ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΕΡΙΖΙΩΤΗ
Προσθήκες σε σχέση με το πολιτικό περιβάλλον της εποχής στην Ελλάδα (1974-1987)
Εδώ χρειάζεται να σταθούμε λίγο συνοπτικά στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της μεταπολιτευτικής περιόδου, μέχρι και την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ το 1985 που είναι και η περίοδος που μας ενδιαφέρει.
Λέγεται ότι η δικτατορία του 1967 “έβαλε την χώρα στο γύψο”, δηλαδή σταμάτησε την κοινωνική, οικονομική, πολιτική , πολιτιστική εξέλιξη της κοινωνίας, αυτό εν μέρει είναι σωστό όμως η χώρα στην ουσία ήταν στάσιμη και καθυστερημένη σε όλα τα επίπεδα σχεδόν για έναν αιώνα. Για μια ολόκληρη περίοδο ο μόνος αστός μεταρρυθμιστής που είχε παρουσιαστεί και δεν κατάφερε φυσικά να επιβάλει όλες τις μεταρρυθμίσεις που επιδίωκε ήταν ο Χαρίλαος Τρικούπης, και μετά για λίγο ο Ελευθέριος Βενιζέλος, γιατί στην συνέχεια έδειξε ένα αυταρχικό πρόσωπο, λ.χ ιδιώνυμος νόμος ενάντια τους κομμουνιστές, καταστολή απεργιών κλπ. Παράλληλα η πρώτη αστική-αντιμοναρχική- δημοκρατία του Αλέξανδρου Παπαναστασίου ούτε αυτή μπόρεσε να αντέξει και ανατράπηκε.
Η στρατοκρατία μαζί με την μοναρχία τα πολιτικά κόμματα που την εκπροσωπούσαν και την εκκλησία καθόριζαν το πολιτικό μοτίβο σε όλα τα επίπεδα και διαμόρφωσαν αυτό που ονομάστηκε ως μεταπρατικός καπιταλισμός και το πελατειακό κράτος, στην ουσία το μετεμφυλιακό και το χουντικό κράτος ήταν συνέχεια και εξέλιξη αυτού του μοτίβου. Αυτοί όλοι οι υπερσυντηρητικοί κύκλοι εμπόδιζαν ακόμα και να στηθεί στην χώρα ένα αστικό φιλελεύθερο πλαίσιο ευρωπαϊκού τύπου. Η Ελλάδα ήταν μια χώρα κλειστή, καθυστερημένη, πατριαρχική, εν μέρει φατριακή, με ένα κράτος μισό θεοκρατικό, μισό πολιτικό και παράλληλα εξαρτημένη παλαιότερα από τους Εγγλέζους και αργότερα από τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, που στήριζαν αυτό το υπερσυντηρητικό κατεστημένο ενάντια στους αστούς εκσυγχρονιστές και προπάντων ενάντια στο ισχυρό εργατικό και αργότερα ποιο διευρυμένο λαϊκό κίνημα που ελέγχονταν κύρια από τους κομμουνιστές.
1. Μέτα την πτώση της δικτατορίας, η δεξιά παράταξη της ΝΔ κέρδισε της εκλογές του 1974 με το μεγαλύτερο ποσοστό που έχει πάρει κόμμα μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα, 54,37% και 220 έδρες. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος που ηγείτο αυτής της παράταξης και έγινε πρωθυπουργός, ήθελε να αποστασιοποιήσει από το ακροδεξιό της παρελθόν και να παρουσιάσει την δεξιά σαν μια νέα δημοκρατική φιλελεύθερη εκσυγχρονιστική εκδοχή, και φυσικά να αποσιωπήσει το γεγονός ότι από αυτή την παράταξη ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα αυτοί που εναντιώθηκαν έμπρακτα στην δικτατορία.
Εισήγαγε τον λεγόμενο κοινωνικό φιλελευθερισμό στην χώρα και με τις μεταρρυθμίσεις που επέβαλε κυρίως στον οικονομικό τομέα λ.χ. κρατικοποιήσεις σε βασικούς τομείς της δημόσιας σφαίρας όπως τις συγκοινωνίες, ένα κομμάτι του τραπεζικού τομέα, διυλιστήρια πετρελαίου κλπ. Πολλές φορές κατηγορήθηκε ως σοσιαλίζων από την πολύ συντηρητική πτέρυγα μέσα στο κόμμα του (κύριος εκφραστής ήταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ, πολιτικός πατέρας του Αντώνη Σαμαρά), παράλληλα ένα κομμάτι αυτών που ψήφισαν στο δημοψήφισμα του 1974 για το πολιτειακό υπέρ της μοναρχίας (που πήρε 30,82%), λίγο μετά στεγάστηκε μέσα στο κόμμα ή στήριξε την ΝΔ στις κοινοβουλευτικές εκλογές. Έτσι για να συγκεράσει τις ισορροπίες μέσα στο κόμμα στον κοινωνικό τομέα ήταν φοβισμένος μεταρρυθμιστής και δεν ήθελε ή φοβήθηκε να προχωρήσει εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η κοινωνία, εκτός από την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και εκπαίδευσης, την νομιμοποίηση του κομμουνιστικού κόμματος, την διενέργεια δημοψηφίσματος για το πολιτειακό, που κατάργησε την μοναρχία και την δημιουργία του αστικού πλαισίου, κοινοβουλευτικού και λοιπού μέσα από το σύνταγμα του 1975 .
Επίσης δεν κατάφερε (ή δεν ήθελε) να αποχουντοποιήσει από τα λεγόμενα “σταγονίδια” το δημόσιο τομέα και κύρια τα σώματα ασφαλείας και τον στρατό, ούτε να καταργήσει, αντίθετα ενίσχυσε το πελατειακό κράτος την κομματικοκρατία μέσω των κομματαρχών και τον πρωθυπουργοκεντρισμό. Επίσης δεν μπόρεσε να δαμάσει των ραντιέρικο και μεταπρατικό καπιταλισμό, έτσι πολλά από τα ευνοϊκά δάνεια που χορήγησε στην πορεία η κυβέρνηση του στους βιομηχάνους και εφοπλιστές μέσω της κρατικής τράπεζας επενδύσεων, (ΕΤΒΑ) πολλοί βιομήχανοι αντί να τα επενδύσουν στον παραγωγικό εκσυγχρονισμό ή την δημιουργία νέων παραγωγικών τομέων τα χρησιμοποίησαν για να αυξήσουν το προσωπικό τους ίματζ – στάτους λ.χ. επαύλεις, γιοτ, πίνακες ζωγραφικής κλπ . Αυτά τα δάνεια που πότε δεν επιστράφηκαν πίσω από τους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές ονοματίστηκαν “θαλασσοδάνεια”. Αυτή την αστική τάξη ονόμασε η Ε.Ο 17 Νοέμβρη ΛΜΑΤ (λούμπεν μεγαλοαστική τάξη), αρκετές από αυτές τις βιομηχανίες και κάποια ναυπηγεία που δεν εκσυγχρονίστηκαν χαρακτηρίστηκαν προβληματικές, με χιλιάδες εργαζόμενους που κινδύνευαν να μείνουν χωρίς δουλειά, καλούνταν να διαχειριστεί το ΠΑΣΟΚ όταν ανέλαβε την κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση Καραμανλή το 1974 κληρονομεί από την χούντα έναν πληθωρισμό 30% έτσι επαναφέρει την ισοτιμία των 30 δραχμών ανά δολάριο και αρχίζει ένα καθεστώς διολίσθησης (περίπου για μια 15ετία). Το 1975 εφαρμόζει μια νομισματική πολιτική που είχε σαν συνέπεια την σταδιακή αποσύνδεση από το δολάριο και εφαρμόζει συναλλαγματικές ισοτιμίες με βάση την αξία ενός καλαθιού νομισμάτων πχ. Μάρκο, Λίρα, Γεν κλπ. Ενώ το 1977, στο «σοκ» του πετρελαίου (πετρελαϊκή κρίση ) μη θέλοντας να περάσει σε ανοικτή υποτίμηση της δραχμής φοβούμενη αύξηση του πληθωρισμού που τον είχε ρίξει περίπου στο 15% από την εποχή της χούντας, παίρνει μέτρα περιορισμού ρευστότητας, έναρξη λειτουργίας του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος και σκληρά μέτρα λιτότητας ενάντια στον εργαζόμενο λαό. Αυτό είχε σαν συνέπεια να αρχίσουν κινητοποιήσεις και αγώνες ενάντια στην λιτότητα, ειδικότερα την περίοδο 1977-79 φούντωσαν οι άγριες απεργίες και οι εργοστασιακοί αγώνες που είχαν αρχίσει από το 1975. Η κυβέρνηση απάντησε σε αυτούς τους αγώνες με αυταρχισμό, ανασυγκρότηση της αστυνομίας έχοντας δημιουργήσει τις μονάδες αποκατάστασης τάξης (ΜΑΤ) και την χρησιμοποίηση των τεθωρακισμένων (αύρες) ενάντια στο πλήθος. Παράλληλα ταυτίστηκε με την παλαιά εμφυλιακή και μετεμφυλιακή δεξιά ( το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον ) και ανέστειλε τις όποιες μεταρρυθμίσεις γύρω από το λεγόμενο δικαιακό και κράτος πρόνοιας που επαγγέλλονταν. Έτσι άρχισε να επικρατεί ευρέως το σύνθημα ο “λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά”.
Ο Καραμανλής το 1980 παραιτήθηκε από πρωθυπουργός και μεταπήδησε στην προεδρία μετά από την υπογραφή της συνθήκης προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ο πραγματικός όμως λόγος της παραίτησής του ήταν η διαφαινόμενη ήττα στις επερχόμενες εκλογές του 1981, λόγω της ανόδου του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ . Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο Γεώργιος Ράλλης και τον Νοέμβριο του 1980 στη επέτειο για το πολυτεχνείο στην πορεία που έγινε την Κυριακή 16 Νοεμβρίου, η κυβέρνηση Ράλλη επέτρεψε την πραγματοποίησή της μέχρι το Σύνταγμα, απαγορεύοντας την κατεύθυνσή της προς την πρεσβεία των ΗΠΑ. Η πλειοψηφία των παρατάξεων της ΕΦΕΕ πειθάρχησε αλλά ένα μεγάλο μπλοκ (πάνω από 5.000 άτομα, κυρίως προσκείμενοι σε ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ, ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος-Β” Πανελλαδική και Αναρχικοί ) αποφάσισαν να συνεχίσουν την πορεία για να φτάσει στην αμερικάνικη πρεσβεία. Τα ΜΑΤ υποχρέωσαν τους διαδηλωτές να διαλυθούν στο ύψος του συντάγματος κάτω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία όταν οι διαδηλωτές επιχείρησαν να σπάσουν τον φραγμό τα ΜΑΤ επιτέθηκαν με πρωτοφανή βιαιότητα εναντίον τους, μετά από λίγο δολοφονείται από τους ΜΑΤατζήδες μετά από χτυπήματα με κλομπ στο κεφάλι ο φοιτητής Ιάκωβος Κουμής, και η 20χρονη εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου, ενώ η αστυνομική καταστολή της πορείας άφησε πίσω αρκετούς τραυματίες, και δυο διαδηλωτές τραυματίες σοβαρά από σφαίρες αστυνομικών. Έτσι έχουμε τους πρώτους δολοφονημένους διαδηλωτές μετά την χούντα.
2. Από την αριστερά το ΠΑΣΟΚ διακήρυττε ότι δεν ήταν κόμμα άλλα κίνημα με συλλογική εξουσία, η ιδρυτική του διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, διακήρυττε την εθνική ανεξαρτησία, την λαϊκή κυριαρχία και δημοκρατική διαδικασία (ο λαός πρέπει να συμμετέχει στα κέντρα λήψης των αποφάσεων) και την κοινωνική απελευθέρωση μέσα από τον τρίτο δρόμο για τον σοσιαλισμό, που ήταν συνοπτικά οι “τρεις πυλώνες της οικονομίας” όπως έλεγε, δηλαδή ο ιδιωτικός, ο κρατικός και ο κοινωνικός τομέας με την αυτοδιαχείριση. Το ΠΑΣΟΚ αρνούνταν να πάρει μέρος ή να γίνει μέλος της σοσιαλδημοκρατικής διεθνούς γιατί θεωρούσε των εαυτό του και ήταν πιο ριζοσπαστικό. Στήριζε πολλά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της περιόδου λ.χ. Παλαιστίνη, Σαντινίστας (Νικαράγουα) κλπ. Επίσης στήριζε το Κίνημα των Αδεσμεύτων που ήταν ενάντια στον διπολισμό (Αμερική- ΝΑΤΟ, Σοβιετική Ένωση – Σύμφωνο Βαρσοβίας) .
Το ΠΑΣΟΚ ήταν συγκροτημένο σε τρεις πτέρυγες. α) Οι αριστεροί σοσιαλιστές. Αυτή την πτέρυγα αποτελούσαν μέλη του ΠΑΚ, νεολαίοι που πρωταγωνίστησαν στον αντιχουντικό αγώνα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, (Κώστας Λαλιώτης κ.α.) πρώην μέλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ (Βαγγέλης Γιαννόπουλος, Γιάννης Σκουλαρίκης) και γενικότερα οι μεγάλες ριζοσπαστικοποιημένες λαϊκές μάζες που συγκροτούσαν την κομματική βάση του. Η πιο καθαρά σοσιαλιστική ομάδα μέσα στο ΠΑΣΟΚ αποκαλούνταν «η Αριστερά της Αριστεράς». Πίστευαν γενικά στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας με ειρηνικά μέσα, στην εθνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων, στο τέλος της εξάρτησης της χώρας από τις ΗΠΑ, στην παραδειγματική τιμωρία των χουντικών και σε μία επιθετική εξωτερική πολιτική. β) Οι εκσυγχρονιστές ή μεταρρυθμιστές σοσιαλδημοκράτες. Στελέχη όπως ο Κώστας Σημίτης. Ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι και διανοούμενοι, ανήκαν στα μεσαία και ανώτερα στρώματα. Πίστευαν στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας και σε μία γενικά μετριοπαθή και σοσιαλδημοκρατική πολιτική. γ) Οι “παλαιοκομματικοί” παλαιοί βενιζελικοί, παλαιοί φιλελεύθεροι της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου του πρεσβύτερου, στελέχη όπως ο Μένιος Κουτσόγιωργας, κεντρογενείς με σημεία αναφοράς τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον στρατηγό Νικόλαο Πλαστήρα και φυσικά τον Γεώργιο Παπανδρέου. Φανατικά αντιδεξιοί αλλά και αντικομμουνιστές. Επίσης στην σοσιαλιστική πτέρυγα «η Αριστερά της Αριστεράς» είχαν προσχωρήσει με εισοδισμό διάφορες τροτσκιστικές ομάδες, με προεξέχων (χωρίς όμως να προχωρήσει στο κόμμα άλλα έδινε τον τόνο ) τον Μιχάλη Ράπτη, γνωστός και ως «Πάμπλο», υπολείμματα αυτών των τροτσκιστών βλέπαμε μέχρι πρόσφατα πχ. “Ξεκίνημα”.
Στης εκλογές τον Οκτώβριο του 1981 το ΠΑ.ΣΟ.Κ., μετά από μία φορτισμένη προεκλογική περίοδο, με το σύνθημα « εδώ και τώρα Αλλαγή» (κλεμμένο από τον Μάη του 68), «η Ελλάδα στους Έλληνες», “ έξω οι βάσεις του θανάτου”, “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο” αλώνοντας και τις ψήφους της κομμουνιστικής αριστεράς κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές με ποσοστό 48% και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία με 173 βουλευτές, σχηματίζοντας την πρώτη αυτοδύναμη σοσιαλιστική κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Η πρώτη σχεδόν τετραετία διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε μια ειρηνική “επανάσταση”, στον εργασιακό τομέα έδωσε αυξήσεις μετά από πολύχρονη λιτότητα, μεταρρύθμισε το εργασιακό δίκαιο προς το ευνοϊκότερο για τους εργαζόμενους, απαγόρευσε τις ομαδικές απολύσεις, εφάρμοσε την ΑΤΑ (αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή) που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι παίρνουν αυτόματα αύξηση όταν ανέβει ο πληθωρισμός. Επίσης μέσω των κοινωνικοποιημένων προβληματικών επιχειρήσεων (το ΠΑΣΟΚ προωθεί τις κοινωνικοποιήσεις και όχι την κρατικοποίηση που είναι αντίθετο) μέσα από μια ψευδεπίγραφη αυτοδιαχείριση δίνει την δυνατότητα στους εργαζομένους να συμμετέχουν στο διοικητικό συμβούλιο της επιχείρησης.
Στον κοινωνικό τομέα οι μεταρρυθμίσεις ήταν πιο βαθιές και εκφράζανε την θέληση και τα αιτήματα της προοδευτικής κοινωνίας, λ.χ. νομιμοποίηση των εκτρώσεων που γίνονται πλέον δωρεάν στα δημόσια νοσοκομεία, μέσα από τον νόμο πλαίσιο “νέος οικογενειακός προγραμματισμός” θεσπίζει τον πολιτικό γάμο σαν ισότιμο με τον θρησκευτικό, καταργεί την προίκα, αποποινικοποιεί την μοιχεία, θεσπίζει την ισότητα των γυναικών σε όλο το φάσμα της δημόσιας σφαίρας και στις αμοιβές, αποποινικοποιεί την ομοφυλοφιλία, θέτει τις βάσεις για το ΕΣΥ και το κράτος πρόνοιας. Αναμορφώνει την παιδεία, νομοθετεί το πανεπιστημιακό άσυλο και καταργεί τον νόμο 2000 περί αλητείας, που τόσο μας είχε ταλαιπωρήσει σαν νέους/ες. Επίσης αναγνωρίζει την εθνική αντίσταση και δίνει σύνταξη στους αντιστασιακούς, καταργεί την στρατό χωροφυλακή, τον μπαμπούλα της υπαίθρου και κάνει πολλές μεταρρυθμίσεις στον πολιτιστικό τομέα.
Σχεδόν όλα τα κόμματα της κομμουνιστικής αριστεράς και πολλές αριστερίστικες οργανώσεις- κόμματα, ακόμα και οι ένοπλες οργανώσεις της περιόδου 17Ν και λιγότερο ο ΕΛΑ προσφέρουν μορατόριουμ, (έτσι ονομάστηκε) δράσης και περίοδο χάριτος – συναίνεση στην κυβέρνηση, το ΕΚΚΕ η ποιο πολυπληθής αριστερίστικη οργάνωση σχεδόν απορροφάται μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Αυτή η συναινετική διαδικασία είχε μελλοντικά τεράστιες συνέπειες στην εξέλιξη- εξάπλωση του εργατικού- λαϊκού κινήματος και των αγώνων.
Όμως ενώ το 1985 το ΠΑΣΟΚ οδεύει προς την συμπλήρωση της πρώτης τετραετίας του στην εξουσία χωρίς σοβαρή αντιπολίτευση, για τον Παπανδρέου και την κυβέρνηση του η κατάσταση δεν θυμίζει σε πολλά εκείνο το θριαμβευτικό 1981. Η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο με τέτοια φόρα ώστε ο Παπανδρέου αποφασίζει να διεξαγάγει νωρίτερα τις εκλογές. Σιγά-σιγά όπως γίνεται στην ιστορία του εξουσιασμού, ο Ανδρέας Παπανδρέου ξεμπερδεύει με όλη σχεδόν την ριζοσπαστική του πτέρυγα, παίρνει τα ηνία η συντηρητική πτέρυγα μέσα στο κόμμα και μετατρέπεται το ΠΑΣΟΚ από κίνημα σε αρχηγικό κόμμα, ενώ παράλληλα καλλιεργείται η προσωπολατρία στο πρόσωπο του (χαρισματικός ηγέτης), και προετοιμάζει το κόμμα για πρόωρες εκλογές. Η ιδέα για τις πρόωρες εκλογές ήταν να εξασφαλίσει πρώτα την επανεκλογή τού ΠΑΣΟΚ και στην συνέχεια να εφαρμόσει τα σκληρά μέτρα που έχει κατά νου, έτσι κι έγινε.
Τον Ιούνιο του 1985, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κέρδισε εκ νέου τις βουλευτικές εκλογές με ποσοστό 45%, εξέλεξε 161 βουλευτές και σχημάτισε και πάλι αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ο Ανδρέας επανεκλέχθηκε πρωθυπουργός με το σύνθημα «για ακόμη καλύτερες μέρες», μόνο που αυτές οι «καλύτερες μέρες» δεν αφορούσαν τους εργαζόμενους. Με μια πρωτόγνωρη πράξη νομοθετικού περιεχομένου η κυβέρνηση εγκατέλειψε τον «τρίτο δρόμο για τον σοσιαλισμό» καταργεί την ΑΤΑ και πραγματοποιεί συντηρητική στροφή: χαλαρώνει την προστασία κατά των απολύσεων, αυξάνει τις επιδοτήσεις προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες και απαγορεύει κάθε είδους αύξηση στους μισθούς των εργαζομένων (ούτε εθελουσίως δεν μπορούσαν οι εργοδότες να χορηγήσουν αύξηση). Μετά το αρχικό μούδιασμα, οι λαϊκές αντιδράσεις δεν άργησαν. Κι αυτό σήμαινε ότι οι δυνάμεις καταστολής έπιασαν δουλειά για τα καλά, μέσα σε αυτό το πολιτικό κλίμα ήρθε η δολοφονία Καλτεζά.
3. Ο βασικός κορμός της κομμουνιστικής μαρξιστικής αριστεράς ήταν διασπασμένος από το 1968 σε δυο κόμματα το ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτερικού (ευρωκομουνιστές) εκτός των άλλων και λόγω επέμβασης της Σοβιετικής Ένωσης στην Τσεχοσλοβακία, Άνοιξη της Πράγας. Η μεταπολίτευση βρήκε αυτά τα κόμματα αποδυναμωμένα και σχεδόν χωρίς κομματική λαϊκή βάση, λόγω της διάσπασης και των διώξεων από την δικτατορία.
Μετά την αποκατάσταση της αστικής δημοκρατίας το 1974 η κυβέρνηση του Καραμανλή νομιμοποίησε το ΚΚΕ και το ΚΚΕ εσωτερικού αφού δίνουν διαπιστευτήρια νομιμότητας, δηλαδή την παραδοχή των αστικών πολιτειακών συνταγματικών θέσεων (αστική νομιμότητα, κοινοβουλευτισμός) για ενδεχόμενη ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας χωρίς βία (επανάσταση). Το 1974 το ΚΚΕ, η ΕΔΑ και το ΚΚΕ Εσωτερικού συμμετείχαν από κοινού στην εκλογική διαδικασία ως Ενωμένη Αριστερά λαμβάνοντας ποσοστό 9,47%.
Στην περίοδο που ακολούθησε με τη λήξη της κοινοβουλευτικής της θητείας, η Ενωμένη Αριστερά διασπάστηκε. Το ΚΚΕ συνέχισε αυτόνομη πορεία. Στην συνέχεια κατάφερε να ενισχύσει τις θέσεις του στο συνδικαλιστικό και το φοιτητικό κίνημα και να ηγηθεί πολλών κινητοποιήσεων εκείνης της περιόδου, διαχειριζόμενο φυσικά ένα τμήμα της εργατικής τάξης που του αναλογούσε.
Όταν ανάλαβε το ΠΑΣΟΚ την εξουσία, το κεντρικό σύνθημα αυτής της περιόδου υπήρξε η “αλλαγή”, που ερμηνευόταν από τους κομμουνιστές ως ένα στάδιο δημοκρατικού μετασχηματισμού που υπό προϋποθέσεις θα οδηγούσε στον σοσιαλισμό, (αυτή ήταν μια κλασική μαρξιστική θέση, γιατί σύμφωνα με τον Μαρξ μόνο μέσα από την αστική ολοκλήρωση μπορούμε να φτάσουμε στον σοσιαλισμό}. Σε αυτή τη βάση υπήρξε συνεργασία εν μέρει στο πολιτικό πεδίο (δήμοι, νομαρχίες) άλλα κυριότερα στο συνδικαλιστικό επίπεδο με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ. Αργότερα και ιδίως μετά το 1985 όταν το ΠΑΣΟΚ άλλαξε την εργατική του πολιτική προς τα δεξιότερα, θεωρήθηκε ότι αθέτησε τις προεκλογικές του υποσχέσεις για φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις και κατεγράφη από το ΚΚΕ ως δύναμη ενσωματωμένη στο σύστημα.
4. Μετά την πτώση της χούντας στην λεγόμενη μεταπολίτευση εμφανίστηκαν όλες οι εκδοχές του μαρξισμού λενινισμού και στην Ελλάδα υπήρξε ένας παροξυσμός της μαρξιστικής ιδεολογίας καθυστερημένα από την υπόλοιπη Ευρώπη λόγω της δικτατορίας , παρουσιάστηκαν όλα τα λουλούδια της ιδεολατρίας και προσωπολατρίας που διεκδικούσαν για τον εαυτό τους τον ορθό λενινισμό- μαρξισμό και το πραγματικό κόμμα της εργατικής τάξης, εδώ εννοούμε όλες αυτές τις τροτσκιστικές, σταλινικές, μαοϊκές και γκεβαρικές γκρούπες, που διανθίζονταν από μια εκλεκτική, ακαδημαϊκή μέχρι μια λαϊκίστικη εκδοχή του ίδιου νομίσματος του μπολσεβικισμού (λενινισμού). Φανταστείτε η καθεμιά εκδοχή πχ οι τροτσκιστές είχαν έξι ή εφτά περίπου διαφορετικές γκρούπες (λεγόμενες σήμερα απλά και συνιστώσες),το ίδιο οι σταλινικοί – ΜουΛούδες κ.λπ., οι μαοϊκοί με κύριο κορμό το ΕΚΚΕ είχαν λιγότερες. Όλο αυτό το μαρξιστικό-λενινιστικό φάσμα λέγονταν– λέγεται εξωκοινοβουλευτική αριστερά, όχι γιατί ήταν ενάντια στις εκλογές και την διαμεσολάβηση αλλά γιατί λόγω των εκλογικών ποσοστώσεων δεν μπορούσαν να μπουν στην βουλή. Φυσικά όπως προείπα υπήρχε και η μήτρα, το ΚΚΕ με την νεολαία του την ΚΝΕ και η μεγάλη του διάσπαση το ΚΚΕ εσωτερικού ( ευρωκομουνιστές) και η νεολαία του ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Εδώ να κάνω μια μικρή ιστορική παρένθεση σαν παραλληλισμό λέγοντας ότι η γνωστή ρήση του Μάο, “αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν” δεν ίσχυσε για τους αναρχικούς της Κίνας αφού ο Μάο τους κατάσφαξε.
Αυτός ο πληθωρισμός απελευθερωτών της εργατικής τάξης που ακόμα και οι αστοί το ονομάζουν πλουραλισμό τάσεων, εμείς οι αναρχικοί το ονομάζαμε καπέλωμα και διαχείριση, γιατί πολλοί από αυτούς τους κομματικούς σχηματισμούς διαχειρίστηκαν–διαχειρίζονται την τάξη, όπως ελλαδικά και το ΚΚΕ, ή τα αδελφά μπολσεβίκικα κόμματα παγκοσμίως και ανεξάρτητα από το αν κατείχαν την κυβερνητική – κρατική εξουσία (όπως τα κομμουνιστικά κόμματα του πρώην “υπαρκτού σοσιαλισμού”) ήταν- είναι πάνω από την τάξη, και επί της τάξης, για την τάξη.
Μόνο οι αναρχικοί παρέμειναν δογματικά συνεπείς στην ρήση της Πρώτης Διεθνούς ότι: “η απελευθέρωση της εργατικής τάξης, είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης”.
Για τον αριστερισμό να συμπληρώσω ότι, ο Λένιν στο λιβελογράφημα του “ Αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού” δεν εννοούσε αυτό που είδαμε -βλέπουμε στην Ελλάδα, άλλους ήθελε να κτυπήσει, δείτε αυτό το κείμενο που είχα ανεβάσει στο indymedia παλιά και είχε προκαλέσει σεισμό. “Η ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟ” https://athens.indymedia.org/post/741339/
Τέλος, το “κόμμα νέου τύπου” που λανσάρισε ο Λένιν δεν επικράτησε μόνο στην μπολσεβίκικη εκδοχή του παγκοσμίως, αλλά αντιγράφηκε σαν μοντέλο από πολλά ακόμα και αστικά κόμματα, εκτός από τις ΗΠΑ, τα δυο αστικά κόμματα εκεί λειτουργούν διαφορετικά.
Σημείωση:
Οφείλω να πω για να μην κατηγορηθώ ότι τα μηδενίζω όλα ότι κάποιες αριστερίστικες γκρούπες μ.λ και τροτσκιστικές έχουν προσφέρει αρκετά μέσα από κοινωνικούς και ιδιαίτερα εργατικούς αγώνες, ειδικότερα την περίοδο 1974 -79 που φούντωσαν οι άγριες απεργίες και οι εργοστασιακοί αγώνες πχ, ΛΑΡΚΟ, Πίτσος, Ιζόλα, AEG, Ναυπηγεία, Διυλιστήρια κ.λπ., έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο σε αυτές τις απεργίες μαζί με κάποιους αυτόνομους επαναστάτες συνδικαλιστές εργάτες, (δείτε το ντοκιμαντέρ “Ο ΑΓΩΝΑΣ Μια ταινία των «έξι»). Και αυτή την εξαιρετική έκδοση: Δέκα Χρόνια Ντοκουμέντα – Αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται, δεν εξαγοράζονται, δεν δικαιώθηκαν.
5. Όσον αφορά το διεθνές πλαίσιο της εποχής που μας ενδιαφέρει (1986-87) αναφέρω πολύ συνοπτικά μερικά σημεία γιατί το καθένα από αυτά αν αναλυθεί λίγο πιο διεξοδικά θα αποτελέσει ολόκληρο κεφάλαιο και αυτό ξεφεύγει από τους στόχος της παρούσας μελέτης.
α) Είναι πλέον εδραιωμένος ο ριγκανοθατσερισμός που εφαρμόζουν τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές συνταγές του οικονομολόγου Μίλτον Φρίντμαν, και προωθούν τον νεοφιλελευθερισμό και τον μονεταρισμό σε διεθνές επίπεδο, επίσης τίθενται τα θεμέλια για αυτό που αργότερα θα ονομαστεί σύγχρονος ολοκληρωτισμός. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αρχίζουν να υιοθετούν και αυτά νεοφιλελεύθερες πολιτικές και να μετασχηματίζονται σε σοσιαλφιλελεύθερα μορφώματα, ιδιαίτερα στην δυτική Ευρώπη διαμορφώνονται συνθήκες κυβερνο-αντιπολίτευσης με την έννοια ότι τα κόμματα που κυβερνούν με αυτά που βρίσκονταν στην αντιπολίτευση έχουν την ίδια πολιτική και διαγκωνίζονταν μόνο για την νομή της κυβερνητικής εξουσίας.
Επίσης έρχεται στην δημοσιότητα το σκάνδαλο της Υπόθεσης Ιράν-Κόντρα, σχετικά με κρυφή πώληση όπλων στο Ιράν από την κυβέρνηση Ρέιγκαν, παρά το σχετικό εμπάργκο που είχε επιβληθεί από την επίσημη πολιτική των HΠΑ, με σκοπό τα χρήματα να χρησιμοποιηθούν στην χρηματοδότηση των ακροδεξιών ανταρτών Κόντρας της Νικαράγουα που δρουν ενάντια την κυβέρνηση των Σαντινίστας .
β) Κοσμοϊστορικές πολιτικές αλλαγές στην ΕΣΣΔ και στην ανατολική Ευρώπη (Περεστρόικα-Γκλάσνοστ) που προωθεί ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, όπου μέχρι και το 1989-90 οι εξελίξεις είναι ραγδαίες με την πτώση του Τείχους και την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Επίσης επί κυβέρνησής του συνέβη και το ολέθριο πυρηνικό ατύχημα στο Τσερνομπίλ.
γ) Στην τότε ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) δρομολογούνται από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, οι πολιτικές για την δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ΟΝΕ ( Νομισματικής και Οικονομικής Ένωσης) που θα ολοκληρωθεί λίγο αργότερα με την Συνθήκη του Μάαστριχτ.
δ) Κρίση στο Αιγαίο, ραγδαία αύξηση των στρατιωτικών εξοπλισμών του ελληνικού κράτους προς χαρά κύρια του αμερικανικού στρατιωτικό βιομηχανικού συμπλέγματος, λίγο αργότερα ήρθε η “συμφωνία Νταβός” (Παπανδρέου-Οζάλ) .
Ντοκουμέντο Νο 1: Πρώτη Πανελλαδική Αντιεξουσιαστική – Αναρχική Συνδιάσκεψη Ομάδων και Ατόμων
Μια διευκρίνηση δικιά μου (G)
Στην συνάντηση της Πάτρας οι έντυπες εισηγήσεις ήταν λίγες (είπα πανάκριβες οι φωτοτυπίες) και πηγαίνοντας λίγο καθυστερημένα δεν τις πρόλαβα, όμως το τριήμερο μαγνητοσκοπήθηκε όλο με στόχο να εκδοθεί σε βιβλίο, την δουλειά αυτή την είχε αναλάβει μαζί με κάποιες άλλες η συλλογικότητα που κινούνταν γύρω από το έντυπο “ο Αναρχικός”, δυστυχώς το εγχείρημα της απομαγνητοφώνησης δεν προχώρησε και χάθηκε έτσι μια ευκαιρία να έχουν στα χέρια τους οι νεότεροι σύντροφοι/σες ένα ντοκουμέντο για να δουν το πολιτικό επίπεδο και την θεματολογία που απασχολούσε τους αναρχικούς εκείνη την εποχή. Παρουσιάζω την ανταπόκριση από την συνάντηση που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δοκιμή” με αριθμό φύλου 5 τον Μάη του 1986, η ανταπόκριση είναι σχεδόν πλήρης και έγκυρη.
Πρώτη Πανελλαδική Αντιεξουσιαστική – Αναρχική
Συνδιάσκεψη Ομάδων και Ατόμων
Όταν πρωτακούσθηκε για την τριήμερη συνδιάσκεψη που καλούσαν οι ομάδες Πάτρα – Αμαλιάδα – Πύργου στις 18-19-20 Απρίλη, οι αντιδράσεις του “χώρου” ήταν πολυποίκιλες, από θετικές με αρκετές επιφυλάξεις έως αρνητικές με αρκετές δόσεις ειρωνείας και σνομπισμού. Η ίδια η κατάσταση όμως διέψευσε τους δεύτερους και ξεπέρασε τις προσδοκίες των πρώτον.
Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε αυτό το τριήμερο στην Πάτρα, κύρια σύντροφοι από την επαρχία και λίγοι Αθηναίοι, απέδειξε πως οι αναρχικοί–αντιεξουσιαστές μπορούν να βρεθούν και να κουβεντιάσουν αρκετές ώρες , για πολλές ημέρες , και πως ένας συντονισμός δραστηριοτήτων βασισμένος στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας δεν είναι ουτοπικός ούτε ανέφικτος .
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ημέρα πρώτη
Με διάφορα μέσα και ανάμικτα συναισθήματα περιέργειας και αισιοδοξίας, φτάσαμε στην Πάτρα το απόγευμα της Παρασκευής 18 Απρίλη. Η πρώτη μας κίνηση ήταν να πάμε στην διεύθυνση της πρόσκλησης – Κανακάρη 140 όπου βρίσκεται το Κέντρο Αντιπληροφόρησης. για περισσότερες πληροφορίες. Φτάνοντας εκεί Βρίσκουμε στην πόρτα ένα καλωσόρισμα, από τους συντρόφους της Πάτρας, και την ανακοίνωση πως η συνδιάσκεψη θα γίνει στο κτίριο του Πανεπιστήμιου και θα αρχίσει στις 7μ.μ. Μέσα στο κτίριο υπήρχαν διάφοροι σύντροφοι από την Βόρειο Ελλάδα που είχαν έρθει από την προηγούμενη, χτες και συζητούσαν για συντονισμό των ομάδων και ατόμων της Β. Ελλάδας
Ανταλλάσσουμε συστάσεις και ξεκινάμε όλοι μαζί για το κτήριο της συνδιάσκεψης Πέντε – έξη μοτοσικλετιστές με αντίστοιχους καπελάκηδες σηματοδοτούν την διαδρομή για το κτίριο της συνδιάσκεψης, κατά τ άλλα η παρουσία των μπάτσων ήταν διακριτική, παρ’ όλο που ακροδεξιά τοπική εφημερίδα καλούσε γονείς και κηδεμόνες να καταλάβουν το κτίριο “ώστε να μην καταφέρουν οι αναρχικοί να καταστρέψουν την Πάτρα”.
Άλλωστε το κτίριο είχε δοθεί νομότυπα κατόπιν σχετικής αίτησης των οργανωτών προς τις πανεπιστημιακές αρχές: Πλησιάζοντας ακουγόταν ROCK και αναρχικά τραγούδια διακοπτόμενα από συνθήματα ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο την μισθωτή εργασία, αποσπάσματα από τον RATGEB (συγγραφέας της “γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης” κ.λπ.) και καλέσματα προς τον κόσμο για την συνδιάσκεψη.
Οι Πατρινοί γενικά ήταν από ουδέτεροι μέχρι φιλικοί και σπάνια εκφράζονταν κάποιοι αρνητικά – κυρίως για τα μαλλιά των πάνκηδων. Πολλοί μάλιστα μπήκαν και παρακολούθησαν διάφορες κουβέντες (εξαιρώντας βέβαια τους καθιερωμένους χαφιέδες ).Στην είσοδο κόβουμε κουπόνι ενίσχυσης και προχωράμε μέσα. δεξιά μπαίνοντας υπήρχε έκθεση βιβλίων, περιοδικών και αφισών από όλη την Ελλάδα και πιο κάτω έκθεση φωτογραφιών από διάφορες κινητοποιήσεις, κύρια της Αθήνας (Χημείο. Πολυτεχνείο, κ.λπ.). Προχωράμε και καθόμαστε στο Αμφιθέατρο, στην σκηνή πάνω υπήρχαν τραπεζάκια, η μικροφωνική και στο βάθος ένα μαύρο κι ένα κόκκινο πανί και το σύνθημα “Ούτε θεοί, ούτε αφέντες”.
Γύρω στις 8.30 η αίθουσα έχει γεμίσει ασφυκτικά (1.200 άτομα περίπου) και ξεκινά η συνδιάσκεψη. Την “άχαρη δουλειά” του συντονιστή των συζητήσεων την αναλαμβάνουν οι σύντροφοι της Πάτρας και ομολογουμένως τα κατάφεραν πάρα πολύ καλά, παρ’ όλη την κούραση των τριών ημερών και τις κατηγορίες διάφορων πως το παίζουν προεδρείο κ λ π, οι οποίοι απομονώθηκαν γρήγορα από τον κόσμο και το βούλωσαν. Η κουβέντα ξεκίνησε με μια εισήγηση των οργανωτικών ομάδων για τους λόγους που πήραν την πρωτοβουλία να μας καλέσουν και ακολούθησε μια ιστορική αναδρομή στους αναρχικούς που δρούσαν στις αρχές του αιώνα στην Πελοπόννησο και στην εφημερίδα “Επί τα Πρόσω”.
Ακολούθησε μια πολύ ενδιαφέρουσα εισήγηση σχετικά με τον ρόλο των εφημερίδων και των δημοσιογράφων, από ένα σύντροφο δημοσιογράφο, η οποία όμως λόγω της περασμένης ώρας χάθηκε, γιατί δεν στάθηκε δυνατό να γίνει κουβέντα από τον κόσμο πάνω σ’ αυτό το θάμα Τέλος αφού κανονίστηκε το πρόγραμμα της αυριανής μέρας η πρώτη μέρα έληξε. Ακολούθησε μια μικρή αναστάτωση μέχρι να βρεθούν μέρη να φιλοξενηθούν διάφοροι σύντροφοι και μετά κατά παρέες πήγαμε σε διάφορες ταβέρνες και μπαράκια για πιο διαπροσωπικές “επαφές”.
Ημέρα δεύτερη
Κατά της 10 το επόμενο πρωί του Σαββάτου μαζευτήκαμε πάλι στο αμφιθέατρο γύρω στα 500 άτομα. Η κουβέντα ξεκινά με μια εισήγηση της ομάδας “Εν ψυχρώ” από την Αθήνα, με κύριο θέμα την δημιουργία κεντρικών και περιφερειακών ομάδων. Θέμα αιχμής, όπου γίνεται και η πρώτη κουβέντα με συμμετοχή όλου του κόσμου, Τοποθετούνται κύρια σύντροφοι από επαρχιακές πόλεις αλλά και από γειτονιές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Πιο συγκεκριμένα μιλάν σύντροφοι από την Αμαλιάδα, την Καβάλα και τα Χανιά όπου αναφέρονται στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αντιεξουσιαστές στις σχέσεις τους με τον κόσμο της επαρχίας και την Αστυνομία
Ένα κοινό συμπέρασμα που βγήκε από τους περισσότερους ομιλητές ήταν για το ζήτημα των περιφερειακών ομάδων και οι διαφορές τους με τις κεντρικές. Οι περιφερειακές ομάδες ή ομάδες συγγένειας μπορεί να είναι ομάδες σε χώρους εργασίας, σε σχολεία, πανεπιστήμια, γειτονιές και οποιονδήποτε άλλο χώρο της καθημερινής ζωής των συντρόφων, οπότε έχουν τα εξής πλεονεκτήματα:
α) Είναι σε άμεση επαφή με τον κόσμο του περίγυρού τους, οπότε αυτό που κάνουν είναι ξεκάθαρο σε όλους και δεν μπορεί να συκοφαντηθεί εύκολα από κανένα.
β) Είναι τρομερά σημαντικό το ότι οι σύντροφοι των περιφερειακών ομάδων γνωρίζονται πάρα πολύ καλά, πολλές φορές από μικρά παιδιά, οπότε είναι δύσκολο να διαβρωθούν από χαφιέδες και σε περιπτώσεις ανάγκης μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο.
Από πολλούς συντρόφους επίσης θίχτηκε η ανάγκη δημιουργίας κέντρων πληροφόρησης σε κάθε πόλη και χωριό, πράγμα που θα βοηθήσει στην γρήγορη επικοινωνία, ενημέρωση και συντονισμό των συντρόφων σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Χαιρετισμό μαζί με κάποιες ιδέες και προβληματισμούς για την αναγκαιότητα αυτής της συνδιάσκεψης και την κατάσταση του αναρχικού «χώρου» διάβασε και ο εκδότης του περιοδικού «Ο κόκορας που λαλεί στο σκοτάδι».
Το επόμενο θέμα που άναψε κυριολεκτικά τα αίματα σε όλη την αίθουσα ήταν μια εισήγηση «Για την βία και την τρομοκρατία και την σχέση τους με τους αναρχικούς». Η εισήγηση έγινε από τις ομάδες της Λειβαδιάς και της Κυψέλης, όπου καταδικάζονταν οι τρομοκρατικές οργανώσεις σαν Λενινιστικά γκρουπούσκουλα και η τρομοκρατία σαν πρακτική, στο σύνολό της, σαν διαχωρισμένη και μιλιταριστική λόγω του συνωμοτικού της φύσης της. Επίσης έγινε κριτική στην χρήση βίας από τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές, και κύρια στην έξαρση που έχει πάρει στα τελευταία γεγονότα στην Αθήνα (Καταλήψεις Χημείου, Πολυτεχνείου, εμπρησμοί τραπεζών, επιθέσεις σε κλούβες με μολότοφ και δυναμίτη κ.λπ.) , όπου έγινε και κάποια σύγχυση αυτών των πρακτικών με την τρομοκρατία που κατηγορήθηκαν σαν διαχωρισμένες και μιλιταριστικές.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ξεσηκώθηκε θύελλα αντιρρήσεων από αντίθετες απόψεις οι οποίες κύρια εξέφραζαν την άποψη, ότι ο μοναδικός τρομοκράτης είναι το κράτος και πως πέρα από τους Λενινιστές η τρομοκρατία έχει χρησιμοποιηθεί από αντιεξουσιαστικές ομάδες και στο παρελθόν (Ισπανία 36) αλλά και στο παρόν (Αντικρατική Πάλη) και πως σαν μέσο πάλης είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί και στο μέλλον. Τονίστηκε ότι η βία των επαναστατών συνυπάρχει μ’ όλες τις άλλες μορφές και πραχτικές του αντιεξουσιαστικού κινήματος και δεν είναι δυνατό να διαχωρίζεται απ’ αυτές. Κατά τις τρεις γίνεται ένα διάλειμμα για φαγητό και στις πέντε ξαναμαζεύεται ο κόσμος στο αμφιθέατρο μαζί με καινούργιους που γεμίζουν πλέον την αίθουσα ασφυκτικά.
Αφού γίνονται κάποιες τοποθετήσεις πάνω στο προηγούμενο θέμα, κάποιος σύντροφος από την παιδαγωγική ακαδημία Λαμίας κάνει μια εισήγηση με θέμα “Εκπαίδευση και αναρχικοί”. Παρ’ όλο που δεν της φαινότανε, όταν διαβάστηκε η εισήγηση ράγισε πολλές καρδιές, ιδιαίτερα συντρόφων που έχουν παιδιά και η συζήτηση άναψε με τοποθετήσεις και άλλων συντρόφων από παιδαγωγικές ακαδημίες, δάσκαλους και γονείς. Στάθηκαν όλοι ιδιαίτερα στο θέμα της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης και στο και πόσο είναι δυνατή η δημιουργία εναλλακτικών σχολείων και παιδικών σταθμών. Δόθηκαν μάλιστα και κάποια ραντεβού όλων των άμεσα ενδιαφερόμενων για μετά την συνδιάσκεψη.
Επόμενος ομιλητής ήταν ένας σύντροφος απ’ του Ζωγράφου ο οποίος έκανε μια ενημέρωση για την δράση των αναρχικών της περιοχής, της “Επιτροπής κατοίκων Ζωγράφου” και τις συγκρούσεις τους με τα ΜΑΤ και τον δήμο για την υπεράσπιση του πάρκου της Γεωργίου Παπανδρέου. Η βραδιά έκλεισε με την προβολή της ταινίας “ΤΕΜΡΟΚ” και αφού κανονίστηκε το πρόγραμμα της επόμενης μέρας.
Ημέρα τρίτη
Κατά της 10.30 το πρωί της Κυριακής ξεκινά η τελευταία μέρα της συνδιάσκεψης με μια εισήγηση μαθητών, όπου μεταξύ άλλων γίνεται και πρόταση για συντονισμό όλων των αναρχικών μαθητικών ομάδων και δίνεται και ραντεβού για αργότερα. Ακολουθεί μια εισήγηση συντρόφων από την Κύπρο η οποία ήταν κύρια ενημερωτική για την δραστηριότητα των Κύπριων αντιεξουσιαστών αναρχικών στην Κύπρο και το εξωτερικό. Στάθηκε όμως αφορμή για να γίνει πλατύτερη συζήτηση, πάνω στο “εθνικό ζήτημα” και τον πόλεμο. Το συμπέρασμα που βγήκε ήταν πως οι αναρχικοί δεν πρόκειται να πολεμήσουν σε περίπτωση σύρραξης με τους Τούρκους προλεταρίους, αλλά προσπαθούν να καλέσουν κοινό μέτωπο ενάντια σε Έλληνες και Τούρκους καπιταλιστές και να μετατρέψουν τον εθνικό σε κοινωνικό πόλεμο.
Η επόμενη εισήγηση ήταν από κάποιες συντρόφισσες με θέμα «Αναρχοφεμινισμός» όπου ακούστηκαν πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις και από άντρες. Έγιναν, βέβαια, και κάποιες παρατηρήσεις για την ορθότητα του όρου Αναρχοφεμινισμός, άλλα η κυρίαρχη άποψη ήταν πως το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να αναπτύσσεται παράλληλα με το Αντικαπιταλιστικό. Ακολούθησαν μια σειρά από εισηγήσεις πάνω σε κοινωνικά ζητήματα με πρώτη μία από ομοφυλόφιλους συντρόφους και το περιοδικό Κράξιμο και δεύτερη μία από κάποιους συντρόφους κοινωνικούς λειτουργούς με θέμα διάφορες μειοψηφίες όπως ανάπηροι, τσιγγάνοι, τον κοινωνικό ρατσισμό κ.λπ. Όλες ήταν πολύ ενδιαφέρουσες αλλά λόγιο της μικρής διάρκειας της συνδιάσκεψης δεν συζητήθηκαν όσο έπρεπε.
Επίσης, έγινε συζήτηση χωρίς εισήγηση για το θέμα των ναρκωτικών όπου τονίστηκε κύρια η κατασταλτική δυνατότητα για τον χώρο μας που δίνει η Ηρωίνη στο κράτος. Ακούστηκαν μαρτυρίες για το πώς επιχειρούν την καταστολή των αναρχικών στα Εξάρχεια προωθώντας το κύκλωμα εμπορίας της Ηρωίνης στην πλατεία. και το πως καταστάλθηκαν οι καταλήψεις των σπιτιών το ’82 χάρη στην Ηρωίνη. Ακολούθησε μια εισήγηση της Δοκιμής για την δημιουργία πανελλαδικής αντιεξουσιαστικής εφημερίδας. Και τέλος έγινε μια μικρή συζήτηση για την παρέμβαση των Αναρχικών στον εργατικό χώρο.
Η συνδιάσκεψη έκλεισε με χαιρετισμούς από διάφορες ομάδες και συντρόφους και απότιση φόρου τιμής στις εξεγέρσεις:
Του Σικάγου το 1886
Της Ισπανίας και της Θεσσαλονίκης το 1936
Της Ουγγρικής επανάστασης 1956
και ο στους νεκρούς συντρόφους:
Χρήστο Τσουτσουβή
Μιχάλη Καλτέζα
Ιάκωβο Κουμή
Σταματίνα Κανελλοπούλου
Χρήστο Κασίμη
και σε όλους τους απόντες – παρόντες συντρόφους.
Ντοκουμέντο Νο 2: Κείμενο για τον τύπο
(Eγκρίθηκε από τους παρευρισκόμενους στην συνδιάσκεψη )
Εμείς οι αναρχικοί-αντιεξουσιαστές του ελλαδικού χώρου, παλεύοντας ν’ αντισταθούμε στην καθημερινή αλλοτρίωση και να ανατρέψουμε την σημερινή κοινωνική τάξη της επιβίωσης. με βαθιά αγάπη για τη ζωή, τον έρωτα και τον αυθορμητισμό, συναντηθήκαμε στις 18-19, 20 Απρίλη 1986 στην Πάτρα.
Στη διάρκεια της συνάντησής μας εξετάσαμε την μέχρι σήμερα πορεία του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού κινήματος στον ελλαδικό χώρο. Κοινή μας διαπίστωση ήταν η έλλειψη της επαφής από τις αναρχικές- αντιεξουσιαστικές ομάδες και η ανάγκη αντιπαράθεσης μιας αναρχικής–αντιεξουοιαστικής πληροφόρησης, που να απαντάει στην διαστρεβλωμένη εικόνα που κατασκευάζει ο τύπος της εξουσίας.
Στο τριήμερο της συνάντησης αποφασίστηκε η προώθηση εναλλακτικών μορφών εκπαίδευσης, η δημιουργία κέντρου Αντί πληροφόρησης και η έκδοση πανελλαδικού εντύπου. Αποφασίστηκε να γίνεται κάθε χρόνο αναρχική-αντιεξουσιαστική συνάντηση σε κάποια πόλη για την καλύτερη και πιο πλήρη ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών από τη δράση μας. για την παραπέρα σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ μας και για την προώθηση των ιδεών και στόχων του αναρχικού- αντιεξουσιαστικού κινήματος.
Επίσης συζητήθηκαν τα εξής θέματα:
– αναρχικοί και τύπος
– παρουσίαση της εικόνας που προβάλλουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κρατικοί μηχανισμοί
– ιστορική αναδρομή στο αναρχικό κίνημα της Πάτρας
– βία και αναρχικοί
– αναρχικοί και φεμινισμός
– κριτική του χώρου μετά το Πολυτεχνείο 1985
– για το Κυπριακό και τα “εθνικά ζητήματα”
– παρέμβαση στους κοινωνικούς χώρους
– ο ρόλος του δάσκαλου και του δημοτικού σχολείου ως όργανο και φορέας καταστολής στη σύγχρονη εκπαίδευση
– το αναρχικό κίνημα στην συνοικία και την επαρχία
– ναρκωτικά, μειονότητες, κοινωνικές ομάδες και αναρχικοί
– αναρχικός – αντιεξουσιαστικός χώρος και εργατικό- αγροτικό κίνημα
– αντιπληροφόρηση- έκδοση πανελλαδικού εντύπου.
Εμείς οι αναρχικοί- αντιεξουσιαστές δεν έχουμε κανένα δισταγμό να συνεχίσου με με όλες μας τις δυνάμεις για την ανατροπή της κρατικής βίας και εξουσίας για να πάψει το κράτος και τα αφεντικά να ορίζουν τη ζωή μας. Για την αυτοδιάθεση του ατόμου, την κοινωνική επανάσταση.
Ντοκουμέντο Νο 3: Απροκάλυπτη επίθεση των μπάτσων
( Προκήρυξη συντρόφων/σων για την επίθεση που δέχτηκαν από τους μπάτσους επιστρέφοντας από την Πάτρα που τους περίμεναν στο σταθμό Λαρίσης, (εννοείτε ότι κινητά δεν υπήρχαν) επειδή έκαναν φασαρία στο τραίνο καθότι το κυλικείο ήταν πανάκριβο) .
Απροκάλυπτη επίθεση των μπάτσων
Για μια φορά ακόμη στεκόμαστε μάρτυρες της άγριας κρατικής καταστολής, της απροκάλυπτης κρατικής βίας και τρομοκρατίας πάνω στους αναρχικούς. Για μια φορά ακόμη οι χαφιέδες και τα ΜΑΤ του ΠΑΣΟΚ, όπως και άλλοτε και πάντα προκαλούν τους αναρχικούς να απαντήσουν με βία στη βία του κράτους, Καταγγέλλουμε στον ελληνικό λαό την επίθεση των κρανοφόρων επαγγελματιών δολοφόνων ενάντια σε ομάδα συντρόφων αναρχικών, στο σταθμό Λάρισας, καθώς οι τελευταίοι επέστρεφαν στο σπίτια τους μετά τη λήξη του Πρώτου πανελλαδικού αναρχικού συνεδρίου στην Πάτρα, τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου 1986 Επισημαίνοντας ότι:
– το πανελλαδικό αναρχικό συνέδριο, που κράτησε τρεις μέρες στην Πάτρα, ξεκίνησε, εξελίχθηκε και ολοκληρώθηκε δίχως το παραμικρό επεισόδιο, μια και η αστυνομία κρατήθηκε μακριά και οι σύντροφοι αναρχικοί δεν απάντησαν στις μικροπροκλήσεις.
– αυτή η αδυναμία των μπάτσων να καταστρέφουν το συνέδριο, οδήγησε στην σημερινή λυσσασμένη επίθεση ενάντια στους συντρόφους αναρχικούς που επέστρεφαν από την Πάτρα
– η νέα αυτή πρόκληση ξεπέρασε και πάλι κάθε όριο ανοχής
– δεκάδες αναρχικοί βρίσκονται ήδη στην ασφάλεια, όπου δέρνονται και «ανακρίνονται» από τους μπάτσους και τα ΜΑΤ, και εκβιάζονται να περιγράφουν και να ομολογήσουν φθορές στο τρένο του ΟΣΕ με το οποίο επέστρεφαν στην Αθήνα από την Πάτρα.
ξαναλέμε:
– βία στη βία της εξουσίας
– ο μόνος τρομοκράτης είναι το κράτος
– να αφοπλιστεί η αστυνομία
– λευτεριά στους φυλακισμένους συντρόφους αναρχικούς
Ομάδα αναρχικών που συμμετείχε στο πανελλαδικό συνέδριο της Πάτρας
Το πρώτο πανελλαδικό αναρχικό οργανωτικό συνέδριο ( Μάιος του 1987 )
Όπως προείπα η συνάντηση της Πάτρας δημιούργησε προσδοκίες, παράλληλα ομάδες και άτομα που ήθελαν να αυτοκαθοριστούν και να αυτοπροσδιοριστούν και να μην ετεροκαθορίζονται από την πολιτική συγκυρία και τα προβλήματα του ευρύτερου χώρου, ξεκίνησαν λίγο μετά την συνάντηση της Πάτρας να βρίσκονται και να συζητάνε για το αν υπήρχε δυνατότητα και προοπτική για μια δεύτερη συνάντηση που αυτή την φορά θα έβαζε ζήτημα οργάνωσης, παράλληλα από την εφημερίδα “Δοκιμή” ξεκίνησε δημοσίευση κειμένων από ομάδες και άτομα γύρω από την αναγκαιότητα οργάνωσης, την κατάσταση του κινήματος και του ευρύτερου χώρου.
Η εφημερίδα “Δοκιμή” και συγκεκριμένα μέλη της συντακτικής της ομάδας λόγο ότι είχαν την υποδομή σαν έκδοσή που διακινούνταν πανελλαδικά, (να μην ξεχνάμε ότι διαδίκτυο δεν υπήρχε και η επικοινωνία γίνονται μέσο αλληλογραφίας) και μέσω των διευθύνσεων που είχε ξεκίνησε μια πρώτη βολιδοσκόπηση πάνω στο ζήτημα αυτό, υπήρξε ανταπόκριση και προέκυψε η πρωτοβουλία για ένα ενδεχόμενο συνέδριο.
Μέτα από λίγο καιρό πραγματοποιήθηκε συνάντηση στην Αθήνα με πρωτοβουλία συντρόφων/ισσων από Αθήνα – Πάτρα – Θεσσαλονίκη – Λάρισα – Τρίπολη και συζητήθηκε η αναγκαιότητα και δυνατότητα για την πραγματοποίηση ενός πανελλαδικού αναρχικού συνεδρίου,. Από αυτή την συνάντηση βγήκε ένα κάλεσμα το οποίο στάλθηκε σχεδόν σε όλες της αναρχικές – αντιεξουσιαστικές ομάδες επίσης (στοχευμένα) και σε άτομα. Έτσι ξεκίνησε η προσυνεδριακή συζήτηση, εδώ να εξηγήσω ότι είχε προηγήθη μια άτυπη για κάποιους μήνες προσυνεδριακή ζύμωση και στα μέσα Μάρτη του 1987 άρχισε η ουσιαστική συζήτηση αποφάσεων για την δρομολόγηση του συνεδρίου.
Από αυτήν την διαδικασία παρουσιάζω αρχειακά ντοκουμέντα για να διαπιστώσετε σε αντίθεση με το τη υποστηρίζετε ότι α) η διαδικασία ήταν ανοικτή σε όλους χωρίς αποκλεισμούς β) τον αριθμό των ομάδων – ομαδοποιήσεων που συμμετείχαν μέχρι το συνέδριο γ) επίσης να δείτε ότι εκείνη την περίοδο υπήρχαν περισσότερες ομάδες σε σχέση με αυτή την στιγμή που γράφετε αυτό το κείμενο, εννοείτε ότι υπήρχαν και άλλες ομάδες που δεν είναι στην λίστα συμμετεχόντων γιατί δεν συμμετείχαν στην διαδικασία.
Σημείωση:
Μετά την δημοσίευση των ντοκουμέντων θα πω και θα εξηγήσω κάποια πράγματα για το συνέδριο και το μετά. Προτού όμως δημοσιεύσω ντοκουμέντα από την προσυνεδριακή διαδικασία δημοσιεύω ενδεικτικά δυο κείμενα από συλλογικότητες για να διαπιστωθούν η ανάγκες και τα προβλήματα του χώρου εκείνη την περίοδο.
Ντοκουμέντο Νο 4: Η ανάγκη των ομάδων
Την προκήρυξη αυτή κυκλοφόρησαν αναρχικές ομάδες της Αθήνας αρχές φθινόπωρου το 1985, επίσης δημοσιεύτηκε στο οπισθόφυλλο της εφημερίδας “Δοκιμή” τον Νοέμβρη του 1985).
α) Η προκήρυξη
ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ
Μια αδυναμία του χώρου των Αναρχικών είναι η τάση του νάνε θεαματικός και θορυβώδης χωρίς να καταφέρνει να συγκροτηθεί και να γίνει επικίνδυνος για την εξουσία. Ρίχνοντας μια ματιά στην περσινή χρονιά θα δούμε ότι αρκετές φορές επικράτησαν απόψεις και πρακτικές υποκειμενισμού και αυτοεπιβεβαίωσης. Ακόμα σε κάθε κίνηση δεν δινόταν κάποια συνέχεια και προοπτική για την οργάνωση του αναρχικού κινήματος με άμεση συνέπεια τα χτυπήματα ενάντια στην κρατική εξουσία να είναι ανούσια.
Η όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων δεν έγινε αντιληπτή σαν τέτοια, αλλά σαν μια φαλλοκρατική διαμάχη επίδειξης τσαμπουκά ανάμεσα στις δυνάμεις καταστολής και τους αναρχικούς σούπερμεν, αφήνοντας σχεδόν αδιάφορη την πλειοψηφία των εκμεταλλευομένων της ελληνικής κοινωνίας. Ουσιαστικά αυτό που λειτούργησε θετικά είναι το ξεπέρασμα του φόβου απέναντι στην εξουσία και η ενεργοποίηση μιας διάθεσης σύγκρουσης στον κόσμο. Ο χώρος όμως μπλοκαρίστηκε σε μια στενή λογική, που τον έκανε να μην είναι αντιμέτωπος συνολικά με το κράτος και τον πολιτισμό του, να μην παλεύει σε κάθε επίπεδο την κυρίαρχη ιδεολογία αλλά να θεωρεί σύγκρουση με το κράτος μόνο τη σύγκρουση με την αστυνομία. Δεν μπόρεσε να δημιουργήσει μια υποδομή συγκρότησης και οργάνωσης, τέτοια που θα δίνει συνέχεια και θα γενικεύει τις επί μέρους συγκρούσεις σε κάθε τομέα της ζωής.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες αναπτύχθηκε σε πολλούς συντρόφους μια λογική ακτιβισμού σαν άρνηση και ξεπέρασμα της προσωπικής μιζέριας. Μια λογική που θεωρεί συντηρητισμό κάθε προσπάθεια δημιουργίας υποδομής και οργάνωσης, μια λογική που θέλει να επαναλάβει το σενάριο των συγκρούσεων αστυνομίας-αναρχικών χωρίς να εξετάζει τις συνθήκες και τους όρους της κοινωνικής πραγματικότητας, χωρίς να τη νοιάζουν οι απώλειες που θα ’χουμε, χωρίς να ’ναι ικανή να κάνει μια σύνθεση στη δράση, μια ασυνείδητη δογματική- στείρα λογική που οδηγεί το χώρο σε μια αποκομμένη από την πραγματικότητα δράση, μια δράση περιστασιακή του τύπου “άντε να μαζευτούμε να δούμε τι θα κάνουμε” και φυσικά οριοθετημένη στο γκέτο των Εξαρχείων κάτι που βολεύει την κρατική εξουσία και που μας αποκόβει από τον υπόλοιπο κόσμο των εκμεταλλευομένων. Προοπτική καμία. Μόνο εκτόνωση και ψευδές σπάσιμο της ανίας.
Από τη μέχρι τώρα εμπειρία μας πιστεύουμε ότι η έλλειψη κοινωνικών προσβάσεων είναι αυτή που μας κάνει ακίνδυνους για την κρατική εξουσία. Γιατί την κοινωνική επανάσταση δεν θα την κάνουμε εμείς και η παρέα μας αλλά το σύνολο των εκμεταλλευόμενων κάνοντας το Αναρχικό όνειρο πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι όποιος δεν βλέπει την αναγκαιότητα υποδομής και οργάνωσης του χώρου -με παράλληλα επιλεγμένα χτυπήματα ενάντια στο κράτος- ασυνείδητα και με μια δογματική και κοντόφθαλμη πρακτική… δημιουργεί εμπόδια για την ανάπτυξη του Αναρχικού κινήματος στην Ελλάδα και μετατρέπει το Αναρχικό όνειρο σε καθημερινό εφιάλτη.
Συγκεντρώσεις και πορείες σαν την χθεσινή που δίνουν στον αναρχικό χώρο το ρόλο της ουράς των γκρουπούσκουλων της εξωκοινοβουλευτικής αριστερός και που τον καθιστούν γελοίο στα μάτια του κόσμου, γιατί πως αλλιώς όταν ρίχνοντας μια μολότοφ, σπάζοντας τη βιτρίνα και βάζοντας το στα πόδια, την ίδια στιγμή ο άλλος πίνει καφέ στο απέναντι μαγαζί και θαυμάζει το θέαμα που του προσφέρεται. Που είναι η γενίκευση της σύγκρουσης; Η παραπάνω πρακτική μετατρέπει τον εξεγερσιακό χαρακτήρα των πράξεων μας σε απλή προσωπική εκτόνωση, μια πρακτική χωρίς ποιότητα και φαντασία.
Η σύνθεση, του μίσους για τον παλιό απ’ τη μια κόσμο και της φαντασίας διάθεσης για ΖΩΗ από την άλλη, είναι ο εγγυητής για την συνέχιση του αγώνα, για την οργάνωση αναρχικού κινήματος και την καταστροφή της καπιταλιστικής κοινωνίας μέσα στην προοπτική της Γενικευμένης Αυτo- διεύθυνσης και των Εργατικών Συμβουλίων.
Αναρχική Πρωτοβουλία Μαρουσιού
Αναρχική Ομάδα «Κοινωνική Ανατροπή
Αναρχική Κολλεκτίβα Ηρακλείου
Γαλατσιώτικη Αναρχική Ομάδα Χωρίς Όρια
Ομάδα Αναρχικής Δράσης Αμπελοκήπων
Αναρχικοί Πατησίων
Αναρχικοί Ηλιούπολης
Ντοκουμέντο Νο 4: Η κινηματική κατάστασή και το κλήμα της εποχής
(Κείμενο εισήγηση της Αναρχοκομμουνιστικής Ομάδας “ΙΡΙΔΑ” στο πρώτο πανελλαδικό συνέδριο αναρχικών που έγινε 22-23-24 Μάη 1987 στην Αθήνα, όπου δημιουργήθηκε η Ένωση Αναρχικών και είναι ενδεικτικό, γιατί περιγράφει την κατάσταση του αναρχικού χώρου ειδικά της Αθήνας εκείνη την περίοδο, διατηρήθηκε το κείμενο χωρίς τόνους όπως το είχαν γράψει οι συντάκτες του).
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ
1. Αναρχικες ιδεες εμφανιζονται στην Ελλαδα ηδη από τα τελη του 19ου αιώνα. Μετα απο μια συντομη αλλα εξαιρετικα εντονη δραστηριοτητα, που κυρια στον αγροτικο χωρο αφησε εντονα καταλοιπα (θυμηθειτε τις μαυρες σημαιες, καθε φορα που οι αγροτες διεκδικουν κατι απο το κρατος),τελικα εφθινε. Και μονο το γεγονος οτι μια σειρά λαθων εγινε αιτια να σβησει ο Ελληνικος Αναρχισμος για μισον τουλαχιστον αιωνα (απο Σεριφο μεχρι Πολυτεχνειο) δειχνει ποσο προσεκτικοι πρεπει να ειμαστε στη δραση μας και ποσο λαθος ειναι η μακαρια αντιληψη οτι «κι αν εξαφανιστουμε εμεις καποιοι αλλοι θα βρεθουν να συνεχισουν το εργο μας”.
2 . Η επανεμφανιση των Αναρχικων, αποψεων στην Ελληνικη κοινωνια γινεται κατα τη διαρκεια της δικτατοριας και κυρια κατα την εξεγερση του Πολυτεχνειου. Οι αποψεις ομως που διατυπωνονται υποφερουν απο αρκετη συγχυση. Στην καλυτερη περιπτωση ειναι ενα μειγμα απο ιδεολογια γιππηδων, σιτουασονιστων, ροκαδων, φρικιων, και αργοτερα αυτονομων, εναλλακτικων, ακραιων φιλελευθερων και παει λεγοντας. Αυτο το συνοθυλευμα δικαιως ονομαστηκε χωρος γιατι δεν ειχε τιποτε αλλο κοινο απο καποια στεκια καταναλωσης επιβίωσης.
3. Ο χορως παρολα αυτα λειτουργισε καποιες στιγμες (23 Ιουνη, 25 Μαη ) διπλα στο εξεργεμενο προλεταριατο, χωρις ποτε ωστοσο να μπορεσει να δρασει καταλυτικα για να διευρυνει τα ορια της κρισης που χρονια περναει το κεφαλαιο.
4. Αμεσως μετα τη δικτατορια υπηρχε ενα κενο πολιτικων οργανισμων στην Ελλαδα. Οργανισμων δηλ. διρμεσολαβησης και αφομοιωσης των οποιων προλεταριακων αιτηματων. Κατι τετοιο διευκολυνε την δραση των Αναρχικων την οποια ομως δυσχαιρενε το γεγονος της υπαρξης πολλων θολο αντιεξουσιαστων στους κυκλους τους, οι οποιοι με τη συνεχη τους ηλιθιοτητα μπλοκαριζαν και προβοκαριζαν ενιοτε καθε Αναρχικη πρωτοβουλια.
5 . Με την εδραιωση των θεσμων της αστικης δημοκρατιας, που επιτυγχανεται σταδιακα απο τα πρωτα μεταδικτατορικα χρονια κι επειτα, ο «χωρος παυει να συμμετεχει μεσα στο κοινωνικα γιγνεσθαι, να δεχεται δηλ. ερεθισματα απο αυτο και να διαχεει ανατρεπτικες του αποψεις. Κυρια πλεον υποθεση του Αναρχικού αγωνων γίνεται η εναντιωση προς την κρατικη καταστολη, οχι ομως με την κοινωνικη της εννοια αλλα αποκλειστικα σε σχεση με τις συλληψεις Αναρχικων. Μεσα απο μια σειρα διαδικασιων που οπως φαινεται ηταν κρατικο σχεδιο, οι Ελληνες Αναρχικοι οδηγουνται σε μια μιλιταριστικη αντιπαραθεση οχι προς κρατος στο συνολο του, αλλα με την ορατη κορυφη του παγοβουνου, την αστυνομια. Μια τετοια ενασχοληση βεβαια, με δεδομενο το γεγονος οτι ο ελεγχος της κυριαρχης ιδεολογιας γινετε βαθμηδον ασφυκτικος πανω στη κοινωνια, οδηγει στο διαχωρισμο των Αναρχικων απο αυτην. Στο εξης οι υποθεσεις των Αναρχικων αφορουν αυτους τον περιγυρο τους και την αστυνομια.
6 . Η σημερινη κατασταση του»χωρου” θυμιζει στασιμα νερα βαλτου, και φυσικα η ελονοσια δινει και παιρνε. Υπαρχει πληρης ελλειψη γνωσης της επαναστατικης θεωριας και συνακολουθα πληρης ελλειψη κριτικης σκεψης. Χωρις θεωρια εχουμε ενα ατομο που απλα σαν νευροσπαστο αντιδρα μηχανικα σε καποια ερεθισματα, οπως ακριβως ο σκυλος του Παβλωφ. Π.χ. κλουβα = μολοτωφ, κρατικη επιθεση = καταληψη, επετειος = πορεια κλπ. Δεν ειναι τυχαιο οτι εννοιες απο καιρο ξεκαθαρισμενες στους κυλους των Αναρχικων γινονται εδω στην Ελλαδα αντικειμενα τεραστιων παρεξηγησεων, οπως: 1) καταλυτική δραση που στο παρελθον νοηθηκε σαν προβοκατσια (πχ. μπαινω σε μια πορεια πεταω μια πετρα, η αστυνομια πλακωνει τον κοσμο και ο κοσμος επαναστατει κατα της καταστολής ) Το ιδεολογικο αυτο κατασκεύασμα δεν λειτουργησε ποτε στην πραξη η μαλλον λειτουργησε αντιστροφα, σαν μια καταγγελια δηλ. Της Αναρχικης “ανευθυνοτητας”.
Ένω βέβαια καταλυτική δραση ειναι η οξυνση των κοινωνικων αντιθεσεων και οχι η προκληση επι πλεον καταστολης, σε βαρος ανυποπτων. (τωρα το αν μπορει να θεωρηθει επαναστατικη βια το ριξιμο μιας φιαλης και το συνεπακολουθο σπριντ ειναι μια αλλη ιστορια ). 2) αυθορμητο: αλλη μια παρεξηγημενη εννοια, τα χωρικα ατομα αντιλαμβανονται σαν αυθορμητο, το αυθαιρετο (ετσι γουσταρα) ενω αυθόρμητο στην επαναστατικη θεωρια νοειται ο υπερβαλλον ως προς τις αφορμες,(μια φαινομενικά ασημαντη, πραξη καταστολης προκαλει αληθινη εξεγερση, η αφορμη ειναι ασημαντη, οι αιτιες ομως υπαρχουν π.χ. η απαγορευση του κυκλου «Πετεφι» οδηγει στην Ουγγρικη επανασταση). Τελος η πιο παρεξημενη ( εννοια η λεξη ) γραφειοκρατια που αντι να νοειται η εξειδικευμενη γνωση που οδηγει σε διαχωρισμους, και ιεραρχικες διαστρωματωσεις στους επαναστατικους κυκλους, νοειται σαν η προσπαθεια για ενοικιαση γραφειων…
7. Οι θαμωνες, οι καταναλωτες δηλ. επαναστατικης ιδεολογιας που συχναζουν σε αποιες πλατειες η μπαρακια, αυτος ο περιγυρος των Αναρχικων, εχουν πολλα κοινα σημεία. Στην επαναστατικη θεωρια ολοι αυτοι δεν βλεπουν μια καθορισμενη δραστηριοτητα που εξηγει η κατευθυνει τους κοινωνικους αγωνες της εποχης, αλλα εξτρεμιστικες ιδεες. Αρεσκονται στην ιδεα της εικονας καποιων εξτρεμιστων ηρωων που συσπειρωμενοι γυρω απο μια θριαμβευουσα κοινοτητα κραυγαζουν π.χ. μεσα το Χημειο μια χουφτα Αναρχικοι ξεφτιλισαν το κρατος και την καταστολη.(τωρα ποσο μια χουφτα Αναρχικων μπορουν πραγματικα να ξεφτιλισουν το κρατος και την καταστολη φανηκε στην επιμενη καταληψη του Χημειου).
Αντι ολοι αυτοι να κατανοουν τις περιστασεις κατω απο τις οποιες μερικες φορες το κρατος ειναι ευαλωτο (πχ. τοτε με τις εκλογες) γενικευουν καποιες καταστασεις και βεβαια βρισκονται συνεχως διαψευσμενοι. Τελικα δεν εχουν να προτεινουν τιποτα γιατι δεν κατανοουν την ιστορια και τη σκεψη της. Προσπαθωντας να πετυχουν την επιβαιωοη μιας αυτονομης προσωποκοτητας, αποτυχαίνουν μια και τους λειπει η αυτονομια η προσωπικοτητα και η ικανοτητα να επιβεβαιωσουν οτιδηποτε. Η ανεπαρκεια τους να προτεινουν εχει αμεση σχεση με την ανεπαρκεια τους να αποκτησουν τη γνωση, για να αποκτησουν ομως τη γνωση χρειαζεται να δουν κριτικα τη ζωη.
Αυτο ειναι αδυνατο γιατι η σταση του θαμωνα αποσκοπει ακριβως στο να ξεφυγει απατηλα απο τη καταθλιπτικη ζωη του επιδιωκοντας να τη συγκαλυψει μπροστα στον εαυτο του (στις τιμιωτερες περιπτωσεις) και κυριως μπροστα στους αλλους. Το ατομο αυτο θεωρει τη σταση του σωστη επειδη ειναι “ριζοσπαστικη», με αυτο σαν εγγυηση τα σφαλματα και οι ανεπαρκειες της οποιας δρασης του θεωρουνται απολυτως δικαιολογησιμα. Τις περισσοτερες φορες αν αναγνωρισει καποιο σφαλμα του το κανει απο τα αποτελεσματα που αυτο προκαλεσε. (σε περιπτωση καταστολης πχ. δεν επρεπε: να παμε στη πορεια χωρις παλουκια, και ποτε «η Επιλογη της πορειας στο συγκεκριμενο χωρο-χρονο ηταν ακαιρη»). Με ηλιθια επαρση ακολουθως ο θαμωνας βεβαιωνει οτι τετοια σφαλματα δεν θα επαναληφθουν, και παντα επαναλαμβανονται.
Τουτο είναι μοιραιο μπροστα στην αδυναμια του θαμωνα να κατανοησει τι κανει την ιδια στιγμη που το κανει, ποιες θα ειναι οι συνεπειες του και πως μπορει να ανταποκριθει σε αυτες οσο το δυνατο καλυτερα. Ο θαμωνας θελει τα παντα οπως δηλωνει, γιατι εχει απελπιστει απο την ικανοτητα του να εποβεβαιωνει οτιδηποτε το συγκεκριμενο. Ο θαμωνας αγνοει τη κινηση της ιστοριας επειδη μεσα σε αυτην υπαρχων ποιοτικα αλματα αμετακλητες επιλογες, ευκαιριες που δεν θα παρουσιαστουν ποτε ξανα.
Το ατομο αυτο δεν βλεπει καμια κινηση της ιστοριας μιας και στο μυαλο του οντως τιποτε δεν κινειται. Ο «θεωρητικος» θαμωνας Βεβαιωνει οτι γνωριζει αριστα τη θεωρια και τη πρακτικη της επαναστασης και περιμενει λεγοντας αυτα τον νεαρο οπαδο και την καταγοητευμενη γκομενιτσα που θα του γεμισουν το υπαρξιακο του κενο. Ο θαμωνας περιμενει απο στιγμη σε στιγμη οτι κατι θα γινει και παντα βρισκεται απογοητευμενος. Αυτο σημαινει οτι η καταναλωση της ιδεολογικης ριζοσπαστικοτητας, μεσα στην ελπιδα του να ξεχωρισει απο τους αλλους και η μονιμη διαψευση των προσδοκιων του, ειναι ταυτοσημη με την πραγματικη καταναλωση ολων των εμπορευματων.
8. Πολλη συζητηση εχει γινει κατα καιρους στους Αναρχικους κυκλους γυρω απο το επαναστατικο υποκειμενο. Με λιγα λογια δηλ. σε ποιους απευθυνομαστε; ποιοι θα ειναι μαζι μας σε μια ενδεχομενη επαναστατική εκρηξη; Η απαντηση είναι απλη και συνθετη ταυτοχρονα. Απευθυνομαστε στο προλεταριατο. Σε αυτους που παντα ηταν προλεταριοι .Στη πλειονοτητα των εργαζομενων που δεν εχουν στα χερια τον ελεγχο της ιδιας τους της ζωης. Το ζωντανο υποκειμενο της ιστορια ,το ειδος δηλ. του ανθρωπου που αγωνιζομαστε να απελευθερωσουμε ειναι το ζωντανο ατομο που παραγει τον εαυτο του και γινεται κυριος του κοσμου του. Αυτος ειναι και ο σκοπος της δρασης μας, και οχι η ριψη αποκλειστικα φιαλιδιων με βενζινη στους κρατικους μισθοφορους. Αποδειχτηκε ιστορικα οτι οι παραδοσιακες μορφες προπαγανδας και δρασης απετυχαν γιατι κυριως δεν βρισκονται σε διαλεκτικη συναρτηση με τις εξελιξεις της εποχης μας. Η δραση δηλ. των Αναρχικων σημερα ειναι ιδεολογικη αρα αναποτελεσματικη. Αυτο κατα μεγα μερος οφειλεται και στην ελλειψη της παρουσιας της επαναστατικης οργανωσης. Η επαναστατικη οργανωση ειναι η εκφραση της συνοχης της θεωριας και της πραξης. Η θεωρια ερχεται σε αμφιπλευρη επικοινωνια με τους κοινωνικους αγωνες και σαν θεωρια της πρακτικης βαδιζει προς την πρακτικη της θεωριας. Η πρακτικη της επαναστατικης οργανωσης ειναι η επικοινωνια και η εξασφαλιση της συνοχης των κοινωνικων αγωνων. Σαν τεκνο βέβαια αυτης της κοινωνιας η επ. οργανωση τη στιγμη της επαναστασης αυτοδιαλυεται.
9. Δεν ειναι βεβαια θεμα της ελλειψης επ. οργανωσης μονον το γεγονος της απουσιας ιστορικης και κριτικης μνημης απο τους αγωνες των Ελληνων Αναρχικων. Εχοντας οι περισσοτεροι που κατα καιρους περασαν απο τις γραμμες μας μια καθαρα καταναλωτικη σχεση με τις Αναρχικες ιδεες υπεστησαν τη μοιρα του καθε καταναλωτη, την απογοητευση. Ετσι μας εγκατελειψαν για να συνεχισουν το ευγενες εργο της καταναλωσης σε άλλους προσφοροτερους χωρους. Αυτο το συνεχες πηγαινε- ελα εχει σαν αποτελεσμα να βρίσκονται συνηθως στο «χωρο» ατομα με πειρα ενος η δυο χρονων ενω ηδη οι Αναρχικοι αριθμουν 15 χρονια παρουσιας στην Ελληνικη κοινωνια.
10. Πολλα εχουν κατα καιρους ακουστει γυρω απο τη φυση του Αναρχισμου, απο ρησεις του τυπου “καθε – ισμος και φασισμος» μεχρι την αποψη της ξεπερασμενης θεωριας και μονο το αιτημα, «χωρις εξουσια φτανει για να αποκαλυψει την αληθινη φυση του Αναρχισμου. Ο Αναρχισμος ειναι ενας τροπος για να βλεπεις τον κοσμο, μια κοσμοθεωρια. Είναι η θεωρία της πρακτικης των αγωνων του προλεταριατου, και σαν τετοια εξελισσεται μαζι με το προλεταριατο. Οσο θα υπαρχουν ανθρωτοι που δεν θα μπορουν να ορισουν τη ζωη τους, δηλ. οσο θα υπαρχουν προλεταριοι ο Αναρχισμος θα είναι επικαιρος. Περα απο το ιστορικο εργατικο κινημα ο Αναρχισμος εμπεριεχει και τα αιτηματα των νεων κινηματων (οικολογικο, γυναικείο) σε ενα ενιαιο ολο που συνοψιζεται στο αιτημα για μια θεωρηση του κοσμου χωρις εξουσια και τα παραγωγα της. ( εκμεταλλευση, αλλοτριωση κλπ.)
11. Μερικοι ωστοσο βλεπουν τον Αναρχισμο σαν ενα κλειστο συστημα ιδεων και αιωνιω αληθειων ξεκοβωντας τον απο την πρακτικη του προλεταριατου. Προκειται για τους φορείς της Αναρχικης ιδεολογιας. Ας μην ξεχναμε οτι μεσα στο περιβαλον κοινωνικης και εργασικης αλλοτριωσης ολες οι μη βαθια βιωμενες προσπαθειες ανατροπής ιδεολογικοποιουνται στο μετρο που ειναι ξεσπασματα ψευδους συνειδησης και εκδηλωνονται με διαχωρισμενη τη θεωρια απο την πρακτικη. Η Αναρχικη ιδεολογια οπως και καθε ιδεολογια ειναι αντεπαναστατικη, μια αυταπατη που γρηγορα απογοητευει τους κατοχους της οδηγωντας τους τους αργα η γρηγορα στην αδρανεια και την περιθωριοποιηση. Με αυτο το τροπο εξηγειτε και η βραχυβιοτητα των περισσοτερων ομαδων του χωρου οπου οι βαθεια ιδεολογικοποιημενες προθεσεις των μελων τους γρηγορα μετατρεπονται σε απογοητευση.
12. Δεν ειναι καθολου τυχαιο οτι στο “χωρο” ανθει και η αποψη «δρω οταν εχω διαθεση”. Η πραγματικα επαναστατικη δραση ειναι αποτελεσμα της βαθιας επιθυμιας για ζωη. Η συνεπεια στη δραση δεν δειχνει παρα τη συνεχεια στην επιθυμια. Η σοβαροτητα των προσπαθειων το βαθος του ποθου για ελευθερια. Οποιος υποστηριζει οτι η δραση πρεπει να ειναι αποσπασματικη και να εκδηλωνεται οποτε υπαρχει η προς τουτο , επιθυμια κρυβει μιαν αληθεια απο τον εαυτο του, τη πιστη του δηλ. οτι ακομη και σημερα υπαρχουν νησιδες ελευθεριας οπου μπορεί να καταφευγει στα διαλλειματα της αλλωστε ιδεολογικης δράσης του. (Δεν πρεπει να ξενίζει οτι ο «χωρος» μεταναστευει 3 μήνες στα νησια καθε καλοκαιρι ξεχνωντας καθε ειδος δρασης). Ενα ατομο με τετοια ανεπαρκη κατανοηση της κοινωνιας μας δεν μπορει να χαρακτηριζεται σαν Αναρχικος ουτε εχει θεση στους κυκλους μας. Στο βαθμο που η εξουσια υπαρχει καθε μερα παντου γυρω μας, ο αγωνας μας ειναι καθημερινος και ολικος.
13. Μεγαλη παρεξηγηση εχει δημιουργηθει στους κυκλους μας με τον ορο βια. Πολλοι συγχεουν την επαναστατικη βια με το θεαμα της ατομικης τρομοκρατιας. Η τελευταία δεν είναι θεμα μονον του κατα ποσο ελκυει η οχι τις μαζες. Το πρόβλημα ειναι οτι οδηγει σε μια μιλιταριστικη αντιληψη της επαναστατικης δρασης, οτι συνεπαγεται την επαγγελματοποιηση των επαναστατων και την εμφανιση ιεραρχιας στις γραμμες τους. Το θεμα της βιας είναι πιο πολυ ζητημα τακτικης. Μερικες φορες η χρηση της ειναι αναγκαια και αλλοτε επιζημια.
14. Για να υπαρξει μια αληθινα επαναστατικη δραση και να επανεμφανιστει ο Αναρχικος στο προσκηνιο των κοινωνικων αγωνων απαιτουνται: Ι. Μια υπερβαση της λογικης του «χωρου» και ρηξη με την κυριαρχη ιδεολογια του. II. Η συγκροτηση πανω σε ενα μινιμουμ προγραμμα των υπαρχουσων Αναρχικων ομαδων και ο συντονισμος τους με την εκλογή απο το συνεδριο ενος συντονιστικου σωματος. III. Η επεμβαση των συντονισμενων πλεων Αναρχικων ομαδων σε διαστρωματωσεις του προλεταριατου στις οποιες παρατηρειται μια ρωγμη στη κυριαρχη ιδεολογια. Οπως πχ. αυτη την εποχη οι εργαζομενοι στις προβληματικες κλπ.
Οι επεμβασεις βεβαια δεδομενου του διαχωρισμου των Αναρχικων απο την κοινωνια πρεπει να διεπονται απο επιτροπες βασης στις οποιες θα συμμετεχουν οι συντροφοι που ζουν σε αυτους τους χωρους ή αλλους συγγενικους μαζι με τους αμεσα ενδιαφεριμενους. Η σινεργασια αυτη περιττο βεβαια να ειπωθει θα γινεται μεσα σε συνθηκες απολυτης ισοτιμιας. Μεσα σε τετοιες διαδικασιες βασης, εξω και εναντια σε οποιαδηποτε κομματικη παρεμβαση ειναι δυνατον να αναπτυχθει ενα ισχυρο Αναρχικο κινημα στην Ελλαδα. ΙV. Χρησιμοποιηση νεων μεθοδων δρασης οπου το επιβαλλουν οι συνθηκες. ( Κυρια μεθοδοι κοινωνικου σαμποταζ ) .
15. Τελικα πιστευουμε οτι ολα ειναι, θεμα συνεπειας και σοβαροτητας. Η προκληση βρισκεται μπροστα μας. Ο «χωρος» εχει πια ξεπεραστει απο τα γεγονοτα. Αντικρυζοντας το μελλον πρεπει να συνειδητοποιησουμε ενα πραγμα: μια ενδεχομενη επιτυχια ή αποτυχια μας, θα μας ανηκει εξ ολοκληρου.
ΟΜΑΔΑ ΙΡΙΔΑ
Ντοκουμέντο Νο 5: Τα προσυνεδριακά ντοκουμέντα
Το πρώτο κάλεσμα το οποίο στάλθηκε σχεδόν σε όλες της αναρχικές – αντιεξουσιαστικές ομάδες επίσης (στοχευμένα) και σε άτομα .
ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ
Σύντροφοι, Συντρόφισσες,
Σε συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στις 27 Μάρτη στην Αθήνα με πρωτοβουλία συντρόφων/ισσων από Αθήνα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα και Τρίπολη, συζητήθηκε η αναγκαιότητα και δυνατότητα για την πραγματοποίηση ενός Πανελλαδικού Αναρχικού Συνέδριου.
Μια πρώτη εκτίμηση ήταν η αναγκαιότητα πραγματοποίησης του μέσα στις τωρινές συνθήκες που επικρατούν στο χώρο. Με βάση αυτή την εκτίμηση προτάθηκε όσοι συμμετείχαν να ενημερώσουν τις υπόλοιπες ομάδες και συντρόφους/ισσες.
Η πρόταση προς τους συντρόφους/ισσες όλης της Ελλάδας συμπυκνώνεται στα εξής σημεία:
α) Διαπίστωση της αναγκαιότητας σύγκλησης ενός Συνεδρίου,
β) Στο Συνέδριο 8α συμμετέχουν ομάδες και άτομα από όλη την Ελλάδα που έχουν σαφή αναφορά στην Αναρχική θεωρία και πραχτική.
γ) Το συνέδριο θα πρέπει να έχει σαν επιδίωξη του την λήψη ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ για την πορεία του Αναρχισμού στην Ελλάδα σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση. Οι αποφάσεις που δα ληφθούν θα δεσμεύουν για την εφαρμογή τους όσους τις αποδεχθούν.
δ) Με βάση το ανωτέρω σημείο η συζήτηση του Συνεδρίου θα πρέπει να περιστραφεί γύρω από τα τρέχοντα προβλήματα του Αναρχισμού και τους τρόπους αντιμετώπισης τους, αποφεύγοντας γενικόλογες συζητήσεις που οδηγούν σε αδιέξοδα.
ε) Πιστεύοντας ότι οι θεωρητικές απόψεις κάθε ομάδας και συντρόφου/σας μπορούν να έχουν άμεση έκφραση μέσα από τρέχοντα ζητήματα η πρόταση περιλαμβάνει:
1)Εκτίμηση της σημερινής πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης και η στάση των Αναρχικών
2) Αλληλοενημέρωση και εκτιμήσεις με βάση τη δράση των Αναρχικών ομάδων και ατόμων.
3) Τρόποι οργάνωσης
4) Παρεμβάσεις των Αναρχικών με βάση την κοινωνική πραγματικότητα και τις άμεσες ή έμμεσες δυνατότητες και εμπειρίες μας.
5) Συντονισμός των αναρχικών ομάδων και ατόμων Πανελλαδικά.
6) Οργάνωση της Διεθνιστικής Αλληλεγγύης.
στ) Η συζήτηση στο Συνέδριο πρέπει να διεξαχθεί μέσα στα πλαίσια της συντροφικότητας, όπως ταιριάζει στους Αναρχικούς.
ζ) Η συζήτηση και οι προτάσεις που θα γίνουν, πρέπει να έχουν σχέση με υλοποιήσιμες πρακτικές και να συνοδεύονται από κείμενα.
η) Για την καλύτερη διεξαγωγή των συζητήσεων μέχρι την πραγματοποίηση του συνεδρίου (προτείνεται μέσα Μαΐου) πιστεύουμε ότι οι ομάδες και οι σύντροφοι μπορούν να συναντηθούν κατά περιοχές. Για τα άτομα π.χ. και τις ομάδες Κρήτης ένας συγκεκριμένος τόπος επαφών και συζήτησης, το ίδιο για τους συντρόφους της Αττικής, της Πελοποννήσου, και Βόρειας Ελλάδας.
θ) Η συναντήσεις κατά περιοχές θα πραγματοποιηθούν μέχρι το πολύ το α’ 15νθήμερο του Απρίλη.
Οι σύντροφοι κάθε περιοχής μπορούν να εξετάσουν τις δυνατότητες των επί μέρους συναντήσεων, καθώς και το σύνολο των προτάσεων και να μας ενημερώσουν το ταχύτερο δυνατό (μέσα σε 1 βδομάδα από την λήψη αυτού του κειμένου, 8 Απρίλη), για να μπορέσουν να ενημερωθούν και οι υπόλοιποι σύντροφοι/ισσες και ομάδες. Στην πρόταση που αποστέλλεται δεν περιλαμβάνονται τα οργανωτικά ζητήματα του Συνεδρίου (διαδικασία – τρόπος συμμετοχής και συζήτησης) καθώς και η περιοχή που θα πραγματοποιηθεί, τα οποία θα καθοριστούν σε μια προσυνεδριακή συνάντηση από όλους τους συντρόφους/ισσες.
θέλουμε να πιστεύουμε ότι η πρότασή μας μπαίνει σε συζήτηση από αυτή τη στιγμή σε όλους τους συντρόφους/ισσες και ομάδες. Οι απαντήσεις πρέπει να σταλούν μέχρι το α” 15νθήμερο του Απρίλη (αφού πραγματοποιηθούν οι περιφερειακές συναντήσεις ομάδων και ατόμων).
Η οργανωτική ομάδα που αναλαμβάνει την πρωτοβουλία παίρνει την ευθύνη για την άμεση ενημέρωση των συντρόφων Πανελλαδικά.
Οι απαντήσεις να στέλλονται με συστημένες επιστολές–εξπρές για να αποφεύγονται οι καθυστερήσεις, οι απώλειες και οι παρεξηγήσεις, στην διεύθυνση:
Σοφία Δ. Τ.Θ. 26050,10022 – ΑΘΗΝΑ
Με συντροφικούς χαιρετισμούς ομάδα Πρωτοβουλίας .
Αθήνα 30.3.87
Ντοκουμέντο Νο 6: Η πρώτη ενημέρωση
Η πρώτη ενημέρωση του συντονιστικού για το συνέδριο
15 Απρίλη 87
Προς όλους τους συντρόφους – συντρόφισσες
Σε συναντήσεις πού ‘γιναν στην Αθήνα (2, 9 και 13 Απρίλη) γενικές μαζώξεις και 4,7,11,14 Απρίλη συντονιστικής επιτροπής που σε μερικές συμμετείχαν σύντροφοι από Πάτρα, Τρίπολη, Λάρισα, Χανιά, Θεσσαλονίκη, Καβάλα και βέβαια σύντροφοι και ομάδες από την Αττική, διαπιστώθηκε η αναγκαιότητα μιας Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, Συνεδρίου ή συνάντησης;(όπως ο καθένας θέλει ας το ονομάσει) με στόχο την οργάνωση – συντονισμό της δράσης μας και της προώθησης των αναρχικών – αντιεξουσιαστικών αντιλήψεών μας.
Έτσι:
α) Σ’ αυτό το συνέδριο – ή όπως θέλετε πέστε το – (ατόμων ή ομάδων) πρέπει να ληφθούν συγκεκριμένες αποφάσεις για να ξεπεραστεί η σημερινή υπολειτουργία και έλλειψη στοιχειώδους οργάνωσης και συγκρότησης ομάδων ή συντρόφων , που οδηγούν στην αδυναμία αποτελεσματικής δραστηριότητας ενάντια στο κεφάλαιο και το Κράτος. Οι αποφάσεις βέβαια δεν αφορούν αυτούς που δε θα θελήσουν ή δε θα μπορέσουν να πάρουν μέρος σ’ αυτή τη συνάντηση όπως και αυτούς που δε θα συμφωνήσουν σε συγκεκριμένες επιμέρους αποφάσεις για δραστηριότητες, θ’ αφορούν αυτούς που συμφωνούν χωρίς να μπαίνει το δίλημμα μειοψηφιών ή πλειοψηφιών ή ψηφοφορίας προπαντός σε θέματα αρχών του κάθε συντρόφου.
Οι αποφάσεις για να μη μείνουν λόγιο του αέρα πρέπει να παίρνονται υπεύθυνα ώστε να γίνεται δυνατή η υλοποίηση τους, απ’ όσους συμφωνούν (ομόφωνα ή επιμέρους, δεν έχει σημασία) σ’ αυτές. Έτσι αυτή τη στιγμή δε μπαίνει θέμα συζήτησης επάνω σε θέματα που αφορούν απόψεις στο επίπεδο των θεωρητικών αναζητήσεων και ιδεών, κάτι που έγινε στη συνάντηση της Πάτρας και που είναι επιθυμητό και αναγκαίο να επαναληφθεί στο μέλλων με καλύτερες προϋποθέσεις.
β) Οι παραπάνω διαπιστώσεις , ανάγκες και επιθυμίες οδήγησαν στην άποψη ότι η συμμετοχή στο συνέδριο ή κλπ. Να ‘χει ορισμένα χαρακτηριστικά. Να συμμετέχουν όλοι οι σύντροφοι που ενδιαφέρονται για την ανατροπή αυτού του κοινωνικού συστήματος και τη δημιουργία μιας αντιεξουσιαστικής κοινωνίας, τόσο στο συνέδριο όσο και σε προσυνεδριακές–διευκρινιστικές διαδικασίες για να μπορέσει να υπάρξει μια ευρύτητα απόψεων στην ανάγκη οργάνωσης της δράσης μας. Υπό αυτή την έννοια αυτό το συνέδριο είναι ενωτικό ως προς τον κοινό σκοπό μας, ο καθένας να συμβάλλει με τις προσωπικές του απόψεις και προτάσεις στην καλύτερη δυνατόν αντιπροσωπευτικότερη και άμεσα δημοκρατική λειτουργία μιας τέτοιας εκδήλωσης.
Το άτομο αναπτύσσεται μέσα και από τις συλλογικές διαδικασίες, που αναγνωρίζουν στον εαυτό τους τη χειραφέτηση κάθε ατομικής σκέψης και δράσης. 0 καθένας για τον εαυτό του και όλοι για όλους λοιπόν. Αυτό σαν αναρχικοί δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο χρειάζεται να υπάρχουν σχέσεις μεταξύ μας και υλικές δυνατότητες όλων, ώστε να γίνεται δυνατή η αποφυγή ελιτίστικων καταστάσεων και εξουσιαστικών σχέσεων ανάμεσα στις ομάδες και τα άτομα. Ο ηγετισμός, ο ελιτισμός και ο εξουσιασμός οφείλεται πολλές φορές στην αδυναμία ή την έλλειψη δυνατοτήτων των ομάδων ή ατόμων να δράσουν με οποιονδήποτε τρόπο θεωρούν ότι ταιριάζει ή είναι αναγκαίο, για αυτούς.
Για όλα αυτά είναι ανάγκη να βρούμε άμεσα, πραγματοποιήσιμες λύσεις, οι επιμέρους διαφωνίες δε πρέπει να μας εμποδίσουν σ’ αυτό. Η αυτονόμηση των ομάδων των ατόμων ή των αντιλήψεων πρέπει να στηριχθεί στην αυτοδυναμία των επιμέρους και σ’ αυτό είναι ανάγκη να βοηθήσουμε συνολικά και συλλογικά. Στηριζόμενοι σ’ αυτές τις βάσεις θα μπορέσουμε να επεμβαίνουμε στις καταστάσεις του συμβαίνουν καθημερινά, να συγκεντρώνουμε τις επιμέρους εμπειρίες μας και οργανωνόμαστε τόσο σε επίπεδο κοινωνικών παρεμβάσεων όσο και σε σχέση με την εσωτερική μας κατάσταση.
γ) Για να ‘ναι πιο λειτουργικό το συνέδριο και αποτελεσματικό προϋποτίθεται συζήτηση και προετοιμασία με επιμέρους συναντήσεις ομάδων ή ατόμων κατά περιφέρειες μέχρι το συνέδριο. Προετοιμασίες εισηγήσεων από άτομα και ομάδες και η αλληλοενημέρωση μέσω γραφτών που όχι μόνο δεν αποκλείουν τον προφορικό άμεσο και ζωντανό λόγο αλλά τον κάνουν αναγκαίο, για την καλύτερη αποσαφήνιση των σκοπών αυτού του συνεδρίου και των επιθυμιών των συντρόφων, θα συντελέσουν στη λειτουργικότερη διεξαγωγή του συνεδρίου. Αυτό θεωρείται απαραίτητο για μας δω στην Αθήνα και ίσως να μην ισχύει για άλλες περιοχές της Ελλάδας όπου οι δυνατότητες επαφής και συζήτησης ίσως είναι περιορισμένες, αλλά θεωρείται οι η γραπτή επικοινωνία είναι και δυνατή και αναγκαία.
Στις μέχρι τώρα διαδικασίες έχουν πάρει μέρος και έχουν συμφωνήσει με γραπτές ή προφορικές εισηγήσεις οι παρακάτω ομάδες της Αττικής-Πειραιά.
1. Ομάδα ΑΤΑΞΙΑ
2. Ομάδα ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
3. Ομάδα ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ
4. Ομάδα ΔΟΚΙΜΗ
5. Ομάδα ΑΝΑΡΧΟΣ - ΑΝΑΡΧΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ Ν. ΣΜΥΡΝΗΣ
6. Αναρχοκομμουνιστικός Πυρήνας Α. Λιοσίων
7. Αντιεξουσιαστές-Αναρχικοί Κυψέλης
8. Στέκι αναρχικών Ν.Φιλαδέλφειας– Α.Πατησίων
9. Ομάδα αναρχικών Ζωγράφου
10. Ομάδα Βύρωνα
11. Αναρχική Ομάδα ΑΣΟΕΕ
12. Αναρχική Ομάδα Περιστερίου
13. Αντιεξουσιαστική ομάδα Δραπετσώνας – Κερατσινίου
14. Αναρχική ομάδα ΙΡΙΔΑ
15. Αναρχική Ομάδα Καλαμακίου
16. Αναρχική Ομάδα Δασκάλων
17- Ομάδα Αναρχικών Κολωνού
18. Ομάδα Συνδικαλιστών ΗΛΠΑΠ.
Επίσης δεκάδες σύντροφοι από την παραπάνω περιοχή, καθώς και ομάδες ή άτομα από την επαρχία: 1. Νάουσα, 2. Τρίπολη, 3. Πάτρα, 4. Μαύρο- Κόκκινο Θεσσαλονίκης, 5. Λάρισα, 6. Χανιά και 7. Ηράκλειο.
Θεωρούμε σκόπιμο να διευκρινίσουμε ότι στις συζητήσεις που πραγματοποιήθηκα αποφασίστηκε να μην παρευρίσκονται ούτε στο συνέδριο ούτε και στις προσυνεδριακές διαδικασίες:
α) τυχαία περαστικοί, άτομα που γενικά συμπαθούν τους αναρχικούς, περίεργοι χαβαλετζήδες.
β) δημοσιογράφοι, φωτορεπόρτερ κλπ. άτομα που έχουν άμεση σχέση με τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης και προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες στο κράτος και κεφάλαια δημοσιοποιώντας τις σκέψεις και συζητήσεις των συντρόφων χωρίς θέληση των ίδιων.
γ) άτομα που έχουν διακηρύξει δημόσια την αντίθεσή τους με τους αναρχικούς(τύπος, τηλεόραση, δικαστήρια κλπ.) και έχουν σαφώς εχθρική στάση η προς την αναρχική θεωρία και πραχτική.
δ) άτομα που με καταθέσεις τους στις διωκτικές αρχές (ασφάλεια, ανακριτές, εισαγγελείς, δικαστήρια ) τις έχουν βοηθήσει στη σύλληψη και φυλάκιση άλλων συντρόφων . Ακόμα άτομα που με τις εν λόγω καταθέσεις τους περιέγραψαν γεγονότα και καταστάσεις επιβαρυντικές για άλλους συντρόφους.
Σαν διευκρίνηση
Βέβαια κάθε σύντροφος πρέπει να αναλάβει την προσωπική ευθύνη να αποφασίζει για τον εαυτό του ή γι’ αυτούς που γνωρίζει γιατί κανείς άλλος δε μπορεί να κρίνει ούτε ταιριάζει να έχει μπατσίστικη ή δικαστηριακή λογική εκτός αν θίγεται ο ίδιος ή με συγκεκριμένα πράγματα γνωρίζει καταστάσεις σαν τις παραπάνω που περιγράψαμε.
ε) Στις συζητήσεις τόσο τις προ όσο και τις κατά το συνέδριο είναι απαραίτητο να γίνονται με συντροφικότητα που σημαίνει έλλειψη εριστικότητας, καχυποψίας, ειρωνείας, βρισιών και να αποφεύγονται οι προσωπικές κουτσομπολίστικες διαμάχες που δεν αφορούν κανένα . Είναι ανάγκη να γίνονται θετικές κι όχι αρνητικές συζητήσεις γιατί αυτές δεν οδηγούν πουθενά . Η χωρίς προοπτική άρνηση κάποιων δραστηριοτήτων ή απόψεων δε λέει τίποτα και ίσως πολλές φορές να εμποδίζει το προχώρημα των συναντήσεων. Τα λόγια μας ωραία ή μη δε μπορούν να υποκαθιστούν την ανάγκη μας για δράση και αυτήν καλό θα ‘ναι να εξυπηρετούν με συγκεκριμένες προτάσεις. Στο συνέδριο όπως και μετά δε μπορούν να γίνουν καταγγελίες πραχτικών ή απόψεων διαφορετικών που αφορούν τον αναρχικό χώρο.
Τα κείμενα εισηγήσεις για όλα τα θέματα που συζητιούνται ή προτείνονται θ” αναπαράγονται και θα μοιράζονται σ’ όλους τους συντρόφους για να γνωρίζουν επακριβώς όλα τα θέματα .
Για τη διασφάλιση του συνεδρίου από τους ασφαλίτες και τα κάθε είδους όργανα του κράτους προτάθηκε η έκδοση προσκλήσεων που θα μοιράζονται από τα άτομα, και τις ομάδες συντρόφων απ’ όλες τις περιοχές με δική τους ευθύνη. Οι προσκλήσεις θα ‘ναι ατομικές και δε θα μεταβιβάζονται σε συγγενείς ή φίλους. Η συμμετοχή στο συνέδριο θα ‘ναι προσωπική κι όχι δι’ αντιπροσώπων.
Δεν υπάρχει καμιά είδους επιτροπή έγκρισης συμμετοχής όπως είναι φυσικό και απλώς έτσι διασφαλίζεται ίσως η πιο εύκολη προσέλευση των συντρόφων. Αν υπάρχουν άλλες προτάσεις ας γίνουν για να μην υπάρξουν καχυποψίες και προβλήματα.
Επίσης όσον αφορά τη διαδικασία προτείνεται να δοθεί χρόνος σ’ όλους τους συντρόφους να μιλήσουν και να εκφραστούν για να μη μονοπωλείται από ορισμένους ο λόγος. Προτείνεται μια επιτροπή συντονισμού της συζήτησης κατά το συνέδριο. Προτείνεται να ‘ναι γνωστός ο αριθμός των συντρόφων που θα συμμετέχουν εκ των προτέρων για να καθοριστούν και πραχτικά ζητήματα. Ως τόπος διεξαγωγής μέχρι στιγμής έχουν προταθεί η Πάτρα ή η Αθήνα.
Επίσης πρέπει να υπάρξει ένα ταμείο για τα έξοδα που γίνονται ή θα γίνουν (αλληλογραφίες, εισιτήρια ή καταλύματα σε ξενοδοχεία αν είναι, ανάγκη , μικροφωνικές κλπ.) ώστε να. διευκολυνθούν όλοι οι σύντροφοι κι όχι μονό οι έχοντες οικονομικές δυνατότητες.
Επίσης προτείνεται μια προσυνεδριακή πανελλαδική συνάντηση στις 2 Μάη ( σχετικά με αυτή τη συνάντηση, όποιος σύντροφος θέλει μπορεί να επικοινωνήσει με το τηλ. 684-4… από 12 ως 4 το μεσημέρι , επίσης συνάντηση του συντονιστικού θα γίνει στις 5μμ . Βουλγαροκτόνου 27Α στον 4ο όροφο την ίδια μέρα) με αντιπροσώπους (συντονιστικά) για την καλύτερη προετοιμασία και αναγκαίες διευκρινήσεις στην Αθήνα ώστε να γίνει δυνατή προς το τέλος του Μάη η σύγκληση του πανελλαδικού συνέδριου . Θα αφορά δηλ. την προτεινόμενη διαδικασία τον τόπο , το χρόνο και τα θέματα.
Η διαδικασία συμμετοχής περιλαμβάνει άτομα και ομάδες που προτείνουν θέματα για συζήτηση (γραπτά ή προφορικά στο συνέδριο) με συγκεκριμένες προτάσεις τόσο σε γενικές συνελεύσεις όσο και σε συντονιστικές επιτροπές που θα ‘ρθουν μέχρι την έναρξη του συνεδρίου.
Στην Αθήνα λειτουργεί συντονιστικό-εκτελεστικό από ομάδες ή άτομα ανοιχτά για όποιον θέλει να συμμετέχει που διεκπεραιώνει πραχτικά αποφάσεις των Γεν. Συνελεύσεων π.χ. αλληλογραφία- ενημέρωση.
Θέματα που έχουν προταθεί
Οργάνωση και συντονισμός (οικονομικά, αλληλεγγύη, εργαλεία αναγκαία)
Ύπαρξη και λειτουργία στεκιών
Προπαγάνδα και πληροφόρηση
Εργατικές παρεμβάσεις (τρόποι και μέθοδες)
Κεντρικές παρεμβάσεις (τρόποι και μέθοδες)
Θέματα προτείνονται και από τις ομάδες όπως θα διαπιστώσετε από τα κείμενά τους.
Σύντροφοι- συντρόφισσες
Αν θέλουμε να δράσουμε πιο συγκεκριμένα και αποτελεσματικά μέσα στις σημερινές συνθήκες που ζούμε στον Ελλαδικό χώρο.
Αν θέλουμε να ανατρέψουμε τα όρια που το κράτος και η δική μας αδράνεια μας έχουν αναγκάσει να βρισκόμαστε σ’ ένα αδύναμο επίπεδο ύπαρξης.
Είναι ανάγκη εδώ και τώρα να κάτσουμε να οργανώσουμε τις διασκορπισμένες και έτσι μικρής δυνατότητας δυνάμεις μας πάνω στις αναρχικές περί οργάνωσης αντί λήψεις μας κι όχι σ’ ολοκληρωτικές φόρμουλες που ταιριάζουν σε γκρουπούσκουλα ή ελίτ καταστάσεις.
Για τη συγκρότηση ενός αναρχικού αντιεξουσιαστικού κοινωνικού κινήματος καλούμε όλους τους συντρόφους και συντρόφισσες σ’ αυτό το συνέδριο ή όπως αλλιώς πέστε το.
Η Γενική Συνέλευση των ομάδων της Αθήνας
Υ.Γ.: Ο σύντροφος Β. Καραπλής, έχει ενημερωθεί για τις συζητήσεις που γίνονται στην Αθήνα για τη διοργάνωση του συνεδρίου Αναρχικών (ομάδων και ατόμων) και έχει κληθεί να συμμετάσχει σ’ αυτές. Δεν ήρθε σε συζητήσεις αλλά έστειλε αυτό το γράμμα το οποίο με τη σειρά μας στέλνουμε ώστε να ενημερωθούν όλες οι ομάδες κι άτομα για τις απόψεις του συντρόφου.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι απόψεις του συντρόφου αναφέρονται στο αρχικό κείμενο που έχει, σταλεί και που μέσα από τις συζητήσεις και τις θέσεις όλων των συντρόφων και ομάδων που έχουν μέχρι στιγμής συμμετάσχει στις διαδικασίες έχει διευκρινιστεί μέσα από κείμενο της 15
Απρίλη ’87
Ντοκουμέντο Νο 7: Η αποφάσεις
Οι αποφάσεις της πανελλαδικής προσυνεδριακής συνδιάσκεψης
Ε Ν Η Μ Ε Ρ Ω Σ Η ( ΠΡΟΣ ΑΤΟΜΑ, ΟΜΑΔΕΣ )
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ
Σύντροφοι και συντρόφισσες
Σας αποστέλλουμε συνοπτικά ότι έχει συμφωνηθεί στις προσυνεδριακές συζητήσεις των ομάδων ως επίσης και από την Πανελλαδική προσυνεδριακή συζήτηση.
1. ΠΛΑΙΣΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ
α) ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
β) ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ (Ι. Διακήρυξη Αρχών, ΙΙ. Οργανωτική Δομή, ΙΙΙ. Έκδοση Εφημερίδας)
2. ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ
Στη θεματολογία σας αποστέλλουμε
α) ΕΝΟΤΗΤΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ
β) ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ
γ) Ο,ΤΙ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
3. ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ
χρόνος διεξαγωγής 22-23-24 Μάη
τόπος διεξαγωγής ΑΘΗΝΑ
– ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ
α) Να μην έχει προβεί άτομο ή ομάδα σε πράξεις ενάντια στον αναρχισμό.
β) Να είναι εναρμονισμένος με την ΗΘΙΚΗ υπόσταση των
αναρχικών ιδεών. (ΟΧΙ δηλ. έμπορος ναρκωτικών, νταβατζής, εργοδότης)
γ) Καταθέσεις στην ασφάλεια (να μην έχει καρφώσει άτομα, ομάδες, καταστάσεις)
δ) Κάρτα συνέδρου (η προϋπόθεση αυτή ισχύει βασικά για την ΑΘΗΝΑ)
ΕΝΟΤΗΤΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ
1. ΒΑΣΙΚΕΣΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ – ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
2. ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
α) οργανωτική δομή του κινήματος
β) ρόλος των στεκιών
γ) υλικοτεχνική υποδομή
δ) ταμείο του κινήματος
3. ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ
α) ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ
β) ΡΑΔΙΟΣΤΑΘΜΟΣ
4. ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ
( μέσα σκοποί, πολυεπίπεδη δράση)
5. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ
6. ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
7. ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΝΑΡΧΙΚΏΝ ΜΕ ΑΛΛΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ
ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ
1. Ελληνική κοινωνία και αναρχικοί – Α.Ο ΙΡΙΔΑ.
2. ΓΙΑ την οργάνωση του αναρχικού κινήματος – Α.Ο Λυκαβηττού, Κερατσινίου, Κολωνού, νέα κοινωνία.
3. Μορφές και τρόποι παρεμβάσεις σε κοινωνικούς χώρους- Α.Ο Περιστεριού, ΑΣΟΕΕ.
4. Πρακτικά ζητήματα οργάνωσης και δράσης – Α.Ο Νάουσα, Καβάλα.
5. Οικονομικά, εργαλεία αναγκαία, Αλληλεγγύη – ΚΑΤΕΕ.
6. Ύπαρξη και λειτουργία στεκιών – Α.Ο Φιλαδέλφεια, α Πατήσια
7. Προπαγάνδα και πληροφόρηση
8. Ουσία και περιεχόμενο του αναρχικού προγράμματος
9. Πολυεπίπεδη δράση —Α.Ο Λιοσίων
10. Οργάνωση και συγκρότηση σχέσεων μεταξύ ομάδων και ατόμων
11. Σχέση μέσων και σκοπών
12. Αναρχικός τύπος – Περιστέρι και άλλες ομάδες.
13. Κρατική καταστολή και η στάση των αναρχικών απέναντι στίςδιωκτικές αρχές
14. οργάνωση διεθνιστικής αλληλεγγύης
15. Σχέσεις με εναλλακτικά κινήματα – ΑΣΟΕΕ
16. Υποδομή οργάνωση και η λειτουργική μας σχέση με κοινωνικούς χώρους. Α.Ο Πάτρας.
Σας αναφέρουμε τις εισηγήσεις πού μέχρι τώρα έχουν δηλωθεί. Πιθανόν να υπάρξουν και άλλες μέχρι το συνέδριο, αλλά και κατά την διεξαγωγή του συνέδριου.
ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ
Στο συνέδριο συμμετέχουν άτομα η ομάδες. Σάς αναφέρουμε τις μέχρι τώρα ομάδες πού έχουν συμφωνήσει και έχουν συμμετάσχει στο προσυνεδριακό διάλογο, ή έχουν δηλώσει την συμμετοχή τους.
Α.Ο. ΑΣΟΕΕ
Α.Ο. Μαρουσιού «ΑΤΑΞΙΑ»
Α.Ο. Άνω Πατησίων-Νέας Φιλαδέλφειας
Αναρχικοί-Αντιεξουσιαστές Κυψέλης
Α.Ο. ΑνωΛιοσίων
Α.Ο. Βύρωνα
Εφημερίδα «ΔΟΚΙΜΗ»
Α.Ο. Ζωγράφου
Α.Ο. «ΙΡΙΔΑ»
Α.Ο. Κερατσινίου-Δραπετσώνας
Α.Ο. Κολωνού
Α.Ο. Καβάλας
Α.Ο. Καλαμάτας
Αναρχική Μαθητική Ομάδα Λυκαβηττού
Α.Ο. Θεσσαλονίκης «ΜΑΥΡΟ-ΚΟΚΚΙΝΟ»
Α.Ο. «ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
Α.Ο. Νάουσας
Α.Ο. Περιστεριού
Α.Ο. Πατρών
Α.Ο. Τρίπολης
Α.Ο. Λάρισας
Α.Ο. Θεσσαλονίκης «ΦΑΚΑ»
σύντροφοι από Χανιά και Ηράκλειο καθώς και άτομα, πού γιά ευνόητους λόγους δεν αναφέρουμε τα ονόματα τους.
Τόπος γνωστοποίησης που θα γίνει το συνέδριο στα γραφεία του Συντονιστικού Αθήνας, Βουλγαροκτόνου 27Α, 1ος όροφος.
Για ομάδες από επαρχία Πέμπτη 21/5 5 μμ – 12 μεσάνυχτα
Για ομάδες Αθήνας Παρασκευή 22/5 10 πμ- 2 μμ
Περί του συνεδρίου
Το συνέδριο πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στο θέατρο “Κολλάτου” στης 22-23-24 Μάη. Υπήρξαν δυο προτάσεις για τον χώρο διεξαγωγής του, η πρώτη (του γράφοντα και της ομάδας του) να γίνει στον κινηματογράφο “Αλκυονίδα” και η δεύτερη στο θέατρο “ Κολλάτου”. Τελικά επικροτήθηκε η δεύτερη πρόταση.
Προτού όμως πω δυο λόγια για το συνέδριο οφείλω να εξηγήσω γιατί επιλέχτηκε αυτός ο τρόπος διεξαγωγής του, γιατί από τότε και μέχρι σήμερα υφίσταται μια “παραφιλολογική μπούρδα” περί μυστικοπάθειας και συνωμοτισμού των συνέδρων άρα και του συνεδρίου. Όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας το ντοκουμέντο Νο7 επιλέχτηκε να υπάρχουν κάρτες συμμετοχής (προσκλήσεις) κύρια για τους Αθηναίους και ο τόπος διεξαγωγής του συνεδρίου κρατήθηκε κρυφός μέχρι τελευταία στιγμή.
Η λύση τον καρτών επιλέχθηκε για τους εξής λόγους, α) να εμποδιστεί η παρουσία ατόμων που τότε τους ονομάζαμε “περίεργους”, αυτοί οι περίεργοι – τουρίστες που ήταν πολλοί τότε ερχόντουσαν στης ανοιχτές συνελεύσεις Νομική, Γκίνη κ.λπ. και όπως συμβαίνει και τώρα (φυσικά σε μικρότερο βαθμό) λόγω του ότι οι αναρχικοί είναι ανεκτικοί (μέχρι βλακείας) παρενέβαιναν στης συνελεύσεις και τις μετέτρεπαν σε “χάβρα των ιουδαίων” β) να εμποδιστεί η παρουσία όσων εναντιώθηκαν στο συνέδριο γ) να εμποδιστεί η παρουσία πρακτόρων μετά την υπόθεση Ντάνου Κρυστάλλη που ως πράκτορας της τότε Κρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών ΚΥΠ (σήμερα ΕΥΠ) ο οποίος ως θαμώνας των Εξαρχείων είχε διεισδύσει(ευτυχώς περισσότερο) σε αριστερίστικους παρά σε αναρχικούς κύκλους, έτσι η κάθε ομάδα άλλα και άτομο που συμμετείχαν στα προσυνεδριακά μέσα από τις κάρτες- προσκλήσεις που πήραν είχαν και την ευθύνη για άτομα που προσκαλούσαν.
Όσο αφορά την απόφαση ότι μέχρι την έναρξη του συνεδρίου να μην γίνει γνωστός ο χώρος που θα γίνει, είχε να κάνει με την στεγανότητα του χώρου αυτού, δηλαδή να μην τοποθετηθεί από τις κρατικές υπηρεσίες σύστημα ακουστικής παρακολούθησης (κοριός) στον χώρο, είχε προηγηθεί η τοποθέτηση κοριού στα γραφεία της εφημερίδας “Δοκιμή” ο οποίος και ανακαλύφθηκε την περίοδο που γίνονταν οι προσυνεδριακές συζητήσεις και όπως καταλαβαίνετε όχι ότι είχαμε να συζητήσουμε κάτι μυστικό άλλα από την μια δεν θέλαμε να ακούνε οι αρμόδιοι κρατικοί υπάλληλοι και οι του ΠΑΣΟΚ τους στόχους που έχουμε για το κίνημα, και από την άλλη δεν θα ήταν από ψυχολογικής σκοπιάς ωραίο να είσαι σε έναν χώρο που ενδεχομένως μπορεί να σε ακούνε.
Ενημερωτικά ο χώρος του συνεδρίου ελέγχθηκε και τις τρεις ήμερες δεν παίχτηκε θεατρική παράσταση, επίσης ο χώρος φυλαγόταν νυχθημερόν μέχρι το τέλος του συνεδρίου από την ομάδα περιφρούρησης. Να σημειώσω εδώ χωρίς μεγαλοϊδεατισμό και κομπασμό ότι το αναρχικό κίνημα έστω με τις ελλείψεις του τις ανεπάρκειες του και τα λάθη του, ήταν εκείνη την περίοδο μονοκρατορίας του ΠΑΣΟΚ (εξηγώ πιο πάνω στην προσθήκη 2 ) σχεδόν η μόνη αντιπολίτευση όχι μόνο με την κλασική αστική έννοια άλλα και ως αντί του πολιτεύματος, γι αυτό όσο γινόταν πιο μαζικό έμπαιναν όχι μόνο πρόσωπα αλλά και το κίνημα συνολικά στο στόχαστρο της κρατικής υπηρεσία πολιτεύματος και των κυβερνήσεων για το πως θα μας χειριστούν- αντιμετωπίσουν, λογικό δεν είναι;
Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο να πω ότι βλέποντας τις δυο λίστες με τις ομάδες θα διαπιστώσετε ότι από την τελευταία λίστα που είναι και η οριστική ως προς την συμμετοχή στο συνέδριο λείπουν η Ομάδα Άναρχος – Αναρχοκομμουνιστές Ν. Σμύρνης (γύρω από το περιοδικό “Άναρχος” και τις εκδόσεις “Ελεύθερος Τύπος”) οι οποίοι στο τελευταίο πανελλαδικό προσυνεδριακό έθεσαν εαυτόν εκτός συνεδρίου χωρίς να παρουσιάσουν μια πειστική επιχειρηματολογία γύρω από το οργανωτικό αφού στην ουσία ήθελαν να κινηθούν προς την κατεύθυνση της ομοσπονδοποίησης αλλά δεν το έλεγαν και πολύ ανοικτά. Επίσης, αποχώρησε και η Ομάδα Συνδικαλιστών ΗΛΠΑΠ και ποτέ δεν έμαθα τους λόγους γι’ αυτό.
Το συνέδριο
Την πρώτη ημέρα ως είθισται (κατά την παράδοση των αναρχικών στην Ελλάδα) αναλώθηκε πολύς χρόνος στα διαδικαστικά λ.χ. πως θα παίρνουμε αποφάσεις, αν είναι αναρχικό να υπάρχει συντονιστής της συζήτησης κλπ, οι προτάσεις για τον τρόπο λήψης των αποφάσεων ήταν οι “κλασικές” ομοφωνία, συναίνεση, ψηφοφορία, τελικά επιλέχθηκε η ομοφωνία για τις αρχές και τους στόχους και η συναίνεση για την υπόλοιπη θεματολογία. Στην συνέχεια βγήκε μια γραμματεία συνεδρίου η οποία θα κρατούσε πρακτικά των αποφάσεων και θα συντόνιζε την συζήτηση, η περιφρούρηση του συνεδρίου και η ομάδα που θα συνέτασσε τις αρχές και τους στόχους, (με βάση τις εισηγήσεις άλλα και την συζήτηση, αφού η ομάδα εργαζόταν μετά τις συνεδριακές ώρες) με σκοπό να τα φέρει στο σώμα του συνεδρίου για επεξεργασία και έγκριση, η γραμματεία προετοιμασίας και υποδοχής μαζί με μια προσωρινή περιφρούρηση είχαν βγει από το τελευταίο προσυνεδριακό.
Στην συνέχεια άρχισαν κατά αλφαβητική σειρά και κατά θεματολογία να διαβιβάζονται οι εισηγήσεις ομάδων και ατόμων αφού είχαν μοιραστεί σε όσους δεν τις είχαν από το τελευταίο προσυνεδριακό.
Την δεύτερη ημέρα άρχισε η συζήτηση γύρω από την οργάνωση και την κοινωνική απεύθυνση, στην συζήτηση για το οργανωτικό διαφάνηκαν τρεις τάσεις.
α) η συγκεντρωτική τάση που ήθελε κεντρικό οργανωτικό σχήμα που θα παρεμβαίνει στην κεντρική πολιτική σκηνή και συγκυρία, μια οργάνωση στην ουσία δομημένη από πάνω προς τα κάτω.
β) η αφορμαλιστική (μπονανισμός) τάση μόλις αφιχθείσα από την Ιταλία με χαλαρή δομή, δηλαδή ευκαιριακή οργάνωση (και χωρίς μέλη) όταν προκύπτει ένα θέμα ή εγχείρημα.
γ) η αποκεντρωτική τάση (που εκπροσωπούσε και ο γραφών με την ομάδα του),η οποία υποστήριζε ότι οι ομάδες βάσης είναι το κύτταρο της οργάνωσης και με βάση τις ομάδες οργανωνόμαστε προς τα πάνω και από τις γειτονιές της αττικής προς το κέντρο, αυτό ίσχυε και για την περιφέρεια.
Μέτα από έντονη διαπάλη των τριών τάσεων και για να μην οδηγηθεί η κουβέντα σε αδιέξοδο αποφασίστηκε ότι προσωρινά η οργανωτική δομή θα είναι η οργάνωση ομάδων και ατόμων με κατά τόπους περιφερειακές (όπου είναι δυνατόν) οργανώσεις –δομές οι οποίες και θα συντονίζονται για συνολικές δράσεις διατηρώντας την αυτοτέλεια και την αυτονομία τους.
Τελικά φτιάχτηκε ένα οργανωτικό σχήμα χαλαρό (χαλαρό – σφιχτό ήταν το λεξιλόγιο της εποχής) χωρίς να συζητηθεί σε βάθος το θέμα, υποστηρίχθηκε και αποφασίστηκε ότι το σχήμα θα είναι μεταβατικό και στο επόμενο συνέδριο θα συζητηθεί η οργανωτική δομή πιο διεξοδικά για να καταλήξουμε. Έτσι υπήρξε ένας συμβιβασμός γιατί εκτός από τον κίνδυνο να διαλυθεί το συνέδριο πίεζαν ασφυκτικά και ζητήματα κινηματικής δράσης και αυτοάμυνας.
Η αμέσως επόμενη συζήτηση αφορούσε την κοινωνική απεύθυνση δηλαδή σε ποιους και πως απευθυνόμαστε, την συζήτηση ήρθε να ταράξει το μοίρασμα και το διάβασμα μιας εισήγησης από τον εκπρόσωπο των αφορμαλιστών, εδώ η ομάδα της Πάτρας υποστηρίζοντας μια κλασική αναρχίζουσα αντίληψη για το προλεταριάτο έβαλε βέτο ως προς την άποψη του αφορμαλισμού που μεταβίβαζε το ταξικό ζήτημα από το πεδίο της εκμετάλλευσης στο γνωστικό πεδίο, (δείτε εισήγηση) επίσης υπήρχε και η τάση που υποστήριζε η πλειοψηφία των συνέδρων (και εμείς) ότι το ταξικό πεδίο και το εν δυνάμει επαναστατικό υποκείμενο είναι πιο διευρυμένο, αφορά το κλασικό προλεταριάτο πχ βιομηχανικό αλλά και το υποπρολεταριάτο πχ ανειδίκευτους εργάτες/ες υποαπασχολούμενους , τις διάφορες μειονότητες πχ ατσίγγανους, την προλεταριοποιημένη νεολαία, τους φτωχούς αγρότες κλπ. Τελικά η ομάδα της Πάτρας μετά από έντονη διαφωνία ότι η αθίγγανοι είναι καταπιεσμένοι αλλά δεν είναι ιστορικό υποκείμενο αποχώρισε από το συνέδριο, στη συνέχεια επικράτησε η άποψη ότι απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς που θεωρούμε και είναι οι από τα κάτω.
Την τρίτη ήμερα αποφασίστηκε η έκδοση πανελλαδικής εφημερίδας, το όνομα της και το όνομα του οργανωτικού σχήματος, η εφημερίδα ονομάστηκε “Αναρχία” και το οργανωτικό σχήμα “Ένωση Αναρχικών ομάδων και ατόμων” για συντομία “Ένωση Αναρχικών”, κατόπιν υποβλήθηκε το κείμενο με τις αρχές και τους στόχους από την ομάδα εργασίας που το είχε αναλάβει (στην οποία συμμετείχε και ο γραφών) το κείμενο ήταν πολυσέλιδο και διευρυμένο άλλα μέσα από την κουβέντα το σώμα του συνεδρίου έκοψε πολλά και κρατώντας τα βασικά επέλεξε μια περίληψη με το σκεπτικό ότι στο επόμενο συνέδριο το κείμενο θα εμπλουτιστεί. Στο τέλος της συζήτησης αποφασίστηκε η έκδοση σε μορφή μπροσούρας με τις αρχές και τους στόχους της Ένωσης.
Στην συνέχεια η ομάδα της εφημερίδας “Δοκιμή” μιας και συμμετείχαν όλοι στην “Ένωση Αναρχικών” δήλωσε ότι σταματάει την έκδοση της εφημερίδας, αυτοδιαλύεται και κάποιοι/ες από την σύναξη θα ενταχτούν στην νέα εφημερίδα.
Το συνέδριο έκλεισε περίπου με τους ίδιους χαιρετισμούς της Πάτρας και με αναρχικά επαναστατικά τραγούδια.
Μερικά παραλειπόμενα. Είχε παρθεί απόφαση από το τελευταίο προσυνεδριακό να μην υπάρξουν κείμενα εκτεταμένης θεωρητικής ανάλυσης καθότι το συνέδριο ήταν οργανωτικό, εντούτοις η γραμματεία επέτρεψε στον εκπρόσωπο των αφορμαλιστών να μοιράσει και να αναγνώσει ένα εκτεταμένο κείμενο, αυτό μας αιφνιδίασε όλους, γιατί στον δεδομένο χρόνο δεν μπορούσαμε να μελετήσουμε το κείμενο για να απαντήσουμε, παρεμπιπτόντως το κείμενο δεν είχε δοθεί πιο μπροστά όπως οι περισσότερες εισηγήσεις που είχαν δοθεί μέρες πριν το συνέδριο.
Η περιφρούρηση δεν ήταν και τόσο “αυστηρή” και άφησε να μπουν διάφορα άτομα και ειδικά άτομα από το έντυπο “ο Αναρχικός” που είχαν εναντιωθεί στην διεξαγωγή συνεδρίου και ενώ είχε παρθεί απόφαση ότι το συνέδριο δεν θα μαγνητοσκοπηθεί, ένας σύντροφος από τον “Αναρχικό” έβγαλε ένα δημοσιογραφικό μαγνητόφωνο και άρχισε να μαγνητοφωνεί. Παρά την επανειλημμένη παρατήρηση να το κλείσει αυτός συνέχιζε, στο τέλος προπηλακίστηκε και έφυγε καταγγέλλοντας μας, την άλλη ήμερα επανήρθε και άρχισε τα ίδια!
Στην διάρκεια του συνεδρίου είχε πολύ πλάκα να βλέπεις αργά το βράδυ ασφαλίτες μεταμφιεσμένους σε σκουπιδιάρηδες του δήμου να κάνουν βουτιά στους κάδους σκουπιδιών για να μαζέψουν τα σκουπίδια που πετάγαμε, νομίζοντας οι ηλίθιοι ότι δεν ελέγχαμε ακόμα και τα χαρτάκια που πετάγαμε.
Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο να πω ότι στο θέατρο λειτουργούσε το κυλικείο του για καφέδες κλπ
Ντοκουμέντο Νο 8: Η διακήρυξη της Ένωσης Αναρχικών
Α” ΣΥΝΕΔΔΡΙΟ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ
(22- 23 – 24 ΜΑΗ ’87)
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΕ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ
1. Βασικές αρχές και στόχοι
2. Οργάνωση και λειτουργιά
Η Ένωση των Αναρχικών δημιουργήθηκε από το Α” Πανελλαδικό Οργανωτικό Συνέδριο Αναρχικών Ομάδων και ατόμων, πού ‘γινε στις 22-23-24 Μάη στην Αθήνα και ήταν αποτέλεσμα της επιθυμίας για οργάνωση και συντονισμό των δραστηριοτήτων και απόψεων μας.
Η διακήρυξη των Βασικών Αρχών και Στόχων, καθώς και η οργάνωση και λειτουργία της Ένωσης συζητήθηκαν και αποφασίστηκαν στο συνέδριο.
Η παρούσα έκδοση βγήκε σε χιλιάδες αντίτυπα και κυκλοφορεί σ’ όλη την Ελλάδα.
Όποιος θέλει μπορεί να επικοινωνήσει με τα γραφεία της Ένωσης στην Αθήνα, Βουλγαροκτόνου 27α ή μέσω της Ταχ. Θυρίδας 26050, 10022 – Αθήνα.
ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ
ΑΡΧΕΣ
Ι. Ο αναρχισμός σαν ιστορικό και ταξικό κίνημα είναι πρώτα από όλα, ένα σύστημα ηθικών αξιών που αντανακλά την ιστορικότητά του και την ταξικότητά του. Είναι η επιθυμία να εφαρμοστούν στην πράξη αυτές οι αξίες στα πλαίσια ενός κοινωνικού συστήματος με όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένο τρόπο, είναι μια μέθοδος προσέγγισης της κοινωνικής πραγματικότητας με στόχο την κατανόηση, την ερμηνεία και τον μετασχηματισμό της.
Ο αναρχισμός είναι η ηθική και το επαναστατικό πρόγραμμα, ταυτόχρονα η ηθική της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Για τον αναρχισμό, οι τρεις αυτές ηθικές αξίες ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΙΣΟΤΗΤΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, είναι αλληλοσυμπληρούμενες και η μία προϋποθέτει την άλλη.
II. Η αναρχία, δεν είναι φιλοσοφική εφεύρεση κάποιας αυθεντίας, αλλά ιστορικό κίνημα που σέρνει μέσα της η ίδια η εξουσιαστική κοινωνία, σαν απάντηση του ανυπότακτου ανθρώπου που επιζητά την ελευθερία του. Γι” αυτό, η μεθοδολογία, η πρακτική και το περιεχόμενό της, έχει σαν κέντρο αναφοράς τον άνθρωπο. Απορρέει από τον άνθρωπο και σαν κοινωνικό σύστημα αποβλέπει κύρια και πρωταρχικά στον άνθρωπο, με σκοπό την απελευθέρωσή του, από κάθε εξωτερικό καταναγκασμό και την εκπλήρωση της ελευθεριακής του ύπαρξης, σε μια ανάλογη κοινωνία.
III. Αναρχία είναι η συνειδητή, αγωνιώδης έκφραση της φυσικής ανθρώπινης ύπαρξης, απέναντι στην απρόσωπη ιεραρχική υποταγή που επιβάλλουν το κράτος και το κεφάλαιο. Είναι η οργή των καταπιεσμένων ενάντια στους καταπιεστές τους, και ο πόθος τους για έναν κόσμο με αξιοπρέπεια και χωρίς εκμετάλλευση. Είναι το οργανωμένο μίσος των κολασμένων συντρόφων μας, σε όλες τις χώρες και τις εποχές, ενάντια σε αυτούς που καταδυναστεύουν την ζωή τους.
IV. Σαν άτομα που υπόκεινται στην γενική οργάνωση της κοινωνίας, που μεθοδεύει τον πόλεμο μεταξύ των ανθρώπων, επιλέγουμε την αντιεξουσιαστική–αντιϊεραρχική οργάνωση, σαν μόνη προϋπόθεση που εξασφαλίζει το αποτέλεσμα της προοπτικής για ελευθερία.
IV αυτό το υπάρχον συγκεντρωτικό σύστημα, δεν μπορεί να καταστραφεί με αποσπασματική δράση και με απομονωμένες πρακτικές, παρά μόνο με τον συντονισμό και τη συλλογική οργάνωση της επαναστατικής κατεύθυνσης, συστατικά άρρηκτα δεμένα με τη συγκρότηση του αναρχικού κινήματος.
V. Η άποψη, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», είναι ξένη προς τους αναρχικούς. Η ηθική διάσταση της θεωρίας μας, δίνει ουσιαστικό περιεχόμενο στο σκοπό και τα μέσα. Δηλαδή η οργανωμένη συλλογική μας πάλη, οφείλει να αντανακλά σε όλο της το βάθος, το όραμα που εμείς επιδιώκουμε. αυτό η αναρχία, δεν καθαγιάζει ούτε τα μέσα σε βάρος των σκοπών, ούτε τους σκοπούς σε βάρος των μέσων.
VI. Είμαστε ενάντια σε κάθε θεσπισμένο μερικό κίνημα, που λησμονεί τον καταστροφικό ρόλο του κράτους και συγχρόνως εκσυγχρονίζει συντηρώντας την κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου. Γιατί είμαστε ανεπιφύλακτα υπέρ της συγκρότησης ενός συνολικού επαναστατικού κινήματος, που θα βάζει όλα τα αιτήματα μέσα στην προοπτική της ολικής εξολόθρευσης του κράτους και της οριστικής ενοποίησης του ανθρώπινου γένους. Γιατί είμαστε υπέρ της επανάστασης και όχι της μεταρρύθμισης.
ΣΤΟΧΟΙ
1. Κατάργηση της μισθωτής εργασίας και κάθε μορφής ιδιοκτησίας, στη γη, στις πρώτες ύλες και στα μέσα παραγωγής. Δηλαδή κανένας δεν θα εξασφαλίζει τα μέσα επιβίωσης του, εκμεταλλευόμενος την εργασία άλλων και όλοι έχοντας εξασφαλίσει τα μέσα να παράγουν και να ζουν, θα είναι αληθινά ανεξάρτητοι και σε θέση να συνενώνονται ελεύθερα για το κοινό συμφέρον τους και σύμφωνα με τις απόλυτα προσωπικές επιλογές.
2. Κατάργηση του κράτους, δηλαδή της κυβέρνησης και κάθε εξουσίας, που φτιάχνει τους νόμους και τους επιβάλλει στους άλλους. Επομένως, κατάργηση των δικτατοριών, των δημοκρατιών, των κοινοβουλίων, των στρατών, των αστυνομιών, των δικαστικών εξουσιών και κάθε θεσμού που κατέχει μέσα εξαναγκασμού.
3. Οργάνωση της κοινωνικής ζωής από τις ελεύθερες ενώσεις και ομοσπονδίες των ανθρώπων που δημιουργούνται στη βάση της αυτάρκειας.
4. Εξασφάλιση των μέσων επιβίωσης, ανάπτυξης και ευημερίας για τα παιδιά, τους γέρους και όλους όσους αδυνατούν να τα εξασφαλίσουν από μόνοι τους.
5. Πόλεμος ενάντια στις θρησκείες και σε όλα τα ψέματα, ακόμη και αν καλύπτονται με τον μανδύα της επιστήμης. Δυνατότητα πρόσβασης στη γνώση για όλους, καταργώντας το διαχωρισμό ανάμεσα σε αυτούς που την κατέχουν και σε αυτούς που δεν την κατέχουν.
6. Πόλεμος ενάντια στον εθνικισμό. Ανάπτυξη της αλληλεγγύης ανάμεσα στις εθνότητες, κατάργηση των συνόρων, συναδέλφωση όλων των λαών.
7. Πιστεύουμε ότι οι θεσμοί που απορρέουν αλλά και αντικαθρεπτίζουν τη καταπιεστική, ιεραρχική και εκμεταλλευτική διάθρωση των σχέσεων που υπάρχουν στην καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας, εδραιώνουν και αναπαράγουν την κυριαρχία του ανθρώπου σε άνθρωπο. Γι’ αυτό και η καταστροφή αυτών των θεσμών που συντηρούν και διαιωνίζουν το υπάρχον συγκεντρωτικό σύστημα είναι αναγκαία. Την θέση αυτών των θεσμών θα πρέπει να πάρουν κάποιοι άλλοι που θα χαρακτηρίζονται από την αντιεξουσιαστική δομή.
8. Απορρίπτουμε το κράτος με όποια μορφή και αν αυτό παρουσιάζεται (είτε σαν φασιστικό, είτε σαν σοσιαλιστικό, είτε σαν δημοκρατικό), για καμιά από αυτές τις μορφές ο λαός δεν έχει πραγματικά δικαιώματα, δεν διαχειρίζεται τη ζωή του, δεν αποφασίζει για την τύχη του.
9. Γενικευμένη αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας στη βάση των αναγκών και των επιθυμιών του κοινωνικού συνόλου και του ατόμου.
10. Απεριόριστη ελευθερία σκέψης, έκφρασης και δράσης.
11. Εξάλειψη των αυθαίρετων διακρίσεων που βασίζονται στο φύλο, την φυλή, την ηλικία, την γλωσσική ιδιομορφία, τη δραστηριότητα χειρωνακτική ή πνευματική.
12. Επιδιώκουμε την ανάπτυξη τεχνικών μέσων και μεθόδων που δεν θα εξυπηρετούν τον ανταγωνισμό αφεντικών και ειδικών της γνώσης, όπως σήμερα, αλλά τις πραγματικές ανάγκες της ανθρωπότητας που βρίσκονται σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον της.
13. Για την πραγμάτωση όλων αυτών, ο αγώνας μας θα είναι αδιάλλακτος, ανυποχώρητος και η δράση μας πολυεπίπεδη και πολύμορφη.
14. Επειδή η αναρχική θεωρία και πρακτική δεν είναι ένα άκαμπτο εργαλείο και η ένωση δεν είναι ο κάτοχος της απόλυτης αλήθειας, δηλώνουμε ότι ανάλογα με τις συγκεκριμένες συνθήκες ορίζουμε τις αιχμές της δράσης και παρέμβασής μας, εμπλουτίζοντας και προωθώντας τις θέσεις μας μέσα από το ανελέητο μαστίγωμα της κριτικής από ομάδες, άτομα και καταστάσεις.
Α” ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ
Η συμφωνία με την Διακήρυξη αρχών και στόχων της Ένωσης.
Η συμφωνία με την λειτουργία της Ένωσης.
Συνέπεια
α. Με τη Διακήρυξη και τη λειτουργία της Ένωσης β. Με όσα αναλαμβάνει καθένας να κάνει.
Β” ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
Γενική Συνέλευση της Ένωσης που αποτελείται από ομάδες και άτομα απ’ όλη την Ελλάδα.
Τοπικά Συντονιστικά όπου είναι δυνατό
Πανελλαδικός Συντονισμός μέσα από τη συνεργασία των τοπικών συντονιστικών.
Ομάδες και σύντροφοι/σες διατηρούν την αυτονομία και την αυτοτέλειά τους στις επιλογές και την δράση τους.
Τα συντονιστικά αποτελούνται από εναλλασσόμενους και ανακλητούς εκπροσώπους. Επίσης είναι ανοικτά και συμμετέχει όποιος σύντροφος/σα θέλει.
Γ” ΛΗΨΗ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ
Μέσα στην Ένωση είναι κατοχυρωμένες όλες οι απόψεις. Δεν υπάρχει πλειοψηφία — μειοψηφία.
Οι Γενικές συνελεύσεις αποφασίζουν για όλα τα θέματα.
Τα Συντονιστικά δεν παίρνουν αποφάσεις παρά μόνο σε περιπτώσεις διώξεων, οπότε την ευθύνη αναλαμβάνουν ως συντονιστικά.
Δ” Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ
Αξιοπρέπεια απέναντι στις διωκτικές αρχές (Αστυνομία— Δικαστήρια).
Άρνηση συνεργασίας με τους μηχανισμούς καταστολής σε οποιαδήποτε περίπτωση σε βάρος οποιουδήποτε ανθρώπου ή κατάστασης.
Ε” Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ
Δεν γίνονται καταγγελίες στον Τύπο για ενέργειες συντρόφων και ομάδων, είτε ανήκουν είτε δεν ανήκουν στην Ένωση.
Δεν δίνονται συνεντεύξεις για πρακτικές και απόψεις που αφορούν την Ένωση, παρά μόνο μετά από συλλογικές αποφάσεις.
ΣΤ” ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Η ένωση βοηθάει τις δραστηριότητες ομάδων και ατόμων είτε συμμετέχουν είτε δεν συμμετέχουν σ’ αυτή.
Η ένωση καλύπτει τα μέλη της νομικά, οικονομικά και πολιτικά καθώς επίσης στέκεται αλληλέγγυα σε κάθε άτομο, που διώκεται για τη συμμετοχή του καθ9 οιονδήποτε τρόπο στο κοινωνικό κίνημα.
Ζ” ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ
α. Δημιουργία επιτροπής οικονομικών ελεγχόμενη από οποιοδήποτε σύντροφο, β. Τα έσοδα της Ένωσης προέρχονται από εισφορές (τακτικές – έκτακτες).
ΓΡΑΦΕΙΑ – ΥΛΙΚΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ
Εφημερίδα – Επιθεώρηση – Εσωτερικό Δελτίο.
Ντοκουμέντο Νο 9: Δοκιμή – Αναρχία
Αρχείο Γιώργου Μεριζιώτη
Οι επικριτές
Ένα χρόνο μετά την πανελλαδική συνάντηση της Πάτρας, με το που διαδόθηκε ότι κάποιες ομάδες και άτομα συζητούν για την επανάληψη της συνάντησης, αυτή την φορά όμως με την προοπτική να τεθεί ζήτημα οργάνωσης, άρχισαν από διάφορους κύκλους του ευρύτερου χώρου οι “φήμες” λ.χ “τι πάνε να κάνουν αυτοί κόμμα;”, “την πρωτοβουλία έχουν πάρει διάφοροι ηγετίσκοι που έχουν σταλινική αντίληψη”, “πάνε να καπελώσουν το κίνημα” και άλλα φαιδρά.
Όταν άρχισαν οι προσυνεδριακές συζητήσεις οι φήμες εντάθηκαν και ιδιαίτερα όταν μαθεύτηκε ότι θα γίνει συνέδριο με προσκλήσεις και το σημείο που θα γίνει το συνέδριο μέχρι την έναρξη του θα παραμείνει κρυφό, (εξήγησα πιο πάνω στο κεφάλαιο “Περί του συνεδρίου” τους λόγους για αυτή την απόφαση) άρχισαν οι ίδιοι κύκλοι να μιλούν για γραφειοκράτες με μπολσεβίκικη αντίληψη, και ότι θέλουμε να νομιμοποιήσουμε το ένοπλο στον αναρχικό χώρο. Οι φήμες συνέχισαν μέχρι το συνέδριο αλλά το ζήτημα πήρε άλλη τροπή και ξέφυγε από τα στενά όρια των αναρχικών κύκλων όταν ένα μήνα περίπου μετά το συνέδριο και την δημιουργία της Ένωσης κυκλοφόρησε αυτή η αφίσα που παρουσιάζω πιο κάτω, η αφίσα κολλήθηκε στα Εξάρχεια και τα πέριξ, επίσης δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Άνθη του Κακού” και το αριστερό περιοδικό “Σχολιαστής” το οποίο εκείνη την εποχή πωλούσε (τιράζ) 25-30 χιλιάδες τεύχη, έτσι χιλιάδες αναγνώστες των περιοδικών “Σχολιαστή”, “Άνθη του Κακού” και όσοι είδαν την αφίσα πληροφορηθήκαν ότι “… δεν έγινε κανένα αναρχικό συνέδριο…” ! Όλες αυτές οι φήμες και η αφίσα όπως καταλαβαίνετε ήταν προσβλητικές για τις ομάδες και τα άτομα που συμμετείχαν στην Ένωση, όμως επιλέξαμε να μην δώσουμε σημασία, να μην απαντήσουμε γιατί αυτό θα οδηγούσε σε μια εσωστρέφεια και να προχωρήσουμε σε εξωστρεφείς δράσεις.
Εδώ χρίζει να δούμε αυτοί που υπογράφουν την αφίσα τι ήταν εκείνη την περίοδο και που κατέληξαν μετά από λίγο χρονικό διάστημα, εκτός από τους λύκους που ήταν μια ομαδοποίηση ετερόκλιτων στοιχείων της πλατείας Εξαρχείων στις υπόλοιπες ομάδες ζήτημα να συμμετείχαν σε κάθε μια από αυτές δυο το πολύ τέσσερα άτομα, για τους συντρόφους της “κατάληψης ΧΗΜΕΙΟΥ” τι να πω; ότι αυτός είναι τίτλος ομαδοποίησης που θύμιζε λίγο τελειοφοίτους παλαιότερων ετών που μαζεύονται και τα λένε. Χρίζει όμως θα σταθώ λίγο παραπάνω στα “Άνθη του Κακού” και ιδιαίτερα στον εκδότη του ο οποίος ξεκίνησε την αντιεξουσιαστική του πορεία με την έκδοση πρώτα του βραχύβιου περιοδικού “ο Κόκορας που λαλεί στο Σκοτάδι” και μετά με τα “Άνθη του Κακού”, ο εκδότης στο πρώτο τεύχος του περιοδικού δημοσιεύει το πρώτος μέρος πολυσέλιδου κειμένου του με τίτλο “Υπάρχουνε προϋποθέσεις για μια καινούργια άνοιξη”, στο πρώτο μέρος αναφέρεται στους αγώνες των αναρχικών την λεγόμενη ιστορική περίοδο και τους συσχετίζει με τα σύγχρονα κινήματα Μάης ’68 κλπ, συνεχίζει το δεύτερο μέρος του κειμένου δημοσιευμένο στο τρίτο τεύχος και περνάει σε μια ανοικτή θέση υπέρ των οικολόγων, την δημιουργία οργάνωσης και κατέβασμα στις εκλογές.
Να πω εδώ ότι το editoriaI του περιοδικού “Άνθη του Κακού” ήταν “Τριμηνιαία Αντιεξουσιαστική – Εναλλακτική Επιθεώρηση”, έτσι λίγο χρονικό διάστημα μετά μαζί με αριστερούς (περιοδικό-ομάδα Ρήξη, διάφορους πρώην ΚΚΕ εσωτερικού κ.λπ.) και αντιεξουσιαστές – οικολόγους – εναλλακτικούς δημιούργησαν (μετά από συνέδριο) την Ομοσπονδία Οικολόγων – Εναλλακτικών κατεβήκανε στις εκλογές και πήραν μια έδρα από Β” Πειραιά, μετά από λίγο καιρό άρχισαν τα παρατράγουδα στο εσωτερικό της ομοσπονδίας και στην συνεχεία διαλύθηκαν, δεν είναι το θέμα μου οι οικολόγοι για να αναφέρω λεπτομέρειες θα σταθώ όμως λίγο στο θέμα. Το οικολογικό ζήτημα και κατ” επέκταση το πολλά υποσχόμενο οικολογικό κίνημα ευρωπαϊκά αλλά και παγκόσμια θα χαρακτηριστεί από ριζοσπάστες ιστορικούς του μέλλοντος ως το πιο ταχύτατα αφομοιώσιμο κίνημα από το σύστημα που παρόμοιο του δεν υπήρξε στην ιστορία των αντισυστημικών κινημάτων, οι οικολόγοι όπως και οι σοσιαλδημοκράτες παλαιότερα επέλεξαν τον εκλογισμό, το κοινοβούλιο και τον κοινοβουλευτισμό και μέσα σε αυτόν σάπισαν σαν κίνημα.
Αλλά ας επανέλθω στο θέμα που εξετάζω, λίγο προτού και μετά τα γεγονότα της Καλογρέζας με την δολοφονία του Μιχάλη Πρέκα και την σύλληψη δυο σχετιζόμενων με την υπόθεση αναρχικών που συμμετείχαν στην Ένωση, άρχισε μια φήμη που άγγιζε τα όρια της πολιτικής αλητείας, κάποιοι μαζί με τον εκδότη της εφημερίδας “ο Αναρχικός” κυκλοφόρησαν κείμενο όπου ανέφερε τους συλληφθέντες και άλλους συντρόφους από την Ένωση ως πράκτορες της ασφαλείας και της ΚΥΠ (ΕΥΠ σήμερα ). Επίσης ο εκδότης του “ο Αναρχικός” ο οποίος είχε αυτοχριστεί ως εκπρόσωπος των αναρχικών στο εξωτερικό (έχοντας πολλές διευθύνσεις από αναρχικές οργανώσεις και έντυπα του εξωτερικού τις όποιες δεν τις έδινε σε άλλους) έφτασε στο σημείο να στείλει επιστολή στην ισπανική αναρχική εφημερίδα «Tierra y Lidertad» και να λέει ότι η Ένωση Αναρχικών είναι δημιούργημα της ασφάλειας. Οι Ισπανοί σύντροφοι επικοινώνησαν με την Ένωση και ενημέρωσαν για τα καθέκαστα, παρ” όλα αυτά τον επιστολογράφο τον σεβαστήκαμε και του ασκήθηκε μόνο έντονη λεκτική κριτική.
Αυτά ήταν τα πολιτικά–απολίτικα επιχειρήματα και ήθη της εποχής από ανθρώπους που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο χωρίς να αλλάξουν τους εαυτούς τους, θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα περιστατικά πολεμικής ενάντια στην Ένωση αλλά δεν αξίζει τον κόπο και αυτά που αναφέρω τα αναφέρω για να καταδείξω ότι η Ένωση στην βραχύβια ζωή της υπέστη έντονη όχι εποικοδομητική ή έστω επικριτική κριτική αλλά πολεμική και συκοφαντία, από άτομα που στην πορεία είτε δεν παρουσίασαν κάτι διαφορετικό και καλύτερο όσο αφορά την οργάνωση και τις κινηματικές διαδικασίες, είτε οδηγήθηκαν σε εντελώς διαφορετικές ως αντιτιθέμενες με την αναρχία πολιτικές πχ διαμεσολάβηση. Αυτή η συκοφαντία και οι φήμες δυστυχώς εξακολουθούν μέχρι σήμερα να αναπαράγονται (με διαφορετικό τρόπο) και φτάνουν ως απόηχος στα αυτιά των νεότερων/ες συντρόφων.
Σημείωση
Στην συνέχεια εκτός από την αφίσα και τα δυο τεύχη από τα “Άνθη του Κακού” και μια απάντηση την Ένωσης που δόθηκε μέσα από την εφημερίδα “Αναρχία”, δημοσιεύω και δυο προκηρύξεις από συλλογικότητες που συμμετείχα εκείνη την εποχή που αναδεικνύουν το κινηματικό κλίμα της Αθήνας εκείνη την περίοδο. Η πρώτη προκήρυξη αφορά τα γεγονότα της Καλογρέζας. Παρόλο που είχαμε φύγει από την Ένωση, μια μέρα μετά τα γεγονότα βγάλαμε κείμενο αλληλεγγύης και το μοιράσαμε στις γειτονιές μας. Η δεύτερη προκήρυξη βγήκε δεκαπέντε μέρες μετά τα γεγονότα και μοιράστηκε σε όλα τα στέκια των αναρχικών στα Εξάρχεια και πανελλαδικά με το ταχυδρομείο.
Λίγο πιο μπροστά από τα γεγονότα της Καλογρέζας (που έγιναν 1/10/1987) είναι τόσο πολύ πολωμένη η κατάσταση στον χώρο της Αθήνας που δημιουργήθηκαν τα προσωνύμια οι “ενωσιακοί” και οι “αντιενωσιακοί” και απειλήθηκε στην πλατεία Εξαρχείων γενική εμφύλια σύρραξη που μπορεί να είχε αιματηρές συνέπειες, από την μια οι “ενωσιακοί” μαζί με συμπαθούντες και από την άλλη οι “αντιενωσιακοί” μαζί με διάφορους συνοδοιπόρους (ακόμα και οι πάνκηδες και τα φρικιά της πλατείας είχαν άποψη για την ένωση). Ευτυχώς μπήκαν στην μέση οι ψυχραιμότεροι και αποφεύχθηκε το κακό. Λίγο μετά τα γεγονότα της Καλογρέζας (όπως προείπα) κυκλοφόρησε στα Εξάρχεια και στα στέκια ένα ανυπόγραφο κείμενο που κατηγορούσε έξι άτομα από την ένωση, κάποιοι ήταν διωκόμενοι, ως χαφιέδες των μπάτσων και κάποιους ως πράκτορες της ΕΥΠ (ΚΥΠ τότε).
Πίνοντας τον καφέ μου στο γνωστό καφενείο έρχονται κάποιοι σύντροφοι από την ένωση και μου λένε με έναν ευγενικό τρόπο : Γιώργο τι ξέρεις για αυτό το κείμενο; το βλέπω το διαβάζω και μένω, γιατί είναι άλλο να διαφωνείς και άλλο να συκοφαντείς και μάλιστα διωκόμενους. Τους λέω: δεν ξέρω τίποτα, και μου λένε: μα το κείμενο είναι γραμμένο από την γραφομηχανή σας , τους λέω: δώστε μου είκοσι λεπτά και θα σας πω.
Τι είχε γίνει; ένας σύντροφος που γνωρίζαμε μας ζήτησε την γραφομηχανή για να γράψει ένα κείμενο και μαζί με άλλους έγραψαν αυτό για το οποίο μιλάω, να σας πω ότι οι παλιές μηχανικές γραφομηχανές είχαν όλες ένα διαφορετικό γράμμα το οποίο είχαν επιβάλει τα κράτη για να ξεχωρίζουν, όπως οι κάνες των όπλων και αυτό το γνώριζε ο σύντροφος που του την είχαμε δώσει και παρόλα αυτά βγάλανε το κείμενο και μας έμπλεξαν. Το τι έγινε όταν τον βρήκα δεν περιγράφεται, το είπα και στους “ενωσιακούς” και αυτοί τον επέπληξαν λεκτικά και δεν τον πείραξαν. Χαρακτηριστικό της βλακείας εκείνη την εποχή είναι ότι η φαστιστοφυλλάδα “Στόχος” είχε δημοσιεύσει τότε πρωτοσέλιδα και με το όνομα μου ότι είμαι πράκτορας της KGB και κάποιοι ηλίθιοι αναρχικοί το πίστεψαν, δεν θα πίστευαν ότι οι σύντροφοι είναι χαφιέδες και πράκτορες; Μετά από λίγο κυκλοφορήσαμε την ανοικτή επιστολή.
β) Η απάντηση της Ένωσης δημοσιευμένη στην εφημερίδα “Αναρχία” τευχ. 7
ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ
«Πορ ’ όλο όμως αυτά ο ακρωτηριασμός των αναρχικών ιδεών, ο διασυρμός τους από το κράτος, η σταδιακή συρρίκνωση της δράσης, η αναποτελεσματικότητα, η διάσταση Αθήνας – Επαρχίας, η ανυπαρξία δηλ. ενός οργανωμένου σχεδίου καταλυτικής παρέμβασης στην κοινωνία, η απουσία κινήματος με συνέχεια και συνέπεια οδήγηση στη λογική του «ευκαιριακού» σε φαινόμενα «εκλάμψεων» «κομητών» και αλεξιπτωτισμού σε μια διαδικασία κενότητας αν- ουσίας, και σίγουρη δημιούργησε μύθους, για πρόσωπα και καταστάσεις που όταν απομυθοποιούνταν, οδηγούσαν στην απογοήτευση και στην απάρνηση του αναρχισμού, γιατί ακριβώς η «έλευση» κάποιου στο «κίνημα» δεν ήταν προϊόν αυτοσυγκρότησης και συνειδητοποίησης, αλλά θεαματικών εικόνων και ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΩΝ σχημάτων, ΛΕΙΨΑΝΩΝ του ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ, «ΘΕΩΡΗΤΙΚΩΝ» ΤΗΣ ΦΛΥΑΡΙΑΣ και της ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ. Φαινόμενα όπως η έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ ομάδων και ατόμων, ο διαχωρισμός και η αναπαραγωγή ΙΕΡΑΡΧΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ή ΥΠΑΡΞΗ ΕΛΙΤ που ΜΟΝΟΠΩΛΟΥΣΑΝ την Ενημέρωση (ΔΙΕΘΝΗ,ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ) και τις εκδοτικές δραστηριότητες ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΜΕΝΟΙ την οικονομική ΙΣΧΥ, φαινομενατε τέτοια λοιπόν δεν ήταν άγνωστα» ΑΝΑΡΧΙΑ ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 1
Αυτά τα σημεία ήταν πιστεύουμε αρκετά ισχυρά κίνητρα για να σκεφτούμε το παρελθόν δίνοντας ταυτόχρονα μια προοπτική συγκρότησης.
Μαζί με άλλους αναρχικούς απ’ όλη την Ελλάδα που είχαν τον ανάλογο προβληματισμό δημιουργήσαμε ένα σχήμα – την ΕΝΩΣΗ – με μίνιμουμ επιλογές συγκρότησης. Στους στόχους μας ήταν ακριβώς η θέληση για το ξεπέρασμα της συνολικής αρνητικότητας, των θεσμιμένων μορφών ύπαρξης, και της καθ’ επίφαση αναρχικής – αντεξουσιαστικής παρέμβασης.
Θα πρέπει να τονίσουμε ότι οποιαδήποτε πρόταση στο παρελθόν για οργάνωση ενοχλούσε, εκτός από το κράτος, και ορισμένους που «έβλεπαν» το χώρο ευκαιρία, να καταξιώσουν το προσωπικό τους γόητρο, τα προνόμια που απολάμβαναν εν είδη άτυπης γραφειοκρατίας, να ενισχύσουν ρόλους ιεραρχίας που οικειοποιούνταν ως «ηγετίσκοι», ειδήμονες, υπεύθυνοι. Η θρασύτητα με την οποία αντιμετώπιζαν οι παραπάνω «κύριοι» τις προτάσεις για συγκρότηση ήταν ανάλογη με τον κίνδυνο που ενυπήρχε σε κάθε πρόταση για τα «ιδιαίτερα» συμφέροντά τους.
Αυτή τη φορά όμως με την δημιουργία της ΕΝΩΣΗΣ διαισθάνθηκαν οριστικά τον κίνδυνο να «χάσουν» αυτά που με ιδρώτα τόσα χρόνια κατάκτησαν: Τα ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ. Από τους ψιθύρους λασπολογίας γρήγορα πέρασαν τα όρια της θρασύτητας που προηγούμενο δεν είχε.
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥΛΑΕΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΚΟΚΟΡΑΣ ΠΟΥΛΑΕΙ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ
Γνωρίζουμε ότι από ένα σημείο και πέρα η σχέση ορισμένων με τα «μαγαζάκια» τους είναι θέμα ψυχολογικής ισορροπίας πλέον. Πράγματι αν με τη λογική, 8-10 έχουμε αναρχισμό, 10-12 κοινωνική κριτική, τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας κατανεμημένες σ’ άλλου είδους δραστηριότητες (επιβίωση, σχέσεις, ΜΠΑΡ, κλπ.) η ύπαρξη μας θα βαδίζει με τους εκάστοτε ρόλους πού μας δίδει η εξουσία. Πριν το Πανεπιστήμιο, αναρχικός γενικά. Ως φοιτητής, τι άλλο; Παρέμβαση στους γνωστούς κύκλους της φοιτητικές μιζέριας. Διότι εκείνο που προέχει είναι η διατήρηση αυτού που με ιδρώτα έχουμε κατακτήσει. Το «περιοδικάκι μας» το «προγραμματάκι μας» για να επιτύχουμε όλους τους ρόλους μας. ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΗΣ, αλλά και ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ και ΧΩΡΙΣ ΡΙΣΚΟ.
Στο συνέδριο στο οποίο δημιουργήθηκε η ΕΝΩΣΗ συμμετείχε το σύνολο σχεδόν των αναρχικών απ’ όλη την Ελλάδα. ΟΜΩΣ δεν συμμετείχαν οι ηγέτες, οι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ. Έτσι βγήκε ανακοίνωση όπου – εκτός των άλλων μάθαμε ότι υπάρχει ακόμα η ΔΙΕΘΝΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ – Οι «ΕΧΟΝΤΕΣ πλήρη συνείδηση ΕΥΘΥΝΗΣ έναντι του αντιεξουσιαστικού κινήματος» ανακοινώνουν ότι «… Δεν έγινε ΚΑΝΕΝΑ αναρχικό συνέδριο». Το να θέλει να γίνει κάποιος ΚΟΚΟΡΑΣ* του αναρχικού κινήματος είναι μια «φιλοδοξία» αλλά πολλοί στο παρελθόν προσπάθησαν και δεν τα κατάφεραν. Το να επιχειρείται ξανά είναι ματαιοπονία. Μέσα από ένα πλέγμα ρόλων «συμφερόντων» ενώνεται η ποταπότητα με την αναξιοπρέπεια για να κτυπήσουν αυτό που τους αφαιρεί το δικαίωμα νάχουν «προνόμια» και οφίτσια.
Αλλά θρασύτητα μεγεθύνεται από ψιθυρισμούς και κουτσομπολιά που τα ΕΧΟΥΜΕ ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΜΑΣ. Το σλόγκαν οι ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΟΥΛΑΝΕ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, που βγήκε στον αέρα από τους γνωστούς κύκλους μετά την Καλογρέζα το θεωρούμε προβοκατόρικο, γιατί δεν είναι μόνο δήλωση νομιμοφροσύνης απ’ το γράφοντα αλλά δάκτυλο που δείχνει τους αναρχικούς, ως υποψήφιους ένοπλους σήμερα που η αστυνομική καταστολή ενάντια στους αναρχικούς είναι ο πιο άμεσος κίνδυνος.
ΘΡΑΣΥΤΗΤΑ ΜΕΧΡΙ ΠΑΡΑΛΥΣΙΑΣ
Στον αντιεξουσιαστκό χώρο βέβαια – εκτός από αυτούς που προσπαθούν να καταξιώσουν ρόλους γοήτρου και κύρους – υπάρχουν και αυτοί που έχουν επιτύχει πιο ωφελιμιστικό συνδυασμό. Οικονομική εξασφάλιση μέσα από την εκμετάλλευση των αναρχικών ιδεών. Επειδή ο χώρος της οικονομίας, το κυνήγι του χρήματος υπάγονται στο ανώτατο στάδιο της βαρβαρότητας, εδώ η Ένωση δημιούργησε σοβαρές αμφισβητήσεις για το οικονομικό status ορισμένων. Η αντίδρασή τους ήταν τόσο θρασύδειλη, οι ψίθυροι, «οι κριτικές» έφθασαν στο αποκορύφωμα.
Γρήγορα όμως οι ψίθυροι έγιναν έγγραφος λόγος. Άνθρωποι που έχουν αναλάβει το ρόλο του αναρχικού μοναχού κλεισμένοι στα μοναστήρια μιας θεωρίας που την ερμηνεύουν σύμφωνα με την προσωπική τους ψυχολογική ισορροπία και φιλοδοξία. Άνθρωποι βουτηγμένοι στο βούρκο της ανηθικότητας και του σταλινισμού έτοιμοι για ΟΛΑ. Να συκοφαντήσουν ως χαφιέδες και κατασκόπους όποιους διαφωνούν μαζί τους. Όπως έκανε κάποιος δικηγόρος** του «κινήματος» ξεπερνώντας τα όρια της τυπικής ανηθικότητας με γράμμα που ‘στειλε στην ισπανική εφημερίδα «Tierra y Lidertad», Νοέμβρης 87, όπου θρασύτατα ισχυρίζεται ότι η Ένωση είναι δημιούργημα της Ασφάλειας!!!
“Ύπαρξη ελίτ, που μονοπωλούσαν την ενημέρωση (διεθνή και εσωτερική)» Η επιβεβαίωση αυτών που λέγαμε ήρθε με τη πιο τραγική μορφή της. Αυτά όμως τα γεγονότα δεν στρέφονται ενάντια στην ΕΝΩΣΗ. Απ τους Νεάντερνταλ κινδυνεύει το σύνολο του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού κινήματος. Κινδυνεύει η επαναστατική ηθική από τα πλοκάμια του σταλινισμού .Αν σήμερα βρίζεται και κατασυκοφαντείται η ΕΝΩΣΗ, αύριο, όλος ο χώρος, όλες οι προσπάθειες για συγκρότηση.
ΓΙ” ΑΥΤΟ
Αν αυτοί οι άνθρωποι, που έχουν ενστερνιστεί και σφιχταγκαλιαστεί με την ηθική πτώση της κρατικής κοινωνίας, είναι έτοιμοι για ΟΛΑ, εμείς είμαστε προ πολλού έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάθε προβοκάτορα αμείλικτα. Δεν θα γίνουμε θύματα της «ιδεολογίας» για να μπορούν να σέρνουν το πτώμα τους δεξιά και αριστερά, να βρίζουν και να συκοφαντούν οπουδήποτε και οποιονδήποτε χωρίς κόστος.
Γι αυτό καλούμε κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια αυτούς που «αγωνίζονται» για το «μαγαζάκι» τους, για προσωπικά οφίτσια, για οικονομικό κέρδος, αυτούς που εκμεταλλεύονται τις ιδέες μας για να ανεβάσουν το γόητρο και τα προνόμιά τους και να εμπλουτίσουν το χαμένο χρόνο τους με την ετικέτα του αγωνιστή.
ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ
_______________________________________________
Σημειώσεις του σην. (G)
*) Αναφέρεται στον εκδότη του περιοδικού “Άνθη του Κακού” ο οποίος ξεκίνησε την αντιεξουσιαστική του πορεία με την έκδοση πρώτα του βραχύβιου περιοδικού “ο Κόκορας που λαλεί στο σκοτάδι”
**) Αναφέρεται στον εκδότη του εντύπου “Ο Αναρχικός” που ήταν και δικηγόρος.
Ντοκουμέντο Νο 11: Οι προκηρύξεις των ομάδων
β) Για τον παραλίγο εμφύλιο
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ TON ΑΝΑΡΧΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟ «ΧΩΡΟ» ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
( Όταν προσπαθείς να τραβήξεις από το μανίκι την ιστορία γίνεσαι καρικατούρα της )
I. Η σύνθεση αλλά και απόσπαση (αποσύνθεση) ενός συνόλου εντάσσεται στην ίδια τη διαδικασία της ζωής, αυτών που δρουν στο κοινοτικό επιστητό, κύρια μέσα από τα γεγονότα (δρώμενα) αλλά κυριότερα από την δράση αυτών που τα προετοιμάζουν και τα θέτουν σε κίνηση (δράστες). Μόνο η ένταξη των γεγονότων στο κοινωνικό γίγνεσθαι, και η δράση (των δραστών) στη κοινωνική ζωή μπορεί να βάζει τα πράγματα στη θέση τους, γιατί μόνο η κοινωνική ζωή μπορεί να θέσει διαδικασίες συγκρίσιμες του επιπέδου πραγματικό – φανταστικό, εφικτό – ανέφικτο, αντικειμενικό – υποκειμενικό, επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας – ουτοπία.
Η αλληλουχία σύγκρουσης αντίθετων προβληματισμών έχει σαν αποτέλεσμα, μέσα από τον συσχετισμό δυνάμεων που δημιουργεί, να συσσωρεύει δύναμη μια προβληματική, να αποκτά θέση να γίνεται από ατομική (μερική)-υποκειμενική, μέρος ενός συνόλου (ή συνολικά αποδεκτή)-αντικειμενική. Όσο και να θέλουμε να αποφύγουμε πολλές φορές την «φυσιοκρατία» χωρίς να παραγνωρίζουμε το φανταστικό στοιχείο, βλέπουμε ότι η κοινωνική ζωή σαν «πειραματικό εργαστήρι» σαν αποτέλεσμα υποκειμενικών δραστηριοτήτων καταφέρνει σε μια στιγμή (σημείο καμπής) της κυρίαρχης λογικής να αναδείξει μια νέα αντίληψη που τείνει να καθιερωθεί μέσα από την συντονισμένη δράση του συνόλου (μαζών) και να κυριαρχήσει (επανάσταση).
Όπως η διαδικασία γέννησης ενός άστρου αρχίζει με την σύνθεση των στοιχείων της κοσμικής σκόνης, εξελίσσεται (συμπαντικός χρόνος), φτάνει στο αποκορύφωμα και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την αποσύνθεση και επιστροφή στο πρωταρχικό σημείο, με το φαινόμενο του σούπερ νόβα έτσι και οι κοσμοθεωρίες έχουν και αυτές τη δικιά τους διαδικασία (κοινωνικός χρόνος) σύνθεσης, λάμψης, διάσπασης, ακολουθεί την διαδικασία σύγκρουσης του παλιού με το καινούργιο στο πλήρωμα του χρόνου σαν διαδικασία μετάλλαξης. Το αρχέτυπο προϋποθέτει το νεότυπο, το νεότυπο συγκρίνεται με το αρχέτυπο. Το παλιό υπάρχει και δεν υπάρχει, το νέο δεν υφίσταται χωρίς να συγκριθεί και να συγκρουστεί με το παλιό. 0 παλιός κοινωνικός χρόνος, για να μετασχηματιστεί σε νέο -ατομική και κοινωνική στάση ζωής- αλλά κύρια σε μορφή κοινωνικής οργάνωσης, δεν προϋποθέτει άραγε νέα συνείδηση και στάση ζωής αυτών που ζουν και δρουν στο νέο χρόνο και θέτουν σε κίνηση τις επαναστατικές διαδικασίες για την νέα κοινωνία;
II. Η πόλωση και ο κατακερματισμός του «χώρου» είναι τεχνητή και πλαστή και δεν εκ φράζει την σύγκρουση παλιού-καινούργιου (νέος τρόπος και στάση ζωής) αλλά παλαιοκομματισμό, ωχαδερφισμό, σχιζοφρενικό υπερεγώ και στείρα πρωτοτυπία μερικών προσώπων (ηγετίσκων και αυτών που τους ακολουθούν, των «οπαδών»). Ο κριτικός λόγος αντικαταστάθηκε από τον ρεβανσισμό, η όσο το δυνατόν συντονισμένη δράση από την στείρα πρωτοτυπία για να εδραιώνουν τα «οφίσια» τους οι ηγετίσκοι («οφίτσια» ιστορικά, εξουσιαστικά κλπ). Τέλος, η προοπτική του επαναστατικού κοινωνικού λόγου (πάνω σε αξίες διαχρονικές) και κύρια το πρόγραμμα δράσης, για την αναρχική αντιεξουσιαστική κοινωνία αντικαταστάθηκε από τη στείρα άρνηση που εκφράζεται με κρετίνικο τρόπο (καταστροφή, «θα τους τσακίσουμε», «εκδίκηση» κλπ).
Αλλά ας δούμε τώρα τις όποιες τάσεις του κινήματος: α) Βίαια κινηματική αντίληψη, που πολύ μελάνι ρίχτηκε τελευταία από τους εκπροσώπους της, δίνοντας φυσικά ιδεολογικά επιχειρήματα στην ψυχανωμαλία τους, όταν μέσα από τις αναλύσεις τους το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι αντικαθιστούν το δράμα της ανθρωπότητας, τα αδιέξοδα τις και τους κοινωνικούς αγώνες (συγκρούσεις) με την κρεβατοκάμαρα (αφού όλο για ηδονές και κάβλες μας μιλούν) β) Η ειρηνιστική τάση, δογματικά αποκομμένη από βίαιες διαδικασίες, φοβούμενη μήπως ματώσει η μύτη της, αγγίζει τα όρια του μυστικισμού.
Όσο για την κριτική μας σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, εκφράζεται στο επίπεδο; «αναρχικός της αναρχίας», «σταλινικός της αναρχίας”, «αναρχικός της δημοκρατίας», «αναρχοχαρούμενος της μαλακίας» και άλλες ιδεολογικές σκατίλες. Οι εμπειρία έχει αντικατασταθεί από τον εμπειρισμό. Δεν αντλείται κανένα συμπέρασμα, τόσο από την παγκόσμια θεωρητική δουλειά και πρακτική του αναρχικού κινήματος, όσο και από την μέχρι τώρα δράση του στην Ελλάδα. Έτσι καλλιεργείται και αναπαράγεται ο ατομικισμός, η αποξένωση και η διχόνοια που καλύπτεται πίσω από μια ανεδαφική κριτική – πρόσχημα για την απραξία και τον παθητικό εγκλωβισμό του σε παγιωμένα, τυποποιημένα σχήματα (ειδική αναρχική οργάνωση, χαλαρή οργάνωση ή παντελής άρνηση αυτής).
Κάνουμε κριτική για την «κοινωνία του θεάματος», αλλά για το θέαμα που προσφέρουν οι αναρχικοί και ιδιαίτερα στις συνελεύσεις τους ποιος θα το καταγγείλει; Δεν δεχόμαστε την συλλογική ευθύνη, την προσωπική ευθύνη μερικών ηγετίσκων για το ότι δεν λειτουργεί τίποτα – ουσιαστικά και τυπικά – στο «χώρο» ποιος θα μιλήσει; Η παραλίγο εμφύλια σύρραξη του καλοκαιριού, δεν είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων καταστάσεων που δρομολογήθηκαν από συγκεκριμένα πρόσωπα;
Ποιούς τάχα απασχολεί: α) η έλλειψη θεωρητικής συγκρότησης, προοπτικής και προγράμματος από τον αναρχικό λόγοι β) η μέχρι τώρα αποτυχία συγκρότησης στον «χώρο” μιας· “ενιαίας κινηματικής αντίληψης ? γ) η αποτυχία του συνεδρίου τόσο στη διάρκεια του, όσο και στους υποτιθέμενους στόχους του; Ποιοι τάχα έχουν επεξεργαστεί και αφομοιώσει τις αναρχικές θεωρίες που δίνουν αξίες και στάση ζωής; (πιστεύουν πράγματι μερικοί σε αυτές; Όχι σύντροφοι, μας λείπει η αυτογνωσία και η αυτοκριτική. Είμαστε έγκλειστοι στο υπερεγώ μας (γιατί οι άλλοι και όχι εμείς?) Έγκλειστοι (χρονικά) πίσω από τα γεγονότα και (χωροταξικά) γύρω από τα Εξάρχεια. Δεν ξέρουμε τι γίνεται γύρω μας, φυλακισμένοι στο μικρόκοσμό μας που φτιάχνουμε, ελιτιστές, μυστικοπαθείς , εξεζητημένοι στο ύφος χωρίς ήθος, εκδικητές της κοινωνίας χαμουρευόμαστε τον ιστορισμό μας.
III. Το άτομο μέσα στην κοινωνική ζωή καθορίζει και καθορίζεται ,απορρίπτει και απορρίπτεται, συγκρίνει τα πράγματα γύρω του και συγκρίνεται μέσα σ’ αυτά, επιλέγει και επιλέγεται, και τέλος επιβάλλεται και του επιβάλλονται. “Όταν το άτομο προσπαθήσει να τραβήξει από το μανίκι την ιστορία γίνεται καρικατούρα της ” Η κοινωνική δράση έχει πάντα συλλογικό αποτέλεσμα, άσχετα αν ασκείται από άτομα η ομάδες. Πάντα εκεί απευθύνεται, στο συλλογικό. Όσο και να προσπαθούν να πουν διάφοροι ατομιστές μικροαστοί για προσωπικές επιλογές (προσωπικές λύσης κ.λπ) δεν πείθουν. Ας παραμυθιάζουν τους εαυτούς τους και μερικούς άλλους. Η μάζα προϋποθέτει το άτομο και το άτομο επηρεάζει – καθορίζει τη μάζα. Οι κοινωνικές διαδικασίες. δεν είναι μόνο προσωπικές αλλά και ενός συνόλου επιλογές.
Οι υπογράφοντες όντας έντονα κοινωνιστές, δηλώνουν ότι το αδιέξοδο του «χώρου» δεν μπορεί να τους οδηγήσει σε ατομικές λύσεις. Οι επαναστατικές διαδικασίες δεν αφορούν τα πρόσωπα που της υποκινούν αλά και το σύνολο, η οργάνωση της κοινωνίας πάνω σε καινούριες Βάσης είναι υπόθεση όλων μας και καθενός ξεχωριστά . Αρνούμαστε την ατομικιστική λύση, όχι μόνο γιατί δεν περιέχει στοιχεία κοινωνικά αλλά γιατί οδηγεί σε πράξεις απελπισίας όταν η προσωπική πρακτική συνδεθεί με την ατομική βία. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν συνδέεται με τα προσωπικά υπαρξιακά αδιέξοδα και αγωνίες γίνεται πλέον αυτοσκοπός κι αποκόβεται από τις άλλες δραστηριότητες του επαναστατικού γίγνεσθαι.
Το άτομο αποκομμένο από την πρακτική στη λαϊκή βάση (κοινωνικό και εργασιακό χώρο) αποκτά ψευδή συνείδηση προσπαθεί να θεωρήσει τον κόσμο γύρω, του μέσα από τον μικρόκοσμο που ζει, ζητάει να ερμηνεύσει τα φαινόμενα αλλά να δεν τα ζει, προσπαθεί να ανακαλύψει με το κιάλι τα «επαναστατικά υποκείμενα», αποκτά το χαρακτηριστικό του ηγετίσκου, θέλει να εκδικηθεί τη κοινωνία που δεν τον κατανοεί. Η έμμονη ιδέα για εκδίκηση οδηγεί το άτομο στο να γίνεται μακελάρης, αποκτάει τα ανακλαστικά και την συμπεριφορά του καταδιωκόμενου, γι αυτό εκφράζεται κουμπουροφόρικα και φέρει κουμπούρι με όποιες καιρικές συνθήκες. Τέλος δεν τον πολλή απασχολεί η γενίκευση της βίας μέσα από κοινωνικές διαδικασίες γιατί, η βία σαν αυτοσκοπός του καθορίζει πλέων το είναι του, ηδονίζεται και λάγνεται από αυτή κάποια στιγμή, σε κάποιο χρόνο, θα συναντηθεί με την ιδεολογία που θα έχει σαν αποτέλεσμα να στηρίζει ιδεολογικά τη δράση του, να δίνε ιδεολογικά επιχειρήματα στην ψυχανωμαλία του.
VI. Σύντροφοι
Τώρα που η καταστολή εντείνεται και θα ενταθεί περισσότερο, αν δεν θέλουμε να γίνουμε προμετωπίδα για τις όποιες επιλογές της ολιγαρχίας και του κράτους, κάνουμε έκκληση, σε σύντομο χρονικό διάστημα να γίνει συνάντηση των αναρχικών της Αθήνας, αν μη τι άλλο για να προωθήσουμε την αλληλεγγύη και την αυτοάμυνα του χώρου άλλα κύρια μέσα από το γόνιμο διάλογο να αποσαφηνιστούν και να ξεκαθαριστούν οι όποιες θέσεις και διαφορές των αναρχικών, ώστε να σπάσει η αντιπαλότητα που υπάρχει σήμερα. Ανελέητη κριτική λοιπόν, από τον καθένα για τον εαυτό του και από όλους για όλους, μπας και αποκτήσει αυτογνωσία το κίνημα.
Τα παραπάνω μπορεί να είναι μια αποσπασματική εικόνα της κατάστασης.
πάντως εμείς τολμήσαμε…..
….γιατί δε χάσαμε το τρόπο να μαθαίνουμε.
Οι εραστές της αλήθειας
Αθήνα 14/10/87
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ – ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ
ΑΝΑΡΧΟΚΙΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ Α.ΛΙΟΣΙΩΝ
Οι αποχωρήσεις και η διάσπαση
Μέσα από αυτή την μικρή ιστοριογραφική αφήγηση που παρουσιάζω και ιδιαίτερα όσο αφορά την Ένωση αναρχικών βγαίνει το συμπέρασμα ότι η δημιουργία της” Ένωσης Αναρχικών Ομάδων και Ατόμων” έκφραζε κάποιες συγκεκριμένες πρακτικές κινηματικές ανάγκες και δεν έγινε επειδή κάποιοι δεν είχαν κάτι άλλο καλύτερο ή χειρότερο να κάνουν.
Όπως προείπα, “όσο και να φανεί περίεργο στο συνέδριο φτιάχτηκε το οργανωτικό σχήμα χωρίς να συζητηθεί διεξοδικά το θέμα, υποστηρίχθηκε ότι το σχήμα της ένωσης είναι μεταβατικό και στο επόμενο συνέδριο θα συζητηθεί το οργανωτικό πιο διεξοδικά για να καταλήξουμε, έτσι υπήρξε ένας συμβιβασμός ως προ το οργανωτικό σχήμα και επιλέχτηκε μια χαλαρή μορφή”, το χαλαρή – σφικτή ήταν οι όροι που συζητιόνταν τότε για την οργάνωση, δεν υπήρχε κανείς ιστορικός ή βιβλιογραφικός μπούσουλας από την παγκόσμια εμπειρία του αναρχικού κινήματος όσο αφορά την μορφή και τους τρόπους οργάνωσης του. Αυτό το έλλειμμα φάνηκε μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα λειτουργίας της Ένωσης, γιατί δεν αρκούσε να λες – θες έτσι γενικόλογα και αυθόρμητα τα αυτονόητα λ.χ. ότι είσαι ενάντια στην ιεραρχία, τον συγκεντρωτισμό και όλα τα υπόλοιπα που σε διαφοροποιούν αξιακά από τις κομματικές εξουσιαστικές οργανωτικές δομές χωρίς να δημιουργείς μηχανισμούς αποτροπής τους όταν αναπαράγονται στο εσωτερικό σου, χωρίς να λαμβάνεις υπόψη σου ότι οι προσλαμβάνουσες από την καπιταλιστική, ιεραρχική, κυριαρχική κοινωνία είναι παρούσες, μέσα σε αυτές διαμορφωνόμαστε σαν άτομα και ενδέχεται να τις αναπαράγουμε στο εσωτερικό μας στις μεταξύ μας πολιτικές σχέσεις.
Μετά από λίγο χρονικό διάστημα άρχισε να διαμορφώνεται κύρια γύρω από την συντακτική ομάδα της εφημερίδας “Αναρχία” που αποτελούνταν ως επί το πλείστον από τα μέλη της πρώην “Δοκιμής” ένα ερμαφρόδιτο σχήμα μέσα στην ένωση, μεταξύ συγκεντρωτισμού και αφορμαλισμού το οποίο κατέληξε σε ένα άτυπο διευθυντήριο που στην ουσία έπαιρνε αποφάσεις παρά τη γενική συνέλευση και η ένωση, από ένωση ατόμων και ομάδων μετατράπηκε σε ένωση προσώπων γύρω από την εφημερίδα και τα γραφεία .
Αυτά μαζί με κάποια σοβαρά περιστατικά από άτομα της Ένωσης μας έκαναν να θέσουμε θέμα στην συνέλευση και να αποχωρήσουμε, η ομάδα που συμμετείχα ο Αναρχοκομμουνιστικός Πυρήνας Α. Λιοσίων, μαζί με την Αντιεξουσιαστική ομάδα Δραπετσώνας–Κερατσινίου, ήμασταν οι πρώτες ομάδες που φύγαμε από την Ένωση για πολιτικούς λόγους, (προτού τα γεγονότα της Καλογρέζας) χωρίς να προκαλέσουμε διάσπαση. Καμιά ομαδοποίηση ή ομάδα στην Ένωση δεν υποστήριξε τις θέσεις μας, το λέω αυτό γιατί αυτοί που μετά δημιούργησαν την Συσπείρωση Αναρχικών δεν υπήρχαν στην Ένωση σαν ξεχωριστή ομαδοποίηση. Δεν βγάλαμε κείμενο αποχώρησης γιατί, αφενός, δεν είχαμε που να το καταθέσουμε με την έννοια ότι και η αντι- οργανωτική και η αντι-ενωσιακή ήταν στην ίδια ή χειρότερη κατάσταση από αυτήν που κριτικάραμε π.χ. προσωποπαγείς γκρούπες, άτυπες ιεραρχίες κ.λπ., ειδικά κάποιοι αντι-ενωσιακοί, όπως είδατε χρησιμοποίησαν άθλιες μεθόδους για να συκοφαντήσουν την Ένωση και εδώ και στο εξωτερικό (τότε δεν υπήρχε διαδίκτυο) και, αφετέρου, προσδοκούσαμε ότι στο επόμενο συνέδριο έχοντας αποκομίσει μια εμπειρία θα θέταμε τα ζητήματα δυσλειτουργίας της Ένωσης πιο τεκμηριωμένα. Εμείς από την αποχώρηση μας και μετά δεν υπήρξαμε αντι-ενωσιακοί και ασχοληθήκαμε με τους δικούς μας στόχους.
Η “Συσπείρωση Αναρχικών” δημιουργήθηκε από άτομα και κάποιες ομαδοποιήσεις που διασπάστηκαν από την Ένωση αρκετά μετά τα γεγονότα της Καλογρέζας και στην ουσία φτιάξανε μια νέα μικρή Ένωση σαν συγκεντρωτικό σχήμα, επίσης δεν παρουσίασαν σε κάποιο κείμενο τους λόγους αποχώρησης τους. Η ομαδοποίηση και τα άτομα που διασπάστηκαν από την Ένωση και δημιούργησαν την “Συσπείρωση Αναρχικών” στην συνέχεια προχώρησαν στην έκδοση της εφημερίδας “Ενάντια”. Ενδιάμεσα είχε δημιουργηθεί η “Ένωση Αναρχικών Αγρινίου” και η “Ένωση Αναρχικών Θεσσαλονίκης” που προχώρησε στην έκδοση της εφημερίδας “Εκτός Νόμου” σε τοπικό επίπεδο. Στην συνέχεια η Ένωση (Αθήνας) στην ουσία σαν ομάδα συνέχισε μέχρι το καλοκαίρι του 1990 οπότε και ανέστειλε την δράση της, η Ένωση Θεσσαλονίκης διατηρήθηκε για αρκετό διάστημα και μετά την διάλυση της Αθήνας.
Σημειώσεις:
α) Δεν θα προχωρήσω εδώ (στην ηλεκτρονική μορφή) σε πιο εμπεριστατωμένα συμπεράσματα για τα λάθη και της αδυναμίες που είχαμε εκείνη την περίοδο, ευελπιστώ ότι θα γίνει (αν γίνει) στο Indymedia μια συζήτηση ωφέλιμη ώστε να αντληθούν τα ανάλογα συμπεράσματα για να μην παρουσιάζονται τα ίδια λάθη, οι παραλήψεις και οι ανεπάρκειες του τότε, στο τώρα και το σήμερα.
β) Για τους αναρχικούς το ζήτημα της οργάνωσης σε ευρύτερη συσσωμάτωση πέραν από τα όρια της ομάδας πολιτικής συγγένειας του ευκαιριακού- συγκυριακού συντονισμού και της τοπικότητας, από την μια τίθεται οριακά γιατί δοκιμάζεται το αξιακό στην πράξη λ.χ. αν όντως είναι δυνατόν να οργανωθεί η κοινωνία σε ευρύτερα σύνολα χωρίς ιεραρχία και συγκεντρωτισμό κλπ (αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση) και για αυτό από την άλλη είναι το μισό του αγώνα, το άλλο μισό είναι ο ίδιος ο αγώνας. Φυσικά τότε δεν είχαμε την άποψη ότι καλύτερα μη οργανωμένοι παρά άσχημα, μη αναρχικά οργανωμένοι.
Τις θέσεις μου για την οργάνωση τις έχω δημοσιεύσει επανειλημμένα στο Indymedia πχ δείτε: Αναρχισμός, οργάνωση και τάξη https://athens.indymedia.org/post/1540126/ , και μέσα από δυο βιβλία:
1) Αναρχείο: Το ζήτημα της οργάνωσης [2η έκδοση]
2) Αναρχείο: Οργάνωση και αγώνας για την αναρχία
Ντοκουμέντο Νο 12: Δυο παραδείγματα για τον “αγώνα από τα μέσα”
Εδώ δημοσιεύω δυο παραδείγματα για τον “αγώνα από τα μέσα” από τα σωματεία. Το πρώτο αφορά των αγώνα που έδωσαν οι τσαγκάρηδες και συμμετείχαν σύντροφοι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο. Το δεύτερο αφορά μια προκήρυξη του σωματείου “Ταξική Ενότητα” στις συγκοινωνίες και ιδιαίτερα στα τρόλεϊ. Το σωματείο αυτό έγραψε ιστορία γιατί στην ουσία με τους αγώνες του δεν εφάρμοσε μόνο την αυτοοργάνωση στην πράξη άλλα κατάφερε να αυτοδιευθύνει και τον χώρο εργασίας και την ίδια την εργασία στο αμαξοστάσιο των τότε ΗΛΠΑΠ (τρόλεϊ).
Εφημερίδα Δοκιμή Αριθ. Φύλ. 5 (διπλό τεύχος) Μάρτης- Μάης 1986
Η απεργία στου ΙΣΙΔΩΡΟΥ
ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ «ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ» ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΓΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ, ΞΑΝΑΒΑΖΕΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟ – ΜΕ ΤΗΝ «ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ» – ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΕΠΙΣΗΜΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ.
Οι στάσεις εργασίες στο Τσαγκαράδικο του Ισιδώρου, στο Περιστέρι, άρχισαν στις 17 του Φλεβάρη και κράτησαν έξη βδομάδες. Σ’ αυτές πήρε μέρος το σύνολο, σχεδόν, των 80 εργατών του (υπήρχαν μόνο 2-3 απεργοσπάστες) που είχαν τη συμπαράσταση των μισών περίπου από τους υπαλλήλους, που , όμως δεν απεργούσαν.
Η απόφαση για την απεργία πάρθηκε από τη συνέλευση των εργατών του εργοστασίου, με το. χαρακτηριστικό ότι δεν προτάθηκε και δεν υποκινήθηκε από καμιά συνδικαλιστική παράταξη. Τα αιτήματα που υιοθετήθηκαν από τη συνέλευση, ήταν:
– χορήγηση φόρμας εργασίας. – 10 λεπτό διάλειμμα.
– σταμάτημα της εντατικοποίησης.
– γάλα σε όλους (το αίτημα αυτό σχετίζεται με την προσπάθεια περικοπής του ανθυγιεινού επιδόματος από ορισμένες ειδικότητες των εργατών).
– αύξηση 169 δρχ.
Η αύξηση, που ήταν και το βασικότερο αίτημα, αφορούσε την Α.Τ.Α. του τελευταίου τετράμηνου του 1985 που έπρεπε κανονικά να τους καταβληθεί, πράγμα που δεν έγινε μετά τα κυβερνητικά μέτρα του Οκτωβρίου. Το σκεφτικό των εργατών ήταν απλό και καθαρό: η ΑΤΑ αυτή του τελευταίου τετράμηνου είχε προϋπολογιστεί από την εργοδοσία στο κοστολόγιο των παπουτσιών και στην τιμολόγησή τους εκ των προτέρων. Η εφαρμογή των μέτρων της αλλαγής στερούσε από τους εργάτες την αύξηση αυτή που εισέπραττε ο εργοδότης από τους καταναλωτές— και την έδινε στο ακέραιο στην τσέπη του αφεντικού. Αξίζει να σημειωθεί πως για να μην έχει πρόβλημα ο εργοδότης με τους ελέγχους τήρησης της οικονομικής πολιτικής, του πρότειναν διάφορους «αφανείς» Τρόπους για την καταβολή της ΑΤΑ.
Στη συζήτηση της επιτροπής των Εργατών με την εργοδοσία έγιναν δεκτά τα αιτήματά τους, εκτός από το 10λεπτο διάλειμμα και την αύξηση. Μετά από αυτή τη στάση η συνέλευση των εργατών προχώρησε
στην απόφαση για 3ωρες στάσεις. (Αναλυτικά οι 3ωρες στάσεις κράτησαν τις 2 πρώτες βδομάδες, τις 3 επόμενες βδομάδες ήταν 4 ώρες: και την τελευταία βδομάδα μειώθηκαν σε 2 ώρες). Όλες οι στάσεις ήταν σπαστές και συνοδευόταν από μείωση της παραγωγής μεγαλύτερη από τη μείωση των ωρών εργασίας.
Για παράδειγμα: 7-9 δουλειά, 9-11.30 στάση, 11.30-12 δουλειά.12-12.30 κολατσιό, 12.30-1 δουλειά, 1-3 στάση, 3-3.30 δουλειά. Σαν αποτέλεσμα από τα 300 φώκια την ημέρα έβγαιναν μόνο τα 50. Μείωση της παραγωγής στο1/6!!)
Ας σημειωθεί ότι ο πρόεδρος του Δ.Σ. που είχε κάνει την πρόταση ν’ αρχίσουν οι στάσεις, έκανε την τρίτη μέρα πρόταση του Δ.Σ. για την αναστολή τους (μια και δεν υπήρχε πολύ δουλειά στο εργοστάσιο) και συνέχισή τους σε περίοδο μεγάλων παραγγελιών. Μέσα από παρέμβαση διάφορων εργατών που τόνισαν πως κάτι τέτοιο θα σήμαινε αποτυχία, έγινε ψηφοφορία. Στους 62 που ψήφισαν, οι 60 ψήφισαν υπέρ της συνέχισης των στάσεων.
Παράλληλα με το Τσαγκαράδικο του ΙΣΙΔΩΡΟΥ ξεκίνησαν στάσεις και στο διπλανό τσαγκαράδικο του ΒΑΣΙΛΑΝΤΩΝΑΚΗ. Τα αιτήματα των εργατών εκεί ήταν τα ίδια συν την επαναπρόσληψη 2 απολυμένων. Στου Βασιλαντωνάκη όμως η συμμετοχή στην απεργία δεν ήταν συνολική. Από τους 30 εργάτες απεργούσαν οι 19.
Στο εργοστάσιο του Ισιδώρου καθημερινά γινόταν συγκεντρώσεις των απεργών όπου συζητιόταν. και αντιμετωπιζόταν τα προβλήματα που υπήρχαν και τα πράγματα που έπρεπε να γίνουν. Κάθε Παρασκευή γινόταν η γενική συνέλευση των εργατών με απολογισμό του τι έγινε, αποφάσεις για το τι θα γίνει την επόμενη βδομάδα και μοίρασμα στους εργάτες των χρημάτων που συγκεντρώθηκαν από αλληλεγγύη και συμπαράσταση. Από την αρχή της απεργίας δημιουργήθηκε απεργιακή Επιτροπή από τους ίδιους τους εργάτες (συμμετείχαν μόνο 2 μέλη του Δ.Σ.) με καθαρά εκτελεστικό χαρακτήρα. Αποστολή της απεργιακής επιτροπής ήταν να βγάλει την απεργία προς τα έξω και να συντονίσει στην υλοποίηση των προτάσεων της συνέλευσης για οικονομική και ηθική συμπαράσταση και τέλος να μοιράσει τα χρήματα της οικονομικής συμπαράστασης στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του.
Επανειλημμένα εργάτες από την Απεργιακή Επιτροπή πήγαν σ’ όλες σχεδόν τις εφημερίδες ανακοινώσεις για την απεργία, τα αιτήματά της, την πορεία του αγώνα των εργατών, με αποτέλεσμα δυστυχώς μια φορά μόνο η Ελευθεροτυπία και δυο φορές ο Ριζοσπάστης, να αφιερώσουν από τρεις γραμμές. Τα μέλη της Απεργιακής Επιτροπής εναλλάσσονταν συνεχώς και ήταν άμεσα ανακλητά. Ιδιαίτερα προωθήθηκαν να συμμετάσχουν εργάτες που σε προηγούμενες απεργίες ήταν απεργοσπάστες, ώστε να αναλάβουν ευθύνες και πρωτοβουλίες και μέσα από αυτή την πορεία να κρατήσουν και να μη σπάσουν την απεργία. Οι ουσιαστικές αρμοδιότητες για την απεργία πήγαζαν από τις συνελεύσεις και την Επιτροπή, ενώ το Δ.Σ. ήταν μια νομική κάλυψη και κρατούσε επαφή με την Ομοσπονδία. .
Η αυτοοργάνωση της απεργίας οφειλόταν σε δύο βασικά λόγους: Ο ένας είναι ότι το σωματείο δεν είναι κομματικοποιημένο -στις εκλογές υπάρχει ένα ψηφοδέλτιο- και δεν υπάρχουν κομματικά στελέχη. Ο άλλος λόγος είναι ότι οι περισσότεροι εργάτες, και κύρια οι νεώτεροι, είναι συνειδητοποιημένοι Ταξικά. Για παράδειγμα ήταν αποφασισμένοι να κρατήσουν την απεργία ακόμη κι αν θεωρείτο παράνομη.
Η στάση της εργοδοσίας
Οι αντιδράσεις του εργοδότη Ισιδώρου κυμαινόντουσαν από το να ισχυρίζεται ότι η απεργία τον συμφέρει γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχει δουλειά (ώστε να σπάσει το ηθικό των εργατών) έως του να δίνει δουλειά για το σπίτι στους 4 απεργοσπάστες. Οι προσλήψεις και οι υπερωρίες είναι απαγορευμένες στη διάρκεια της απεργίας. Έτσι όταν οι απεργοί έμαθαν για τις υπερωρίες των απεργοσπαστών έγιναν κάποιες μικροσυμπλοκές με άμεσο αποτέλεσμα να μειωθούν οι απεργοσπάστες σε 2. Στο διπλανό εργοστάσιο ο Βασιλαντωνάκης ξεκίνησε με απειλές για απολύσεις στους εργάτες που είχαν τη μεγαλύτερη οικονομική ανάγκη ενώ έστειλε και εξώδικο στα σπίτια τους.
Προκειμένου να σπάσει το ηθικό των απεργών και την ίδια την απεργία ο Ισίδωρος ματαίωσε παραγγελίες και τελικά έμεινε χωρίς δουλειά. Οι εργάτες αποθαρρυμένοι και οικονομικά στριμωγμένοι ανέστειλαν την απεργία με τους παρακάτω όρους: καμιά απόλυση. Εφ’ όσον μέχρι το Πάσχα πάρει παραγγελίες θα δώσει με κάποιο έμμεσο τρόπο αύξηση στους εργάτες. (Τελικά ούτε παραγγελίες πήρε, ούτε αύξηση έδωσε. Το εργοστάσιο δουλεύει για να έχει στοκ η αποθήκη). Μόνο εφ’ όσον δεν έχει δουλειά θα γίνουν απολύσεις ή θα μειωθούν οι ώρες εργασίας (Στα τσαγκαράδικα, 2 φορές το χρόνο, σε συγκεκριμένες εποχές πέφτει συχνά η ζήτηση – παραγγελίες. Λέγονται περίοδοι κεσατιού. Σ’ αυτές τις εποχές και για 2,5 μήνες τη φορά έχει το δικαίωμα ο εργοδότης να περιορίζει τη δουλειά σε 4,5 μεροκάματα τη βδομάδα). Για το τι από τα δύο θα γίνει θα το αποφασίσουν οι ίδιοι οι εργάτες.
Ο εργοδότης με το τέλος της απεργίας δεν έκανε απολύσεις αλλά μήνυσε τα μέλη του Δ.Σ. και την Ομοσπονδία, ζητώντας συνολικά 12.000.000 δραχμές (100.000 από κάθε εργάτη μέλος) και 3 μήνες φυλάκιση. Στο εργοστάσιο του Βασιλαντωνάκη με τη λήξη της απεργίας έγιναν απολύσεις.
Το Ιστορικό του «Ισιδώρου»
Ο εργοδότης Ισιδώρου ξεκίνησε προδικτατορικά σαν μια μικρή Βιομηχανία στις Τρεις Γέφυρες που απασχολούσε μια χούφτα δάνεια. Οι περισσότεροι δούλευαν 6 το πρωί με 10 το βράδυ χωρίς να πληρώνονται τις υπερωρίες. Η εκμετάλλευση ανήλικων και Πακιστανών ανέβαζε στα ύψη την παραγωγή και μείωνε στο ελάχιστο το κόστος. Στη διάρκεια της χούντας, με δάνεια, αγοράστηκε η σημερινή έκταση και κτίστηκε το εργοστάσιο. Ουσιαστικά πρόκειται για δύο ενωμένα εργοστάσια, που με τη μελετώμενη απόφαση της κυβέρνησης για επανεκτίμηση της αξίας των πάγιων στοιχείων, θα φθάσει η αξία τους σε τεράστια ύψη.
Ο εργοδότης πιστός στην παράδοση, παράλληλα με το εργοστάσιο έχει ξεκινήσει μια αλυσίδα 10 καταστημάτων σε εμπορικές περιοχές της πρωτεύουσας. Ήδη έχουν ανοίξει 6. Κρατά έτσι, αφενός, τη διάθεση αποκλειστικών σχεδίων στην αγορά και, αφετέρου, συγκεντρώνει στις τσέπες του και το εμπορικό και το χονδρικό κέρδος. Έφτασε να απασχολεί 250 εργάτες που σήμερα έγιναν 80 επειδή μετά την άνοδό του, έριξε την ποιότητα των παπουτσιών και έχασε αγοραστές στο εξωτερικό. Ο ίδιος φυσικά δεν έχασε καθόλου, αντιθέτως μάλιστα, ασχολούμενος με το εμπόριο των παπουτσιών. Σήμερα αδυνατεί να πληρώσει αύξηση στους εργάτες από αυτά που του περισσεύουν από το τάισμα των σκυλιών του, τα 4 αυτοκίνητά του, το κότερο του και τη βίλα του. Σε λίγο μάλιστα θα κλείσει το εργοστάσιο και θα πετάξει τους εργάτες στο δρόμο, ενώ ο ίδιος θα είναι πλέον ιδιοκτήτης 10 εμπορικών μαγαζιών παπουτσιού!
Η αλληλεγγύη στους απεργούς
Η αλληλεγγύη και η ενίσχυση των απεργών ήταν ένα πρωταρχικό μέλημα των εργατών. Η απεργία αποφασίστηκε ενώ οι εργάτες είχαν να δουλέψουν ολόκληρη τη βδομάδα από πριν τα Χριστούγεννα. Το οικονομικό ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά. Η ομοσπονδία κάλυψε την απεργία νομικά ενώ έδωσε και οικονομική ενίσχυση. Η απεργιακή επιτροπή έβγαλε κουπόνια που κυκλοφόρησαν σε διάφορα σωματεία και εργοστάσια. Ουσιαστική ήταν η βοήθεια που στάλθηκε απ’ όλα τα τσαγκαράδικα συμπεριλαμβανομένων και των επαρχιακών. Από τις πρώτες μέρες της απεργίας ενίσχυσαν οικονομικά τους απεργούς οι ομάδες και έντυπα του αντιεξουσιαστικού χώρου: Ανατροπή, Χωρίς Όρια, Δοκιμή, Εναλλακτική Κίνηση Πατησίων. Επίσης οι Ανεξάρτητες Εργατικές Σεισπειρώσεις αλλά και άτομα από τους χώρους αυτούς.
Εργάτες και συνδικαλιστές από εργοστάσια και σωματεία επισκέφθηκαν τους απεργούς, κουβέντιασαν για τις εμπειρίες τους και τους συμπαραστάθηκαν ηθικά και υλικά. Εργάτες της απεργιακής επιτροπής επισκέφθηκαν και το δήμαρχο Περιστεριού για να ζητήσουν οικονομική ενίσχυση, αλλά τους πέταξαν έξω κακήν κακώς. Την επόμενη οι εργάτες του Ισιδώρου και Βασιλαντωνάκη φτάνουν με πορεία στο Δημαρχείο. Μετά την ενέργεια αυτή ο δήμαρχος και δύο μέλη του Δ.Σ. υπόσχονται να λυθεί η «παρεξήγηση» και επισκέπτονται το εργοστάσιο. Εκεί αναφέρονται σ’ όλα τα αιτήματα εκτός απ’ αυτό της αύξησης, του κυριότερου δηλαδή. Αποδοκιμαζόμενοι από τους εργάτες υποσχέθηκαν να βοηθήσουν με 400.000 δρχ. (Για χα λεφτά αυτά χρειαζόταν έγκριση της Νομαρχίας που δεν υπήρχε περίπτωση να δοθεί). Η υποκρισία των οργάνων της κυβέρνησης φάνηκε όταν οι εργάτες τους πρότειναν να δώσει η Δημαρχία όχι 400.000 αλλά 4.000 από λεφτά που ήδη υπάρχουν και φυσικά αυτή δεν δέχτηκαν.
Στη διάρκεια της απεργίας οι εργάτες του Ισιδώρου διοργάνωσαν ποδοσφαιρικό αγώνα με τους εργάτες του Χένες Κλαμπ στο Καματερό (γιατί δεν τους έδιναν γήπεδο στο Περιστέρι) και όλα τα λεφτά δόθηκαν στους απεργούς.
Η συμμετοχή των απεργών στη γενική απεργία της 27 Φλεβάρη
Στην απεργία της 27 Φλεβάρη οι απεργοί του Ισιδώρου συμμετείχαν με δικά τους πανό και πικέτες, ενώ ήρθαν με πορεία από το Περιστέρι ως την Ομόνοια. Τα συνθήματα τους όπως φαίνονται και στις φωτογραφίες είναι εύγλωττα και φανερά διαφοροποιούμενα από τους επίσημους οργανωτές της Εργατικής συγκέντρωσης. «Τα αγαθά ανήκουν σ’ αυτούς που τα παράγουν», «Η αυτοδιεύθυνση, των εργατών θα γίνει ο τάφος των καπιταλιστών κ.λπ. Με τα συνθήματα αυτά στις πικέτες τους οι απεργοί Βρέθηκαν από κάποια στιγμή και μετά να κρατάν το πανό της Ομοσπονδίας Δέρματος (προπύργιο του ΚΚΕ). Γύρω τους άρχισαν να συγκεντρώνονται ομάδες περιφρούρησης της ΕΣΑΚ που έκπληκτοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβαινε!
Τι είχε γίνει. Οι απεργοί του Ισιδώρου είχαν τοποθετηθεί αμέσως μετά το πανό της Ομοσπονδίας στην πλατεία Βάθης. Σε κάποια στιγμή κουράστηκαν τα γεροντάκια που το κρατούσαν και ζήτησαν τη βοήθεια των εργατών του Ισιδώρου που έτυχε νάνε οι «γνωστοί» της ΕΣΑΚ. Τελικά όμως η κινητοποίηση της «περιφρούρησης» ήταν δίχως αποτέλεσμα μιας και οι «προβοκάτορες» διαδήλωσαν με το πανό της Ομοσπονδίας, αλλά μετά το επέστρεψαν…
Μια ακόμα πρωτοβουλία των απεργών ήταν η 2ωρη στάση- συμπαράστασης που διοργανώθηκε σ’ όλα τα εργοστάσια του Περιστεριού και η συγκέντρωση έξω από του Ισιδώρου. Μετά τη συγκέντρωση κάπου 300 ατόμων πραγματοποιήθηκε πορεία στο γειτονικό εργοστάσιο του Βασιλαντωνάκη, όπου δούλευαν 10-12 απεργοσπάστες. Οι διαδηλωτές τους φώναζαν να κατέβουν ενώ αυτοί τους έδειχναν τις κλειδωμένες πόρτες. Οι απεργοί έγραψαν συνθήματα στους τοίχους και απειλούσαν να ανοίξουν αυτοί τις πόρτες αν δεν τις ξεκλειδώσει ο Βασιλαντωνάκης. Έφτασαν όμως έγκαιρα οι μπάτσοι και μετά από συνεννοήσεις τους με τον εργοδότη ανοίχτηκαν οι πόρτες και 5-6 απεργοσπάστες πέρασαν στους απεργούς ενώ η συγκέντρωση διαλύθηκε ήσυχα.
Η επιθεώρηση Εργασίας στο πλευρό της Εργοδοσίας
Ενώ ο Ισιδώρου ισχυριζόταν από τη μια ότι τον συμφέρει η απεργία γιατί το εργοστάσιο δεν έχει δουλειά από την άλλη έβγαζε κρυφά υλικά από το εργοστάσιο και τα έστελνε κρυφά σε άλλα εργοστάσια με IX. Μια μέρα ένα τέτοιο αυτοκίνητο έγινε αντιληπτό από τους απεργούς ενώ έβγαινε φορτωμένο από το εργοστάσιο και ακινητοποιήθηκε δυναμικά. Σχεδόν αμέσως έφτασαν οι μπάτσοι ενώ οι απεργοί το ξεφόρτωσαν. Επί τόπου ήρθαν και ο προϊστάμενος της επιθεώρησης Εργασίας Αιγάλεω με δύο υπαλλήλους.
Ο προϊστάμενος μετά από έντονες διαμαρτυρίες των απεργών αποφάσισε να σημειώσει το γεγονός στα χαρτιά του. Όχι όμως σαν γεγονότα που είδε και ο ίδιος αλλά – όπως ισχυρίζονται οι εργάτες. Η στάση του κρατικού υπαλλήλου ξεσήκωσε τους εργάτες που αγανακτισμένοι άρχισαν τις διαμαρτυρίες και τις αποδοκιμασίες, εναντίον της “επιθεώρησης της εργοδοσίας» όπως τους ξεφώνιζαν. Εξοργισμένος ο προϊστάμενος και οι δύο υπάλληλοι κατευθύνονται προς τον Ισιδώρου. Ενώ όμως βρίσκονται στο ασανσέρ για κακή τους τύχη – πέφτει- η ασφάλεια και αποκλείονται μέσα για 1/2 ώρα. Όταν κάποτε σηκώθηκε η ασφάλεια οι υπάλληλοι της Επιθεώρησης διαμαρτυρήθηκαν ότι κάποιοι, ενώ ήταν εγκλωβισμένοι στο ασανσέρ, τους έβριζαν ρουφιάνους και τσάτσους του ΠΑΣΟΚ και της εργοδοσίας. Μέσα στο γραφείο του Ισιδώρου ακούστηκε να του λένε στη συνέχεια: Αν τολμήσεις να τους δώσεις αυτά που ζητάνε θάμαστε οι πρώτοι που θα Σε κρεμάσουμε!!
Η απεργία στα τσαγκαράδικα του Ισιδώρου και του Βασιλαντωνάκη, χωρίς να είναι η μοναδική τέτοια, ήταν μια διαφορετική απάντηση από τη μεριά των εργατών απέναντι στα μέτρα υπέρ των βιομηχάνων και του κεφαλαίου, που πήρε η κυβέρνηση της αλλαγής αλλά και απέναντι στην αδράνεια και την παθητικότητα που πέρασαν οι επίσημες συνδικαλιστικές παρατάξεις με πραγματικά στημένες “γενικές απεργίες”. Μπορεί να απέτυχε σαν απεργία αλλά φανέρωσε ένα τεράστιο δυναμικό και διάθεση που υπάρχει στους εργατικούς χώρους έξω από τις επίσημες συνδικαλιστικές παρατάξεις. Τα αιτήματα της απεργίας δεν ικανοποιήθηκαν αλλά φανερώθηκε η επιτατική ανάγκη για την ταξική αλληλεγγύη και την ανάπτυξη και συντονισμό των εργατικών αγώνων ενάντια στην ιερή συμμαχία κράτους και εργοδοτών.
Πρόκειται ίσως για πράγματα γνωστά και χιλιοειπωμένα που γεμίζουν σελίδες με συνεντεύξεις, αναλύσεις κλπ. Όσο όμως τα αφεντικά με τη βοήθεια του κράτους επαναλαμβάνουν τα λόγια του Ισιδώρου σ’ έναν εργάτη με 5 παιδιά, 8 μήνες άνεργο: «Είσαι τεχνίτης. Το βασικό είναι 1800. Θα παίρνεις 1600. Αν δεν θέλεις, φύγε». Όσο οι νέοι εργάτες αρνούνται να παγιδευτούν μέσα στα επίσημα συνδικάτα και στους στημένους «αγώνες» τους, η προοπτική της αυτοοργάνωσης των ταξικών αγώνων έξω από τα επίσημα κομματικά συνδικάτα ενάντια στο κράτος και τ’ αφεντικά, θα είναι μια ρεαλιστική προοπτική. Αρκεί να κάνουμε όλα όσα μπορούμε να κάνουμε.
ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΡΓΑΤΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΗΛΠΑΠ ( ΤΡΟΛΕΪ )
Εφημερίδα Δοκιμή Αριθ. Φύλ. 9 Δεκέμβρης 1986
ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΡΓΑΤΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΗΛΠΑΠ ( ΤΡΟΛΕΪ )
Προς όλους τους εργαζομένους
Έχει περίτρανα αποδειχθεί και δεν πρέπει πια να υπάρχουν αφελείς εργαζόμενοι που να αμφιβάλουν πως όλα τα υπαρκτά κοινοβουλευτικά κόμματα αλλά κι ακόμη εκείνα τα κόμματα και σχηματισμοί που οργανωτικά λειτουργούν και συμπεριφέρονται με λογικές αντιλήψεις και νοοτροπίες ίδιες με αυτές των κοινοβουλευτικών κομμάτων, δεν μπορούν παρά να καταλήξουν σε μικρούς ή μεγαλύτερους οργανισμούς από κάστες βολεψάκηδων, με όλους τους ανάλογους μηχανισμούς που χρειάζονται για ν’ αναλάβουν τη μεσιτεία μεταξύ εργαζομένου λαού και άρχουσας τάξης. Ταυτόχρονα όμως έχουν αναλάβει εργολαβικά και τον εκσυγχρονισμό της αστικής κοινωνίας των εκμεταλλευτών, για μια πιο σύγχρονη και μοντέρνα αφανή εκμετάλλευση. Τώρα πια τα κοινοβουλευτικά κόμματα με την ίδια πρακτική τους δείχνουν ξεκάθαρα το πραγματικό τους πρόσωπο, ανεξάρτητα αν αυτά θέλουν να παρουσιάζονται δήθεν σαν διαφορετικοί φορείς που θέλουν τάχα ν’ αντιπροσωπεύσουν διαφορετικές τάξεις και τάσεις στη βουλή.
Στην ουσία είναι σκυλάκια στην αυλή του ίδιου αφεντικού, που προσπαθούν να μας πείσουν πως διαφέρουν στα χρώματα και τις φωνές των γαυγισμάτων τους, βρίσκονται όμως και φυλάνε την ίδια αυλή, από τους ταξικούς εχθρούς των αφεντικών που είναι η εργατιά που τη θέλουν πάντα πιστό υπηρέτη στη δουλειά και τις εντολές τους. Ακόμη η πρακτική τους αποδεικνύει πως όλες τους οι προσπάθειες τείνουν στην Εμπορική συναλλαγή μεταξύ τους πρώτα σαν κάστες που είναι και μετά όλα μαζί με τα αφεντικά τους. Διαπραγματεύονται σε στυλ τι σας δίνουμε πόσα θα πάρουμε, και για να μην πάμε μακριά ας θυμηθούμε λιγάκι τα γυφτοπάζαρα των τελευταίων δημοτικών εκλογών. Πρέπει εδώ να σημειώσουμε, πως δυστυχώς με τη λογική που επικρατεί να μας αναγκάζουν στη μία ψήφο μας κάθε 4 χρόνια να κρέμονται όλα μας τα καθημερινά προβλήματα, πόθοι, οράματα και αγωνίες, για να μπορούν αυτοί οι αυτοονομαζόμενοι «εκπρόσωποί» μας να τα ανταλλάξουμε με τα αφεντικά τους, που είναι από το μικροψευτοβόλεμα του μικρό- γραφιά εργατοπατέρα, στο παχουλό κέρδος, την καλοπέραση, μικροαστική προβολή και τον γρήγορο και άκοπο πλουτισμό.
Οι κομματάρχες έχουν συνειδητοποιήσει πως το επάγγελμά τους έχει επικερδές μέλλον, και απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι, οικογενειακά τρέχουν προς αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει όμως να τα καταφέρουν στις εξετάσεις που απαιτεί το σύστημα, που είναι η δημαγωγία, υποκρισία, καπατσοσύνη, απάτες και μεθοδολογίες για να έχουν πέραση στην «αγορά» και να κατοχυρώσουν την καριέρα τους. Πρέπει να τονίσουμε όμως εδώ ότι το υπάρχον κοινωνικό σύστημα δεν θα μπορούσε ποτέ με τους δικούς τους παραδοσιακούς σχηματισμούς με οποιοδήποτε όνομα κι -αν είχαν ΚΕΝΤΡΟ ή ΔΕΞΙΑ, να καταφέρει να επιβιώσει, και να συνεχίσει να εκμεταλλεύεται στυγνά και βάρβαρα με δημοκρατικό και ειρηνικό πρόσωπο εμάς τους εργαζόμενους. Και δεν μπορούσε γιατί η μόνη τους στήριξη ήταν οι ανοικτοί κατασταλτικοί μηχανισμοί χαφιέδων, που τελικά είχαν αντίθετο αποτέλεσμα γι’ αυτούς, γιατί έστρεφαν και ξεσήκωναν όλο τον εργαζόμενο λαό εναντίον τους, και τους ήταν απαραίτητο πια ο εκσυγχρονισμός τους με νέο πρόσωπο, με διαφορετικές μεθόδους και πάλιωσε πια το εθνικόφρονες και μη, και εσύ που έφαγες το αυγό. Όμως, δεν θεωρούμε δικό μας πρόβλημα τη λεπτομερή ανάλυση των στημένων κομμάτων της άρχουσας τάξης, γιατί δεν διαλέγουμε ανάμεσα στους κακούς, αυτό είναι δουλειά των αφεντικών τους. Αυτό όμως που το θεωρούμε απαραίτητο να γίνει, είναι να εξετάσουμε αυτούς που έχουν άμεση σχέση με το εργατικό λαϊκό κίνημα, και που έχουν την κύρια ευθύνη στις προδοσίες και τα ξεπουλήματα των ιστορικών δικαιωμάτων και αγώνων του λαού, δηλαδή τα λεγόμενα ΚΚ που πρώτα «ήταν ένα» και τώρα έγιναν πολλά, και που πασχίζουν το ένα μετά το άλλο ποιος θα εκσυγχρονίσει καλύτερα το σύστημα κι εκεί που το σύστημα βρίσκεται σε αδιέξοδο πελαγωμένο, του έδωσε λύσεις τέτοιες που δεν μπορούσαν τα δικά τους αστικά κόμματα να φαντασθούν ποτέ.
Πρέπει ακόμη να εξετάσουμε τους τρόπους και μεθόδους που κατορθώνανε αυτά τα κομμάτια να ξεπουλάνε και προδίδουν τους λαϊκούς και κοινωνικούς αγώνες, με μορφές οργάνωσης και λειτουργίες τέτοιες ώστε να μπορούν να παρουσιάζουν τα δικά τους κομματικά συμφέροντα σαν συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, και να εμφανίζουν αυτή τη μορφή οργάνωσης και λογική σαν ριζική αντίθεση με το υπάρχον σύστημα. Και πια είναι αυτή η μορφή οργάνωσης και λειτουργίας; Είναι ο περιβόητος ιεραρχικός συγκεντρωτισμός που ο καθένας απ” αυτούς τον χαρακτηρίζει όπως θέλει. Λειτουργεί ακριβώς στη λογική του καπιταλιστικού συστήματος, που μας θέλουν να αποφασίζουν οι λίγοι αόρατοι ειδικοί και επαγγελματίες λύτες των προβλημάτων του λαού, και οι πολλοί να είναι εκτελεστικά όργανα και δουλικοί χειροκροτητές τους.
Είναι η λογική οργάνωσης που μια χούφτα ανθρώπων σε κάποιο γραφείο μπορούν να χτίσουν ένα κόμμα σαν κι αυτά, με όλους τους μηχανισμούς όπως π.χ. Κεντρικές επιτροπές, πολιτικά γραφεία κ.λπ. και να τρέξουν στο λαό να βρουν πελατεία με τις εγγραφές και διαγραφές τους. Αυτή ακριβώς είναι η εκσυγχρονιστική εφεύρεση που προσφέρουν αυτά τα λεγόμενα ΚΚ στο σύστημα και είναι τόσο επιτυχή που τα ίδια τα αστικά κόμματα την αγκαλιάσανε αμέσως και λειτουργούν κι αυτοί ανάλογα. Ο Ιεραρχικός συγκεντρωτισμός της εξουσίας με ολιγαρχίες τους επιτρέπει να απομακρύνουν τον εργαζόμενο λαό από τα δικά του προβλήματα που είναι η ζωή του, και να αφαιρεί τη στοιχειώδη λαϊκή πρωτοβουλία, να μειώνει και φθείρει την ταξική συνείδηση και συμπαράσταση μεταξύ των εργαζομένων π.χ. όταν οι μηχανισμοί των παραπάνω κομμάτων αποφασίσουν τη διαγραφή κάποιου μέλους τους γιατί δεν υπάκουσε στις εντολές τους τα υπόλοιπα μέλη – εργαζόμενοι αντί να συμπαρασταθούν στο συνάδελφό τους, βάλλουν εναντίον του προς το συμφέρον των αόρατων «ειδικών παντογνωστών» που πήραν την απόφαση για τη διαγραφή, δηλαδή προδίδουν και χαφιεδίζουν.
Ο Ιεραρχικός συγκεντρωτισμός με την κομματικοποίηση της καθημερινής μας ζωής είναι εκσυγχρονιστικός για το σύστημα, υλοποιεί την αιώνια θεωρία του διαίρει και βασίλευε με την πολυδιάσπαση του εργατικού κινήματος, χωρίζει τους εργαζόμενους σε προνομιούχους και μη, εγγράμματους- αγράμματους, εργάτες σκούπας – εργάτες μηχανών, καλούς- κακούς, και δικούς μας – δικούς σας κ.λπ. Ακόμη ο ιεραρχικός συγκεντρωτισμός δεν διαφέρει σε τίποτα σαν μορφή οργάνωσης από τους γκάγκστερ και μαφιόζους, που μπορεί τούτοι εδώ τώρα πια να μην πυροβολούν στους δρόμους τα ανυπάκουα μέλη τους, αλλά έχουν τρόπους και μεθόδους ακόμη πιο χειρότερους που είναι η πολιτική και κοινωνική εξόντωση με τις στημένες συκοφαντίες και λασπολογίες, δηλαδή μια μορφή οργάνωσης της κοινωνίας που μπορεί ο κάθε είδους κηφήνας να διαιωνίζει και στηρίζει τον Καριερισμό.
Τα κόμματα αυτά των ΚΚ με τη μορφή συγκεντρωτικής οργάνωσης και των στεγανών αποφάσεων, όχι μόνο ερήμην των εργαζομένων που δήθεν λένε ότι αντιπροσωπεύουν, αλλά και κύρια από τα δήθεν οργανωμένα μέλη τους που τους καταντούν γενίτσαρους, ανθρώπους των θελημάτων (κόλλημα αφισών – κατ’ εντολή χειροκροτητές) δεν δώσανε μόνο τη θεωρητική πλευρά του μοντέλου τους στο σύστημα που τώρα πια το έχει πλήρως υιοθετήσει και λειτουργεί με βάση τον εκσυγχρονισμό του ιεραρχικού συγκεντρωτισμού, αλλά προχωρήσανε και δώσανε και την πρακτική λειτουργία αυτού του μοντέλου. Είναι αυτοί που στην ουσία στηρίζουν τον κατεστημένο και τους εκφραστές του, ιδιαίτερα μετά τη λεγόμενη μεταπολίτευση του 1974, με την πολιτική ουράς που ακολουθούν, που κάθε φορά στα αντιλαϊκά μέτρα από τη μια δήθεν τα καταγγέλλουν, συγχρόνως είναι οι πρώτοι που τα εφαρμόζουν κατά γράμμα, με το επιχείρημα πως μέσα από την αναγνώριση θα πετύχουν την κατάργησή τους, καμαρώστε λοιπόν λογικές και ιδεολογίες ειδικών παντογνωστών – σωτήρων των αδικημένων.
Τέλος είναι αυτοί οι δάσκαλοι της παραπάνω θεωρίας του συγκεντρωτισμού και του χτισίματος μικρών και μεγάλων κομματικών μηχανισμών όπως των λεγόμενων «σοσιαλιστικών» τύπου ΠΑΣΟΚ και διάφορα παρακλάδια, που περιστρέφονται γύρω από αυτές τις λογικές. Όπως είναι αυτοί που διδάξανε τον Κομματικοπαραταξιακό συνδικαλισμό, είναι αυτοί που αφαιρούν τη στοιχειώδη πρωτοβουλία στα μέλη τους, και ούτε να βήξουν δεν μπορούν χωρίς την εντολή τους. π.χ. επιτροπών βάσης στα καθημερινά προβλήματα, καθώς και επιτροπών απεργιακών αγώνων, όπως έγινε παλιότερα 74-77 με την εχθρική στάση, πόλεμο και διάλυση των εργοστασιακών σωματείων π.χ. ΠΙΤΣΟΣ, ΑΕG, ΙΖΟΛΑ κ.λπ., όπως ακόμη μπορούμε να τονίσουμε πως και σήμερα με την ίδια και χειρότερη εχθρότητα αντιμετωπίζουν εμάς, αλλά και κάθε τάση που δεν ελέγχεται από τα κόμματα.
Είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τον αποπροβληματισμό του εργατικού κινήματος, που αντί το κίνημα να προβληματίζεται και αγωνίζεται για τα δικά του προβλήματα και συμφέροντα, ξοδεύει την ενεργητικότητά του στις μεταξύ τους κομματικές διαφορές και στη διαφήμιση των κομμάτων, και τέλος είναι αυτοί οι δάσκαλοι που προσπαθούν με νύχια και δόντια να περάσουν στον εργαζόμενο λαό τη νοοτροπία και λογική της τυφλής υπακοής, του νομικισμού και πειθαρχίας στις αποφάσεις «ειδικών» του Κρατισμού. Όλοι γνωρίζουμε τώρα πια τα αποτελέσματα αυτών των λογικών αφού δεν άφησαν τίποτα όρθιο στο συνδικαλιστικό κίνημα με την ουσιαστική διάλυση των σωματείων, εργατικών κέντρων, ομοσπονδιών, ΓΣΕΕ, που έχουν καταφέρει την αδρανοποίηση του εργατικού κινήματος και έτσι ανενόχλητα πια αυτοί οι εργατοπατέρες και τα κομματικά κέντρα τους τρέχουν στα αστικά δικαστήρια για το μοίρασμα της καρέκλας που τους διαθέτουν τα αφεντικά.
Ποιος ξεχνάει εκείνο το περιβόητο πως η πλειοψηφία άφησε τα κλειδιά στην πόρτα της ΓΣΕΕ για να τα πάρει η μειοψηφία γιατί έτσι αποφάσισε η αστική δικαιοσύνη, ενώ μπορούσανε αν είχανε τη στοιχειώδη ταξική συνείδηση και την εργατική ουσιαστική ιδιότητα, να καλέσουν την εργατική τάξη να καταλάβει τα γραφεία της, και δεν θα περνούσε η αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Πολλά μπορούμε να γράψουμε για τις λογικές του ιεραρχικού συγκεντρωτισμού και αυτούς που τους εκπροσωπούν, δεν αξίζει όμως να συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με αυτούς και τα τεχνάσματά τους, πρέπει να προχωρήσουμε σε καινούργιους δρόμους.
Δε φτάνει όμως να τα καταλαβαίνουμε αυτά, δε φτάνει να μην τους πιστεύουμε, δεν φτάνει να τους ειρωνευόμαστε και να τους σατιρίζουμε, γιατί αν κάνουμε μόνο αυτό κάπου τους βολεύει. Τους στηρίζουμε και τους νομιμοποιούμε. Αυτό δεν τους τρομάζει, ίσα – ίσα τους δίνει ψεύτικα επιχειρήματα για δήθεν δημοκρατικότητα και ανεκτικότητα. Η μόνη απάντηση και λύση στα αδιέξοδα των λογικών του ιεραρχικού συγκεντρωτισμού, είναι μια άλλη μορφή οργάνωσης και λογικής, που πρέπει οι εργαζόμενοι να προβληματισθούν και αγωνισθούν, να τις βρουν, δηλαδή να πάρουν οι ίδιοι την υπόθεση και ευθύνη στα χέρια τους. Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα το εργατικό κίνημα τη μόνη λογική πρόταση που βρίσκουμε να κάνουμε είναι η οργάνωση στους χώρους δουλειάς και ο συντονισμός απευθείας μεταξύ τους δηλαδή η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, που είναι και η μόνη μορφή οργάνωσης που προωθεί τις συμμετοχικές διαδικασίες, που προωθεί την πρωτοβουλία, την υπευθυνότητα, την δραστηριοποίηση και μαχητικότητα.
Αγνοώντας αυτούς τους παράγοντες δεν μπορούμε να μιλήσουμε για καμιά διεκδίκηση θεσμική ή οικονομική, ούτε για καλούς και κακούς νόμους, γιατί όπως είναι σήμερα τα πράγματα και με λογική και νοοτροπία που οι εργατοπατέρες και όλες αυτές οι τάσεις του ιεραρχικού συγκεντρωτισμού μας προβάλουν κάθε φορά τις διεκδικήσεις των αιτημάτων, έχει γίνει πια κατανοητό σ’ όλους μας πως οι κύριοι αυτοί συνδυάζουν τα εργατικά μας προβλήματα κι αιτήματα, με τα κομματικά τους, που στο τέλος μένουν μόνο τα κομματικά, κι επομένως δεν μπορούμε να τους εμπιστευόμαστε σαν εκπροσώπους μας ακόμη μια φορά για καινούργιες περιπέτειες. Είναι άμεση ανάγκη να τους απομονώσουμε γιατί διχάζουν την εργατική τάξη. Ακόμη η διαδικασία της αυτοοργάνωσης προωθεί τον έλεγχο των συναποφάσεων των εργαζομένων και η αποστολή των εκλεγμένων αντιπροσώπων μας είναι να γίνονται εκτελεστές των συν αποφάσεων μας. που παίρνονται στις γενικές συνελεύσεις, και σε περίπτωση που παραβιασθούν οι αποφάσεις αυτές, οι εκπρόσωποι ανακαλούνται. Κι ακόμη η λογική της αυτοοργάνωσης αποκλείει κάθε είδους δημιουργία μόνιμων επαγγελματιών συνδικαλιστών, που ο συγκεντρωτισμός παράγει αμέτρητους.
Πολλοί διαφοροποιημένοι και δυσαρεστημένοι από τα κόμματα εργαζόμενοι αλλά και πιο ριζοσπαστικοποιημένοι συνδικαλιστές, αντιστέκονται στην τάση της αυτοοργάνωσης με το επιχείρημα πως αυτή η τάση δεν έχει την ανάλογη κοινωνική επιστημονική ανάλυση, άραγε είναι απραγματοποίητη, δηλαδή οι παραπάνω παρ’ όλη τη διαφοροποίησή τους από τους κομματικούς μηχανισμούς παραμένουν και ψάχνουν να βρουν απάντηση και λύσεις μέσα στο ίδιο δοκιμασμένο μοντέλο, άραγε η διαφωνία τους δεν είναι στη λογική της λειτουργίας του μηχανισμού αλλά στα πρόσωπα.
Καλούμε αυτούς τους ανθρώπους να σταματήσουν τη συνέχιση του χτισίματος καινούργιων μαγαζιών για την ακόμη μεγαλύτερη διάσπαση του εργατικού λαϊκού κινήματος, και αν πραγματικά ενδιαφέρονται γι’ αυτό να προσπαθήσουν μέσα από τους χώρους δουλειάς να συμβάλουν σε ενωτικές διαδικασίες και μορφές οργάνωσης, ώστε δια μέσου του χώρου τους να επιτευχθεί ο συντονισμός και η ενότητα της εργατικής τάξης που τόσο ανάγκη την έχει.
Εμείς λέμε σ’ όλα αυτά, ότι η απάντηση και λύση δεν δίνεται με έτοιμες αναλυμένες συνταγές που τις είχανε ετοιμάσει κάποτε κάποιοι και τώρα να τις χρησιμοποιήσουμε εμείς ξεκούραστα για να κάνουμε το παιχνίδι μας, αλλά η λύση θα δοθεί και πραγματοποιηθεί μέσα από τον κοινό καθημερινό αγώνα και ρήξη με το σύστημα, που θα συλλάβει όλες τις εμπειρίες του εργαζόμενου λαού, και όποιος λέει ότι έχει έτοιμες λύσεις είναι ο μεγαλύτερος λωποδύτης και επικίνδυνος. Άλλωστε κανείς μας δεν πρέπει να ξεχνάει τη λογική της εξέλιξης της κοινωνίας που γι’ αυτήν πρέπει να δώσουμε μάχες.
Εμπρός στις δημιουργίες εργοστασιακών σωματείων και τον συντονισμό τους.
Εμπρός να διώξουμε τους κηδεμόνες – κομματάρχες από τα σωματεία μας.
Εμπρός στην Αυτοοργάνωση, για να πάρουμε στα σίγουρα την υπόθεση στα χέρια μας.
ΚΙΝΗΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΗΛΠΑΠ (ΤΡΟΛΕΫ)
Εφημερίδα Δοκιμή Αριθ. Φύλ. 9 Δεκέμβρης 1986
ΤΕΛΟΣ
