Your name

Ιστορία Ελλαδικού Αναρχικού Κινήματος

27 Απριλίου 2011

Σύντροφοι

Στις τέσσερις άκρες του κόσμου, από τη Νέα Υόρκη ώς τη Μόσχα και από τη Στοκχόλμη ώς το Μπουένος Άιρες, στο στόμα του προέδρου Μάο ή του Πάπα, του Φράνκο ή του Μπρέζνιεφ, η ίδια έκκληση αντηχεί: «ΔΟΥΛΕΨΤΕ, ΔΟΥΛΕΨΤΕ και πάλι ΔΟΥΛΕΨΤΕ. ΔΟΥΛΕΨΤΕ για την πατρίδα για τον σοσιαλισμό, για το καλό της ανθρωπότητας, για να αγοράσετε το τελευταίο επαναστατικό προϊόν, άλλα προ πάντων ΔΟΥΛΕΨΤΕ.

0ι εξουσιαστές κάθε είδους, οι υπουργοί και οι καθηγητές, οι συνδικαλιστές και οι παπάδες, τα κομματικά, αφεντικά και ή αστυνομία, ενώθηκαν σε μια Ιερή Συμμαχία για να πείσουν τις «μάζες» πόσο αναγκαία είναι η εργασία, πόσο εξευγενίζει τον άνθρωπο κατ τον κάνει να ξεχωρίζει από τα ζώα. Άλλα ό άνθρωπος -όπως ακριβώς και τα βόδια που πρέπει να ευνουχιστούν για να δουλέψουν καλά- δεν είναι πλασμένος για εργασία.

H φύση του τον ωθεί στην απόλαυση, στην ανάπτυξη κάθε είδους ελεύθερων δραστηριοτήτων που υπακούουν μόνο στις επιθυμίες του και στο πάθος του για ζωή και που είναι οργανικά συνυφασμένες με την παραγωγή των υλικών αντικειμένων που ο ίδιος κρίνει απαραίτητα για τη διατήρηση και τον εμπλουτισμό της ζωής του. Απέναντι σ' αυτά, τι προσφέρει η υπάρχουσα κοινωνία; Τα κάτεργα της παραγωγής, τα νεκροταφεία της οικογενειακής αποτελμάτωσης, τους γλοιώδικα χαμογελαστούς τόπους κατανάλωσης, που αναλαμβάνουν να τελέσουν τη θυσία μας στο βωμό του Κράτους και του Κεφαλαίου.

Η αυτονομημένη σφαίρα της παραγωγής, το θεμέλιο του όλου οικοδομήματος, είναι η κοινή μοίρα και καταδίκη των προλεταριοποιημένων ατόμων. Μέσα στην παραγωγή η ευχαρίστηση που μπορεί κανείς να αντλήσει από μια δραστηριότητα δεν έχει καμιά σημασία, γιατί δεν μπορεί να αποθηκευτεί, να συσσωρευτεί, να μετατραπεί σε χρήμα και προνόμια για τον καπιταλιστή ή τον γραφειοκράτη. Η εργασία μας είναι καταναγκαστική εργασία, που έχει πάρει τη μορφή του διαρκή εκβιασμού σε βάρος του προλεταριοποιημένου ατόμου, της μισθωτής εργασίας. ΚΑΘΕ ΩΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΩΡΑ ΚΛΕΜΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.

Ο χρόνος της εργασίας είναι τριπλά χαμένος για μας: Είναι χρόνος που θα ευχαριστιόμασταν να χρησιμοποιήσουμε στον έρωτα, στις πραγματικές επιθυμίες, στην ελεύθερη δημιουργία. Είναι χρόνος σωματικής και ψυχικής φθοράς. Και, τέλος, καθορίζει τη μιζέρια του υπόλοιπου χρόνου του δήθεν «ελεύθερου», που ορίζεται σαν χρόνος κατανάλωσης και επιδιόρθωσης της ικανότητας για εργασία. Η ολοκληρωτική υποταγή μας κατά τη διάρκεια της εργασίας σε μια εξουσία που υπάρχει έξω από μας και εναντίον μας, έχει σαν συνέπεια την πλήρη αποξένωση από την σκοπιμότητα και το προϊόν της εργασίας μας.

Η κατανάλωση είναι έμπρακτη επιβεβαίωση της αποξενωμένης εργασίας και ταυτόχρονα μια απαραίτητη προϋπόθεση για την εξακολούθηση της. Μέσα στο σύστημα της μισθωτής εργασίας, ο χρόνος πού χάνουμε όταν εργαζόμαστε, οι επιθυμίες που πρέπει να απαρνηθούμε, ανταλλάσσονται με το χ ρ ή μ α. Αλλά το χρήμα επιτρέπει μόνο την απόκτηση αντικειμένων εκείνου που χάσαμε στην εργασία που ποτέ δεν μας επιστρέφεται. Η μιζέρια της κατανάλωσης αντιστοιχεί στη μιζέρια της εργασίας. Η υπάρχουσα κοινωνία καταδικάζει το άτομο να αποκτηνώνεται σε μια ηλίθια δραστηριότητα, για να αποκτήσει τα ασήμαντα ή άχρηστα αντικείμενα που παρήγαγε και να δικαιολογήσει έτσι την ίδια την αποχτήνωσή του. Σήμερα η μόνη ανάγκη...

Περισσότερα …