Ντοκουμέντο 67ου Συμβ. Εκπροσώπων FdCA
Το 2007 έφυγε με μια περαιτέρω επιδείνωση της θέσης του διεθνούς προλεταριάτου και σ’ αυτό οι Ιταλοί εργαζόμενοι δεν αποτελούν εξαίρεση. Οι προοπτικές για το μέλλον είναι ζοφερές.
Η βαθιά οικονομική κρίση κορυφώθηκε με την αύξηση των τιμών στη στεγαστική αγορά καθώς και την άνοδο των δαπανών των πρώτων υλών κάτι που έχει άμεσες επιπτώσεις στις συνθήκες διαβίωσης των πιο αδύνατων κοινωνικών τάξεων, οι οποίες βρίσκονται τώρα χωρίς εγγυήσεις και μέτρα προστασίας ως αποτέλεσμα της φτωχής κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής υποστήριξης των μισθών και της αγοραστικής τους δύναμης.
Ο προϋπολογισμός της Ιταλίας του 2008, στην πραγματικότητα, δίνει προτεραιότητα στη διευθέτηση των δημόσιων οικονομικών της χώρας, τη μείωση των φορολογικών βαρών για τις μεγάλες επιχειρήσεις και την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών και των κονδυλίων για την ασφάλεια.
Η (αποκλειστικά ευρωπαϊκή) ιδεοληψία με τον αυξανόμενο πληθωρισμό και την επιθυμία να γίνουν σεβαστά τα όρια χρέους, έχει ως αποτέλεσμα τη μη μετατροπή της διετούς περιόδου ανάπτυξης της Ιταλία σε μια ευκαιρία βελτίωσης των συνθηκών ζωής των εργαζομένων της χώρας, την ικανοποίηση των αιτημάτων τους (δείτε τις άθλιες συνθήκες με τις συμβάσεις εργασίας στις δημόσιες υπηρεσίες και την πίεση στους μισθούς) και τη βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών (περισσότερες περικοπές σε όσα κοινωνικά επιδόματα έχουν παραμείνει). Αντί αυτού, θεωρήθηκε προτιμητέο να χρησιμοποιηθούν τα πρόσθετα έσοδα που προέρχονται από τη μη σχεδιασμένη φορολογία (το λεγόμενο tesoretto, ή ο «μικρός θησαυρός») να μειωθεί το έλλειμμα, να υποστηριχθεί η ανταγωνιστικότητα των ιταλικών επιχειρήσεων με τη βοήθεια φορολογικών επιδομάτων και να αυξηθεί η χρηματοδότηση της χώρας για στρατιωτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό καθώς και να αυξηθούν τα μέτρα ασφαλείας.
Έτσι, οι ανάγκες του ιταλικού καπιταλισμού και του ιταλικού Κράτους επιβάλλονται κατ’ αυτόν τον τρόπο σε ολόκληρη τη χώρα, υπαγορεύοντας την τάξη πραγμάτων και τις προτεραιότητες που επιθυμούν μέσω αποφάσεων για την οικονομική και κοινωνική πολιτική, καθώς και μέσω της επιθετικής χρήσης των ΜΜΕ χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε πραγματική αντίσταση. Τελευταίο, αλλά όχι ασήμαντο, είναι το θέαμα του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, όπου όλο το πολιτικό φάσμα με τα πλήρη συμφέροντά του σαρκάζει σε βάρος των πραγματικών προβλημάτων των εργαζομένων, οι οποίοι συνεχίζουν να βρίσκονται υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του πολιτικού κόσμου.
Αυτή είναι η τρέχουσα κατάσταση, περιληπτικά δοσμένη. Εντούτοις, είναι δυνατό να επικεντρώσουμε σε ορισμένους τομείς ιδιαίτερης σπουδαιότητας, και για τη δράση των αναρχικών κομμουνιστών και για τη δράση των πυρήνων αντίστασης σε επίπεδο βάσης που κάνουν ήδη πειραματικά την εμφάνισή τους.
Οι μισθοί και οι συμβάσεις
Η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών, που εξαναγκάζει σε φτηνές, αλλά ελάχιστες, υπηρεσίες καθολικού χαρακτήρα, αναγκάζοντάς μας να πληρώνουμε περισσότερα εάν θέλουμε να τύχουμε ικανοποιητικών υπηρεσιών καθώς και η μεταφορά των συντάξεων σε οικονομικούς χρηματικούς οργανισμούς, που μας αναγκάζει να παίξουμε στο χρηματιστήριο και ίσως να συνωμοτήσουμε πίσω από την πλάτη άλλων εργαζομένων για να προστατεύσουμε τις δικές μας συντάξεις, είναι ήδη μερικές από τις δομικές πτυχές της πραγματικής μείωσης των άμεσων μισθών και της εξαφάνισης των καθυστερούμενων και έμμεσων μισθών.
Η μειωμένη αγοραστική δύναμη των μισθών φαίνεται να ανησυχεί ορισμένες φυσιογνωμίες, ανθρώπους από τους οποίους ελάχιστοι θα ανέμεναν να στεναχωρηθούν (όπως για παράδειγμα ο διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας, ο οποίος ανησυχεί στην πραγματικότητα για τις αυξανόμενες υποχρεώσεις των ιταλικών οικογενειών, ή οι ηγέτες της ομοσπονδίας των βιομηχάνων Confindustria, καθώς και της ομοσπονδίας εμπορικών επιχειρήσεων Confcommercio, οι οποίοι ανησυχούν για την πτώση των ρυθμών κατανάλωσης, αλλά και κύκλους των πολιτικών κομμάτων που ανησυχούν για την πτώση του ποσοστού αυτών που… ψηφίζουν). Αλλά όλη αυτή η μείωση συνδέεται προπάντων στενά με την αλλοιωμένη και ληστρική σχέση μεταξύ μισθού και ευελιξίας/επισφάλειας (precarity), σχέση η οποία υπονομεύει πλέον όλες τις συμβάσεις εργασίας καθώς και ολόκληρο το εργασιακό σύστημα.
Η χίμαιρα των αυξήσεων των μισθών με τη βοήθεια της αποκαλούμενης «απο-φορολόγησηςs» από το Κράτος, είναι μόνο ένα επιπλέον στοιχείο της αποδυνάμωσης της συμβατικής διαδικασίας, του ξεφουσκώματος της όλης σύγκρουσης και του εξευτελισμού των ήδη δυσμενών συνθηκών για τους εργαζομένους.
Η υπεράσπιση και η αύξηση του μισθού, η υπεράσπιση των εθνικών συμβάσεων εργασίας προκειμένου να προστατευθούν οι μισθοί και οι ώρες απασχόλησης, η νομιμότητα της συνδικαλιστικής αντιπροσώπευσης στον εργασιακό χώρο και το δικαίωμα της οργάνωσης της εργασίας και της ασφάλειας στους εργασιακούς χώρους, είναι ζητήματα που απαιτούν ήδη την κινητοποίηση όλων των κοινωνικών κατηγοριών από κοινού σε μια έκφραση ταξικής αλληλεγγύης, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, καθώς και την υποχρέωση των συνδικαλιστικών ενώσεων βάσης να προσαρμόσουν την οργάνωση και τη δράση τους από τα κάτω για να αποκρουστεί το κατασταλτικό κύμα που χτυπά ιδιαίτερα εκείνους τους εργαζομένους και τους συνδικαλιστές εκπροσώπους που τολμούν να οργανώσουν και να προβάλλουν μορφές αντίστασης. Επίσης όλο και περισσότερο απαραίτητη, προκειμένου να μπει ένα τέλος στην υπεροψία των αφεντικών, είναι μια πανευρωπαϊκή βιομηχανική συνδικαλιστική ένωση η οποία μπορεί να αρχίσει τη διαδικασία προς την επίτευξη μιας ταξικής ενότητας.
Ο αγώνας για τους μισθούς είναι αγώνας για την οικονομική αυτονομία και για την ανεξαρτησία της ζωής μας.
Ο αγώνας για μείωση των ωρών απασχόλησης είναι αγώνας για την ελευθερία μας για τον έλεγχο του χρόνου μας.
Ο αγώνας για την ασφάλεια στους εργασιακούς χώρους είναι αγώνας για την υγεία μας και την ίδια μας τη ζωή.
Αυτά τα πράγματα είναι ανεκτίμητα!
Έλεγχος σε βάρος της κοινωνίας
Η κοινωνία των πολιτών, οι κωμοπόλεις και οι πόλεις, οι γειτονιές, τα σχολεία και τα εργοστάσια έχουν όλα μετατραπεί σε πεδία επιχείρησης για τη λεγόμενη ασφάλεια, όπου αρκετοί άνθρωποι κυνηγιούνται και κηρύσσονται εχθροί της κρατούσας εξουσίας, εχθροί της κρατούσας τάξης, του πάπα, της εκμετάλλευσης, των διακρίσεων, της ρύπανσης, του μιλιταρισμού, του νεοφασισμού...
Έτσι, αυτό που κυριαρχεί είναι ο έλεγχος σε βάρος της κοινότητας, όχι μόνο στο επίπεδο της αστυνόμευσης και της καταστολής, αλλά και στο επίπεδο του εθνικού διαχωρισμού, της επιβολής θεμελιωδών ιδεολογιών (νεοφασισμός, κληρικαλισμός, μιλιταρισμός), ψάχνοντας τρόπους να κερδοσκοπήσουν σε βάρος των τοπικών μας κοινοτήτων και του τόπου μας (του περιβάλλοντος, των μεταφορικών οδών, της ενέργειας, της αποβιομηχανοποίησης, της κατοικίας, κ.λπ....) χωρίς να προκληθεί οποιοδήποτε πρόβλημα από διαφωνούντες.
Μετανάστες και ρατσισμός
Οι μετανάστες εργαζόμενοι είναι οι πρώτοι που πληρώνουν το τίμημα. Κάθε νέος τρόμος για την ασφάλεια, αντιαλβανικός, αντιαραβικός, αντιρουμανικός, αντιτσιγγάνικος ή οτιδήποτε άλλο, χρησιμεύει απλώς στη δημιουργία εμποδίων, για να υπάρξει διαχωρισμός του ενός από τον άλλον στις μικρές μας κοινότητες, κάτω από την απειλή της απέλασης ή της φυλάκισης στα νέα, βελτιωμένα και «άνετα» κέντρα κράτησης τα οποία διαχειρίζονται αποκλειστικά διάφοροι καθολικοί φιλανθρωπικοί οργανισμοί ή «αριστεροί» συνεταιρισμοί. Κατ’ αυτό τον τρόπο, επιχειρείται να αποφευχθεί η μόλυνση, ο πολυπολιτισμός, ίσως ακόμη και η ενότητα των ενδιαφερόντων.
Αλλά είναι αυτά τα εμπόδια που πρέπει να κατεδαφίσουμε και να τα αντικαταστήσουμε με τους κοσμοπολίτικους οργανισμούς σε επίπεδο βάσης φτιαγμένους και από τους Ιταλούς και από τους νέους πολίτες της Ιταλίας, έτσι ώστε όλοι μαζί να μπορέσουμε να αγωνιστούμε κατά των διακρίσεων, για την ίση υπηκοότητα για όλους. Και πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι όχι μόνο πρέπει να εναντιωνόμαστε στις μορφές θεσμικής καταστολής, αλλά και στο ρατσισμό που εκπορεύεται σήμερα δημόσια από τις οργανώσεις των νεοφασιστών που μολύνουν τις κοινότητές μας, χάρη σε κάποια καλή τους τύχη αλλά και μια κάποια λαϊκή συναίνεση. Είναι επομένως ουσιαστικό να δημιουργήσουμε και αναπτύξουμε τα μαζικά αντιφασιστικά δίκτυα που να μπορέσουν να ενοποιήσουν τους πολιτιστικούς τους αγώνες, κρατώντας ζωντανό τα πνεύμα της αντίστασης και διατηρώντας τις κοινότητές μας απαλλαγμένες από το φασισμό.
Αντικληρικαλισμός
Ουαί κι αλίμονο γι’ αυτούς που επικρίνουν το Βατικανό και το μονάρχη του! Ουαί κι αλίμονο γι’ αυτούς που επικρίνουν τους κληρικούς και το φονταμενταλισμό και που δρουν κάτω από τον μανδύα του αντικληρικαλισμού (όπως στην περίπτωση του πρόσφατου ντοκουμέντου του Δημοκρατικού Κόμματος - Partito Democratico)! Η αναγνώριση της δημόσιας λειτουργίας για τη Ρωμαϊκή Καθολική θρησκεία (ή κάθε θρησκεία) θα μπορούσε μόνο να οδηγήσει σε σοβαρές συνέπειες για την ελευθερία των γυναικών, την ελευθερία του πολιτισμού, της επιστήμης και της εκπαίδευσης. Ο αντικληρικαλιστικός αγώνας χρειάζεται μια νέα ώθηση και νέες κινητοποιήσεις των αντικληρικαλιστών και των ελευθεροσκεπτικιστών κάθε είδους.
Το περιβάλλον, οι μεταφορικές οδοί, η κερδοσκοπία, οι στρατιωτικές βάσεις και το δικαίωμα στη στέγαση
Ένα καλό παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν οι τόποι και οι κοινότητές μας εκποιούνται στις διάφορες επιχειρήσεις παρέχεται από την κατάσταση συναγερμού για τα σκουπίδια στην περιοχή της Campania (μια κατάσταση που σύντομα θα απασχολήσει και σας) καθώς και από άλλα παραδείγματα κερδοσκοπίας σε πρώην βιομηχανικές περιοχές, όπως κλεισίματα εργοστασίων, μείωση της δημοτικής ή προσιτής στέγασης, κατασκευή των μεταφορικών σιδηροδρομικών και οδικών διόδων, αυθαίρετη και αυταρχική επιλογή των περιοχών για ανέγερση στρατιωτικών βάσεων και στρατοπέδων (στη Vicenza και αλλού) και κατασκευή εγκαταστάσεων παραγωγής ενέργειας.
Η εναλλακτική λύση του να επιτραπεί στα τοπικά θεσμικά όργανα να παίρνουν αποφάσεις πέρα από τους επικεφαλείς των κοινοτήτων περνά μέσα από τη διαμόρφωση μαζικών επιτροπών που να υιοθετήσουν μορφές τοπικών αγώνων, μην επιτρέποντας σαφώς κάθε πολιτική και επιχειρηματική διείσδυση, ώστε να είναι έτσι ισχυρότεροι, συνεπέστεροι και αποτελεσματικότεροι όσον αφορά τα ενδιαφέροντα του προλεταριάτου. Στο μεταξύ, οι λαϊκές κινητοποιήσεις που εναντιώνονται στην ανέγερση των νέων στρατιωτικών βάσεων και που διαμαρτύρονται για την ύπαρξη των ήδη υπαρχουσών βάσεων χρειάζονται τη μέγιστη υποστήριξή μας και σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο.
Από την αντίσταση στην ελευθεριακή εναλλαγή
Η πρωτοφανής σφοδρή επίθεση και η εισβολή του καπιταλισμού στις κοινότητες και τη ζωή μας στην αγωνία του να πραγματοποιήσει όλο και περισσότερο κέρδος, στόχος που εξυπηρετείται πιστά από το Κράτος και τους κυβερνητικούς και κατασταλτικούς του μηχανισμούς, καθιστούν αναγκαία και όλο και περισσότερο επείγουσα τη διαμόρφωση μιας ομόφωνης και συλλογικής στρατηγικής σε όλα τα επίπεδα - τοπικά, εθνικά και διεθνή. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πειθόμαστε από τις εκάστοτε εκλογικές σειρήνες ούτε και να σκεφτόμαστε ότι τα προβλήματα των Ιταλών αφεντικών είναι και δικά μας προβλήματα. Πρέπει να εργαστούμε για τη δημιουργία της μέγιστης πιθανής ενότητας ενάντια στην εκμετάλλευση, τις διακρίσεις και την καταστολή, έτσι ώστε να μπορέσουμε να προωθήσουμε μια νέα πίστη στα οφέλη της ελευθεριακής εναλλαγής, χωρίς Κράτος και αφεντικά.
* Το κείμενο αυτό είναι το Τελικό Ντοκουμέντο εγκριμένο από το 67ο Συμβούλιο Εκπροσώπων της FdCA (Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών) της Ιταλίας. Δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net καθώς και στο A-Infos. Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 1 Φλεβάρη 2008.
