Επιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίο του Ρούντολφ Ρόκερ «Αναρχισμός – Αναρχοσυνδικαλισμός»
Η ιδεολογία του αναρχισμού
Ο Αναρχισμός αποτελεί ένα συγκεκριμένο πνευματικό ρεύμα της κοινωνικής σκέψης, του οποίου οι οπαδοί υποστηρίζουν την κατάργηση των οικονομικών μονοπωλίων και όλων των καταπιεστικών, πολιτικών και κοινωνικών θεσμών που επικρατούν μέσα στην κοινωνία. Στη θέση της καπιταλιστικής οικονομικής τάξης, οι Αναρχικοί αντιπαραθέτουν μια ελεύθερη ένωση όλων των παραγωγικών δυνάμεων, βασισμένη πάνω στην συνεργασία των εργαζομένων, που θα είχε σαν αποκλειστικό σκοπό την ικανοποίηση των απαραίτητων αναγκών κάθε μέλους της κοινωνίας. Στη θέση των σημερινών εθνικών κρατών, με τον άψυχο μηχανισμό των πολιτικών και γραφειοκρατικών θεσμών τους, οι Αναρχικοί επιθυμούν μια ομοσπονδία από ελεύθερες κοινότητες που θα είναι δεμένες, η μία με την άλλη, από τα κοινά οικονομικά και κοινωνικά τους συμφέροντα και θα ρυθμίζουν τις υποθέσεις τους με την κοινή συμφωνία και την ελεύθερη αποδοχή.
Στον σύγχρονο Αναρχισμό, συναντούμε τη συμβολή των δυο μεγάλων ρευμάτων, τα οποία πριν και μετά από την Γαλλική Επανάσταση έχουν βρει μια πολύ χαρακτηριστική έκφραση στην πνευματική ζωή της Ευρώπης, του σοσιαλισμού και του φιλελευθερισμού.
Η δημοκρατία με το σύνθημά της, την ισότητα όλων των πολιτών απέναντι στον νόμο κι ο φιλελευθερισμός με το δικό του, το δικαίωμα αυτοκαθορισμού του ατόμου, κατάρευσαν μπροστά στην πραγματικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας. Όσο εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα, σε κάθε χώρα, θα είναι αναγκασμένα να πουλάνε την εργατική τους δύναμη σε μια μικρή μειονότητα ιδιοκτητών και να βυθίζονται στην πιο αφόρητη μιζέρια , αν δεν μπορέσουν να βρουν αγοραστές η λεγόμενη ισότητα απέναντι στον νόμο παραμένει μια αυταπάτη, αφού οι νόμοι κατασκευάζονται από κείνους οι οποίοι κατέχουν τον κοινωνικό πλούτο.
Αλλά κατά τον ίδιο τρόπο δεν μπορούμε καν να συζητούμε για το δικαίωμα αυτοκαθορισμού του ατόμου, γιατί το δικαίωμα αυτό χάνεται όταν κάποιος αναγκάζεται να συμμορφωθεί στην οικονομική υπαγόρευση κάποιου άλλου, αν δεν θέλει να λιμοκτονήσει.
Ο αναρχισμός και ο φιλελευθερισμός συγκλίνουν στην άποψη ότι οι κοινωνικές επιδιώξεις πρέπει να στοχεύουν στην ατομική ευτυχία και ευημερία.
Από κοινού με τους μεγάλους εκπροσώπους της φιλελεύθερης σκέψης, συμμερίζεται επίσης την ιδέα του περιορισμού των κυβερνητικών λειτουργιών στο ελάχιστο. Οι οπαδοί του έχουν ακολουθήσει αυτή τη σκέψη ως τις τελικές της συνέπειες κι επιθυμούν να εξαλείψουν κάθε θεσμό της πολιτικής εξουσίας από την ζωή της κοινωνίας.
Από κοινού με τους ιδρυτές του Σοσιαλισμoύ, οι Αναρχικοί απαιτούν την κατάργηση του οικονομικού μονοπωλίου, όποια μορφή ή σχήμα κι αν έχει κι υποστηρίζουν κι υποστηρίζουν τη συλλογική ιδιοκτησία της γης κι όλων των άλλων παραγωγικών μέσων, η χρήση των οποίων πρέπει να είναι σε όλους προσιτή δίχως καμία εξαίρεση. Γιατί η προσωπική κι η κοινωνική ελευθερία είναι νοητές μόνο πάνω στη βάση ίσων οικονομικών συνθηκών για όλους. Μέσα στο ίδιο το σοσιαλιστικό κίνημα οι αναρχικοί αντιπροσωπεύουν την άποψη ότι ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό πρέπει να είναι συνάμα ένας αγώνας ενάντια σε κάθε θεσμό της πολιτικής εξουσίας, γιατί στην Ιστορία η οικονομική εκμετάλλευση συμβάδιζε πάντα με την πολιτική και κοινωνική καταπίεση. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κι η κυριαρχία ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο είναι αναπόσπαστες και η κάθε μια αποτελεί προϋπόθεση της άλλης.
Όσο μια ιδιοκτητική και μια μη-ιδιοκτητική ομάδα αντιμετωπίζονται εχθρικά μέσα στην κοινωνία, το κράτος θα είναι απαραίτητο στην ιδιοκτητική μειονότητα για την προστασία των προνομίων της. Όταν αυτή η κατάσταση της κοινωνικής αδικίας εξαφανιστεί και παραχωρήσει τη θέση της σε μια ανώτερη τάξη πραγμάτων, η οποί δεν θα αναγνωρίζει κανένα ειδικό δικαίωμα και θα έχει σαν βασική της προϋπόθεση την κοινότητα των κοινωνικών συμφερόντων, η κυβέρνηση ανθρώπου από άνθρωπο θα αντικατασταθεί από την από κοινού διαχείριση των οικονομικών και κοινωνικών υποθέσεων.
Από αυτή την άποψη ο αναρχισμός θα πρέπει να θεωρηθεί σαν ένα είδος εθελοντικού σοσιαλισμού.
Στην Ρωσία, όμως, όπου έχει υλοποιηθεί στην πραγματικότητα η λεγόμενη δικτατορία του προλεταριάτου, οι φιλοδοξίες ενός συγκεκριμένου πολιτικού κόμματος, αναφορικά με την πολιτική εξουσία, έχουν εμποδίσει μια πραγματική σοσιαλιστική αναδιοργάνωση της οικονομικής ζωής κι έχουν επιβάλλει, στη χώρα, την υποδούλωση σε έναν τυραννικό κρατικό καπιταλισμό. Η προλεταριακή δικτατορία, την οποία οι αφελείς πιστεύουν ότι αποτελεί ένα αναπόφευκτο μεταβατικό στάδιο που οδηγεί στον πραγματικό σοσιαλισμό, έχει εξελιχθεί σήμερα σε έναν φρικτό δεσποτισμό, που δεν υστερεί σε τίποτα από την τυραννία των φασιστικών κρατών. Ο ισχυρισμός ότι το κράτος θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει μέχρις ότου πάψει η κοινωνία να είναι διαιρεμένη σε εχθρικές τάξεις μοιάζει, στο φως ολόκληρης της ιστορικής εμπειρίας, σχεδόν ένα κακόγουστο αστείο.
ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ
Ο όρος εργατικό συνδικάτο αρχικά σήμαινε απλώς μια ένωση παραγωγών για την άμεση βελτίωση της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης. Ο επαναστατικός συνδικαλισμός, έδωσε σε αυτό το αρχικό νόημα μια πλατύτερη και βαθύτερη σημασία.
Τα συνδικάτα αποτελούν την ενοποιημένη οργάνωση των εργατών και έχουν σαν στόχο τους την υπεράσπιση των παραγωγών μέσα στη κοινωνία και την προετοιμασία για την οικοδόμηση για την ανοικοδόμηση της κοινωνικής ζωής προς τη κατεύθυνση του Σοσιαλισμού.
Πρακτικά έχουν ένα διπλό σκοπό. Να ενισχύσουν τα αιτήματα των παραγωγών για την εξασφάλιση και τη βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου. Να προμηθεύσουν στους εργάτες τις γνώσεις και τα τεχνικά μέσα για την διεύθυνση της παραγωγής και της οικονομικής ζωής. Να τους προετοιμάσουν για να πάρουν στα χέρια τους τον κοινωνικοοικονομικό οργανισμό και να τον διαμορφώσουν σύμφωνα με τις σοσιαλιστικές αρχές
ΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ - ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ
Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στους αναρχοσυνδικαλιστές και στα εργατικά-αριστερά κόμματα, τόσο σε θέματα αρχών και τακτικής, δεν είναι ο πολιτικός αγώνας σαν τέτοιος, αλλά η μορφή αυτού του αγώνα και οι σκοποί στους οποίους αποβλέπει.
Για τους αναρχοσυνδικαλιστές η ίδια τακτική, οι μορφές πάλης, που χρησιμοποιούνται ενάντια στην οικονομική εκμετάλλευση πρέπει να υιοθετηθούν και ενάντια στην πολιτική καταπίεση.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι μαζί με το εκμεταλλευτικό οικονομικό σύστημα θα πρέπει να εξαφανιστεί και το πολιτικό όργανο προστασίας του, το κράτος. Οι προσπάθειες του εργατικού κινήματος, μέσα στα πλαίσια της επικρατούσας πολιτικής και κοινωνικής τάξης, θα πρέπει να είναι ταυτόχρονα και ενάντιες στις επιθέσεις της επεκτείνονται τα δικαιώματα των εργατών, όποτε παρουσιάζεται η ευκαιρία.
