Έχουν περάσει 10 χρόνια από εκείνο το Σάββατο, 18 Νοέμβρη 1995, όταν ένα πρωινό του Νοέμβρη όπως κάθε άλλο, σύντροφοι από διάφορα μέρη του Rio Grande συναντήθηκαν με εκπρόσωπο της Federacion Anarquista Uruguaya (FAU – Αναρχική Ομοσπονδία Ουρουγουάης) για να ιδρύσουν μια νέα οργάνωση…
Αλλά για να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο, απαιτήθηκε ένας χρόνος συνεχών επαφών και σχέσεων, ατελείωτων επιστολών, καλών και κακών εμπειριών καθώς και ένα ταξίδι από έναν από τους συντρόφους μας για να συναντήσει την οργάνωση των αδελφών μας στην Ουρουγουάη.
Και μια και το έφερε η ευκαιρία, η ημερομηνία της 18ης Νοέμβρη αποτελεί για τις καταπιεσμένες τάξeις της Βραζιλίας μια ημερομηνία που χαρακτηρίζεται από αγώνα και αίμα. Ήταν εκείνη την ημέρα όταν το 1918 ξέσπασε εξέγερση εργαζομένων στο Rio de Janeiro. Και 67 χρόνια αργότερα, χάρη στην επιμονή και την πεποίθησή μας, ο αναρχισμός έρχεται, για ακόμα φορά, σε επαφή με την τάξη εκείνη από την οποία γεννήθηκε, στο νοτιότερο τμήμα της Βραζιλίας.
Η οργανωτική διαδικασία, μέσω της στενής συνεργασίας των συντρόφων μας με την FAU, έφερε αποτελέσματα τον Νοέμβρη του 1995, αλλά άρχισε πολύ νωρίτερα. Η σημασία αυτού του γεγονότος ξεπερνά τα σύνορα του Rio Grande do Sul. Η τότε ακόμα νέα οργάνωση, ονομαζόμενη Federacao Anarquista Gaucha (FAG – Αναρχική Ομοσπονδία Gaucha) είναι βαθιά συνδεδεμένη με την τάξη και τους ανθρώπους που ανήκουν σ’ αυτή. Στη σύντομη, αλλά σταθερή, ιστορία της και με την αφοσίωση των ανώνυμων μαχητών της, έχει βοηθήσει στην εξάπλωση της αποφασιστικότητας των μαρτύρων του λατινοαμερικάνικου αναρχισμού.
Η FAG προσπαθεί να εκπληρώσει την πρωταρχική και μόνιμη αποστολή της μαζί με άλλες παρόμοιες ομάδες και οργανώσεις: για να διαδώσει τον αναρχισμό στις ρίζες της προέλευσής του, ανάμεσα στον λαό, προτείνοντας εκ νέου ως όργανα των λαϊκών αγώνων τις αρχές της διαδικασίας ρήξης μέσω της κοινωνικής και οικονομικής αυτοδιεύθυνσης και του πολιτικού ομοσπονδιακού συστήματος.
Σε αυτά τα 10 χρόνια έχουμε αναγνωρίσει την κεντρική σημασία της ιστορικής μνήμης, αλλά πηγαίνουμε πέρα από τους απλούς εορτασμούς και τη νοσταλγία. Καθώς είμαστε και αισθανόμαστε μέρος της κληρονομιάς των πρώτων αναρχικών των αρχών του 20ού αιώνα, επιδιώξαμε να χρησιμοποιήσουμε την ιστορία αυτή των αγώνων στις ανάγκες του σήμερα. Η προέλευσή μας ανιχνεύεται στο ομοσπονδιακό τμήμα της Α’ Διεθνούς, στην Ουκρανική Εξέγερση και στην Ισπανική Επανάσταση και επιβεβαιώνουμε την πολιτική μας ταυτότητα για την κοινωνική επανάσταση και την ταξική πάλη που έχει ρίζες στους λαϊκούς αγώνες στην Λατινική Αμερική των ημερών μας. Επιδιώξαμε, επίσης, με όλη τη σεμνότητα, αλλά με μεγάλη αφοσίωση, τη συνέχιση της εργασίας των πρώτων μαχητικών συνδικάτων της Βραζιλίας, της Μεξικάνικης Επανάστασης, της εξέγερσης των εργαζομένων και των απεργιών του 1917 και του 1918 στο Πόρτο Αλέγκρε, το Ρίο και το Σάο Πάολο, των συντρόφων που αγωνίστηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται στη Χιλή, το Μεξικό, τη Νικαράγουα, το Ελ Σαλβαδόρ, την Κούβα, τη Βενεζουέλα, την Κολομβία, το Περού, τη Βολιβία, την Παραγουάη, την Αργεντινή και την Ουρουγουάη και σε κάθε γωνιά της Λατινικής Αμερικής.
Η FAG επιδιώκει να αποτελέσει ένα πολιτικό όργανο συσπείρωσης και σύνθεσης των δυνάμεών...
Του Jean-Marc Izrine
Το ακόλουθο είναι ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο με τίτλο «Les Libertaires du Yiddishland» - στη γαλλική γλώσσα – (επί το ελληνικότερο «Οι ελευθεριακοί της γλώσσας Yiddish») του Jean-Marc Izrine, το οποίο ανιχνεύει την ιστορία των Εβραίων αναρχικών που μιλούσαν και έγραφαν στη γλώσσα Yiddish σε όλο τον κόσμο. Το τμήμα αυτό αναφέρεται στην κατάσταση στη Γαλλία στις αρχές του 20ού αιώνα.
Στο Pletzl (Marais) και στη Μονμάρτη (Montmartre) του Παρισιού, οι Εβραίοι αναρχικοί είχαν μεγάλη επίδραση. Το 1907, σύμφωνα με τις αναφορές της αστυνομίας,...
Nick Heath
Νεκρολογία για τον τελευταίο επιζώντα της θρυλικής αναρχικής ομάδας «Οι Φίλοι του Ντουρρούτι»Χοακίν Πέρεζ Ναβάρρο.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, παρακολούθησα στο Λονδίνο μια ταινία για τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Κάποια στιγμή, ένας γέροντας που καθόταν δίπλα μου άρχισε να δακρύζει μέχρι που από μια στιγμή και έπειτα το δάκρυ μεταβλήθηκε σε κλάμα και άρχισε να γίνεται περισσότερο έκδηλο. Αργότερα, έμαθα ότι ο γέροντας αυτός ήταν ο Χοακίν Πέρεζ Ναβάρρο, ο οποίος πέθανε πρόσφατα (Σεπτέμβρης 2006) σε ηλικία 99 χρόνων και ήταν ο τελευταίος επιζών από τα μέλη της ομάδας «Οι Φίλοι του Ντουρρούτι».
Η ομάδα αυτή...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018