Ιδρυτές και μέλη
Χάρη στο εμπόριο της σταφίδας, του «μαύρου χρυσού» της εποχής, η Πάτρα αποτελούσε το κύριο εξαγωγικό λιμάνι της χώρας και το αστικό κέντρο με τις έντονες κοινωνικές ανισότητες. Πολυεθνική και πανελλήνια σε κοινωνική σύνθεση η Πάτρα είχε ως την εποχή της μπελ επόκ των αρχών του 20ου αιώνα, έντονα τα γνωρίσματα της κοινωνικής ευμάρειας και της ανάπτυξης ενός μεταπρατικού εμπορικού χώρου. Κύριες οικονομικές λειτουργίες της το εξαγωγικό εμπόριο της σταφίδας και ορισμένες «παραπληρωματικές» βιομηχανίες οινοποιίας. Την εικόνα συνθέτουν επιπλέον τα υπέρογκα κέρδη των εξαγωγικών οίκον, τα ευάριθμα εμπορικά και χρηματιστικά στρώματα, ο ιδεολογικός προσανατολισμός προς την προηγμένη Ευρώπη και τα πρότυπα της, η πολλαπλή κυριαρχία της πόλης στην ενδοχώρα της αγροτικής μικροιόιοκτησίας και μονοκαλλιέργειας.
Σημειώθηκε και στην Πάτρα, όπως και στα άλλα αστικά κέντρα της χώρας μετά την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους, η ίδια διαδικασία κοινωνικού σχηματισμού απο την συρροή των αγροτών. Το 1829 ο πληθυσμός της πόλης ήταν μόλις 4.000 κάτοικοι, το 1860 ήταν 18.000 το 1879 έφτασαν τους 25.494 και δέκα χρόνια αργότερα ο δήμος Πατρών είχε 38.164 κατοίκους1.
Καθώς πληθαίνουν οι αγροτικές μάζες και συσσωρεύονται στην πόλη συναρτούν την επιβίωση και την τύχη τους με το διαμετακομιστικό εμπόριο, ενώ παράλληλα συνεχίζουν να διατηρούν στενούς δεσμούς με το χωριό. Οι περισσότεροι δεν εντάσσονται σε μια διαδικασία προλεταριοποίησης, αλλά ενσωματώνονται κυρίως στους μεταπρατικούς μηχανισμούς ως υπάλληλοι, μικροέμποροι, άνθρωποι των αφεντικών, ειδικευμένοι εργάτες, μικροτεχνίτες, και εποχιακοί εργάτες. Αγροτική ενδοχώρα και μικροαστικά στρώματα της πόλης (στην οποία κυριαρχούν οι εργατικές συντεχνίες) ριζοσπαστικοποιούνται μόνο στα χρόνια οικονομικής κρίσης, κι αυτό περιστασιακά.
Η Πάτρα του 19ου αιώνα αποτελεί ένα μοντέλο προς μελέτη της διαδικασίας σχηματισμού της αστικής μεταπρατικής τάξης στην Ελλάδα, εκείνης της εθνικής ιδιομορφίας, κατά την οποία δεν συγκρούστηκε η ανερχόμενη αστική τάξη με την γαιοκτητική φεουδαρχία, δεν διαμορφώθηκε ριζοσπατικό αγροτικό κίνημα, όπως σε άλλες χώρες των Βαλκανίων και δεν διεδραμάτισαν επαναστατικό ρόλο —παράλληλο στον αγώνα της αστικής τάξης— τα αγροτικά στρώματα και το βιομηχανικό προλεταριάτο.
Στο πολιτικό επίπεδο η πολιτική ολιγαρχία της εποχής, με τους πελατειακούς μηχανισμούς στελεχών, αποτελούσε και γνώρισμα της Πάτρας. Υπήρχαν τα οικογενειακά κόμματα, συνήθους από γόνους προκρίτων και η σχέση πατρονείας, που μετέβαλε τους ψηφοφόρους σε απλούς οπαδούς προσώπου. Στη θέση της ιδεολογίας υπήρχε η προσωπική πολιτική, που επέτρεπε την συναλλαγή του επαρχιώτη βουλευτή με την ηγεσία του επίσης προσωπικού κόμματος και την δίχως αρχές μετακίνηση του βουλευτή από το ένα κόμμα στο άλλο. Ωστόσο, η ίδια η εμπορευματική κοινωνική συγκρότηση ήταν που οδήγησε στη γέννηση του πολιτικού και κοινωνικού προβληματισμού και στην επιθυμία των μικροαστικών στρωμάτων να αποκτήσουν συλλογικό πολιτικό εκφραστή. Προσωπικότητες, όπως ο Ανδρέας Ρηγόπουλος, Αριστείδης Οικονόμου, Ρόκκος Χοϊδάς και Θάνος Κανακάρης θα αποκτήσουν μια πλατιά κοινωνική βάση, που ενοποιείται πολιτικά —άλλοτε περιστασιακά και άλλοτε μονιμότερα— γύρο από τις συνταγματικές ιδέες και τα αιτήματα δημοκρατικού χαρακτήρα. Μέσα από τους ίδιους τους μικροαστούς διανοούμενους και επαγγελματίες θα υπάρξουν και εκείνοι, που θα προσπαθήσουν στα 1877 να μεταφυτεύσουν τις ριζοσπαστικές ιδέες από την Ευρώπη. Το εγχείρημά τους θα έχει την μεταχείριση κάθε μεθοδολογίας, που υπερβαίνει τα όρια της εκσυγχρονιστικής μεταπρατικής...
Με αφορμή μια βιβλιοκριτική
Αν και το κείμενο αυτο γράφτηκε στις 11/6/2007 (δημοσιεύτηκε τότε στον παγκόσμια πολυγλωσσικό αναρχικό κομμουνιστικό δικτυακό τόπο http://www.anarkismo.net), αισθάνομαι ότι τα όσα αναφέρονται εξακολουθούν να ισχύoυν και γι’ αυτό το αναδημοσιεύω.
Στο τεύχος 10 (Β’ Περίοδος - Μάρτης 2007) της (πρώην πλέον) εφημερίδας της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης (ΕΣΕ) «Επί τα Πρόσω», δημοσιεύτηκε τετρασέλιδη κριτική σε τρία βιβλία που κυκλοφόρησαν το τελευταίο διάστημα από ισάριθμους εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα, με αντικείμενο την ιστορία του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου και της Επανάστασης. Τα βιβλία αυτά είναι του Anthony Beevor «Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος 1936-1939» από τις εκδόσεις Γκοβόστη, του Gabriel
Το πλήρες όνομά του ήταν Αngel Pestana Nunez (και μερικές φορές το συναντάμε ως Αngel Pestanya στην καταλάνικη γλώσσα).
Γεννήθηκε στις 15 Φλεβάρη 1886, στην Ponferrada της Leon Καταλωνίας.
Προερχόμενος από αρκετά φτωχή οικογένεια, αναγκάστηκε να εργασθεί από πολύ μικρός για να κερδίζει τα προς το ζην και εκπαιδεύτηκε ως ωρολογοποιός.
Φυλακίστηκε για 15 χρόνια στο Sestao για τη συμμετοχή του σε μια πολιτική διαδήλωση. Μετά από ταξίδια στη Βόρεια Αφρική και τη Γαλλία, ο Pestana επέστρεψε στην Καταλωνία και δραστηριοποιήθηκε ενεργά στο αναρχικό κίνημα. Έγινε μέλος της CNT και...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018