Your name

Αναρχική Παρέμβαση

25 Νοεμβρίου 2012

Το παρακάτω κείμενο είναι βασισμένο σε μια συζήτηση-συνέντευξη που έγινε με ένα σύντροφο από την Αργεντινή το περασμένο καλοκαίρι.

Εισαγωγή

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι σέβομαι πάρα πολύ τα κινήματα των πικετέρος, των κατειλημμένων επιχειρήσεων, των λαϊκών συνελεύσεων. Άλλωστε συμμετείχα σε αυτά από το έτος 1999 ή 2000 και έτσι έζησα όλη αυτή την περίοδο, όντας σε κάποια πιο ενεργός από ότι σε άλλα. Όμως, όταν συζητάω με συντρόφους από άλλες χώρες, ειδικά από την Ευρώπη, τον Καναδά ή της ΗΠΑ, βλέπω ότι υπάρχει αρκετός μύθος γύρω από αυτά τα κινήματα.

Το κίνημα των πικετέρος

 Τη δεκαετία του ’90 είχαμε την κυβέρνηση του Κάρλος Μένεμ. Εδώ την περίοδο αυτή τη λέμε «Εποχή του Μένεμ» (La Era Menemista). Κατά τη διάρκεια της, τα περισσότερα εργοστάσια, ειδικά τα μεγάλα, σταμάτησαν να λειτουργούν και οι δημόσιες υπηρεσίες άρχισαν να ιδιωτικοποιούνται με αποτέλεσμα πολλοί εργαζόμενοι να μένουν άνεργοι. Τότε άρχισε να αναδύεται το κίνημα των πικετέρος. Στην αρχή, κυρίως στο νότιο τμήμα της χώρας ή σε άλλες βιομηχανικές περιοχές όπου άνεργοι μπλόκαραν τις κεντρικές οδικές αρτηρίες και ζητούσαν δουλειά.

 Καθώς πάμε στο 2000, όλο και περισσότερα εργοστάσια και επιχειρήσεις κλείνουν και η ανεργία αυξάνεται. Έτσι, αυτή η μορφή αγώνα, το μπλοκάρισμα των δρόμων, ήρθε και εδώ στην πρωτεύουσα και έγινε μεγαλύτερο. Ως κίνημα ήταν αρκετά πολύπλοκο, επειδή όλες οι πολιτικές τάσεις είχαν κάποια επίδραση σ’ αυτό. Έτσι, π.χ. είχαμε ομάδες που επικεντρώνονταν μόνο στο μπλοκάρισμα των δρόμων και άλλες ομάδες που εκτός από αυτό, έκαναν και προσπάθειες να φτιάξουν τρόπους συλλογικής εργασίας, κοπερατίβες σε πολλούς διαφορετικούς τομείς. Προσπαθούσαν να εργάζονται συλλογικά και να βρουν ένα τρόπο να επιβιώσουν, διότι εκείνο τον καιρό ήταν αληθινά πολύ δύσκολο ακόμα και να βρεις να φας.

 Το μπλοκάρισμα των κεντρικών οδικών αρτηριών ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια μορφή διαμαρτυρίας. Έπληγε πραγματικά τον καπιταλισμό, γιατί οι βιομηχανικές επιχειρήσεις ενώ συνέχιζαν να παράγουν, τα προϊόντα τους δεν μπορούσαν να φτάσουν στην αγορά. Είχαν τα φορτηγά γεμάτα προϊόντα, αλλά δεν μπορούσαν να μπουν μέσα στις μεγάλες πόλεις. Το μπλοκάρισμα λοιπόν δεν ήταν μια απλή διαμαρτυρία αλλά ένας ταξικός αγώνας με διαφορετική μορφή από τη συνηθισμένη. Είχαμε συνηθίσει τον ταξικό αγώνα με τη μορφή μιας απεργίας, δηλαδή το σταμάτημα της παραγωγής. Αυτός ήταν ένας διαφορετικός τρόπος ταξικού αγώνα που εκείνο τον καιρό ήταν πραγματικά αποτελεσματικός. Οι βιομήχανοι τρελάθηκαν. Μπορούσαν να παράγουν, αλλά δεν μπορούσαν να πουλήσουν τα προϊόντα τους.

 Το αποκορύφωμα όλου αυτού του κινήματος ήταν στις 22 Δεκέμβρη 2001 με το μπλοκάρισμα της γέφυρας Pueyrredon (εκεί που 6 μήνες αργότερα οι Dario και Maxi σκοτώθηκαν από την αστυνομία). Αυτή ήταν και η τελευταία πραγματικά μεγάλη δράση του κινήματος των πικετέρος. Από τότε συνέβησαν πολλές διασπάσεις που θα εξηγήσω παρακάτω τις αιτίες τους.

Στις 21 Δεκέμβρη, ο πρόεδρος παραιτήθηκε από την κυβέρνηση επειδή πολλές χιλιάδες κόσμου ήταν στους δρόμους. Μετά είχαμε διαδοχικά πολλούς προέδρους που έμειναν πολύ λίγο χρόνο στην κυβέρνηση, κάποιοι ακόμα και μια ημέρα μόνο. Ανελάμβαναν, έλεγαν «αυτό είναι πολύ μεγάλο για μένα» και παραιτούνταν. Μετά έχουμε την κυβέρνηση του Duhalde. Ήταν αυτός που διέταξε την...

Περισσότερα …