Τον Μάρτιο του 1921 ξεσπά, για να πνιγεί αργότερα στα αίμα της, η μεγαλειώδης εξέγερση της Κρονστάνδης
Δημήτρης Μαργαρίτης*
Η εξέγερση της Κρονστάνδης υπήρξε η τελευταία απόπειρα πραγμάτωσης του επαναστατικού φαντασιακού μέσα σε μία συμβουλιακή δημοκρατία των εργαζομένων, μετά από την αιματηρή καταστολή του μεγαλειώδους αγροτικού κινήματος στην Ουκρανία υπό τον αναρχικό Νέστορα Μάχνο, την περίφημη «μαχνοβτσίνα», που συγκέντρωσε σε έναν αγροτικό αντάρτικο επαναστατικό στρατό χιλιάδες αγρότες και εργάτες, όχι βέβαια αναρχικούς αλλά συμπαθούντες των ιδεωδών ελευθερίας και ισότητας που εξέφραζε ο ηγέτης τους, τον οποίον αποκαλούσαν «μπάτκο» (πατερούλη).
Ο Μάχνο πολεμούσε εναντίον των Λευκών και των Κόκκινων, συμμαχώντας προσωρινά με τους μπολσεβίκους ενάντια στους αντεπαναστάτες στρατηγούς των Λευκών. «Ίσως να φαίνεται παράδοξο –γράφει ο Αρσίνωφ– αλλά είναι παρ’ όλα αυτά αναμφισβήτητο ότι η κομμουνιστική εξουσία φύτεψε και εδραίωσε την εξουσία της στη Ρωσία εξαιτίας του εκπληκτικού αγώνα των Μαχνοβιτών ενάντια στις πολυάριθμες αντεπαναστάσεις». [157] Έτσι εξηγείται το παραμύθι που ιστορούσε ο Τρότσκι, στα 1938, ότι ο ίδιος με τον Λένιν «σκέπτονταν να παραχωρήσουν στους αναρχικούς αγρότες της Ουκρανίας, που ηγέτης τους ήταν ο Μάχνο, μίαν αυτόνομη περιοχή». [158]
Α, ναι; Τι ώρα; Ας μου επιτραπεί το αγρινιώτικο σαρκαστικό σχόλιο. «Σύμφωνα με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις πάνω από 200.000 αγρότες και εργάτες εκτελέσθηκαν ή πληγώθηκαν βαριά από τις σοβιετικές Αρχές εκείνον τον καιρό στην Ουκρανία. Άλλοι τόσοι σχεδόν φυλακίστηκαν ή εκτοπίστηκαν σε διάφορα μέρη της Ρωσίας και της Σιβηρίας». [159] Ωραία αυτονομία! Φανταστείτε, δηλαδή, στην ετερονομία τι θα τραβάγανε…
Η Κομμούνα της Κρονστάνδης –τι ειρωνεία της ιστορίας– συνετρίβη από τα σιδερόφραχτα τάγματα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού στην 50η επέτειο της Παρισινής Κομμούνας. Στο σύνθημα του Μαρξ, «Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε!» οι Λένιν – Τρότσκι θα μπορούσαν άνετα να προσθέσουν τη φράση: «Για να μπορούμε να σας σφάζουμε ευκολότερα». Βέβαια, για τον Λένιν, οι εξεγερμένοι της Κρονστάνδης δεν ήταν πραγματικοί «προλετάριοι» αλλά «μικροαστοί» και «λευκοφρουρίτες», που τους βοηθούσαν οι «μεγάλες τράπεζες» και «όλες οι δυνάμεις του χρηματιστικού κεφαλαίου», ώστε να καταστρώσουν «σχέδιο απόβασης στο Ορανιενμπάουμ»! Και τότε, ποιοι είναι οι πραγματικοί προλετάριοι; Σύμφωνα με τον Λένιν, «τις πραγματικές ‘δυνάμεις της εργατικής τάξης’ τις αποτελεί σήμερα [20 Αυγούστου 1921, Δ.Μ.] η ισχυρή πρωτοπορία αυτής της τάξης (το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας, που δεν κατάκτησε μονομιάς, αλλά μέσα σε 25 χρόνια με τα έργα του τον ρολό, τον τίτλο και τη δύναμη της ‘πρωτοπορίας’ της μόνης επαναστατικής τάξης), συν τα στοιχεία που πιο πολύ εξασθένισαν με τον ξεπεσμό τους από την ταξική θέση, στοιχεία που πέφτουν εύκολα σε μενσεβίκικες και αναρχικές ταλαντεύσεις».
Τώρα, μπροστά στην ισχύ του ενός και μοναδικού κόμματος, τι θα μπορούσαν να αντιτάξουν τα υπόλοιπα «στοιχεία» [προσέξτε τον όρο, Δ.Μ.] της εργατικής τάξης, έτσι εξασθενημένα, ταξικά ξεπερασμένα και ταλαντεύομενα που ήταν τα καημένα; Αβίαστο συμπέρασμα της κυκλοτερούς λενινικής διαλεκτικής: πραγματικοί εργάτες = μέλη του κόμματος = πρωτοπορία = ηγεσία = Λένιν, και το αντίστροφο. Ας πρόσεχαν οι «δυστυχισμένοι ναύτες» της Κρονστάνδης.
Ήταν όμως αυτή η αλήθεια; Πώς εξηγείται η εν μία νυκτί μεταστροφή τον κρονστανδινών, από ανθρώπους έτοιμους να δώσουν και τη ζωή τους για την επανάσταση σε...
Paul Goodman*
Αυτό που είναι πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, είναι η προσοχή που δίνεται στα παιδιά και την οικογένεια ως ένα συγκεκριμένο θέμα, η επιθυμία των γονέων να ενημερώνονται και να κάνουν το καλύτερο που μπορούν, με αποτέλεσμα να μην ακολουθούν το μυαλό και τον αυθορμητισμό τους. Για να το πω με άλλο τρόπο, αυτό που είναι σημαντικό είναι η βαρύτητα που δίνεται στην Ψυχολογία στην κοινωνία μας. Γιατί η Ψυχολογία είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος της όπως την έχει φτιάξει ο Φρόιντ και ασχολείται με προβλήματα ζήλιας, βρεφικών εξαρτήσεων, την εξουσία, υποταγή και επαναστατικότητα, και ανταγωνισμός ανάμεσα...
Στις 4 Μάρτη 1900 γεννήθηκε στην Pescara της Ιταλίας, ο αναρχικός Renato Gialluca. Εργάτης στους σιδηρόδρομους, απολύθηκε επειδή συμμετείχε ενεργά στα γεγονότα της λεγόμενης Κόκκινης Διετίας.
Το 1926 μετανάστευσε παράνομα στη Γαλλία και, συγκεκριμένα, στη Μασσαλία, όπου συνέχισε να διαδίδει τις αναρχικές ιδέες. Το 1931 μετακόμισε στη Βαρκελώνη μαζί με τον αδελφό του Mario, επίσης αναρχικό.
Το Γενάρη του 1937 πέρασε στην Καταλονία και εντάχθηκε σε μια σφάλαγγα αναρχικώντων. Διέσχισε τα γαλλικά σύνορα το Γενάρη του 1939.
Επέστρεψε στην Ιταλία μετά τον πόλεμο και εγκαταστάθηκε στο Montesilvano της Pescara, όπου πέθανε στις 10 Οκτωβρίου 1969.
*Πηγή: Walter Ranieri. Μετάφραση:...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018