Στο τέλος του 19ου αιώνα, πολλοί Γάλλοι συγγραφείς προσελκύσθηκαν στον αναρχισμό. Μερικοί από αυτούς συναρπάστηκαν από τις βομβιστικές επιθέσεις του Ravachol και του Emile Henry και θέλησαν να γράψουν ένα βιβλίο που θα ήταν μια λογοτεχνική βόμβα, που θα καταστρέφει τα θεμέλια της θρησκείας, της οικογένειας και του έθνους-κράτους. Για παράδειγμα, οι Συμβολιστές ύμνησαν τον «ελεύθερο στίχο» ως «αναρχικό στίχο». Πολλοί από αυτούς, αφού απέκτησαν φήμη, εγκατέλειψαν κάθε έννοια αναρχισμού.
Κάποιος που δεν το έκανε αυτό ήταν ο Octave Mirbeau. Γι’ αυτόν, ο αναρχισμός δεν ήταν μόδα ή μέρος μιας χαραμισμένης νιότης. Ανακάλυψε, βέβαια, τις ιδέες των Proudhon και Kropotkin αρκετά αργά στη ζωή του, αφού έγραφε για βοναπαρτιστικές και αντισημιτικές εφημερίδες. Από το 1883 άρχισε να αλλάζει τόνο, και εξέδωσε το «Les Grimaces» («Μορφασμούς», ή «Γκριμάτσες»), ένα καυστικό σατυρικό περιοδικό. Από το 1885, άρχισε να υιοθετεί όλο και πιο ανοιχτά αναρχικές θέσεις.
Υποστήριξε το έργο του αναρχικού κομμουνιστή Jean Grave. Ήταν ένας από τους καλύτερους κονδυλοφόρους υπερασπιστές του, στη δίκη του Grave που ακολούθησε το έργο του «Θνήσκουσα Κοινωνία και Αναρχία».
Έδωσε οικονομική ενίσχυση στους αναρχικούς σε δύσκολες ώρες. Χρησιμοποίησε το γεγονός ότι ήταν ήδη φτασμένος συγγραφέας για να διαδώσει τις ιδέες του αναρχισμού.
Έγραψε το έργο «Η απεργία των ψηφοφόρων» στην καθημερινή «Le Figaro», όπου κάλεσε σε αποχή από τις εκλογές.
Εξήγησε τις ενέργειες του Ravachol, αναδεικνύοντας τους κοινωνικούς λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτές, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα τους πολιτικούς περιορισμούς τους. Συγχρόνως, βοήθησε μαχόμενους συγγραφείς και εργαζόμενους όπως οι Marguerite Audoux, Neel Doff και Charles Vildrac.
Κατά τη διάρκεια της υπόθεσης Dreyfus ήταν εξαιρετικά ενεργός, οργανώνοντας πολλές συνελεύσεις στο Παρίσι και σ’ ολόκληρη τη Γαλλία, μην υποχωρώντας ποτέ κάτω από τις απειλές όσων ήσαν εναντίον του Dreyfus. Σε αυτές τις ενέργειες εξιλέωσε, βέβαια, την προηγούμενη ζωή του όταν έγραφε για αντισημιτικές εφημερίδες.
Για τον Mirbeau, ο αναρχισμός δεν σήμαινε μόνο την επαναστατικοποίηση της λογοτεχνίας, αλλά το να δίνει κανείς τον εαυτό του, το χρόνο και τα χρήματά του γι’ αυτόν. Ήταν ο κύριος οικονομικός υποστηρικτής της αναρχικής εφημερίδας «Les Temps Nouveaux» («Οι Νέοι Καιροί»).
Τα έργα του ήταν η αντανάκλαση της αναρχικής του στράτευσης. Πολλά από τα έργα του περιγράφουν τη στερημένη ζωή, τις γελοιότητες της γραφειοκρατίας και τη διαφθορά της εξουσίας. Τα έργα του «L’ Abbe Jules» και «Sebastien Roch» ήταν δύο εξαιρετικά αντικληρικά μυθιστορήματα. Το «Ημερολόγιο μιας Καμαριέρας» δεν είναι μόνο η ιστορία της διαφθοράς των ανώτερων τάξεων, αλλά και της ανόδου στην εξουσία ενός αντισημίτη. Ο Luis Bunuel, ο Ισπανός κινηματογραφιστής, κατανοώντας το, στην ταινία του που εμπνεύστηκε από το μυθιστόρημα αυτό του Mirbeau, δείχνει πώς η άνοδος του φασισμού συνδέεται με τις ιδέες και τις αξίες της κυρίαρχης τάξης.
Το πιο περιβόητο μυθιστόρημα του Mirbeau «Ο Κήπος των Βασανιστηρίων» εκλαμβάνεται συχνά ως τίποτα περισσότερο από ένα παρακμιακό μυθιστόρημα σαδο-μαζοχισμού. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό παραβλέπει το πολιτικό του μήνυμα. Η αφιέρωσή του «στους ιερείς, στρατιώτες, δικαστές, εκπαιδευτές, καθοδηγητές και κυβερνήτες, αφιερώνω αυτές τις σελίδες της δολοφονίας και του αίματος» είναι ενδεικτική. Γιατί ορισμένα εγκλήματα είναι παράνομα και άλλα όχι; Ο Mirbeau...
Μια σημαντική αναρχοκομμουνιστική ανάλυση, παρά τις ελάχιστες διαφωνίες, σχετικά με την πρόσφατη σύρραξη στη Μ. Ανατολή και το ρόλο των αναρχικών.
Ο πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ (με την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ) και της Χεζμπολάχ (και τον υπόλοιπο Λίβανο) τερματίστηκε προσωρινά. «Προσωρινά» επειδή δεν έχει επιλυθεί κανένα σημαντικό ζήτημα και, ιδιαίτερα, ο αποικιοκρατικός ρόλος του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Στο μεταξύ, ο πόλεμος μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράκ εντείνεται, ενώ ο ιρακινός εμφύλιος πόλεμος μεταξύ διαφορετικών φατριών εντείνεται επίσης. Ο δε πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Αφγανιστάν συνεχίζεται και υπάρχουν, επιπλέον, βάσιμα στοιχεία ότι η κυβέρνηση Μπους σκοπεύει να επιτεθεί...
Εναλασσόμενες τάσεις του αναρχισμού: Υπάρχουν δύο κύριες “σχολές” σκέψης στον αναρχισμό, οι οποίες συμφωνούν μεταξύ τους στον αντικρατισμό, τον αντικαπιταλισμό και την αντίσταση σε κάθε καταπίεση, αλλά διαφωνούν στην επανάσταση, τη δημοκρατία, την προσχεδιασμένη πολιτική και την ταξική πάλη.
Uri Gordon (2008). Anarchy Alive!
Michael Schmidt & Lucien van der Walt (2009). Black Flame.
Έχει ειπωθεί από διάφορους θεωρητικούς ότι υπάρχουν δύο κύριες τάσεις στον σύγχρονο αναρχισμό. Εδώ θα παραθέσω το πώς βλέπω τις δύο αυτές τάσεις στο αναρχικό κίνημα, χρησιμοποιώντας τα δύο βιβλία που παρέθεσα πριν για να δείξω τις δύο αυτές τάσεις (αν και το κείμενο αυτό δεν...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018