P. Argyriades

Ιστορία Κοινωνικών Κινημάτων

19 Μαρτίου 2023

• Γαλλία
• κοινωνικοί αγώνες
• κοινωνικά κινήματα
• επαναστατικό κίνημα
• εργατική τάξη
• ποίηση
• κομμουνισμός
• Παρισινή Κομμούνα
• αναρχισμός

Tου Π. Αργυριάδη


Παρίσι


Εκδότη του περιοδικού «Κοινωνικό Ζήτημα»



5, Boulevard Sail:t-Michel, 5


Και στα γραφεία του Socialist, 17, rue du Croissant

1888

ΠΡΟΛΟΓΟΣ



Έχοντας γνωρίσει τον Pottier από κοντά, ήμασταν σε θέση να εκτιμήσουμε όλες τις ιδιότητες της καρδιάς του και την ευφυΐα του.


Θέλαμε με αυτό το φυλλάδιο να δώσουμε μια ιδέα για τον χαρακτήρα και το ταλέντο του αείμνηστου φίλου και ομοϊδεάτη μας.


Ανάμεσα στα ποιήματα του έργου του, έχουμε διαλέξει μερικά λουλούδια με τα οποία σχηματίζουμε ένα μπουκέτο που τοποθετούμε στον τάφο του ιεροψάλτη της Κοινωνικής Επανάστασης.


Όλοι οι σοσιαλιστές χωρίς διάκριση ακολούθησαν τον Eugène Pottier στην τελευταία του κατοικία.


Η κηδεία του αναστάτωσε τα ανάξια πλάσματα που μας κυβερνούν.


Αναπαράγουμε εδώ το άρθρο που δημοσιεύσαμε με την ευκαιρία αυτή στην «Φωνή του Λαού»:



Οι ληστές που μας κυβερνούν χάρη στην καθολική νωθρότητά τους, μόλις έδειξαν το μέτρο του ρεπουμπλικανισμού τους.


Δεν τους αρκούν όλες οι βλακείες της ιδιωτικής τους ζωής και όλες οι προδοσίες της δημόσιας σφαίρας, παραβιάζουν τώρα με ωμή βία το πιο ιερό και απαραβίαστο δικαίωμα: το να οδηγήσουμε έναν φίλο προς τον τόπο της τελευταίας του ανάπαυσης.


Οι φίλοι του μεγάλου ποιητή Eugène Pottier, είχαν συγκεντρωθεί στο γραφείο τελετών για να συνοδεύσουν αυτόν τον μεγάλο αφοσιωμένο αγωνιστή, αυτή τη μεγάλη καρδιά, στον τάφο του. Ενώ περίμεναν ειρηνικά τη συνοδεία, οι… κολλητοί του Ρουβιέ χωρίς καμία πρόκληση, όρμησαν πάνω τους, σπρώχνοντας κάποιους, συλλαμβάνοντας άλλους, επιδιδόμενοι σε κάθε είδους βαρβαρότητα. Η Αυτοκρατορία, παρ' όλη την απαξίωσή της, δεν έχει επιδείξει ποτέ ένα τόσο κατασταλτικό θέαμα κάτω από τέτοιες συνθήκες.


Ήταν η περίπτωση να αναφωνήσουμε, όπως ο Pottier στο Κοινωνικό Ζήτημα, κατά τη διάρκεια της 14ης επετείου της Κομμούνας:



ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ!



Η τίγρη εξαπολύεται, με το ξίφος τραβηγμένο. Στον δολοφόνο!


Κυνηγάει, γκρεμίζει, σταματάει, σκοτώνει,


Η ξιφολόγχη είναι μέρος του γλεντιού, η Κομμούνα σπαρταρά!


Στον δολοφόνο.


Στον δολοφόνο


Ρίχνοντας την αντανάκλασή της στο κινούμενο γρασίδι,

Εμφανίζεται η κόκκινη σημαία μας,

Αυτή η σημαία της ισότητας ξυπνά μέσα τους την αγριότητα.



Στον δολοφόνο κ.λπ.



Η κόκκινη σημαία, όμως, δεν είχε κάνει την εμφάνισή της όταν οι Αργουζίνοι του Ρουβιέ επιτέθηκαν στους Σοσιαλιστές, χωρίς λόγο.


Γιατί λοιπόν αυτή η βία χωρίς λόγο; Γιατί αυτή η αναίτια αυθαιρεσία; Γιατί αυτή η λογοκλοπή της Αυτοκρατορίας; Γιατί οι άνδρες που μας κυβερνούν δεν διαφέρουν από αυτούς της Αυτοκρατορίας παρά μόνο στην παραπλανητική ταμπέλα που έχουν αποκτήσει ώστε να καταλάβουν την εξουσία.


Γιατί όντας απατεώνες κάθε λογής, δεν μπορούν παρά να λειτουργήσουν ως εγκληματίες, καταπατώντας όλους τους νόμους.


Γιατί θέλουν με τον ενθουσιασμό τους να καταφέρουν να κάνουν φασαρία και να αιματοκυλύσουν το Παρίσι σύμφωνα με τις προσταγές τους.


Θα επερχόταν το τέλος της Γαλλίας αν υπήρχαν μόνο Γάλλοι αυτού του είδους, αλλά ευτυχώς δεν είναι έτσι, και το παράδειγμα του μεγάλου πολίτη του οποίου θρηνούμε σήμερα την απώλεια, αποδεικνύει σε εμάς ότι υπάρχουν ακόμη μεταξύ των Γάλλων άντρες που μπορούν να είναι όχι μόνο χρήσιμοι για το έθνος τους, αλλά έτοιμοι να υπηρετήσουν με τη μεγάλη τους καρδιά, με τα γενναιόδωρα συναισθήματά τους, αποκρυσταλλωμένα σε χάλκινες ρίμες, την υπόθεση...

Περισσότερα …