Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης
Με την ιεραρχική οργάνωση της κοινωνίας, κατάσταση η οποία, πρώτα και κύρια, οφείλεται στην οικονομική και κοινωνική εκμετάλλευση από τα κάθε είδους αφεντικά, δημιουργήθηκαν μεγάλες κοινωνικές διαστρωματώσεις που είχαν εκ διαμέτρου αντίθετα συμφέροντα μεταξύ τους, οι τάξεις. Η μέχρι τώρα ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας έχει σημαδευτεί και εξακολουθεί να σημαδεύεται από την πάλη εκείνη ανάμεσα στις δύο βασικές κοινωνικές τάξεις, τα αφεντικά και τους προλετάριους (με ό,τι κι αν οι όροι αυτοί συνεπάγονται σήμερα).
Η ουσία κάθε εξουσιαστικής και εκμεταλλευτικής κοινωνίας είναι οι ιεραρχικές της δομές οι οποίες αποτελούν μια γενικευμένη πραγματικότητα. Η κάθε αλλαγή που σημειωνόταν και εξακολουθεί να σημειώνεται στα πλαίσια αυτών των δομών (δουλοκτησία, φεουδαρχία, καπιταλισμός) ήταν και είναι στην ουσία η μεταλλαγή των όρων εκμετάλλευσης και εξουσίας. Αυτό που οι μαρξιστές αποκαλούν «αποδοτικότητα των “ανώτερων” φάσεων σε σχέση με τις “κατώτερες” φάσεις ανάπτυξης των εξουσιαστικών κοινωνιών» δεν είναι παρά η άνοδος της αποδοτικότητας της εκμετάλλευσης εκ μέρους των ανώτερων σε βάρος των «κατώτερων» τάξεων γιατί ακριβώς στο σημείο αυτό βρίσκεται η όλη ουσία του εκμεταλλευτικού και εξουσιαστικού συστήματος που εκφράζεται σε πολλαπλά επίπεδα τόσο κοινωνικά όσο και ατομικά, από το πλέγμα των κοινωνικών και οικονομιών σχέσεων μέχρι τις οικογενειακές σχέσεις και την σεξουαλική καταπίεση.
Η βάση αυτού του συστήματος είναι η ταξική κυριαρχία που συνίσταται στον διαχωρισμό των ανθρώπων σε διατάσσοντες και εκτελούντες, διευθυντές και διευθυνόμενους, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους.
Αλλά η ταξική κυριαρχία δεν περιορίζεται μόνο στην ύπαρξη προνομίων και τίτλων ιδιοκτησίας, επεκτείνεται και ώς την δυνατότητα ελέγχου που δύνανται να ασκούν οι εξουσιαστές πάνω σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Αυτό εκφράζεται και από την ίδια τους τη διευθυντική και προνομιακή σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία καθώς και από την προνομιακή τους θέση στη διαδικασία παραγωγής, διανομής και κατανάλωσης.
Απέναντι στους ισχυρισμούς των μαρξιστών ότι το Κράτος είναι μόνο ο μηχανισμός της ταξικής κυριαρχίας, θα πρέπει να αντιπαραθέσουμε και τη γενίκευση της έννοιας της ταξικής κυριαρχίας στη ολότητα των κοινωνικών σχέσεων. Γιατί το κεφάλαιο δεν είναι απλώς μόνο κάτι το υλικό, αλλά συνάμα αποτελεί ένα ολόκληρο φάσμα σχέσεων και κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις είναι που η παραγωγή της υπεραξίας αποτελεί το πιο βασικό χαρακτηριστικό της εκμετάλλευσης σε βάρος των ανθρώπων. Αλλά και πάλι, η έμφαση που δίνουν οι μαρξιστές στην ιδιοποίηση της υπεραξίας και όχι στη ίδια την παραγωγή της είναι εκ του πονηρού.
Το Κράτος δεν είναι μια αφηρημένη έκφραση της εξουσίας, όπως διατυμπανίζουν διάφοροι, αλλά ίσως η μοναδική της έκφραση. Τη στιγμή που το Κράτος συγχωνεύεται οικονομικά με το κεφάλαιο, ο ρόλος ταυ αποκτά όλο και μεγαλύτερη σημασία. Η τραγωδία των μαρξιστών και των συνοδοιπόρων τους συνίσταται στο ότι οι προσπάθειές τους πάντα κατέληγαν σε χυδαίες στρατηγικές κατάληψης της εξουσίας και του Κράτους αντί να αγωνιστούν για την ανατροπή των υπαρχόντων σχέσεων εκμετάλλευσης και κυριαρχίας.
Στο βαθμό που οι σχέσεις κυριαρχίας και εκμετάλλευσης εξακολουθούν να αναπαράγονται, που η επιδίωξη εκ μέρους των εξουσιαστών για την απόκτηση ή ιδιοποίηση περισσότερης ιδιοκτησίας, χρήματος και προνομίων οι κοινωνικές σχέσεις θα καθορίζονται από αυτή τη διαδικασία.
Το Κράτος είναι ο θεμελιακός υπερ-θεσμός της...
Ένα ελεύθερο κείμενο για τους Αγανακτισμένους & την Απεργία
“Columno Durruti”
Στις 27-28/6 έχουμε απεργία. Έχουμε γιατί με το στανιό βάλαμε τα τσογλάνια της ΓΣΕΕ να την κηρύξουν. Δεν θα πάμε με το ΠΑΜΕ γιατί κάθε φορά που ανέλαβαν οι ειδικοί -ακόμα και του αγώνα- να μας εκπροσωπήσουν μας πούλησαν. Δεν θα πάμε με τη ΓΣΕΕ γιατί αυτοί έτσι κι αλλιώς στόχο είχαν να μας πουλήσουν. Στην πλατεία έχουμε πάει πολλές φορές, μιλήσαμε συμφωνήσαμε και διαφωνήσαμε, σήμερα όμως θα πάρουμε τις σημαίες μας μαζί, όχι για να ξεχωρίσουμε απ’ τον κόσμο αλλά γιατί καλώς κακώς πιστεύουμε ότι σημαίνουν ακόμα κάτι.
...Σκέψεις για τη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού
Γιατί δεν υπάρχει δημοκρατία εκεί που οι μισθωτοί σκλάβοι δίπλα στους καπιταλιστές ή οι προλετάριοι των αγρών δίπλα στους γαιοκτήμονες συνεδριάζουν «εν πνεύματι ισότητος» για να συζητήσουν τα «κοινά συμφέροντα» κατά τον κοινοβουλευτικό τρόπο, αλλά εκεί που οι προλεταριακές μάζες, εκατομμύρια άτομα, παίρνουν οι ίδιες μέσα στα ροζιασμένα χέρια τους το σφυρί της εξουσίας και το κατεβάζουν στον αυχένα της κυρίαρχης τάξης. Ναι! Εκεί μόνο υπάρχει αληθινή δημοκρατία. Τα άλλα όλα είναι εξαπάτηση του λαού. Ρ.Λ.
Το πολιτικό σκηνικό όπως διαμορφώνεται, με την ολομέτωπη επίθεση του Κεφαλαίου και των λακέδων του, δεν...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018