ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ
*** Η αντίληψή μας για τον φεμινισμό από την οπτική γωνία του οργανωμένου αναρχισμού
*** Ποιες είναι οι κατευθυντήριες γραμμές μας;
*** Κριτική του ευρωκεντρικού φιλελεύθερου φεμινισμού
*** Για έναν τρανσφεμινισμό
*** Απορρίπτοντας τον φεμινισμό που αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες
*** Απορρίπτοντας τον φεμινισμό που αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες
Το παρόν έγγραφο συντάχθηκε από τον Αναρχικό Συντονισμό της Βραζιλίας [Coordenação Anarquista Brasileira] (CAB), ένα συντονιστικό αναρχικών οργανώσεων που συνεργάζονται σε όλη τη Βραζιλία. Μεταφράζεται και αναδημοσιεύεται στα αγγλικά με την άδεια των αδελφών οργανώσεων που συμμετέχουν στο CAB.
Το έγγραφο λειτούργησε επίσης ως σημείο αναφοράς στις πρόσφατες συζητήσεις για το φεμινισμό στο πλαίσιο της Black Rose / Rosa Negra. Ελπίζουμε ότι κάνοντας αυτό το κείμενο διαθέσιμο στα ελληνικά για πρώτη φορά, μπορούμε να αυξήσουμε την εμβέλεια και τον αντίκτυπό του.
- Black Rose / Rosa Negra
*** Η αντίληψή μας για τον φεμινισμό από την οπτική γωνία του οργανωμένου αναρχισμού
Οι γυναίκες που είμαστε μέλη των οργανώσεων που απαρτίζουν τον Αναρχικό Συντονιστικό Βραζιλίας (CAB) βλέπουμε τους εαυτούς μας ως μέρος μιας μακράς παράδοσης αναρχικών γυναικών που έχουν καταγγείλει και αγωνιστεί ριζικά ενάντια στην έμφυλη καταπίεση- ως εκ τούτου, η εκμετάλλευση της εργασίας αποκτά επίσης μια ιδιαίτερη μορφή για εμάς. Είμαστε μέρος των πολλών, πολλών αναρχικών γυναικών που, αν και έχουν διαγραφεί από την ιστορία των από πάνω, αντιμετώπισαν κατά πρόσωπο τη βία που αντιμετωπίζουμε ως γυναίκες- γυναίκες που καθόρισαν νέους τρόπους αγάπης και αμφισβήτησαν το μοντέλο της αστικής οικογένειας που αποτελεί τη βάση του συστήματος- γυναίκες που αντέδρασαν στη ματσό βία, συχνά προερχόμενη από τους ίδιους τους συντρόφους τους- αυτοδίδακτες γυναίκες, που προώθησαν τον αλφαβητισμό και φαντάστηκαν μια απελευθερωτική εκπαίδευση, που έδρασαν στον Τύπο δημιουργώντας και γράφοντας σε ελευθεριακές εφημερίδες- γυναίκες που πήραν τα όπλα! Αυτές οι ατρόμητες και ανυπότακτες γυναίκες αγωνίστηκαν ενάντια σε ένα καταπιεστικό σύστημα για μια αξιοπρεπή και ελεύθερη ζωή και έσπειραν τους σπόρους της απελευθέρωσης σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν πολλές ανώνυμες αγωνίστριες που έχουν διαγραφεί στην ιστορία των ανδρών. Υπάρχουν πολλές που έφυγαν πριν από εμάς, πολλές που δεν είναι μαζί μας. Κουβαλάμε την κληρονομιά τους μέσα μας.
Αυτή η ιστορία δεν ξεκίνησε από εμάς και δεν θα τελειώσει αύριο. Υπάρχει πολλή βία και πολλά να κάνουμε.
Ως αναρχικές, πιστεύουμε ότι ο φεμινισμός και ο αντιπατριαρχικός αγώνας, καθώς και ο αντιρατσιστικός και αντιαποικιακός αγώνας, είναι θεμελιώδεις στρατηγικές για να καταστραφεί αυτό το σύστημα. Καταλαβαίνουμε ότι οι σχέσεις εξουσίας είναι δομημένες με συγκεκριμένους τρόπους και είναι απαραίτητο να τις κατανοήσουμε αν θέλουμε να καταστρέψουμε το σύστημα της καταπίεσης στο σύνολό του. Πιστεύουμε στην ανάπτυξη αγωνιστριών και αγωνιστών που έχουν ενεργή συμμετοχή στις λαϊκές οργανώσεις- που αναπτύσσουν δραστηριότητα μέσω της άμεσης δράσης και της άμεσης δημοκρατίας. Με αυτή την έννοια, υποστηρίζουμε έναν προσανατολισμένο στην ταξική πάλη και σε επίπεδο βάσης φεμινισμό. Ο φεμινισμός μας είναι ένας κοινωνικός και συλλογικός αγώνας. Δεν πιστεύουμε σε μια εξειδίκευση του φεμινιστικού αγώνα, αντίθετα πιστεύουμε ότι ο φεμινισμός πρέπει να περάσει μέσα από όλες τις οργανώσεις μας- ότι οι φεμινιστικές διατυπώσεις και μεθοδολογίες μπορούν να στοχεύουν όχι στην ατομική ελευθερία, αλλά στην κατάκτηση της...
Μία χρήσιμη ανταπόκριση για όσους-ες θέλουν να καταλάβουν πώς βλέπουν την τρέχουσα κατάσταση τα κοινωνικά και φεμινιστικά κινήματα στην Ουκρανία. Κείμενο του Davide Grasso, μέλους του TRISE (Διεθνές Ινστιτούτο Κοινωνικής Οικολογίας).
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Ουκρανία για να γνωρίσω τις φωνές της κοινωνικής και στρατιωτικής αντίστασης στη ρωσική εισβολή οι οποίες είναι πιο κοντά στην ιδέα μου για τον κόσμο. Η ηγεμονία των δημόσιων αφηγήσεων για τον πόλεμο που συνθλίβονται στη νεοφιλελεύθερη ή την ερυθρό-καφέ ρητορική, η εξιδανίκευση του ΝΑΤΟ ή εκείνη των εχθρών του, δεν μου αρκούν εξαρχής. Χθες, επιτέλους, στο Λβιβ (Lviv) μπόρεσα να συμμετάσχω σε...
Μετά από ενάμιση χρόνο καταστολής που οδήγησε αρκετούς αναρχικούς -Pouget, Malato και Louise Michel- να αναζητήσουν ασφάλεια στην εξορία στο Λονδίνο, μια αμνηστία έδωσε στο γαλλικό κίνημα την ευκαιρία να ξαναζωντανέψει. Η μαχητική δραστηριότητα εκφραζόταν πάντοτε κυρίως μέσω των περιοδικών: Το “Le Libertaire”, που ιδρύθηκε από τον Sebastien Faure και την Louise Michel, επανεμφανίστηκε το 1895- το “La Revolte” αντικαταστάθηκε από το “Les Temps Nouveaux”, με τον αναντικατάστατο και ατάραχο Jean Grave στο τιμόνι- τέλος, υπό την άγρυπνη συγγραφή του Emile Pouget, το “Le Pere Peinard” ξεκίνησε μια νέα σειρά.
Για να αναδείξουν τη συνοχή των αναρχικών ιδεών, οι...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018