Λεπτομέρειες

Your name

Αναρχική Θεωρία

20 Ιανουαρίου 2013

Οι αναρχικοί, μ’ όλη τη σημασία της λέξης, δηλ. όλοι εκείνοι που μάχονται την τριπλή εκδήλωση της καταναγκαστικής εξουσίας το πρόσωπο του αφεντικού, του καραμπινιέρου και του παπά, βρίσκουν συμμάχους δίπλα τους, άτομα που παρ’ όλο δεν εγκρίνουν όλες τις αρνητικές όψεις του αναρχισμού, βρίσκουν στον αναρχισμό ένα πολύ καλό όπλο για ν’ αμυνθούν, ενώ αργότερα η άμυνα γίνεται επίθεση ενάντια σ’ εκείνη τη μορφή εξουσίας που τους καταπιέζει περισσότερο. 

Έτσι, στη Γαλλία, κατά τη περίοδο της υπόθεσης Ντρέιφους, οι αντικληρικοί πήραν απ’ τους αναρχικούς μια καταπληκτική βοήθεια που στάθηκε αποφασιστική για τη νίκη ενάντια στο κλήρο, έτσι όπως οι αντιμιλιταριστές ενάντια στο μιλιταρισμό. Στις προσπάθειές τους για την οργάνωση και αντίσταση των εργατών ενάντια στο καπιταλισμό, οι αναρχικοί βρέθηκαν συχνά πλάι-πλάι με τους σοσιαλιστές.

Το ίδιο επίσης όταν χρειάστηκε ν’ αγωνιστούν ενάντια στη κυβερνητική λογική για να πετύχουν μια μεγαλύτερη πολιτική ελευθερία και, εκ των πραγμάτων, βρίσκονται να κάνουν ένα κομμάτι δρόμο όχι μόνο μαζί με τους σοσιαλιστές αλλ’ ακόμα και με τους ρεπουμπλικάνους. Και αυτό δεν γίνεται ύστερα από μια προκαθορισμένη συμφωνία, αλλά εξαιτίας της δυναμικής των ίδιων των γεγονότων, όπως ένας από μας αύριο θα μπορούσε να κάνει κατά τύχη μαζί μ’ ένα πρόσωπο όχι πολύ συμπαθητικό και που δεν είναι σύμφωνος μαζί του, ένα κομμάτι του δρόμου του, αν το δρόμο πού ’χουν να κάνουν παρέα κινδυνεύουν να βρεθούν αντιμέτωποι μ’ ένα ληστή, ή μ’ ένα άλλο εμπόδιο. 

Η εξέγερση των αναρχικών μιας και αποσκοπεί στην απ’ τα θεμέλια καταστροφή των θεσμών πάνω στους οποίους βασίζεται η κοινωνία, λογικά επιτίθεται και σ’ εκείνο το διανοητικό καλλιτεχνικό και ηθικό πεδίο, χωρίς κανένα σεβασμό για όλες εκείνες τις «άγιες αρχές» που σχηματίζονται, και κατακάθονται σα μια κρούστα που καλύπτει και αμύνεται τους αστικούς και αυταρχικούς θεσμούς. 
Σ’ αυτό τον αγώνα που πανω απ’ όλα είναι ηθικής μορφής, στην καταστρεπτική του φάση και όχι στη δημιουργική του, οι αναρχικοί έχουν για συμμάχους τους στιρνεριανούς ατομικιστές (1). Και είναι, ας το πούμε αμέσως, σύμμαχοι τρομεροί μ’ ατσάλινη γροθιά, και ίσως είναι η ιδεολογική ορμή τους για τη καταστροφή, τέτοια που τους κάνει να περνιούνται για γνήσιοι αναρχικοί, ειδικά στα μάτια αυτουνού που στον αναρχικό βλέπει τον μηδενιστή περισσότερο, το καταστροφέα-βίαιο ή όχι - και που δεν διακρίνει τον ιδεαλιστή, τον αναδημιουργό.

Ο στιρνεριανός δε νοιάζεται για την αναδημιουργία. Αυτός αισθάνεται καταπιεσμένος, εξουθενωμένος κάτω από ένα βουνό μισητών θεσμών, κάτω από προκαταλήψεις, συμφέροντα και έθιμα, και θέλει ν’ απελευθερωθεί και να διακηρύξει το δίκαιο του ατόμου που δε πρέπει να θυσιάζεται στην κοινότητα, που σήμερα ειδικά αποτελεί το μέσο με το οποίο επιβάλλεται η καταπίεση. Θέλει νά ’χει το δικαίωμα της έκθεσης της σκέψης του και της ικανότητάς του το ν’ απολαύσει τη ζωή μ’ όλη τη δύναμη που περικλείεται στο κεφάλι του και στους μυς του. 

Έτσι με τη τολμηρή του κριτική μάχεται ενάντια σ’ οποιοδήποτε θεσμό που εμποδίζει την εξάσκηση των δικαιωμάτων του. Και μέχρι εδώ είμαστε σύμφωνοι, μιας και μεις οι αναρχικοί διεκδικούμε για το άτομο τα ίδια δικαιώματα και κατά συνέπεια μαχόμαστε ενάντια στους ίδιους θεσμούς. 

Αλλ’ ο...

Περισσότερα …