Ο Jim Munro συμμετείχε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστραλίας (Communist Party of Australia) και, το πιο σημαντικό, στους αγώνες ανέργων τις δεκαετίες 1920 και 1930 μέσα και γύρω από την πόλη της Μελβούρνης. Γνωρίζει από πρώτο χέρι, αφού τις έζησε και συμμετείχε σε αυτές, πολλές από τις ανατροπές της εποχής. Οι παρακάτω αφηγήσεις προέρχονται από μια ομιλία που έδωσε στο A-House (1) το 1990.
Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1920
Από τη δεκαετία του '20 μπήκα στο κίνημα και ήταν τα πράγματα που συνέβησαν τότε που με επηρέασαν. Άφησα το σχολείο το 1920 και ήμουν ένας από τους τυχερούς. Ήμουν μαθητευόμενος ως ξυλουργός. Πολλοί από τους φίλους μου δεν βρήκαν ποτέ δουλειά. Έπιασαν δουλειά στα MacRobertsons ή στο Gatsons (2) στη North Melbourne και ούτω καθεξής, αλλά ήταν μόνο μέχρι τα 16 τους χρόνια και μετά τους πέταξαν στο δρόμο. Μερικοί από αυτούς δεν κέρδισαν ποτέ ξανά χρήματα μέχρι που κατατάχθηκαν στο στρατό το 1939. Έτσι, η ανεργία είναι κάτι που δεν είναι καινούργιο στην Αυστραλία. Διαβάζοντας τις εφημερίδες θα νομίζεις ότι αυτή ήταν μια ένδοξη χώρα στο παρελθόν εκτός από ένα μικρό διάλειμμα το 1930 όταν συνέβη η Ύφεση και όλα ήταν καλά για τους εργάτες μέχρι τότε και έκτοτε. Λοιπόν, δεν ήταν έτσι.
Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 υπήρχε ένας τεράστιος στρατός ανέργων, περίπου το 10% του εργατικού δυναμικού. Είναι δύσκολο να είμαστε ακριβείς γιατί δεν υπήρχε επίδομα ανεργίας και δεν χρειάστηκε όλος αυτός ο κόσμος να εγγραφεί κάπου. Αν ήθελαν δουλειά, μπορούσαν να εγγραφούν στο Labour Exchange και θα τους έστελναν στην κορυφή του Mount Buffalo (3) φτιάχνοντας ένα σαλέ για τους τεμπέληδες πλούσιους και ούτω καθεξής, αλλά όχι πραγματικές δουλειές για τον μέσο άνθρωπο. Έτσι δεν μπήκαν στον κόπο να εγγραφούν. Οπότε, ο μόνος πραγματικός έλεγχος που έκαναν σε ανέργους ήταν από κάποια Συνδικάτα. Το AEU (4), οι τυπογράφοι και άλλα τρία τέσσερα συνδικάτα πλήρωναν επιδόματα ανέργων αν ήσουν άνεργος και οικονομικώς μέλος τους. Όμως αυτό συνεχίστηκε μόνο για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα.
Για χιλιάδες άνεργους δεν υπήρχε καμία βοήθεια οποιουδήποτε είδους παρά μόνο μέσω της Ladies Benevolent Society (Φιλανθρωπική Εταιρεία Κυριών). Ήταν μια εθελοντική οργάνωση που είχε παραρτήματα σε σχεδόν όλα τα προάστια και αποτελείτο από γυναίκες της μεσαίας τάξης, πολλές από αυτές καλές γυναίκες, μερικές από αυτές όχι και τόσο καλές γιατί οι σύζυγοί τους είχαν κρεοπωλεία ή παντοπωλεία και ασχολούνταν με το να παίρνουν παραγγελίες προς οφελος της επιχείρησης του συζύγου τους. Αν ήσασταν τόσο απελπισμένοι που έπρεπε να υποβάλετε αίτηση για βοήθεια, τότε θα έμπαιναν στο σπίτι σας, θα το επιθεωρούσαν και θα έλεγαν "Ω, ναι, χρειάζεστε βοήθεια, αλλά δεν είστε ακόμη αντιμέτωποι με αυτό, έχετε ένα πιάνο εκεί που δεν το χρειάζεστε, έχετε περισσότερες καρέκλες από όσες χρειάζεστε στο σπίτι, πουλείστε αυτά τα πράγματα και θα επιστρέψουμε σε ένα δεκαπενθήμερο”… Έτσι θα σας έβαζαν να πουλήσετε πράγματα που υπήρχαν στο σπίτι σας μέχρι να περιορίσετε στο ελάχιστο τα πράγματά σας και μετά θα σας παρείχαν βοήθεια. Όταν παίρνατε την βοήθεια, θα σας δέσμευαν να πάτε σε ένα τάδε παντοπωλείο και...
Σαράντα έξι χρόνια από τη σφαγή της Margarita Belen στην επαρχία Chaco, όπου 16 λαϊκοί αγωνιστές βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν και εξαφανίστηκαν μετά από κοινή επιχείρηση του αργεντίνικου στρατού και της αστυνομίας του Chaco du Rante τη νύχτα της 12ης προς 13η Δεκεμβρίου 1976. Τριάντα χιλιάδες συγκρατούμενοι παρόντες!
...
Έφυγε από την κοινωνία και έζησε στην ερημιά της Αυστραλίας το 19ο αιώνα, οργανώνοντας συνεχή πεσίματα στους τότε μπάτσους. Οι αστυνομικοί τον σκότωσαν χωρίς καν μια δίκη, παρότι ο ίδιος δεν σκότωσε ποτέ κανέναν.
Ο Ben Hall θεωρείτο από τους Βρετανούς επικίνδυνος εγκληματίας. Στην πραγματικότητα ήταν ένας ευγενικός άνθρωπος που βλέπωντας τις αδικίες της εποχής του αποφάσισε να περάσει στην επανάσταση. Εγκατέλειψε την κοινωνία και πήγε να ζήσει στην ερημιά, μαθαίνοντας να βρίσκει μόνος του τροφή και νερό και να κοιμάται στην ύπαιθρο κρυμμένος από τους διώκτες του. Αφιέρωσε τη ζωή του σε αυτό που θεωρούσε υποχρέωση κάθε επαναστάτη:...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018