. Το κείμενο που ακολουθεί έχει αντλήσει το υλικό του από την «Αναρχική Εγκυκλοπαίδεια» του Σεμπάστιαν Φώρ (γ΄ έκδοση 1972 Μεξικό), την οποία παραχώρησε ο σύντροφος Β. στο Ελευθεριακό Ιστορικό Αρχείο. Τα κείμενα μεταφράστηκαν από τον Στάθη Μαυρίδη και επιμελήθηκαν από τον Λ. Κόττη.
Ο Πλωτίνος Ροδοκανάτης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 14 Οκτωβρίου...
Θαυμάσια παραίνεσις προς Σοσιαλιστάς και Εργάτας απευθυνομένη εις αυτούς από γνήσιον σοσιαλιστήν.
Ομάς εκλογέων χωρικών της επαρχίας Καλαβρύτων είχον απευθυνθεί διά του «Νεολόγου», προ μηνός και πλέον προς τα Εργατικά Κέντρα Πατρών, Αιγίου και Πύργου την σύστασιν, όπως αναλάβουν την πρωτοβουλίαν υποψηφιότητος του δικηγόρου κ. Βασιλείου Δουδούμη, παλαιού και ειλικρινούς αγωνιστού των σοσιαλιστικών αρχών. Ο κ. Δουδούμης λαβών γνώσιν του διαβήματος τούτου, απηύθυνεν εις τους συμπατριώτας του εργάτας την κάτωθι επιστολήν, της οποίας η ανάγνωσις είμεθα βέβαιοι ότι θα προκαλέση ζωηροτάτην αίσθησιν.
Η απάντησις του κ. Δουδούμη έχει ως εξής:
Αγαπητοί μου
Απαντώ εις την επιστολήν σας η οποία αν...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018