Πέθανε επειδή έπρεπε, επειδή όλοι πρέπει. Ο τύραννος αυτός που πίστευε ότι ήταν αόρατος, αυτός που είπε ότι στη χώρα μας δεν υπήρχε ούτε ένα φύλλο που να μη τον ξέρει, ένας από αυτούς του οποίου οι απόκοσμες ομιλίες απευθύνονταν προς το έθνος, ξεκαθαρίστηκε κι αυτός από τον «απαίσιο θεριστή». Τα συναισθήματά μας για το γεγονός αυτό είναι αρκετά συγκεχυμένα: αφ' ενός, είμαστε ευτυχείς γιατί ξέρουμε ότι δεν είναι απαραίτητο πλέον να συνεχίσουμε να υπάρχουμε στον ίδιο κόσμο με μια τέτοια μισητή φυσιογνωμία, ούτε να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Από την άλλη, έχουμε ένα πικρό συναίσθημα, επειδή γνωρίζουμε ότι «έφυγε» χωρίς καν να δικαστεί, προστατευόμενος από τους νόμους περί αμνηστίας που ο ίδιος θέσπισε και τις κυβερνήσεις του κυβερνώντος συνασπισμού «La Concertacion».
Όλοι αυτοί παρέμειναν πάντα πιστοί στο σύμφωνο αυτό με βάση το οποίο διαπραγματεύτηκαν το μερίδιό τους στην εξουσία. Ας θυμηθούμε, ότι κανένας δεν τους ανάγκασε να τρέξουν στο Λονδίνο, το 1998, για να δώσουν ένα χέρι βοηθείας στο στρατηγό τους όταν αντιμετώπιζε τότε κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας. Χωρίς κανένα ίχνος ντροπής, ήταν οι πραγματικοί προστάτες αυτού του δολοφόνου του λαού. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ότι ο συνασπισμός «La Concertacion», ως συνεργός του, έχει επιφορτισθεί στη συνείδησή του το βάρος των χιλιάδων νεκρών.
Είναι αυτός, ο κυβερνών συνασπισμός (συμπεριλαμβανομένου και του Σοσιαλιστικού Κόμματος), που διαχειρίζεται τους νομοθετικούς και άλλους θεσμούς που κληρονομήθηκαν από τον Pinochet, το κράτος του, το σύνταγμά του, το οικονομικό του πρότυπο. Είναι αυτοί οι οποίοι έχουν προσφύγει στην κληρονομιά της καταστολής σε βάρος του αγωνιζόμενου λαού και των Ινδιάνων ιθαγενών Mapuche. Είναι αυτοί που έχουν γίνει πλούσιοι με το νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος εγκαθιδρύθηκε με τις σφαίρες και το αίμα. Είναι αυτοί…
Και ίσως είναι αυτοί που, λόγω αυτών όλων, έχουν περισσότερους λόγους από οποιονδήποτε άλλον να είναι ευτυχείς. Επειδή ο παλαιός απατεώνας είναι πλέον νεκρός, επειδή δεν είναι πλέον πρόβλημα γι’ αυτούς, επειδή δεν αντιπροσωπεύει πια τη σκοτεινή τους συνείδηση, επειδή υπάρχει τώρα ένας λόγος λιγότερος για όλους εκείνους τους… δυσάρεστους δικηγόρους-υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να τους παρενοχλούν. Επειδή η απόδειξη διάπραξης του εγκλήματος πάνω στο οποίο στηρίχθηκαν οι θεσμοί της χώρας μας δεν υπάρχει πλέον, θεσμοί που, καθώς το φέρνει η κουβέντα, όλοι αυτοί διαχειρίζονται τώρα ευτυχέστατα.
Ο Pinochet «έφυγε» χωρίς καν να δικαστεί. Αλλά ποιον προσπαθούν να εξαπατήσουν; Ακόμα και χίλια χρόνια εάν ζούσε, πάλι δεν θα είχε παραπεμφθεί σε δίκη από το συνασπισμό «La Concertacion». Και επειδή πέθανε χωρίς ποτέ να δικαστεί, γι’ αυτό, υποθέτω, ότι είναι τόσο ευτυχείς. Με το πτώμα του Pinochet, σκέφτονται ότι μπορούν να θάψουν όλους εκείνους τους νεκρούς που στέκονται στο δρόμο τους. Αλλά προκειμένου να σβηστεί το πρόσωπο του Pinochet από το πρόσωπο της Χιλής, πρέπει να κάνουν ό,τι έκαναν στο παρελθόν με τους αρχαίους βασιλιάδες: να θαφτεί με όλη του την περιουσία: το στρατό , το κράτος, τις αναρίθμητες σελίδες των νόμων και το σύνταγμά του. Ο θάνατός του καθιστά μόνο προφανείς τις διάφορες αντιφάσεις στη σημερινή Χιλή.
...
Ανακοίνωση της Ομοσπονδίας των Κομμουνιστών Αναρχικών (FdCA) από την Ιταλία για τη κατάσταση στο Λίβανο.
Ονομάζονται «πολιτικοί θάνατοι», θύματα των αμερικανικών παράλληλων επιπτώσεων στο Ιράκ, θύματα των ισραηλινών βομβαρδισμών στην Παλαιστίνη και το Λίβανο, ανυπεράσπιστες ανθρώπινες ασπίδες που θυσιάζονται από τους αντάρτες της Χεζμπολάχ στο νότιο Λίβανο, αρνιά προς θυσία στο βωμό της Al-Qaeda στο Ιράκ, αθώοι εργαζόμενοι που διαλέγονται από τους καμικάζι της Χαμάς στο Ισραήλ, θύματα της καθημερινής καταστολής των Μπααθιστών στη Συρία ή της καθημερινής καταστολής από τους ιμάμηδες του Ιράν.
Ποιοι είναι στην πραγματικότητα; Είναι δεκάδες χιλιάδες...
Η συνέντευξη αυτή πάρθηκε δια τηλεφώνου στις 14/6/2005 από τον LinderSurco, υπεύθυνο Παιδείας και Πολιτισμού του Περιφερειακού Εργατικού Κέντρου του ElAlto.
Ποια είναι η τρέχουσα κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι Βολιβιανοί σύμφωνα με την οργάνωσή σας;
Καταρχήν, υπάρχει φόβος όσον αφορά τη νέα κυβέρνηση που ήρθες την εξουσία. Η αστική τάξη παίξει ένα νέο χαρτί κι αυτό είναι η συνταγματική διαδοχή. Ο λαός του El Alto, οι οργανώσεις, απαιτούν και επιμένουν στην εθνικοποίηση των υδρογονανθράκων μας. Επειδή η προηγούμενη κυβέρνηση του Gonzalo Sαnchez de Lozada, έχει ψηφίσει ένα νόμο που πολύ απλά...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018