Toυ Γ. M.
{...} Στις 20 Ιούλη του 1889, το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς κατέληξε σε μια απόφαση που σφράγισε την ιστορία του εργατικού κινήματος σε ολόκληρο τον κόσμο.
“Σκοπός μας είναι να οργανωθεί μια μεγαλειώδης διαδήλωση σε συγκεκριμένη ημερομηνία, με τέτοιο τρόπο ώστε ταυτόχρονα σ' όλες τις χώρες και σ' όλες τις πόλεις, την ίδια συμφωνημένη ημέρα, οι εργάτες να απαιτήσουν απ' τις δημόσιες αρχές να μειώσουν με νόμο την εργάσιμη ημέρα στις οκτώ ώρες και να εφαρμόσουν στην πράξη τις υπόλοιπες αποφάσεις του Συνεδρίου του Παρισιού.
Εχοντας υπόψη το γεγονός ότι μια παρόμοια διαδήλωση έχει ήδη αποφασιστεί για την 1η Μαΐου 1890 από την Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας στο Συνέδριό της, το οποίο συνήλθε στο Σαιντ Λούις τον Δεκέμβριο του 1888, η ημερομηνία αυτή υιοθετείται και για τη διεθνή διαδήλωση. Οι εργάτες των διαφόρων χωρών θα πρέπει να οργανώσουν την διαδήλωση αυτή σύμφωνα με τις συνθήκες που τους έχουν επιβληθεί απ' την συγκεκριμένη κατάσταση κάθε χώρας ". {...}
Ετσι γεννήθηκε η Εργατική Πρωτομαγιά. Όμως δεν γεννήθηκε τυχαία, ούτε αυθαίρετα επιλέχθηκε η 1η Μάη κάθε έτους να είναι η μέρα όπου η εργατική τάξη σε όλο τον πλανήτη θα απεργεί και θα διεκδικεί μαχητικά την ικανοποίηση των αιτημάτων της. Λίγα χρόνια πριν το συνέδριο του Παρισιού, η εργατική τάξη των Ηνωμένων Πολιτειών σφράγιζε ανεξίτηλα την Πρωτομαγιά με τα χρώματα της ταξικής πάλης που διεξάγει το προλεταριάτο κατά των αστών.
Ενώ έχουμε απομακρυνθεί πολύ από την εποχή της βιομηχανικής αστικής πρωτοσυσσώρευσης κεφαλαίου και την προβληματική της, στην πραγματικότητα όμως δεν την εγκαταλείψαμε ποτέ, γιατί αυτό που έχει σημασία είναι ότι το προλεταριάτο, στον εμπειρικό προσδιορισμό του, από τη μια, δεν είχε εκληφθεί μόνο σαν οι χειρώνακτες εργαζόμενοι, οι παραγωγοί, αλλά, προπάντων, σαν η δυνατή πολιτική ελευθερία. Από την άλλη, οριζόταν αρνητικά για να τονιστεί ότι αποτελεί το αντίθετο της αστικής τάξης...
Μέσα σε μια κατάσταση όπου η μεγάλη τάση του σύγχρονου κόσμου είναι -για πρώτη φορά σε τέτοιο μέγεθος στην ιστορία- η πολιτική πόλωση της κοινωνίας σε δύο τάξεις, η αστική τάξη έχει στην κατοχή της τα μέσα παραγωγής και απολαμβάνει από αυτά, ενώ το προλεταριάτο ούτε τα έχει στην κατοχή του, ούτε απολαμβάνει τίποτα. Προτιμούμε να λέμε «έχει στην κατοχή της» και όχι «είναι ιδιοκτήτρια», για να κάνουμε πιο φανερό ότι η νομική ιδιοκτησία είναι ένα ιδεολογικό εποικοδόμημα που μπορεί να αντικατασταθεί από ένα άλλο. Για παράδειγμα με τη συλλογική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από τη κομματική-κρατική γραφειοκρατία στις πρώην χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Ο καπιταλισμός στην πραγματικότητα δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Αντίθετα, τα διαπλέκει, τα εντείνει και το κυριότερο τα μεταθέτει στο χρόνο. Ούτε τα ζητήματα της φτώχιας διευθετεί. Αυξάνει τόσο τη σχετική όσο και την πραγματική φτώχια, εν μέσω αφθονίας -εδώ να σημειώσουμε ότι είναι πράξη ελευθερίας το να επιλέξεις να ζεις λιτά, ενώ αντίθετα όταν σου το επιβάλλουν είναι πράξη καταναγκασμού- ούτε τα νέα ζητήματα ελευθερίας, ούτε τα οικολογικά προβλήματα που διογκώνονται και προσπαθούν να μας πείσουν οι ελίτ ότι είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Για να επανέλθουμε στο θέμα μας, τα ζητήματα ποιότητας ζωής, και το οικολογικό πρόβλημα...
Νέστωρ Μάχνο
Τα προηγούμενα επτά σχεδόν χρόνια, οι εχθροί του μαχνοβίτικου επαναστατικού κινήματος έχουν κυλιστεί στο βόρβορο τόσων πολλών ψεμάτων, έτσι που κάποιος να αναρωτηθεί «μα καλά, δεν κοκκινίζουν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι, έστω μια φορά;» Και είναι μάλλον χαρακτηριστικό ότι όλα αυτά τα αναίσχυντα ψέματα που κατευθύνονται εναντίον μου και των Μαχνοβιτών εξεγερμένων, πραγματικά εναντίον του κινήματός μας συνολικά, έχουν ενώσει διάφορους από διαφορετικά μεταξύ τους κοινωνικοπολιτικά στρατόπεδα: μπορεί κάποιος να βρει ανάμεσά τους δημοσιογράφους κάθε είδους, συγγραφείς, μελετητές και λαϊκούς (μη κληρικούς), οι οποίοι μας βάζουν εμπόδια στο διάβα τους, διαφωνούντες και κερδοσκόπους οι οποίοι κατά περίσταση...
Η τραγική ιστορία δύο ξεχασμένων μαρτύρων που πέθαναν στην ηλεκτρική καρέκλα γιατί πίστεψαν στον άνθρωπο. Το κείμενο αυτό του Μπερνάρ Τομά δημοσιεύτηκε σε μετάφραση και σε συνέχειες στην εφημερίδα «Η ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ», το Μάρτη του 1972, ενώ ακόμα στην Ελλάδα υπήρχε δικτατορία.
1ον
(«Η ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ», Τετάρτη 22 Μαρτίου 1972, σελ. 4)
Σάκκο και Βαντσέτι: για τα παιδιά του Μαΐου του 1971 είναι ο τίτλος ενός φιλμ. Ενός φιλμ που ξαναγεννά τους δύο ξεχασμένους μάρτυρας του προλεταριάτου της δεκαετίας του 1920.
«Τα λόγια μας, οι ζωές μας, τα βάσανά μας δεν είναι τίποτε. Ας μας πάρουν τις ζωές...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018