Your name

Αναρχική Θεωρία

28 Ιουνίου 2013

Το κείμενο αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Δημοσιεύτηκε στο 4ο τεύχος του περιοδικού «Άναρχος» (Μάης 1986). Εξακολουθεί να είναι και ιστορικό και επίκαιρο. Το δημοσιεύω εδώ για πρώτη φορά ηλεκτρονικά ως απάντηση σε μερικούς που άκριτα υποστηρίζουν τόσο τη «17 Νοέμβρη» όσο και άλλες παρόμοιες κλίκες, ιδιαίτερα όσους λένε ότι είναι αναρχικοί. Ο καθένας ας αντλήσει τα συμπεράσματά του… Θα ακολουθήσουν και άλλα κείμενα.

ΠΡΟΣΩΡΙΝΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

«Η ένοπλη πάλη απέτυχε να πραγματοποιήσει όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς στόχους που είχε θέσει για τα τελευταία δέκα χρόνια. Πρέπει να έχει κανείς το θάρρος να την καταδικάσει και να την απαρνηθεί. Αλλιώς θα τρελαθεί».

Εμίλιο Φέντζι

Ερυθροταξιαρχίτης

Φυλακές Γένουας 1982

I.

Δεν αντιμετωπίζουμε την τρομοκρατία με απόλυτους όρους, σαν καλή ή καλή. Θεωρούμε ότι αν η χρήση της βίας από μέρους ενός επαναστατικού κινήματος δεν ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένες και επιτακτικές ανάγκες καταντά αυτοσκοπός και προσωπική αυτοϊκανοποίηση. Η ένοπλη πάλη είναι αναγκαία μόνο σε συνθήκες απόλυτης κρατικής καταστολής. Και σ’ αυτές όμως τις συνθήκες η «προετοιμασία της εξέγερσης» είναι πάντα «ζήτημα θεωρίας, συμμετοχής στους κοινωνικούς αγώνες, συμβολής στην πρόοδο ορισμένων ιδεών, δημιουργίας σχέσεων και επαφών ανάμεσα στους επαναστάτες κ.λπ. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη συγκρότησης ειδικευμένων «στρατιωτικών» ομάδων με ετικέτα και με μια οργάνωση στραμμένη προ τη χρησιμοποίηση τη βίας. Κάθε συγκεκριμένη ενέργεια μπορεί να πραγματοποιείται με τη συνεργασία ατόμων και ομάδων που δεν είναι ειδικευμένες και πρέπει να κρίνεται με βάση το περιεχόμενό της και όχι τη λογική ειδικευμένων «στρατιωτικών» ομάδων. Η ανάγκη της ετικέτας σημαίνει μια οργάνωση της ένοπλης βίας που υιοθετεί σαν κριτήριο την ίδια τη βία και όχι δραστηριότητες συνδεδεμένες με πραγματικές ανάγκες… Όταν μια ομάδα θεωρεί τον εαυτό της πυρήνα του μελλοντικού «επαναστατικού» στρατού, δρα έξω από κάθε κοινωνικό κίνημα και τις περισσότερες φορές εναντίον του. Έτσι τείνει να μετασχηματιστεί σε μικρο-εξουσία, σ’ ένα είδος προπλάσματος Κράτους που θέτει υποψηφιότητα για την αντικατάσταση του παλιού κρατικού μηχανισμού» (LeMouvementCommuniste).

ΙΙ.

Ο τρομοκράτης, ο ειδικός της βίας, θέλει να σταματήσει ή να βιάσει την ιστορία με τον δυναμίτη ή το πιστόλι. Δεν αντιμετωπίζει την ιστορία σαν ένα σύνολο κοινωνικών σχέσεων οι οποίες ανάλογα με την πορεία και την ποιότητα τη ταξικής πάλης(1) μεταρρυθμίζονται ή μετασχηματίζονται ριζικά, αλλά σαν ένα «πράγμα» που η ίδια του η βίαιη δράση θα μπορούσε ν’ ανατρέψει. Γι’ αυτό ακριβώς ο τρομοκράτης ζει απελπιστικά απομονωμένος στο περιθώριο της ιστορίας.

III.

Η τρομοκρατία είναι η σκέψη και η πρακτική κάθε διαχωρισμένης εξουσίας. Οι ένοπλες «επαναστατικές» ομάδες (από τους «Μαχόμενους Κομμουνιστικούς Πυρήνες» μέχρι την «17 Νοέμβρη») αναπαράγουν στρατιωτικούς και ιεραρχικούς τρόπους οργάνωσης, δηλώνουν ότι «υπηρετούν το λαό», αποσκοπούν στη δημιουργία ενός «λαϊκού» Κράτους και σ’ αυτά πιστεύουν ότι συμβάλλει η Δονκιχωτική δράση τους: είναι η πεμπτουσία της γιακωβίνικης-λενινιστικής αντίληψης για την επαναστατική οργάνωση, είναι η άκρα αριστερά της αστικογραφειοκρατικής παράταξης. Αναλογιζόμενοι την περίπτωση του πράκτορα Άζεφ, που μπήκε επικεφαλής στην «οργάνωση μάχης»...

Περισσότερα …