...

Ελλαδικά Κοινωνικά Κινήματα

12 Σεπτεμβρίου 2021

• κοινωνικοί αγώνες
• ιστορία
• Ελλάδα
• επαναστατικό κίνημα
• διεθνισμός

Του Δημήτρη Δαμασκηνού, εκπαιδευτικού Δ.Ε.
10/3/2017

"“Φυσιολόγος, με κλίση μάλλον προς την ανθρωπολογία, υπό την σκιάν επιφανούς πατρός, εφήμερος καθηγητής στο κολέγιο της Γαλλίας, μαχόμενος δημοσιογράφος στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες, την Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα και τη Νεάπολη, εθελοντής στην επανάσταση της Κρήτης και εκλεγμένος πληρεξούσιος του Κρητικού Λαού, καταζητούμενος στη Γαλλία, την Τουρκία, την Ελλάδα και την Ιταλία εξαιτίας της ανατρεπτικής του δράσης, διοικητής τάγματος κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Παρισιού, στρατηγός και εκλεγμένο μέλος της Παρισινής Κομμούνας, ο Γουσταύος Φλουράνς έζησε, στα τριάντα τρία χρόνια της ύπαρξής του (1838-1871), μια ζωή πολυτάραχη” (1).

Ο άγνωστος στους περισσότερους Γκουστάβ Φλουράνς, που η παράτολμη δράση του στη μεγάλη Κρητική Επανάσταση του 1866-1868 σκεπάζεται από την παρασιώπηση και την ιστορική λήθη, έχει στις μέρες μας μόνο ένα δρομάκι σε μια λαϊκή συνοικία των Χανίων να θυμίζει τ’ όνομά του (2).

Κι όμως αυτός ο ονειροπόλος Γάλλος δημοκράτης και σοσιαλιστής του 19ου αιώνα, που υπήρξε φλογερός μπλανκιστής επαναστάτης (3) με διεθνή δράση “ήρθε δύο φορές πριν το ’70 στην Ελλάδα όχι για να θαυμάσει τις αρχαιότητές της, μα για ν’ αγωνισθεί για τις λαϊκές και εθνικές ελευθερίες της...” (4).

“Την πρώτη φορά”, θα επισημάνει ο ιστορικός Γιάννης Κορδάτος (5) “ήρθε στα 1864 μαζύ με τον άλλον επαναστάτη τον Τσιμπριάνι. Η εκθρόνιση του Όθωνα τον ηλέχτρισε. Ήρθε ν’ αγωνιστεί για την ελληνική δημοκρατία. Πήρε κι’ όλας μέρος στις λαϊκές διαδηλώσεις, κι’ έβγαλε για λίγες μέρες κ’ εφημερίδα άκρων δημοκρατικών αρχών την «Indépendance».
Στα Ιονιακά μαζύ με τον Τσιπριάνη έστησαν οδοφράγματα στην Αιόλου-Ερμού και είταν η πρωτοπορεία της υπερδημοκρατικής ομάδας που λεγόταν «Εθνικό Κομμιτάτο» (6).
Αφού έμεινε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, το 1866 πέρασε για δεύτερη φορά στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε προσωρινά στην Αθήνα, όπου σε λίγο έφθασαν οι φήμες μιας επικείμενης επανάστασης των Κρητών κατά των Οθωμανών.

“Φαινομενικά, το 1866, στη Μεγαλόνησο επικρατούσε ησυχία, εν αναμονή της εφαρμογής των όρων του σουλτανικού φιρμανιού Χατί Χουμαγιούν του 1856 (7). Όμως, απ’ ό,τι φαίνεται, οι μεταρρυθμίσεις επηρέασαν θετικά μόνο τα κέντρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στην περιφέρεια, η κατάσταση δεν φαίνεται να παρουσίασε σημαντική βελτίωση (8).

Η θέση των χριστιανών της Κρήτης μετά το 1856 δε βελτιώθηκε. Η φορολογία αντί να ελαττωθεί έγινε περισσότερο δυσβάστακτη, ιδιαίτερα από το 1863 και εξής, που για δεύτερη φορά ανέλαβε καθήκοντα γενικού διοικητή της Κρήτης ο Ισμαήλ πασάς. Συχνές ήταν οι καταδιώξεις, οι φυλακίσεις και οι φόνοι των χριστιανών για ασήμαντες ή για ανύπαρκτες αιτίες. Παράλληλα οι προσπάθειες του Ισμαήλ έτειναν στο να επιτύχει τον αφοπλισμό των κατοίκων (9) καθώς και το διορισμό πιστών οργάνων του στις δημογεροντίες (10).

Οι τοπικές μουσουλμανικές ελίτ, που είχαν συνηθίσει σ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο άσκησης της εξουσίας και έβλεπαν τους χριστιανούς συμπολίτες τους ως κατώτερους, δεν ήταν ιδιαίτερα πρόθυμες στην υιοθέτηση των νέων κανόνων. Η ύπαρξη αυτής της κατάστασης πραγμάτων οδήγησε στο ξέσπασμα μεγάλων επαναστάσεων στην περιφέρεια της Αυτοκρατορίας. Σ’ αυτή την κατηγορία εντάσσονται τα επαναστατικά κινήματα που εκδηλώθηκαν στην Κρήτη και την οθωμανική Μακεδονία” (11).

Η ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε ακόμα περισσότερο το 1864 με την προσάρτηση των Ιονίων νήσων στην Ελλάδα. Για μιαν ακόμη φορά...

Περισσότερα …