Randy Lowens (Capital Terminus Collective)
Κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας, οι πολιτικοί αμφότερων των κομμάτων έχουν κρούσει τον συναγερμό ασφάλειας. «Πρέπει να προστατευθούμε από τον τρόμο! Η Μέση Ανατολή πρέπει να κατακτηθεί στρατιωτικά! Οι Αμερικανοί πολίτες πρέπει να θυσιάσουν όσες ελευθερίες διαθέτουν για χάρη της ασφάλειας!»
Στην πραγματικότητα, οι «θρυλικές» πλέον επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, έχουν συνταιριάξει τόσο ωραία με τα σχέδια του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος - που είναι γνωστό για την έφεσή του στις εισβολές σε ξένες χώρες και την καταστολή στο εσωτερικό – τα οποία έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση των θεωριών συνωμοσίας.
Αντί αυτού, θα εκμεταλλευθούμε αυτήν την ευκαιρία για να θέσουμε το ακόλουθο ερώτημα: ποιος φοβίζει τον πρόεδρο Bush πιο πολύ, οι ισλαμιστές τρομοκράτες ή ένα οργανωμένο αμερικανικό εργατικό κίνημα; Η απάντηση στην ερώτηση αυτή φοβίζει περισσότερο απ’ ό,τι ένα πρόγραμμα ειδήσεων του CNN.
Ο αντι-τρομοκρατικός νόμος
Επιπλέον, για χρόνια μας λένε ότι υπάρχει ένα κακό προαίσθημα, που σχετίζεται με την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής και την προστασία «στο εσωτερικό μέτωπο» από τις επιθέσεις εκείνων που «μισούν τον τρόπο ζωής μας». Ήταν τα δύο κρισιμότερα στοιχεία στην ημερήσια διάταξη του έθνους. Και στο εσωτερικό επίπεδο, καμία προτεραιότητα δεν ήταν υψηλότερη από την εξασφάλιση των αεροδρομίων. Τελικά, τα αεροπλάνα αποτέλεσαν μέσο επιλογής στην επιτυχέστερη τρομοκρατική επίθεση που έχει δοκιμάσει έως τώρα η αμερικανική ενδοχώρα.
Και όμως, όταν προτάθηκε νόμος που (σύμφωνα με την «USA Today») «θα μπορούσε να προωθήσει τη βελτίωση της ασφάλειας του σιδηροδρομικού δικτύου και να προωθήσει την πρόληψη της τρομοκρατίας στην αεροπλοΐα με τη θέσπιση συστάσεων», ο πρόεδρος της 9/11 Bush απείλησε με βέτο. Γιατί; Επειδή με το νόμο αυτό θα χορηγείτο και το δικαίωμα συγκρότησης συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Για τον συνδικαλισμό μας είπαν ότι θα παρακώλυε την αποδοτική λειτουργία των συσκευών ασφαλείας των αεροδρομίων. (Ίσως νομίζουν οι αναγνώστες ότι οι εργαζόμενοι είχαν το αναφαίρετο δικαίωμα να οργανωθούν; Μετά βίας. Οι θέσεις εργασίας που κρίνονται απαραίτητες για την ασφάλεια είναι μόνο ένα παράδειγμα επαγγέλματος στο οποίο οι εργαζόμενοι απαγορεύεται να συγκροτήσουν συνδικάτα). Οι Δημοκρατικοί στο συνέδριό τους θα αρνούνταν και αυτοί στους εργαζόμενους αυτό το δικαίωμα, ενώ ορισμένοι Δημοκρατικοί θα το ικανοποιούσαν. Αλλά αξίζουν οι εργαζόμενοι ώστε να τους χορηγηθεί ένας τέτοιο «δικαίωμα» από την κυβέρνηση; Ή θα έπρεπε οι εργαζόμενοι να οργανωθούν για να προστατεύσουν, φυσικά, τα κεκτημένα τους, οπουδήποτε και παντού;
Πριν προχωρήσουμε με τη συγκεκριμένη περίπτωση των μεταφορών αποσκευών του αερολιμένα, ας σταθούμε και ας σκεφτούμε: είναι οι αρχές τόσο ασφαλείς και οι εργαζόμενοι τόσο ανίκανοι, ότι ο συνδικαλισμός ακρωτηριάζει την οποιαδήποτε αποδοτική λειτουργία; Ποια είναι η προσωπική σας εμπειρία εν προκειμένω; Και ξέρει το αφεντικό πάντα το καλύτερο, ενώ οι ιδέες των υφιστάμενων είναι ασήμαντες και ανόητες;
Στην περίπτωση των ελεγκτών αποσκευών, ο Μπους και οι σύμμαχοί του υποστηρίζουν ότι το να...
Τα τύμπανα του πολέμου ακούγονται και πάλι στη Μέση Ανατολή. Γινόμαστε μάρτυρες μιας συντονισμένης επίθεσης κατά του Ιράν από το Ισραήλ, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Ξεκίνησε πριν από αρκετές εβδομάδες στο Ισραήλ, ως αποτέλεσμα μιας δημόσιας συζήτησης σχετικά με την ανάγκη να γίνει επίθεση στο Ιράν πριν αναπτύξει πυρηνικά όπλα, αλλά από τότε η εκστρατεία έχει αναληφθεί για παράδειγμα στη σύνοδο του G20 στη Νίκαια, όπου ο Ομπάμα και ο Σαρκοζί έκαναν έκκληση για άνευ προηγουμένου πιέσεις κατά του Ιράν, ενώ ο βρετανικός Τύπος έκανε λόγο για τις προετοιμασίες πολέμου από τις ΗΠΑ και το...
Κατά την εκλογική αυτή χρονιά, εκατομμύρια νέων ψηφοφόρων θα διαδηλώσουν τη θέλησή τους για μια αναγεννημένη ελπίδα καθώς και τη δυνατή επιθυμία τους για αλλαγή. Για αρκετούς, η προεκλογική αυτή εκστρατεία αποτελεί την πρώτη πολιτική πράξη.
Πρέπει να διατηρήσουμε αυτή την αρχική αχτίδα ελπίδας κατά τον 21ο αιώνα και για τα επόμενα 4 χρόνια, ακόμα και εάν μαίνεται ο πόλεμος στο Ιράκ, ακόμα και εάν εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν καν πρόσβαση στην ιατρική φροντίδα, ακόμα και εάν οι εργοδότες επιτίθενται στο δικαίωμα του συνδικαλισμού και ακόμα εάν οι Δημοκρατικοί ξεχνούν τις υποσχέσεις τους και αρνούνται την ύπαρξη των οποιωνδήποτε...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018