Mother Jones

Ιστορία Κοινωνικών Κινημάτων

02 Μάι 2019

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• κοινωνικοί αγώνες
• ΗΠΑ,
• εργατική τάξη
• αναρχοσυνδικαλισμός
• Πρωτομαγιά
• radicalism

Aπό την αυτοβιογραφία της Mother Jones - Μετάφραση Αργύρης Αργυριάδης, IWW

Από το 1880 και μετά, έγινα απόλυτα αφοσιωμένη στο εργατικό κίνημα. Σε όλα τα μεγάλα βιομηχανικά κέντρα η εργατική τάξη βρισκόταν σε εξέγερση. Η τεράστια μετανάστευση από την Ευρώπη περιόρισε τις φτωχογειτονιές, εξαφάνισε τους μισθούς και απείλησε να καταστρέψει το βιοτικό επίπεδο που πολέμησαν Αμερικανοί εργαζόμενοι. Σε όλη τη χώρα υπήρξε επιχειρηματική κρίση και μεγάλη ανεργία. Στις πόλεις υπήρχε πείνα, κουρέλια και απελπισία. Οι ξένοι αγκιτάτορες που είχαν υποφέρει από τους ευρωπαίους δεσποτάδες κήρυσσαν διάφορους τρόπους οικονομικής σωτηρίας στους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι ζήτησαν μόνο ψωμί και συντόμευση των μεγάλων ωρών εργασίας. Οι αγκιτάτορες τους έδωσαν οράματα. Η αστυνομία τους έδωσε καταστολή.

Ιδιαίτερα η πόλη του Σικάγο ήταν το σκηνικό της απεργίας μετά την απεργία, ακολουθούμενη από μποϊκοτάζ και ταραχές. Τα χρόνια πριν από το 1886 σημειώθηκαν απεργίες των ναυτικών της λίμνης, των λιμενεργατών και των εργατών των οδικών σιδηροδρόμων. Αυτές οι απεργίες είχαν κατασταλεί άγρια ​​από την αστυνομία και από τους ένοπλους μισθοφόρους των αφεντικών. Ο John Bonfield, επιθεωρητής της αστυνομίας, ήταν ιδιαίτερα σκληρός στην καταστολή των συναντήσεων όπου οι άνδρες ειρηνικά συγκεντρώθηκαν για να συζητήσουν θέματα μισθών και ωρών εργασίας. Οι εργοδότες ήταν προκλητικοί και ανοιχτοί στην έκφραση των φόβων και των μίσους τους. Η Chicago Tribune, το όργανο των εργοδοτών, πρότεινε ειρωνικά ότι οι αγρότες του Ιλλινόις αντιμετωπίζουν τους άνεργους που έφυγαν από τα μεγάλα βιομηχανικά κέντρα όπως έκαναν για τα παράσιτα, τοποθετώντας στρυχνίνη στο φαγητό.

Οι εργάτες άρχισαν να ζητούν ως αίτημα για εργασία ΜΟΝΟ οκτώ ώρες την ημέρα. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι ιππότες της εργατικής τάξης υποστήριζαν το κίνημα, αλλά επειδή πολλοί από τους ηγέτες της δράσης αυτής ήταν ξένοι, το ίδιο το κίνημα θεωρήθηκε ως «ξένο» και ως «μη αμερικανικό». Στη συνέχεια οι αναρχικοί του Σικάγο, μια πολύ μικρή ομάδα , υποστήριξε το αίτημα του οκτάωρου. Από τότε οι άνθρωποι του Σικάγου φάνηκαν ανίκανοι να συζητήσουν ένα καθαρά οικονομικό ζήτημα χωρίς να ενθουσιαστούν για τον Αναρχισμό.

Οι εργοδότες χρησιμοποίησαν ως πρόσχημα την απειλή του αναρχισμού για να σκοτώσουν το κίνημα. Ένα άτομο που πίστευε σε μια οκτάωρη εργάσιμη ημέρα ήταν, είτε, ένας εχθρός στη χώρα του, ένας προδότης, ένας αναρχικός. Τα θεμέλια της κυβέρνησης υποσκάπτουν οι αναρχικοί αρουραίοι. Το αίσθημα ήταν πικρό. Η πόλη χωρίστηκε σε δύο θυμωμένους καταυλισμούς. Οι εργαζόμενοι, από τη μια πλευρά, πεινούν, κρύβονται, απουσιάζουν, αγωνίζονται απέναντι στους ένοπλους των αφεντικών και τους αστυνομικούς με γυμνά χέρια. Από την άλλη πλευρά, οι εργοδότες, μην γνωρίζοντας ούτε την πείνα ούτε το κρύο, υποστηρίζονται από τις εφημερίδες, από την αστυνομία, από όλη τη δύναμη του μεγάλου κράτους.

Οι αναρχικοί εκμεταλλεύτηκαν τη διαδεδομένη δυσαρέσκεια να κηρύξουν τις ιδέες τους. Οι Αναρχικοί συνήθιζαν να απευθύνονται σε τεράστια πλήθη στην θυελλώδη, άγονη ακτή της λίμνης Μίτσιγκαν. Παρόλο που δεν υποστήριξα ποτέ τη φιλοσοφία του αναρχισμού, συχνά παρακολούθησα τις συναντήσεις τους στην ακτή της λίμνης, ακούγοντας αυτά που οι καθηγητές μιας νέας τάξης είχαν να πουν στους εργάτες.

Εν τω μεταξύ, οι εργοδότες συναντήθηκαν. Συναντήθηκαν στο αρχοντικό του George M. Pullman στη λεωφόρο Prairie ή στην κατοικία του Wirt Dexter, ικανό δικηγόρο εταιριών. Συζητήθηκαν τα μέσα για τη καταστολή του κινήματος για το οκτάωρο που επρόκειτο να προκληθεί...

Περισσότερα …