Μια από τις βασικές πεποιθήσεις ιστορικά του Αναρχισμού είναι, ότι η εξουσία διαφθείρει. Ο Μιχαήλ Μπακούνιν έλεγε «ακόμα και τους καλύτερους» πόσο μάλλον τους χειρότερους ή τους «ενάρετους» θα πρόσθετα.
Οι καταγγελίες κατά της ΜΚΟ Κιβωτού του Κόσμου και του ιδρυτή της πατέρα Αντώνιου δεν θα πρέπει να μας κάνουν να πέφτουμε από τα σύννεφα. Αντίστοιχες περιπτώσεις είχαμε στο κοντινό παρελθόν και σε άλλες δομές κοινωφελών οργανισμών του ευρύτερου δημοσίου ή της κοινωνίας των πολιτών είτε σε παιδιά- είτε γέροντες, αμεα, πρόσφυγες ψυχικά ασθενείς, μακρύς ο κατάλογος.
Aπό την στιγμή που το κράτος απεμπόλησε τον «προνοιακό» του μανδύα είτε προς την αγορά του κέρδους ή της φιλανθρωπίας (δυο κεντρικούς πυλώνες της δημοκρατίας), η επέλαση του νεοφιλευθερισμού κατήργησε πολλά κεκτημένα του εργατικού -και όχι μόνο- κινήματος. Το κοινωνικό κράτος με την υποχώρηση των κοινωνικών και συνδικαλιστικών πιέσεων, παραχώρησε τον «μαλακό» τομέα των υπηρεσιών του όπως την πρόνοια και μεταβλήθηκε σε επενδυτή-manager. Τομείς όπως η υγεία, η ψυχοκοινωνική υποστήριξη, η ευαλοτότητα κ.ο.κ. αποτέλεσαν φιλέτο είτε για την αστική είτε για την εκκλησιαστική φιλανθρωπία, πάντα στο βωμό του «με το αζημίωτο».
Θα δομήσω την ανάλυσή μου στα τεκτενόμενα βάση του διαχρονικού συνθήματος «ούτε φασισμός – ούτε δημοκρατία, κάτω ο κρατισμός – ζήτω ή Αναρχία!» διότι θεωρώ ότι ταιριάζει και εξηγούμαι. H Εκκλησία διαχρονικά ως θεσμός τα είχε καλά τόσο με την απολυταρχία όσο και με την δημοκρατία. Αν και προάγει τον αναχρονισμό, το «θείο» μήνυμα της «αγάπης προς τον πλησίον» συγκινεί τους ευκολόπιστους να υποστηρίξουν ένα δίκτυο που σε διεθνές επίπεδο ασελγεί πάνω στις παιδικές ανεξαρτήτου δόγματος. Η περίπτωση του πατέρα Αντώνιου δεν προκαλεί έκπληξη αλλά αποτελεί ακόμα μια περίπτωση παιδοφιλίας μέσα στους εκκλησιαστικούς κόλπους. Ο πατέρας Αντώνιος με την εξουσία και την εγγύτητα που είχε φαίνεται ότι αγάπησε κάπως παραπάνω τους μικρούς αλλήλους της κιβωτού του ως εαυτόν σε σημείο να τους κακοποιήσει.
Είναι κάτι παραπάνω από ισχυρισμός ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Και αυτό οφείλεται στην ίδια την φύση του θεσμού των ΜΚΟ ο οποίος δεν είναι παρά ένας παρακρατικός και κρατικοδίαιτος θεσμός στον οποίο δραστηριοποιούνται από φιλάνθρωπες πλούσιες κυρίες για αίγλη, δόξα και φοροαπαλλαγή, ιδρύματα εφοπλιστών και λοιπών εθνικών ευεργετών, μέχρι και άνθρωποι που βρίσκονται στην διαδικασία της πολιτικής καριέρας. Η επίκληση στο συναίσθημα, ο «καλός σκοπός», ο εναλλακτισμός το περιβάλλον καθώς και ο απανταχού δικαιωματισμός πουλάνε σε ένα κοινό στόχο που μέσα στην ασημαντότητά του προσπαθεί υποστηρίζοντας να καλύψει την συνενοχή είτε απλά την αδιαφορία του για τα προβλήματα.
Πρόσφατα σε ανακοίνωση το Κομμουνιστικό Κόμμα μέσω του Γενικού Γραμματέα του επανέλαβε το αίτημα επαναφοράς του κρατισμού: Δηλαδή όλες οι ΜΚΟ να εποπτεύονται από το κράτος. Αντί λοιπόν να λύσουμε την ρίζα του προβλήματος την αναθέτουμε πάλι στο κράτος το οποίο με την σειρά του δεν είναι καλύτερο. Άλλωστε, με την άδεια και την επίβλεψή του τις περισσότερες φορές οι δομές αυτές των ΜΚΟ αλλά και του ευρύτερου δημοσίου λειτουργούν. Ο Κρατισμός δεν είναι παρά ένας φαύλος κύκλος, ας μην έχουμε αυταπάτες. Η κρατική εξουσία είναι πάντα διαθέσιμη να ακούσει στην κυριολεξία τον πολίτη αλλά για άλλους λόγους. Δεν περιμένουμε να υπάρξει κάθαρση εντός της φιλάνθρωπης κοινωνίας της αστικής συνενοχής.
Τι γίνεται όμως με τα ίδια τα θύματα; Έχουμε ήδη μια από τα ίδια από τους θύτες. Ο παΤΕΡΑΣ Αντώνιος και μόνο γι’ αυτό που δήλωσε δεν πρόκειται να ξεχασθεί ούτε και να ξεπλυθεί σε καμία κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Κατηγόρησε τα παιδιά αυτά ως παραβατικά, ως «μη κανονικά» που αντιστέκονται στην αντικατάστατη γονεϊκή εξουσία αυτού και των ομοίων του.
Χαιρετίζουμε λοιπόν αυτά τα γενναία παιδιά γι’ αυτήν την επιβεβλημένη πράξη της «Αναρχίας» τους. Είναι το πρώτο βήμα για την χειραφέτησή τους ενάντια σε κάθε πατερούλη. Δεν ξεχνάμε τις οροθετικές ούτε τον Κολωνό, που αποτελούν διαφορετικές στιγμές στο ίδιο έργο της ατομικής και θεσμικής πατριαρχίας που βιάζει εκδίδει και δολοφονεί. Ως Αναρχικοί και ως Άνθρωποι στεκόμαστε δίπλα τους.
Αργύρης Αργυριάδης
