Your name

Αναρχική Θεωρία

13 Σεπτεμβρίου 2012

Η σκέψη του Ερίκο Μαλατέστα παραμένει πραγματικά επίκαιρη βάζοντας τα πράγματα με μεγάλη σαφήνεια και απλότητα σε μία σειρά που μπορεί να βοηθήσει σημαντικά τη σύγχρονη αναρχική θεώρηση αλλά και δράση. Χαρακτηριστικές είναι κάποιες σκέψεις του πάνω στο ζήτημα της σχέσης μεταξύ αναρχισμού και συνδικαλισμού. Σήμερα, ο ταξικός αγώνας βάσης οφείλει να αποτελεί μία βασική παράμετρο της αναρχικής δράσης, δίχως ωστόσο να διεκδικεί εννοιολογικά αλλά και πρακτικά μία αυτοτέλεια αναφορικά με το περιεχόμενο του κοινωνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

Δε νομίζω ότι σήμερα υπάρχει έστω κι ένας ανάμεσά μας που θ΄ αρνιόταν τη χρησιμότητα και την αναγκαιότητα της οργάνωσης των εργατών, σαν ένα μέσο για την υλική και ηθική βελτίωση των μαζών, σαν ένα γόνιμο έδαφος για προπαγάνδα και σαν μια δύναμη αξεχώριστη από τον κοινωνικό μετασχηματισμό που επιδιώκουμε. Κανένας πια δεν αμφισβητεί τη σπουδαιότητα της οργάνωσης των εργατών, πράγμα που ενδιαφέρει εμάς τους αναρχικούς περισσότερο από κάθε άλλον, γιατί πιστεύουμε ότι η καινούργια κοινωνική τάξη πραγμάτων δεν πρέπει και δεν μπορεί να επιβληθεί με τη βία από μια καινούργια κυβέρνηση, αλλά πρέπει αναγκαστικά ν΄ ακολουθήσει μια ελεύθερη και συντονισμένη προσπάθεια ολονών. Επιπλέον, το εργατικό κίνημα έχει τώρα εδραιωθεί, ισχυρά και καθολικά. Το να το καταπολεμούσαμε θα ήταν σαν να δίναμε τα χέρια στους καταπιεστές, το να το αγνοούσαμε θα ήταν σαν να μέναμε έξω από τη ζωή του λαού, κι αυτό θα μας καταδίκαζε για πάντα σε αδυναμία.

Υποστηρίζω λοιπόν ότι αυτές οι [εργατικές] οργανώσεις δεν μπορούν να είναι αναρχικές και ότι δεν είναι σωστό να θέλουμε να είναι αναρχικές. Γιατί αν ήταν, δε θα εκπλήρωναν πια τον προορισμό τους και δε θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τους σκοπούς που θα ονειρεύονταν οι αναρχικοί οι οποίοι θα συμμετείχαν σε αυτές.

Τα συνδικάτα δημιουργούνται με σκοπό να υπερασπίσουν τα σημερινά, τα τωρινά συμφέροντα των ανθρώπων του μόχθου, και να καλυτερέψουν τις συνθήκες της ζωής τους όσο γίνεται περισσότερο, μέχρι που να μπορέσουν να κάνουν την κοινωνική επανάσταση. Αυτή θα μετατρέψει τους σημερινούς σκλάβους σε ελεύθερους εργάτες που θα συνεργάζονται ελεύθερα για το κοινό καλό.

Ο συνδικαλισμός είναι από τη φύση του μεταρρυθμιστικός (ρεφορμιστικός). Εκείνο που μπορούμε όλο κι όλο να περιμένουμε απ΄ αυτόν είναι: οι μεταρρυθμίσεις που επιδιώκει και πετυχαίνει να είναι τέτοιες και να κατακτιούνται με τέτοιον τρόπο, ώστε να βοηθούν την εκπαίδευση και την επαναστατική προετοιμασία και να ανοίγουν το δρόμο για ολοένα μεγαλύτερες απαιτήσεις.

Κάθε συγχώνευση ή σύγχυση του αναρχικού κι επαναστατικού κινήματος με το συνδικαλιστικό κίνημα θα έχει σαν αποτέλεσμα είτε να κάνει το συνδικάτο ανίκανο να πετύχει τους ιδιαίτερους στόχους του, είτε να αποδυναμώσει, να πλαστογραφήσει και να σβήσει το πνεύμα του αναρχισμού.

Κατά τη γνώμη μου, οι αναρχικοί δε θα έπρεπε να θέλουν να είναι τα συνδικάτα αναρχικά. Θα έπρεπε να δουλεύουν σ΄ αυτά για να πετύχουν τους σκοπούς του αναρχισμού σαν άτομα, σαν ομάδες και σαν ομοσπονδίες ομάδων. Όπως ακριβώς υπάρχουν ή θα έπρεπε να υπάρχουν ομάδες μελέτης κι ομάδες συζήτησης για γραπτή και προφορική προπαγάνδα ανάμεσα στις μάζες, ομάδες συνεργασίας, ομάδες που δουλεύουν στα γραφεία, στα εργοστάσια, στα χωράφια, στους στρατώνες, στα σχολεία, κλπ, έτσι...

Περισσότερα …