Απόσπασμα από το έργο του Ντάνιελ Γκερέν, "Ο αναρχισμός στη θεωρία και πράξη", εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος
Ο αναρχικός καταγγέλλει με περισσότερη δριμύτητα από τον "εξουσιαστικό" σοσιαλιστή την απάτη της αστικής δημοκρατίας. [...] Κατά τη γνώμη του Προυντόν, "η δημοκρατία δεν είναι τίποτα παραπάνω απ' τη συνταγματική αυθαιρεσία". Ο λαός κηρύχτηκε κυρίαρχος ύστερα από απάτη των πατέρων μας. Στην πραγματικότητα, είναι βασιλιάς χωρίς επικράτεια, ο πίθηκος των βασιλιάδων που, απ' τη μεγαλοσύνη και τη γενναιοδωρία των βασιλιάδων έχει μόνο τον τίτλο. Βασιλεύει και δεν κυβερνά. Πραγματώνοντας την κυριαρχία του με την περιοδική άσκηση της καθολικής ψηφοφορίας, ανανεώνει κάθε μερικά χρόνια την παραίτηση του. Ο δυνάστης διώχτηκε από τον θρόνο, η βασιλεία όμως διατηρήθηκε ακέραιη. Το ψηφοδέλτιο, στα χέρια ενός λαού που η μόρφωση του θεληματικά παραμελήθηκε, αποτελεί μια σοφή πανουργία που ωφελεί μόνο το συνασπισμό των βαρώνων της ιδιοκτησίας, του εμπορίου και της βιομηχανίας.
Η θεωρία όμως της κυριαρχίας του λαού περιέχει την ίδια την αναίρεσή της. Αν ο λαός ολόκληρος ήταν πραγματικά κυρίαρχος, ούτε κυβέρνηση πια θα υπήρχε, ούτε κυβερνούμενοι. Η κυριαρχία θα περιοριζόταν στο μηδέν. Το κράτος δεν θα είχε τον παραμικρό λόγο ύπαρξης, θα ταυτιζόταν με την κοινωνία και θα εξαφανιζόταν στη βιομηχανική οργάνωση.
Για τον Μπακούνιν, "το αντιπροσωπευτικό σύστημα, μακριά από το να αποτελεί εγγύηση για το λαό, πλάθει και διασφαλίζει αντίθετα, την διαρκή ύπαρξη μιας κυβερνητικής αριστοκρατίας ενάντια στο λαό." Η καθολική ψηφοφορία είναι μια φάρσα, ένα δόλωμα, μια δικλείδα ασφαλείας, μια μάσκα πίσω από την οποία "κρύβεται η αληθινά δεσποτική εξουσία του κράτους, βασισμένη στην Τράπεζα, την αστυνομία και τον Στρατό", "ένα εξαίρετο μέσο για την καταπίεση και την εξόντωση ενός λαού στο όνομα και με το πρόσχημα μιας λεγόμενης λαϊκής θέλησης."[...]
Πρέπει να σημειωθεί ότι οι αναρχικοί, παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις τους ενάντια στην αστική δημοκρατία, δέχονται το σχετικά προοδευτικό της χαρακτήρα.[...] Ο Μπακούνιν αναφέρει: "ας μη νομίσει κανείς ότι ασκούμε κριτική στην αστική δημοκρατία προς όφελος την μοναρχίας. Και η χειρότερη δημοκρατία αξίζει περισσότερο από την πιο φωτισμένη μοναρχία. Το δημοκρατικό καθεστώς εισάγει σιγά σιγά τις μάζες στη δημόσια ζωή."
