Πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξουμε τις καταπιεστικές κοινωνικές σχέσεις ενόσω οικοδομούμε μια επαναστατική οργάνωση και ένα επαναστατικό κίνημα. Μερικοί αναρχικοί επικεντρώνονται μόνο στην οργάνωση και όχι σε μια δραστική πολιτική, σε ένα επαναστατικό όραμα με το οποίο θα αντιπαρατεθούν στις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις. Έχουν μια ασαφή αντι-κρατική θέση, χωρίς να ρίξουν μια ματιά στον ιμπεριαλισμό και στις ειδικές συνθήκες που δημιουργούνται εξαιτίας του καπιταλισμού. Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ δεν μπορεί κάποιος να μιλήσει για ταξικό ζήτημα χωρίς να ρίξει μια ματιά σε ζητήματα πολιτισμού, γένους, φύλου – επειδή ο καπιταλισμός έχει αναπτυχθεί μ’ αυτόν τον τρόπο – ή να μιλήσει για τους ρατσιστικά και πολιτιστικά καταπιεσμένους και να διακατέχεται ο ίδιος από την ιδεολογία της λευκής, αντι-ομοφυλοφιλικής και αντρικής ανωτερότητας. Υπάρχουν ειδικές συνθήκες στις ΗΠΑ.
Η λύση στα προβλήματα αυτά και η στρατηγική πρέπει πάντα να είναι το σημαντικότερο ζήτημα στην επαναστατική οργάνωση. Ολόκληρη η στρατηγική μας θα πρέπει να προέρχεται από τη συλλογική μας εμπειρία στον αγώνα και όχι από ένα δωμάτιο στο οποίο θεωρητικοποιούμε και μόνο. Η οργάνωση, νομίζω, είναι απαραίτητη για να οργανώσει την επαναστατική διαδικασία, αλλιώς δεν θα επιτύχουμε την ήττα του ιμπεριαλισμού.
Την ίδια στιγμή, δεν μπορούμε να γίνουμε αυτοί που θα ηττηθούν στην πορεία της διαδικασίας αυτής. Δεν πρέπει να βασιζόμαστε στις καταπιεστικές κοινωνικές αυτές σχέσεις και δεν πρέπει η ζωή μας να είναι αντανάκλαση αυτής των καπιταλιστών. Πρέπει να οικοδομήσουμε τις δομές και τις σχέσεις εκείνες με τις οποίες θέλουμε να αντικαταστήσουμε τον καπιταλισμό. Κι αυτό δεν πρέπει να σχετίζεται με την συγκρότηση περισσότερων γραφειοκρατιών σε εθνική κλίμακα με κρατικιστική λογική ή να συγκροτήσουμε κάτι που θα είναι αρκετά αναποτελεσματικό.
Το ζήτημα της γης και της περιφερειακής αυτονομίας είναι σημαντικό και νομίζω ότι σε αρκετά μέρη του κόσμου όπου ακόμα κυριαρχούν φεουδαρχικές νεοαποικιοκρατικές συνθήκες το ζήτημα της γης είναι ζήτημα-κλειδί για την επανάσταση. Ο αγώνας για αυτοκαθορισμό είναι μέρος του αγώνα για ανθρώπινη απελευθέρωση γενικά. Στις ΗΠΑ και άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες (υπάρχει μια διαφορά με χώρες όπως οι ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία και άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες που εκμεταλλεύονται τους λαούς και τις πηγές του «Τρίτου Κόσμου» με στρατιωτικά μέσα), το ζήτημα της γης είναι διαφορετικό επειδή δεν διαθέτουν μια αγροτική τάξη της οποίας η επιβίωση να εξαρτάται από τη γη (υπάρχουν περισσότερες βιομηχανοποιημένες αγροτικές περιοχές στις ιμπεριαλιστικές κοινωνίες). Υπάρχουν πάντως, κοινότητες και περιφέρειες οι οποίες έχουν αναπτυχθεί ιστορικά και εκμεταλλευόμενες κοινότητες και περιφέρεις επίσης ιστορικά. Επικρατεί μια ανισότητα ανάμεσα σε περιφέρειες και κοινότητες, ειδικά όπου υπάρχει έλλειψη πόρων και μικρή κρατική καταπίεση. Οι κοινότητες αυτές αποτελούνται συνήθως από εργατική τάξη και έγχρωμους. Η αυτονομία μπορεί να παράσχει στους καταπιεσμένους, σε περιφέρειες και κοινότητες, την ευκαιρία να αναπτύξουν τη ζωή και τον πολιτισμό τους με το δικό τους τρόπο, πράγματα που έχουν κλαπεί και συνθλιφτεί από την αποικιοκρατία.
Αυτό, όμως, απαιτεί οργάνωση και δεν μπορούμε να συγκροτήσουμε επαναστατικές κοινότητες στην απομόνωση. Οι κοινότητες αυτές μπορούν να συνδεθούν, να έρθουν σε επαφή, να αποκτήσουν κοινούς πόρους, να ενοποιηθούν μέσω της τακτικής τους και να αναπτύξουν ένα ξεκάθαρο όραμα και στρατηγική (πρόγραμμα) ώστε να αντιταχθούν στο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα διαμέσου ομοσπονδιών. Μπορούν να ενοποιηθούν και να εργαστούν μέσω της αλληλεγγύης με άλλες περιφέρειες σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Μια ομοσπονδία μπορεί, επίσης, να επιτρέψει την ενοποίηση ιδιαίτερων περιφερειών με ιδιαίτερες πολιτιστικές και άλλες κοινότητες, για παράδειγμα οι νοτιοδυτικές περιφέρειες με τους ιθαγενείς πληθυσμούς, Chicanos και Mexicanos, ο Νότος με τους καταπιεσμένους μαύρους κ.ο.κ.. Γιατί, αν και οι έγχρωμοι, οι γυναίκες, οι σεξουαλικές κοινότητες, η εργατική τάξη, οι μετανάστες είναι παντού εκμεταλλευόμενοι, από την άλλη αντιπροσωπεύουν διαφορετικές συνθήκες και ιστορική καταγωγή σε διαφορετικές κοινότητες.
Οι οργανώσεις που συγκροτούνται παντού στον κόσμο πρέπει να καταρτίζουν τη στρατηγική τους με βάση τις δικές τους ιδιαίτερες συνθήκες και δεν υπάρχει μία και μόνη συνταγή (φόρμουλα) για την επανάσταση σε διεθνές επίπεδο.
Η οργάνωσή μας πρέπει να εντάσσει τη δράση της στον αγώνα της ανθρωπότητας για την ανθρωπότητα, αλλά στον αγώνα αυτό δεν μπορούμε να εξαλείψουμε την ιστορία και τις ανάγκες της κάθε μιας ιδιαίτερης κοινότητας. Οι καταπιεσμένες κοινότητες πρέπει να είναι αυτόνομες και να αναπτύσσονται πολιτιστικά και με βάση και άλλα χαρακτηριστικά.
Οι κοινωνικές σχέσεις και οι ανισότητες δεν θα καταστραφούν δια μιας από τη στιγμή που θα δημιουργηθεί μια αναρχική οργάνωση. Αυτές οι κοινωνικές σχέσεις και οι ανισότητες θα υπάρχουν ακόμα στην οργάνωσή μας. Θα υπάρχουν σ’ αυτή άνθρωποι που θα ξέρουν περισσότερα από άλλους και θα έχουν περισσότερη εμπειρία (επειδή οι άνθρωποι πολιτικοποιούνται στη ζωή τους σε διαφορετικές στιγμές ο ένας από τον άλλον), αλλά αυτό δεν θα αποτελεί πρόβλημα από τη στιγμή που αυτοί οι άνθρωποι δεν θα χρησιμοποιούν τις ανισότητες αυτές για να κυριαρχήσουν στους υπόλοιπους (αυτό συμβαίνει ειδικά σε εξουσιαστικές κομμουνιστικές οργανώσεις, αλλά είναι και μερικοί αναρχικοί που το κάνουν). Η ανισότητα αυτή στην κατανόηση έχει, επίσης, τις ρίζες της σε διάφορα προνόμια – άνθρωποι που έχουν περισσότερη ώρα να θεωρητικοποιήσουν και να οργανωθούν πολιτικοποιούνται πρώτα και μετά βασίζονται στην κοινωνικότητά τους μπορούν να κυριαρχήσουν ή να καθοδηγήσουν άλλους.
Υπάρχουν, ακόμα, ανισότητες σε οργανώσεις ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες (οι περισσότερες οργανώσεις κυριαρχούνται από άντρες), άμεσα σε διαφορετικές ταξικές καταγωγές (αρκετοί προέρχονται από την μεσαία τάξη), διαφορές στο φύλο (σε ζητήματα που θεωρούνται νόμιμα όπως περιβαλλοντικό, αντιπολεμικό και απελευθέρωση των ζώων, αυτοί που ασχολούνται είναι λευκοί συνήθως), διαφορές στη σεξουαλικότητα (διάφορες οργανώσεις αποξενώνουν τους ομοφυλόφιλους και δεν τους παραχωρούν χώρο να μιλήσουν για την σεξουαλικότητά τους).
Μια αναρχική οργάνωση ειδικά είναι επίκαιρη στο βαθμό που εξαρτάται από το ρόλο της ως τέτοια. Δεν πρέπει να προσπαθούμε να μετατρέψουμε τις μάζες σε αναρχικές, αλλά μάλλον να διαδώσουμε τις αρχές μας και να οργανωθούμε με βάση αυτές ενόσω βοηθούμε στη συγκρότηση αυτο-οργανωμένων δομών από τους ανθρώπους των κοινωνιών μας. Βοηθώντας τους ανθρώπους να αποκτήσουν εμπειρία στον συλλογικό αγώνα, στη λήψη των αποφάσεων, στην αμεσοδημοκρατική ομόφωνη διαδικασία και στην επαναστατική οργάνωση. Ως αναρχικοί ιδιαίτερα και επαναστάτες γενικότερα, έχουμε ακόμα πολλά να μάθουμε και μπορούμε να «διδάξουμε» μόνο τις δικές μας εμπειρίες και τη γνώση που έχουμε αποκτήσει απ’ αυτές. Η διαδικασία ανάπτυξης της θεωρίας και της πράξης μας πρέπει να είναι, ακόμα, μέρος της όλης σχετικής διαδικασίας. Στο τέλος, μπορεί και να έχουμε και κάποιες ήττες, αλλά να μην αποθαρρυνθούμε από αυτό και να συνεχίσουμε την ανάπτυξή μας έτσι ώστε να είμαστε νικητές και ελεύθεροι.
Η οικοδόμηση αυτόνομων οργανώσεων των καταπιεσμένων είναι ο θεμέλιος λίθος ης επαναστατικής διαδικασίας και οι αυτόνομες αυτές οργανώσεις δεν μπορούν να απομονωθούν από τις κοινότητές τους, αλλά να έρθουν σε άμεση επαφή με ανθρώπους που δεν θεωρούν ακόμα τους εαυτούς τους «ακτιβιστές» ή επαναστάτες αναρχικούς. Η ταξική συνείδηση πρέπει να αναπτυχθεί στους κόλπους των καταπιεσμένων καθώς και άλλων πιθανών συμμάχων – η οργάνωση μπορεί να παρέμβει και σ’ αυτό τον τομέα επίσης, ως μια διαφορετική μορφή εκπαίδευσης που βοηθά την ανάλυση των καθημερινών τους αγώνων.
Ένα επαναστατικό κίνημα χρειάζεται και πρέπει να οικοδομηθεί στην κατεύθυνση της απελευθέρωσής μας. Χρειαζόμαστε να οικοδομήσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας και με τους καταπιεσμένους παντού. Λέγοντας αυτά, χρειαζόμαστε, επίσης, επαναστατική οργάνωση.
* Μετάφραση του «OnOrganizationandoppressivesocialrelationships» του JoaquinCienfuegos, από την ομάδα SCAF-LA (ΗΠΑ) (emailmorph3030@yahoo.com). Δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net Μετάφραση από το «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη, 2/2/2006.
