Στο βιβλίο του Κροπότκιν, "Η Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση" μπορεί κάποιος να διαβάσει με διεξοδικό και συνεκτικό τρόπο ότι στη Γαλλική επανάσταση οι Γιρονδίνοι (και ιδιαίτερα ο Μπρισσό, πρωτεργάτης των Γιρονδίνων, ο οποίος φυσικά εκτελέστηκε), στα φυλλάδια καθώς και στα λυρικά τραγούδια τους αποκαλούσαν αναρχικούς με την θετική έννοια, την ριζοσπαστική τους πτέρυγα των Ορεινών, τους Λυσσασμέ- νους, οι οποίοι ήθελαν να σπρώξουν την επανάσταση πιο μακριά, κυρίως προς μια κοινωνική, αν και κάποιος μπορεί χωρίς κανένα ενδοιασμό να πει προς μια σοσιαλιστική κατεύθυνση. Συνεπώς, αυτούς τους αγωνιστές της επανάστασης, οι οποίοι είναι αναμφίβολα οι προπάτορες όλων ανεξαιρέτως των σοσιαλιστικών ρευμάτων των μεταγενέστερων και σημερινών εποχών, τους αποκάλεσαν "αναρχικούς" με την υβριστική έννοια και οι αντίπαλοι τους, οι προπάτορες των σημερινών συνταγματικών ή φιλελεύθερων.
Στον πληβειακό δημόσιο χώρο που άρχισαν να σκιαγραφούν οι αβράκωτοι, το 1774 οι λυσσασμένοι έριξαν τον σπόρο της αναρχικής ελευθερίας και της άμεσης δημοκρατίας. Ο Jacques Roux, στο βήμα της Συμβατικής, θα αναδείξει την εχθρική φύση των «αντιπροσώπων του λαού» αναφωνώντας: «Η ελευθερία είναι απλώς αυταπάτη όταν μια τάξη ανθρώπων μπορεί ατιμώρητα να κάνει μιαν άλλη να λιμοκτονεί. Η ισότητα είναι απλώς αυταπάτη όταν ο πλούσιος ασκεί προνομιακά το δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των συνανθρώπων του». Και ο J. Varlet, από τη φυλακή του Πλεσίς, έγραφε: «..Για οποιοδήποτε σκεπτόμενο ον, κυβέρνηση και επανάσταση είναι πράγματα ασύμβατα…».
Στο Παρίσι το 1864 εφτά χρόνια προτού την κομούνα, 60 εργάτες κυκλοφορούν ένα μανιφέστο «το μανιφέστο των 60 εργατών», που είχε συντάξει ο χαράκτης Τολέν. «…Κύριοι της αντιπολίτευσης, το ότι συμφωνούμε μαζί σας στην πολιτική, σημαίνει ότι συμφωνούμε και στην κοινωνική οικονομία; Συνεχώς μας λέτε: δεν υπάρχουν τάξεις μετά το 1789, όλοι οι Γάλλοι είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. Όμως εμείς που δεν έχουμε άλλη ιδιοκτησία πέρα από τα χέρια μας, εμείς που υφιστάμεθα καθημερινά τους όρους του κεφαλαίου, εμείς που ζούμε υπό καθεστώς έκτακτων νόμων, δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε αυτήν την διαβεβαίωση ... Εμείς, που τα παιδιά μας περνούν συνήθως τα πιο τρυφερά τους χρόνια μέσα στο εξαθλιωτικό και ανθυγιεινό περιβάλλον των εργοστασίων ή ως μαθητευόμενοι στα εργαστήρια. Εμείς, που οι γυναίκες μας αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τα σπίτια μας για ένα επιπλέον μεροκάματο, δηλώνουμε ότι η ισότητα αναφέρεται στον νόμο αλλά δεν ισχύει στην καθημερινή μας ζωή.
Μας λένε ακόμη ότι οι εκλεγμένοι βουλευτές μπορούν να διεκδικήσουν όλες τις μεταρρυθμίσεις για εμάς, καλύτερα από εμάς... Απαντάμε: Όχι! Δεν μας εκπροσωπεί κανείς διότι σε μια πρόσφατη συνεδρίαση του Νομοθετικού Σώματος καμιά φωνή δεν υψώθηκε για να διατυπώσει, έτσι όπως τα εννοούμε εμείς, τα αιτήματα, τις επιθυμίες και τα δικαιώματα μας. Δεν μας εκπροσωπεί κανείς, εμάς που αρνιόμαστε να πιστέψουμε ότι η εξαθλίωση έχει Θεϊκή προέλευση…» Λίγους μήνες αργότερα δημιουργείται από τους εργάτες η πρώτη μορφή αυτοοργάνωσης στην σύγχρονη εποχή: Στις 28-8-1864, σ' όλο τον κόσμο ακούστηκε ηχηρότερος από εκείνον των 60 εργατών αυτός ο μεγάλος λόγος: «Η χειραφέτηση των εργατών πρέπει να είναι έργο των ίδιων των εργατών». Αυτός ο λόγος ειπώθηκε στο Σαιν Μάρτινς Χωλ στο Λονδίνο, σε μια συνέλευση εργατικών αντιπροσώπων που...
Σύντομη βιογραφία του José Salamé Miro, Ισπανού αγωνιστή που έδρασε τη Γαλλία και την Ισπανική Επανάσταση.
Ο José Salamé Miro γεννήθηκε το 1920 στο χωριό Vinebra της Tarragona Καταλονίας. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Βαρκελώνη. Ο πατέρας του ήταν σαμαράς και συμπαθών προς την CNT, συμμετέχοντας στο Ελευθεριακό Αθήναιο (libertarian ateneo) της γειτονιάς. Ο Jose ήταν σε μια παιδική χορωδία, αλλά όταν μεγάλωσε άρχισε να κλίνει προς τις αναρχικές ιδέες. Έγινε μέλος της CNT και της Ελευθεριακής Νεολαίας (FIJL). Πήρε μέρος στα γεγονότα στις 19 Ιούλη 1936 στη Βαρκελώνη...
: η εξέλιξη του εργατικού κινήματος και το παρισινό τμήμα της Α’ Διεθνούς. Οι αναμνήσεις των Κομμουνάρων, οι ιστορικές καταγραφές, οι έρευνες αρχείων, η επιβεβλημένη σιωπή από τη μεριά της εξουσίας, αλλά και οι μετέπειτα αναλύσεις για την Παρισινή Κομμούνα, ιδιαίτερα εκείνες που ασχολούνται με τους πρωταγωνιστές και τις ιδεολογικές αποχρώσεις που εξέφρασαν, στοιχειοθετούν μια διαλεκτική και ενίοτε αντιφατική βιβλιογραφία, που αγωνιά να δώσει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που συνοδεύουν τον μύθο της Παρισινής Κομμούνα εδώ και 140 χρόνια. Πώς προέκυψε η Κομμούνα; Γιατί τον Μάρτη του 1871 και όχι το φθινόπωρο του 1870; Ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές της;...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018