Ο Jim Munro συμμετείχε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστραλίας (Communist Party of Australia) και, το πιο σημαντικό, στους αγώνες ανέργων τις δεκαετίες 1920 και 1930 μέσα και γύρω από την πόλη της Μελβούρνης. Γνωρίζει από πρώτο χέρι, αφού τις έζησε και συμμετείχε σε αυτές, πολλές από τις ανατροπές της εποχής. Οι παρακάτω αφηγήσεις προέρχονται από μια ομιλία που έδωσε στο A-House (1) το 1990.
Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1920
Από τη δεκαετία του '20 μπήκα στο κίνημα και ήταν τα πράγματα που συνέβησαν τότε που με επηρέασαν. Άφησα το σχολείο το 1920 και ήμουν ένας από τους τυχερούς. Ήμουν μαθητευόμενος ως ξυλουργός. Πολλοί από τους φίλους μου δεν βρήκαν ποτέ δουλειά. Έπιασαν δουλειά στα MacRobertsons ή στο Gatsons (2) στη North Melbourne και ούτω καθεξής, αλλά ήταν μόνο μέχρι τα 16 τους χρόνια και μετά τους πέταξαν στο δρόμο. Μερικοί από αυτούς δεν κέρδισαν ποτέ ξανά χρήματα μέχρι που κατατάχθηκαν στο στρατό το 1939. Έτσι, η ανεργία είναι κάτι που δεν είναι καινούργιο στην Αυστραλία. Διαβάζοντας τις εφημερίδες θα νομίζεις ότι αυτή ήταν μια ένδοξη χώρα στο παρελθόν εκτός από ένα μικρό διάλειμμα το 1930 όταν συνέβη η Ύφεση και όλα ήταν καλά για τους εργάτες μέχρι τότε και έκτοτε. Λοιπόν, δεν ήταν έτσι.
Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 υπήρχε ένας τεράστιος στρατός ανέργων, περίπου το 10% του εργατικού δυναμικού. Είναι δύσκολο να είμαστε ακριβείς γιατί δεν υπήρχε επίδομα ανεργίας και δεν χρειάστηκε όλος αυτός ο κόσμος να εγγραφεί κάπου. Αν ήθελαν δουλειά, μπορούσαν να εγγραφούν στο Labour Exchange και θα τους έστελναν στην κορυφή του Mount Buffalo (3) φτιάχνοντας ένα σαλέ για τους τεμπέληδες πλούσιους και ούτω καθεξής, αλλά όχι πραγματικές δουλειές για τον μέσο άνθρωπο. Έτσι δεν μπήκαν στον κόπο να εγγραφούν. Οπότε, ο μόνος πραγματικός έλεγχος που έκαναν σε ανέργους ήταν από κάποια Συνδικάτα. Το AEU (4), οι τυπογράφοι και άλλα τρία τέσσερα συνδικάτα πλήρωναν επιδόματα ανέργων αν ήσουν άνεργος και οικονομικώς μέλος τους. Όμως αυτό συνεχίστηκε μόνο για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα.
Για χιλιάδες άνεργους δεν υπήρχε καμία βοήθεια οποιουδήποτε είδους παρά μόνο μέσω της Ladies Benevolent Society (Φιλανθρωπική Εταιρεία Κυριών). Ήταν μια εθελοντική οργάνωση που είχε παραρτήματα σε σχεδόν όλα τα προάστια και αποτελείτο από γυναίκες της μεσαίας τάξης, πολλές από αυτές καλές γυναίκες, μερικές από αυτές όχι και τόσο καλές γιατί οι σύζυγοί τους είχαν κρεοπωλεία ή παντοπωλεία και ασχολούνταν με το να παίρνουν παραγγελίες προς οφελος της επιχείρησης του συζύγου τους. Αν ήσασταν τόσο απελπισμένοι που έπρεπε να υποβάλετε αίτηση για βοήθεια, τότε θα έμπαιναν στο σπίτι σας, θα το επιθεωρούσαν και θα έλεγαν "Ω, ναι, χρειάζεστε βοήθεια, αλλά δεν είστε ακόμη αντιμέτωποι με αυτό, έχετε ένα πιάνο εκεί που δεν το χρειάζεστε, έχετε περισσότερες καρέκλες από όσες χρειάζεστε στο σπίτι, πουλείστε αυτά τα πράγματα και θα επιστρέψουμε σε ένα δεκαπενθήμερο”… Έτσι θα σας έβαζαν να πουλήσετε πράγματα που υπήρχαν στο σπίτι σας μέχρι να περιορίσετε στο ελάχιστο τα πράγματά σας και μετά θα σας παρείχαν βοήθεια. Όταν παίρνατε την βοήθεια, θα σας δέσμευαν να πάτε σε ένα τάδε παντοπωλείο και να πάρετε μια βασική ποσότητα ειδών παντοπωλείου και ούτω καθεξής. Δεν ήταν οι μόνοι, υπήρχαν και άλλες θρησκευτικές οργανώσεις. Αυτή ήταν η μόνη βοήθεια που υπήρχε.
Υπήρχαν τρομεροί απεργιακοί αγώνες τη δεκαετία του 1920, τεράστιες απεργίες. Πέρασα από μία, την απεργία των εργατών ξυλείας και έμεινα στο δρόμο για 21 εβδομάδες το 1929. Αυτό ακολούθησε πολύ μεγάλες απεργίες στους εργάτες στο Waterside, (5) στους εργάτες του κρέατος και σε άλλους εργατικούς χώρους. Πολλοί από τους εργάτες μετάλλου και άλλα μαχητικά συνδικάτα του σήμερα δεν συμμετείχαν. Τότε έμοιαζαν περισσότερο με βιοτεχνικές συντεχνίες και αν δεν ήσουν επαγγελματίας δεν θα σου έδιναν προσοχή και θα σε περιφρονούσαν. Μετά από απεργία για 21 εβδομάδες, επέστρεψα στη δουλειά για μια εβδομάδα και μετά απολύθηκαν πολλοί από εμάς. Ήμουν εκεί περίπου 9 χρόνια και μας πέταξαν έξω. Αυτό τότε ονομαζόταν εξορθολογισμός και όχι αναδιάρθρωση όπως λέγεται σήμερα. Προσπαθούσαν να εξισώσουν τα πάντα, αλλά δεν προσπαθούσαν να σηκώσουν τους κατώτερους ανθρώπους, προσπαθούσαν να μειώσουν αυτούς με καλύτερους μισθούς.
ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ
Όταν έμεινα χωρίς δουλειά, ήμουν μπουκωμένος. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στο Εργατικό Κέντρο (Trades Hall Counsil - THC) κάθε εβδομάδα και βλέπαμε μια ομάδα ανθρώπων στην αυλή να κάνει συναντήσεις. Μάθαμε ότι ήταν άνεργοι. Το Trades Hall είχε έναν υπεύθυνο (officer) για την ανεργία, ο οποίος κατέβαινε και τους έλεγε "Το Trades Hall θα κάνει αυτό και θα κάνει το άλλο, ήταν μια καλή συνάντηση και όλοι θα πάρετε ένα πακέτο εάν πάτε στο Manufacturing and Grocers Union (Συνδικάτο Βιομηχανιών και Παντοπωλείων), θα πάρετε ένα δέμα από το παντοπωλείο”. Γύρισαν λοιπόν και πήραν ένα δέμα που είχε δωρίσει η Harpers ή κάποια άλλη εταιρεία. Τα Σωματεία το πήραν και το μοίρασαν στους καλούς που πήγαν στη συνάντηση των ανέργων και δεν δημιουργούσαν ποτέ κανένα πρόβλημα στους υπαλλήλους του Trades Hall.
Το δέμα ήταν αρκετά καλό - έπαιρνες μερικά κουτιά σπίρτα, μερικά κεριά, ένα μπουκάλι κηροζίνη, όλα χρήσιμα πράγματα. Τα πρώτα μου χρόνια ζούσα στο South Carlton (6) σε ένα σπίτι με τρία δωμάτια που δεν είχε τρεχούμενο νερό, ούτε φυσικό αέριο (γκάζι), ούτε μπάνιο. Έμενα με μια γιαγιά και όταν έκανε το πλύσιμο άναβε φωτιά πάνω από ένα τρίποδο και έκανε το πλύσιμο σε τενεκέδες κηροζίνης πάνω από τη φωτιά. Και αυτό ήταν συνηθισμένο στο Carlton, στο Fitzroy (7) και σε όλα τα βιομηχανικά προάστια. Οι άνθρωποι θα βοηθούσαν ο ένας τον άλλον, δεν ήταν τόσο απομονωμένοι σε αυτές τις μεγάλες προαστιακές βίλες που χτίζουν παντού για τους εργαζόμενους σήμερα. Όλοι ήξεραν τι συνέβαινε και κρατούσαν το στόμα τους κλειστό όταν ήταν απαραίτητο και αν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας ήταν χωρίς φαγητό και μπορούσαν να τους βοηθήσουν, τότε το έκαναν.
Έτσι λοιπόν, με πέταξαν έξω μετά από χρόνια δουλειάς, αλλά δεν με ανησύχησε ιδιαίτερα, σκέφτηκα "είμαι καλός επαγγελματίας, θα βρω δουλειά οπουδήποτε". Αλλά ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι δεν υπήρχαν θέσεις εργασίας. Άρχισα λοιπόν να πηγαίνω σε αυτές τις συναντήσεις που γίνονταν στο Trades Hall για ανέργους και βρήκα εργάτες από τη βιομηχανία ύδρευσης να πηγαίνουν εκεί, άλλοι τύποι με τους οποίους είχα κάνει απεργία πήγαιναν εκεί. Υπήρχε μια κολασμένη διαμάχη μεταξύ του ACTU (8), του Trades Hall Council (THC) και των μεμονωμένων συνδικάτων ως προς το τι πρέπει να κάνουν για τους ανέργους. Τα συνδικάτα δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση με τους ανέργους γιατί δεν μπορούσαν να πληρώσουν συνδικαλιστικές εισφορές και δεν τους ωφελούσε. Δεν είχαν συνηθίσει ούτε το αφεντικό γιατί δεν μπορούσε να βγάλει λεφτά από αυτά. Το Εργατικό Κόμμα (Labour Party) δεν ήθελε να τα ξέρει όλα αυτά, εκτός κι αν ήταν εκεί ψηλά και ακούγονταν στη Βουλή, ήθελαν μια ωραία εύκολη ζωή. Το ACTU είπε ότι εναπόκειται στα τοπικά THC και ότι θα έπρεπε να σχηματίσουν ομάδες ανέργων με βάση τα συνδικάτα όπως τους είχαν ομαδοποιήσει στο ACTU - μεταλλεργάτες, βιομηχανικοί εργάτες, εργαζόμενοι στα τρόφιμα και ούτω καθεξής. Αυτό λοιπόν αποφάσισε να κάνει το Trades Hall και αυτό εξήγησε στους ανέργους, αλλά δεν λειτούργησε ποτέ. Δεν μπορούσε να λειτουργήσει και δεν λειτούργησε.
ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΟΥ UNEMPLOYED WORKERS MOVEMENT
Στη συνέχεια ακούσαμε ότι τo THC είχε αντιπροσώπους που πήγαιναν στο Κοινοβούλιο. Ο Hogan ήταν ο πολιτειακός πρωθυπουργός των Εργατικών εκείνη την εποχή. Οι άνεργοι έπαιρναν ψηφίσματα που τους ζητούσαν να ζητήσουν αυτό ή εκείνο και διαπιστώσαμε ότι όταν ανέβαιναν στη Βουλή δεν ζητούσαν αυτό. Zητούσαν αυτό που πράγματι σκέφτονταν. Έτσι αναπτύχθηκαν κάποιες τριβές και μάς μεταφέρθηκε ότι τρία μέλη των ανέργων θα συμμετείχαν σε αντιπροσωπεία του Trades Hall. Υπήρξε βεβαίως τρομερή αντίθεση, αλλά μεταφέρθηκε. Μέχρι την επόμενη συνάντηση μάθαμε ότι η αντιπροσώπευση είχε γίνει, αλλά οι τρεις δεν είχαν ενημερωθεί. Έτσι ξεκινήσαμε μια σειρά διαδικασιών και το επόμενο πράγμα που ξέραμε ήταν ότι κλήθηκε η αστυνομία και οι άνεργοι πετάχτηκαν έξω από την αυλή. Επιστρέψαμε την επόμενη εβδομάδα και δεν μας επέτρεψαν να μπούμε. Είχαν την αστυνομία εκεί. Δεν έπρεπε να μπει άνεργος μέσα στο Εργατικό Κέντρο.
Αυτό ήταν προς τον Γενάρη του 1930. Έτσι, με την απαγόρευση της εισόδου, πήγαμε στο Μνημείο των 8 Ωρών. (9) Ήμασταν 100 άτομα. Κάναμε μια συνάντηση και εκλέξαμε μια επιτροπή για να δούμε τι θα μπορούσαν να κάνουν και να δούμε αν μπορούμε να οργανώσουμε κάτι. Συναντηθήκαμε την επόμενη εβδομάδα και η επιτροπή είχε τις διευθύνσεις διαφόρων βουλευτών και αποφασίσαμε να τους στείλουμε αντιπροσώπους και να ασκήσουμε πίεση. Ξεκινήσαμε και άλλες δράσεις. Καθώς οι άνεργοι ήταν έξω έπρεπε μόνοι μας να οργανωθούμε και αυτό γέννησε το κίνημα των ανέργων.
Στο Carlton κάναμε μια μεγάλη συνάντηση στο Γυμνάσιο που ήταν στη γωνία της οδού Lygon κοντά στο νεκροταφείο. Αυτό έγινε το κεντρικό τμήμα του Carlton για να οργανώσει τη διατροφή, έτσι συνηθίζαμε να καλούμε συναντήσεις εκεί κάθε Τετάρτη όταν οι άνεργοι ήταν εκεί για να πάρουν τη μερίδα τους, το ίδιο στο Δημαρχείο του Fitzroy, του Richmond (10) και σε όλα τα υπόλοιπα. Το βράδυ της Τρίτης το τοπικό Unemployed Workers Movement (UWM) συναντιόταν, έκανε κάποιες προτάσεις και ούτω καθεξής και μετά την επόμενη μέρα θα κάναμε μια μεγάλη συνάντηση όπου θα υποβάλαμε τις προτάσεις. Δεχθήκαμε υποστήριξη από αυτούς και αυτό σήμαινε ότι είχαμε και μεγαλύτερες διαδηλώσεις.
Η ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ
Τα πράγματα δεν πήγαιναν πολύ καλά και έτσι η κυβέρνηση αποφάσισε να κόψει τη διατροφή. Αντί να πάρουμε μια παραγγελία για χρήση από το παντοπωλείο, πήραμε μια σακούλα ζάχαρης, μια τσάντα 70 λιβρών, με είδη παντοπωλείου. Λοιπόν, είχαμε αντίρρηση. Την πρώτη μέρα αρνηθήκαμε να τα δεχτούμε. Κάναμε συσκέψεις για να καθορίσουμε τη στάση μας, διαλέξαμε το μέρος και δεν αφήσαμε κανέναν να μπει. Έτσι, κανείς δεν πήρε τροφή εκείνη την εβδομάδα. Το ίδιο συνέβη στο Fitzroy, στο Richmond, στο Port Melbourne (11) και αλλού. Έγιναν μεγάλες ταραχές στο Δημαρχείο του Richmond και ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων συνελήφθη. Ένας από αυτούς ήταν ο Steve Bagley που ήταν ο πρώτος που δημιούργησε μια πραγματική οργάνωση ανέργων στο Richmond. Φυλακίστηκε γι΄ αυτό. Αλλά τους νικήσαμε. Έπρεπε να επιστρέψουν στο σύστημα εισιτηρίων και να τα δώσουν ξανά. Το καταργήσαμε αυτό το πράγμα.
Οπότε κρατήσαμε άλλα πράγματα. Θέσαμε το ζήτημα της ένδυσης. Κανείς μας δεν είχε μπότες, κυκλοφορούσαμε σχεδόν γυμνοί. Οι άντρες πήραν ένα δέμα με στρατιωτικές μπότες, αλλά οι γυναίκες ήταν λίγο άτυχες, δεν φορούσαν στρατιωτικές μπότες, και έτσι έφτιαξαν ένα ειδικό παπούτσι για τις γυναίκες που ήταν σχεδόν τόσο κακό όσο μια στρατιωτική μπότα. Ήταν βαρύ. Ασχολιόμασταν με αυτό το θέμα μια φορά το χρόνο. Στη συνέχεια ανακάλυψαν ότι είχαν χιλιάδες στρατιωτικές στολές που είχαν απομείνει από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατάλαβαν ότι αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία να απαλλαγούν από αυτές. Τις έδωσαν λοιπόν στους ανέργους. Έτσι την πρώτη εβδομάδα ήμασταν όλοι με χιτώνια. Έτσι, τότε το Returned Services League (RSL - Σύνδεσμος Απόστρατων) ξεκίνησε μια εκστρατεία λέγοντας “τι προσβολή για τον Στρατό αυτά τα αποβράσματα να κυκλοφορούν στους δρόμους με στρατιωτική στολή”. Έτσι το σταμάτησαν, τα έβαψαν όλα μαύρα και τα ξαναέδωσαν σε εμάς. Λοιπόν, αυτό ήταν το καλύτερο πράγμα που έκαναν ποτέ γιατί όπου κι αν περπατούσες και έβλεπες κάποιον με βαμμένο στρατιωτικό χιτώνα, ήξερες ότι ήταν άνεργος και του μιλούσες. Έτσι μας βοήθησε να αναπτύξουμε την οργάνωσή μας.
Κάθε ομάδα ανέργων είχε τον δικό της χώρο συνάντησης - μια μικρή αίθουσα ή ένα κατάστημα. Είχαμε κάθε λογής ομιλητές για διαφορετικά θέματα. Κάναμε επίσης συναντήσεις στο δρόμο σε διαφορετικό προάστιο κάθε βράδυ. Κάποια στιγμή ξεκινήσαμε να κάνουμε συναντήσεις στην οδό Swanston (12) μια Παρασκευή βράδυ. Ξεκινούσαμε από εκεί και μετά οι μπάτσοι μας μετακινούσαν και ανεβαίναμε στην οδό Russell (13) και μετά την οδό Little Bourke. (14) Εν τω μεταξύ, κάποιος ξεκινούσε από την οδό Little Collins (15) και όταν τελείωναν εμείς ξεκινούσαμε από την Little Bourke και θα ανέβαιναν στην Little Lonsdale (16) και ούτω καθεξής. Προσεγγίζαμε πολλούς ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο.
Κάποτε κάναμε πολλές πορείες από το Trades Hall και έπρεπε να είμαστε έξυπνοι γι’ αυτό γιατί η αστυνομία ήξερε πάντα τι θα κάνουμε, είχε τους σπιούνους της ανάμεσά μας. Κάναμε σχέδια και αντί να συναντιόμαστε στο Trades Hall, είχαμε ομάδες να συναντώνται σε διαφορετικά σημεία στα προάστια και μετά συγκλίναμε σε μια συγκεκριμένη ώρα. Αυτό τους μπέρδευε. Θα έβγαιναν και θα προσπαθούσαν να μας εμποδίσουν να μπούμε στην πόλη και θα είχαμε μεγάλο πρόβλημα με όσους έρχονταν από το Port και το South Melbourne, επειδή εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο η γέφυρα Queens Bridge και η Spencer Street Bridge, οπότε ήταν πολύ εύκολο γι' αυτούς να μας σταματήσουν. Στη συνέχεια θα πήγαιναν στο Richmond για να εμποδίσουν όσους έρχονταν από το Prahran. (17)
Η ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ
Το THC αποφάσισε να κάνει διαδήλωση, αλλά δεν επρόκειτο να μπερδευτεί με τον όχλο του UWM. Έτσι προσπάθησαν να οργανώσουν κάτι ξεχωριστό. Είχαν λοιπόν τη δική τους άδεια γαι να μετακινηθούν από την οδό Lygon στο Trades Hall και εμείς βάλαμε τους δικούς μας στην οδό Victoria. Αποφασίσαμε ότι όπου και να πήγαιναν θα πηγαίναμε κι εμείς. Έτσι παραταχτήκαμε όλοι σε δύο ομάδες, αλλά δεν ήμασταν εκεί πέντε λεπτά και οι δύο ομάδες εξαφανίστηκαν και ήταν όλες μαζί. Περπατήσαμε μέχρι τη Βουλή. Υπολογίζουμε ότι είχαμε 10.000 εκείνη την ημέρα, ήταν μια τεράστια πορεία. Η αστυνομία ήταν ήσυχη και ακριβώς έξω από το δρόμο και οι εφημερίδες έγραψαν ότι ήταν μια οργανωμένη πορεία, επειδή την καθοδηγούσε ο Jim Muggs από το Trades Hall, ο γραμματέας των Ανέργων και ο βοηθός γραμματέας του Trades Hall. Αυτό που δεν είπαν ήταν ότι ο Jim Hades και εγώ και άλλοι ήμασταν επίσης στο μέτωπο όταν ανηφορίζαμε στην οδό Bourke. (18) Ήταν μια κοινή εμφάνιση και των δύο οργανώσεων. Φτάσαμε στη Βουλή και δεν επετράπη η αντιπροσώπευση.
Μας είπαν ότι είχαν δύο πολυβόλα σε ετοιμότητα και ότι δεν είχαμε καμία ελπίδα να μπούμε στην Βουλή. Άρχισαν να ξεσηκώνονται και ένας μπάτσος στράφηκε κατά ενός φίλου κρατώντας ένα κλομπ. Δεν είχα δει ποτέ επιθεωρητή να κινείται τόσο γρήγορα. Αλλά αυτός έτρεξε και χτύπησε τον μπάτσο, του πήρε το κλομπ και του είπε: “Ανόητε, θέλεις να μας σκοτώσεις όλους;”. Έτσι ήταν η αστυνομία εκείνη την ημέρα και αυτό δείχνει πώς αλλάζουν τα πράγματα όταν έχεις τους αριθμούς. Πάντα πρέπει να έχεις αριθμούς πίσω σου. Τελικά μια αντιπροσωπεία μπήκε στην Βουλή και υπήρξαν μικρές βελτιώσεις. Αποφασίστηκε ότι θα έβρισκαν εργασίες ανακούφισης στη χώρα και άνοιξαν σιδηροδρομικές γραμμές και επαρχιακούς δρόμους. Όλοι δούλευαν 13 εβδομάδες το χρόνο.
ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
Αλλά τον υπόλοιπο χρόνο ήμασταν στην ίδια κατάσταση και συνεχίσαμε. Είχαμε αλεπάλληλους αγώνες. Είχαμε μάχες με την αστυνομία, αλλά χαλάρωσαν μετά τη μεγάλη πορεία. Δεν είχαν τόσο άγχος να μπερδευτούν γιατί δεν ήξεραν τι θα γινόταν. Άφησαν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς σε μια ομάδα που ονομαζόταν Πολιτική Ομάδα. Δημιουργήθηκε από την Εργατική Κυβέρνηση του Hogan κατά τη διάρκεια της απεργίας στο χώρο του Waterside για να αντιμετωπίσει τους απεργούς κάτω στην προκυμαία. Ήταν μια ομάδα γεμάτη από μοχθηρία και μίσος. Σε συνελάμβαναν και ο Θεός να σε βοηθούσε όταν σε πήγαιναν στην οδό Russell (στα κεντρικά της αστυνομίας). Μου έχουν βάλει χειροπέδες και κλωτσιές στην οδό Russell. (19) Είχαν πιάσει ένα σωρό συντρόφους στο Prahran, το Fitzroy και το Richmond. Δεν είχες ιδέα το τι σου έκαναν…
Υπήρχε ένας σπουδαστής που ζούσε στο Brunswick, (20), πρώην εργάτης στο Waterside, και μπήκε στη φυλακή επτά φορές επειδή φώναζε συνθήματα. Δεν ήξερε να διαβάζει και να γράφει και μερικά από τα συνθήματά του είχαν πολύ περίεργη ορθογραφία, αλλά δεν είχε σημασία γιατί ήταν μέσα από την καρδιά του. Πολλοί από εμάς πήγαμε φυλακή. Θυμάμαι μια φορά 33 από εμάς ήμασταν στις φυλακές Pentridge την ίδια στιγμή.
Με έβαλαν στη φυλακή για ανάρμοστη συμπεριφορά. Είχαμε μια μεγάλη διαδήλωση την Πρωτομαγιά και κατεβαίνοντας στο δρόμο μας επιτέθηκαν και ήμουν ένας από αυτούς που τσιμπήθηκαν. Φορούσαμε κόκκινα πανιά με διάφορα συνθήματα πάνω τους. Καταδικάστηκα σε ένα μήνα, λίγο περισσότερο από ένα μήνα. Την ημέρα που μπήκα, μου πήρε συνέντευξη ένας υπάλληλος ασφαλείας και ήθελε να μάθει τα πάντα. Πόσα κονδυλώματα έχεις στο σώμα σου, πότε έκανες το τελευταίο σου κούρεμα, από την παιδική σου ηλικία μέχρι τους γονείς και τους προγόνους σου και όλα τα υπόλοιπα. Θα προσπαθούσαν να πάρουν πολλά από σένα, αλλά δεν το κατάφεραν ποτέ, ούτως ή άλλως όχι από τους περισσότερους από εμάς.
Δεν συνδεθήκαμε με τους ποινικούς. Είχαμε μια λίστα με αιτήματα. Όταν μας ρώτησαν αν θέλαμε κάτι, είπα "Θέλω να μπορώ να γράφω στη γυναίκα μου κάθε μέρα και θέλω ένα γράμμα κάθε μέρα. Θέλουμε τα γράμματά μας χωρίς λογοκρισία και θέλουμε να είμαστε διαχωρισμένοι από τους εγκληματίες. Θέλουμε να είμαστε αντιμετωπίζονται ως πολιτικοί κρατούμενοι και όχι ως εγκληματίες". Εκείνη την εποχή μας επιτρεπόταν μόνο μια επιστολή μια φορά το μήνα και αρνήθηκαν ότι υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο.
Ήταν ένας άντρας στο δικαστήριο μαζί μας και τον είχαν συλλάβει νωρίς το πρωί και καταδικάστηκε σε έξι μήνες και τον έστειλαν κατευθείαν στις φυλακές Pentridge εκείνο το βράδυ χωρίς καν να το πουν στη γυναίκα του. Είχε πάρει ένα τρένο για το Ferntree Gully χωρίς να πληρώσει το προηγούμενο βράδυ και είχε ξεθάψει μερικές φτέρες και τις έβαλε στην τσάντα του. Στη συνέχεια, επέστρεψε στην πόλη και πήγαινε για το σπίτι του, όταν οι αστυνομικοί τον άρπαξαν και κοίταξαν στην τσάντα του. Δεν μπορούσε να εξηγήσει πού τα είχε βρει και τελικά, στην ανάκριση το παραδέχτηκε και έτσι τον κατηγόρησαν ότι έκλεψε φτέρες από το Ferntree Gully. (21) Είχε πάει και το έκανε γιατί δεν είχε χρήματα για την οικογένειά του και δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Ήταν τραγικό.
Λίγες μέρες αργότερα μας επισκέφηκε ο δικαστής, ο κυβερνήτης, ο βοηθός κυβερνήτης, δύο ή τρία μέλη του διοικητικού συμβουλίου και μερικές άλλες οργανώσεις από όλη τη Μελβούρνη που θα συγκαλούσαν ένα συμβούλιο. Μας ρωτούσαν πώς σας αντιμετωπίζουν στη φυλακή, αν είχατε αιτήματα κ.λπ. Θα απαντούσα σε αυτές τις ερωτήσεις με ειλικρίνεια γιατί θα μπορούσαν να απαντηθούν με ειλικρίνεια και ο κυβερνήτης ρώτησε: "Λοιπόν, κύριε Munro, για ποιον λόγο σας συνέλαβαν;" Είπα: "Περπατούσα στην οδό Swanston, κύριε και η αστυνομία με συνέλαβε.” “Αλλά δεν θα σε συλλάβουν μόνο επειδή περπάτησες στην οδό Swanston.” Ο αξιωματικός ασφαλείας είπε “Πες του τι φορούσες Munro." Είπα: “Φορούσα τα ρούχα μου, ένα συνηθισμένο παντελόνι, στρατιωτικό χιτώνιο." "Τι άλλο όμως;" "Λοιπόν, είχα ένα χαρτόνι με ένα σύνθημα”. "Ποιο ήταν το σύνθημα;" Δεν μπορούσα να θυμηθώ τι, οπότε είπα "Ενάντια στις περικοπές μισθών”. Μόλις το είπα, ακούστηκαν λίγοι ψίθυροι και μετά ο κυβερνήτης είπε "Λοιπόν, κύριε Munro, μπορεί να έχετε μερικούς συμπαθούντες εδώ, αλλά, ξέρετε, μειώθηκαν και εμάς οι μισθοί μας!"
*Το πρωτότυπο στα αγγλικά μπορεί να βρεθεί εδώ: http://www.takver.com/history/jimmunro.htm Μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.
Σημειώσεις του μεταφραστή
1.A-House. Χώρος αναρχικής δράσης και πληροφόρησης στη Μελβούρνη που έκλεισε στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
2. MacRobertsons. Εργοστάσιο σοκολάτας. Gatsons. Εργοστάσιο της εποχής.
3. Mount Buffalo. Βουνό και εθνικό πάρκο στη Βικτώρια.
4. AEU. Αustralian Education Union. Το συνδικάτο των εκπαιδευτικών.
5. Waterside. Οι αποβάθρες του λιμανιού.
6. Carlton. Εσωτερικό προάστιο της Μελβούρνης.
7. Fitzroy. Εσωτερικό προάστιο της Μελβούρνης.
8. ACTU. Australian Council of Trade Unions. Η αντίστοιχη ΓΣΕΕ της Αυστραλίας.
9. Μνημείο των 8 Ωρών. (Eight Hours Monument). Βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Εργατικό Κέντρο της Μελβούρνης και συμβολίζει τον επιτυχή αγώνα για την κατάκτηση του 8ωρου (8 ώρες εργασία, 8 ώρες ψυχαγωγία κ.λπ και 8 ώρες ύπνος).
10. Richmond. Εσωτερικό προάστιο της Μελβούρνης.
11. Port Melbourne. Προάστιο με τις αποβάθρες και το λιμάνι της Μελβούρνης, αλλά και πάλαι ποτε βιομηχανική περιοχή.
12., 13., 14, 15, 16. Όλες οδοί στο κέντρο της Μελβούρνης.
17. Prahran. Προάστιο κοντά στην πόλη της Μελβούρνης.
18., 19. Οδοί στο κέντρο της Μελβούρνης.
20. Brunswick. Προάστιο στα βόρεια της Μελβούρνης.
21. Ferntree Gully. Εξωτερικό προάστιο εκείνη την εποχή αρκετά έξω από τον αστικό ιστό της Μελβούρνης.
