Το κείμενο αποτελεί μετάφραση του άρθρου του Robert P. Helms, που γράφτηκε το 2004, με αφορμή τότε την 60η επέτειο της απελευθέρωσης του Παρισιού από τους Ναζί και δημοσιεύτηκε αρχικά στο τεύχος 40 του Anarcho-Syndicalist Review. Διηγείται την ιστορία της La Nueve, του 9ου Λόχου της 2ης Μεραρχίας Τεθωρακισμένων του Γάλλου Στρατηγού Maréchal Leclerc, κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία αποτελούταν από Ισπανούς αναρχικούς πρόσφυγες του Εμφυλίου. Ο αρχικός του τίτλος είναι “The Anarchists Who Liberated Paris, & Why They Did It“.
Το άρθρο μεταφράστηκε από τα Αγγλικά και είναι αλιευμένο από το site-αναρχικό αρχείο Kate Sharpley Library.
Φέτος [2004] συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από την απελευθέρωση της Γαλλίας από τους Ναζί και την κυβέρνησή μαριονέτα τους, η οποία είχε την έδρα της στην πόλη Vichy. Ένα γεγονός που δεν γιορτάζεται συχνά είναι ότι οι πρώτοι συμμαχικοί στρατιώτες που μπήκαν στο Παρίσι και έφτασαν στο Hôtel de Ville ήταν ένας λόχος τεθωρακισμένων, αποτελούμενος από 120 Ισπανούς αναρχικούς που είχαν καταλήξει, μαζί ως μονάδα, στον στρατό του Maréchal Philippe Leclerc (i). Πριν εξετάσω την περήφανη και ιδιαίτερη περίπτωση αυτών των συντρόφων, επιτρέψτε μου να αναφερθώ στο πώς θυμάται το ίδιο το Παρίσι εκείνη την ημέρα, τι σημαίνει η μέρα αλλού στη Γαλλία και γιατί ήταν τόσο σημαντικό να συντριβεί το φασιστικό καθεστώς.
Δεν είναι τόσο εύκολο να πούμε ποιον μισούσε πιο έντονα ο γαλλικός λαός τις τελευταίες μέρες της κατοχής: τους Γερμανούς ή την αστυνομία του Βισύ. Κανένας από τους δύο δεν αγαπήθηκε, αλλά οι Γάλλοι φασίστες και όσοι συνεργάστηκαν μαζί τους μισήθηκαν πιο έντονα, για πιο προσωπικούς λόγους.
Μόλις πρόσφατα έγινα Ευρωπαίος, έχοντας μετακομίσει λιγότερο από ένα χρόνο πριν. Είμαι νεοφερμένος και πριν από αυτό ήμουν ένας τουρίστας με εμμονή με την ιστορία που επισκεπτόταν πότε πότε (την Ευρώπη). Τι μπορώ να μοιραστώ για αυτή τη χρονιά μνήμης, ειδικά την περασμένη 25η Αυγούστου, όταν το Παρίσι ήταν στολισμένο με τα εθνικά χρώματα και ηθοποιοί παρελάμβαναν στις μεγάλες λεωφόρους με στολές εποχής και παλιά στρατιωτικά οχήματα; Ας ξεκινήσουμε νωρίς το πρωί, όταν έφυγα από το διαμέρισμά μου στα προάστια, πηγαίνοντας για δουλειά στην πόλη.
Στην άλλη άκρη του δρόμου μου, πριν καν φτάσω στη στάση του λεωφορείου, υπάρχει μια πέτρινη πλάκα στο μπροστινό μέρος ενός συνηθισμένου διώροφου σπιτιού. Λέει, «Ο Raymond Langlois γεννήθηκε εδώ στις 30 Ιουνίου του 1922. Συνελήφθη για αντίσταση στις 13 Οκτωβρίου 1940, πέθανε για τη Γαλλία ενώ βρισκόταν σε απέλαση, στις 15 Δεκεμβρίου 1943, στο Άουσβιτς». Με άλλα λόγια, τρεις μήνες μετά τη φασιστική περίοδο, ο 18χρονος Raymond ενήργησε κατά του καθεστώτος με τρόπο που μάλλον δεν είναι γνωστός σε κανέναν στον δρόμο μου, και έτσι τον πήραν, τον χρησιμοποίησαν ως σκλάβο για τρία χρόνια και μετά τον δολοφόνησαν.
Περπατώ άλλα δέκα λεπτά μέχρι το σιδηροδρομικό σταθμό στο Noisy-le-Sec. Όπως σχεδόν σε κάθε σταθμό στη Γαλλία, υπάρχει μια πλάκα που φέρει τα ονόματα των εργατών σιδηροδρόμων, με έδρα τον συγκεκριμένο σταθμό, που πυροβολήθηκαν επειδή σαμπόταραν γραμμές τρένων, βοήθησαν Εβραίους να φύγουν από τη χώρα, σκότωσαν ναζί ή για κάποια άλλη καλή πράξη κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αλλά...
Στις 23 Αυγούστου 1962, πριν από 60 χρόνια, συνελήφθη απο το αργεντίνικο κράτος και έκτοτε αγνοείται, ο Felipe Vallese, εκπρόσωπος του UOM (συνδικάτου μεταλλουργών) στο εργοστάσιο ΤΕΑ και αγωνιστής κατά της στρατιωτικής δικτατορίας που ξεκίνησε το 1955.
Από αυτό και μόνο το γεγονος ο Vallese θα γίνει η σημαία ολόκληρου του εργατικού κινήματος. Σε κάθε λαϊκή δράση ζητείτο η εμφάνισή του.
Δυστυχώς, έχει ήδη προστεθεί στον μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων, των Joaquín Penina, Miguel Arcangel Rosigna και Juan Ingalinella μεταξύ άλλων.
Αυτή η κτηνώδης κατασταλτική πρακτική του κράτους της Αργεντινής θα ωθηθεί στα άκρα, χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια...
Πριν από 100 χρόνια, στις 24 Αυγούστου 1922, γεννήθηκε ο ριζοσπάστης ιστορικός, συγγραφέας, και ακτιβιστής, Howard Zinn, σε μια οικογένεια Εβραίων μεταναστών στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.
Συγγραφέας του απίστευτου βιβλίου “A People’s History of the United States”, ο Zinn έκανε ίσως περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον τα τελευταία χρόνια για να εκλαϊκεύσει την ιστορία των απλών ανθρώπων, την ιστορία μας και τους αγώνες μας.
Γιορτάζοντας τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του, στο Working Class History δημιουργήσαμε ένα διπλό επεισόδιο podcast για τη ζωή και το έργα του.
Δείτε το 1ο Μέρος εδώ: https://workingclasshistory.com/.../e69-70-howard-zinn-100/
...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018