Your name

Ιστορία Ελλαδικού Αναρχικού Κινήματος

11 Μαρτίου 2016

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• Ελλάδα

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΕΡΙΖΙΩΤΗ

Προσθήκες σε σχέση με το πολιτικό περιβάλλον της εποχής στην Ελλάδα (1974-1987)

Εδώ χρειάζεται να σταθούμε λίγο συνοπτικά στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της μεταπολιτευτικής περιόδου, μέχρι και την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ το 1985 που είναι και η περίοδος που μας ενδιαφέρει.

Λέγεται ότι η δικτατορία του 1967 “έβαλε την χώρα στο γύψο”, δηλαδή σταμάτησε την κοινωνική, οικονομική, πολιτική , πολιτιστική εξέλιξη της κοινωνίας, αυτό εν μέρει είναι σωστό όμως η χώρα στην ουσία ήταν στάσιμη και καθυστερημένη σε όλα τα επίπεδα σχεδόν για έναν αιώνα. Για μια ολόκληρη περίοδο ο μόνος αστός μεταρρυθμιστής που είχε παρουσιαστεί και δεν κατάφερε φυσικά να επιβάλει όλες τις μεταρρυθμίσεις που επιδίωκε ήταν ο Χαρίλαος Τρικούπης, και μετά για λίγο ο Ελευθέριος Βενιζέλος, γιατί στην συνέχεια έδειξε ένα αυταρχικό πρόσωπο, λ.χ ιδιώνυμος νόμος ενάντια τους κομμουνιστές, καταστολή απεργιών κλπ. Παράλληλα η πρώτη αστική-αντιμοναρχική- δημοκρατία του Αλέξανδρου Παπαναστασίου ούτε αυτή μπόρεσε να αντέξει και ανατράπηκε.

Η στρατοκρατία μαζί με την μοναρχία τα πολιτικά κόμματα που την εκπροσωπούσαν και την εκκλησία καθόριζαν το πολιτικό μοτίβο σε όλα τα επίπεδα και διαμόρφωσαν αυτό που ονομάστηκε ως μεταπρατικός καπιταλισμός και το πελατειακό κράτος, στην ουσία το μετεμφυλιακό και το χουντικό κράτος ήταν συνέχεια και εξέλιξη αυτού του μοτίβου. Αυτοί όλοι οι υπερσυντηρητικοί κύκλοι εμπόδιζαν ακόμα και να στηθεί στην χώρα ένα αστικό φιλελεύθερο πλαίσιο ευρωπαϊκού τύπου. Η Ελλάδα ήταν μια χώρα κλειστή, καθυστερημένη, πατριαρχική, εν μέρει φατριακή, με ένα κράτος μισό θεοκρατικό, μισό πολιτικό και παράλληλα εξαρτημένη παλαιότερα από τους Εγγλέζους και αργότερα από τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, που στήριζαν αυτό το υπερσυντηρητικό κατεστημένο ενάντια στους αστούς εκσυγχρονιστές και προπάντων ενάντια στο ισχυρό εργατικό και αργότερα ποιο διευρυμένο λαϊκό κίνημα που ελέγχονταν κύρια από τους κομμουνιστές.

1. Μέτα την πτώση της δικτατορίας, η δεξιά παράταξη της ΝΔ κέρδισε της εκλογές του 1974 με το μεγαλύτερο ποσοστό που έχει πάρει κόμμα μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα, 54,37% και 220 έδρες. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος που ηγείτο αυτής της παράταξης και έγινε πρωθυπουργός, ήθελε να αποστασιοποιήσει από το ακροδεξιό της παρελθόν και να παρουσιάσει την δεξιά σαν μια νέα δημοκρατική φιλελεύθερη εκσυγχρονιστική εκδοχή, και φυσικά να αποσιωπήσει το γεγονός ότι από αυτή την παράταξη ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα αυτοί που εναντιώθηκαν έμπρακτα στην δικτατορία.

Εισήγαγε τον λεγόμενο κοινωνικό φιλελευθερισμό στην χώρα και με τις μεταρρυθμίσεις που επέβαλε κυρίως στον οικονομικό τομέα λ.χ. κρατικοποιήσεις σε βασικούς τομείς της δημόσιας σφαίρας όπως τις συγκοινωνίες, ένα κομμάτι του τραπεζικού τομέα, διυλιστήρια πετρελαίου κλπ. Πολλές φορές κατηγορήθηκε ως σοσιαλίζων από την πολύ συντηρητική πτέρυγα μέσα στο κόμμα του (κύριος εκφραστής ήταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ, πολιτικός πατέρας του Αντώνη Σαμαρά), παράλληλα ένα κομμάτι αυτών που ψήφισαν στο δημοψήφισμα του 1974 για το πολιτειακό υπέρ της μοναρχίας (που πήρε 30,82%), λίγο μετά στεγάστηκε μέσα στο κόμμα ή στήριξε την ΝΔ στις κοινοβουλευτικές εκλογές. Έτσι για να συγκεράσει τις ισορροπίες μέσα στο κόμμα στον κοινωνικό τομέα ήταν φοβισμένος μεταρρυθμιστής και δεν ήθελε ή φοβήθηκε να προχωρήσει εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η κοινωνία, εκτός από την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας σε όλους τους τομείς της...

Περισσότερα …