Your name

Ιστορία Κοινωνικών Κινημάτων

09 Φεβρουαρίου 2014

Tου AgustinGuillamon

Η ιστορία είναι ένα ακόμη πεδίο μάχης μεταξύ των πολλών που υπάρχουν στον ταξικό πόλεμο. Δεν πρόκειται απλώς για ένα ζήτημα ανάκτησης της μνήμης των ταξικών αγώνων του παρελθόντος αλλά και μια μάχη για την ιστορία από επαναστατική σκοπιά, δηλαδή από την σκοπιά της υπεράσπισης των ιστορικών συμφερόντων του προλεταριάτου, η οποία δεν μπορεί να είναι άλλη από την θεωρητικοποίηση των ιστορικών εμπειριών του διεθνούς εργατικού κινήματος. Ούτε η οικονομία, ούτε η λογοτεχνία, ούτε ο κινηματογράφος, ούτε η πολιτική, ούτε η ιστορία, ούτε οποιοσδήποτε άλλος τομέας του πολιτισμού δεν είναι ουδέτερος, ούτε άλλωστε μπορεί ποτέ να είναι, σε μια κοινωνία διαιρεμένη σε τάξεις, επειδή καθένας από αυτούς αποτελεί ένα πεδίο μέσα στο οποίο διεξάγεται μια ανελέητη μάχη.

Ομιλούμε για την κατανόηση και την υπεράσπιση των ιστορικών συμφερόντων του προλεταριάτου, τόσο εδώ όσο και στο Πεκίνο, στην Νέα Υόρκη, στην Σενεγάλη, σε όλα γενικώς τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Ομιλούμε για τα ιστορικά συμφέροντα του προλεταριάτου στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, έως την εξαφάνισή του ως τάξη. Ομιλούμε για την δικιά μας ιστορία, την προλεταριακή, που είναι μια ιστορία πραγματική και υλιστική, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με την δικιά τους ιστορία, την αστική, που είναι παραποιημένη κα ιδεαλιστική.

Δεν πρόκειται μονάχα για την ανάκτηση της μνήμης των ηττημένων του Εμφυλίου Πολέμου, ούτε για την απότιση φόρου τιμής στα θύματα του φρανκισμού, ούτε για την τοποθέτηση αναμνηστικών πλακών, την ανέγερση μνημείων ή για την δημιουργία χώρων μνήμης και περισυλλογής, ούτε καν για την αποκάλυψη των διαστρεβλώσεων της Δεξιάς (του είδους της νεοφρανκικής ιστοριογραφίας ενός Ρίο Μόα ή της καταλανικής εθνικιστικής ιστοριογραφίας ενός Μικέλ Μιρ) ή των διαφόρων κατασκευασμάτων της Αριστεράς περί επανεγκαθίδρυσης της δημοκρατίας (του είδους της φιλελεύθερης ιστοριογραφίας ενός Άνχελ Βίνιας ή της νεοσταλινικής ενός Φεράν Γκαγιέγο). Ούτε πρόκειται για την κατασκευή προλεταριακών υπερανθρώπων ή ειδώλων, ούτε για την συνέχιση της αυλικής ιστορίας των βασιλέων και των ευγενών, λησμονώντας της αγροτικές εξεγέρσεις, ούτε, κατά το σημερινό πρότυπο των σκιτσογραφημένων διηγημάτων, πρόκειται για μια αφήγηση περί καλών και ηρωικών εργατικών ηγετών που παλεύουν εναντίον κακών προδοτών γραφειοκρατών, εν μέσω νωθρών και άμορφων μαζών. Το σημαντικότερο δε γεγονός αυτού του είδους της διαπραγμάτευσης είναι ότι τελικά καταλήγει στο συμπέρασμα είτε να δικαιολογεί τις δολοφονίες που πραγματοποιήθηκαν από τους φρανκιστές κατά τον πόλεμο εξόντωσης στον οποίον επιδόθηκαν είτε στον καθαγιασμό και στην εξύμνηση «της δοξασμένης, ηρωικής και φοβερής» ήττας των αντιφασιστών, πλέκοντας πάντοτε το εγκώμιο της καταστολής των επαναστατών, αν και η πιο αποτελεσματική και συνήθης πρακτική είναι η υποτίμηση ή ακόμη και η άρνηση της ύπαρξής τους.

Το ζήτημα δεν είναι η λατρεία μύθων του παρελθόντος, είτε αυτοί ονομάζονται Νιν[1] ή Ντουρούτι, ή η ανέγερση βωμών επάνω στους οποίους θα θυσιαστούν νέοι ήρωες, ενός Μπαλιούς[2] ή ενός Αγίου τάδε. Είναι σημαντικότερο να καταδείξουμε τα λάθη που διέπραξαν ή να αποκαλύψουμε τις ανεπάρκειές τους, οι οποίες ήταν και οι ανεπάρκειες του επαναστατικού κινήματος της εποχής τους. Ο μύθος...

Περισσότερα …