Στις 16 Ιούλη 1893 120 Αυστραλοί ξεκινούσαν από το Σίδνεϊ για την Παραγουάη με σκοπό να δημιουργήσουν την κοινωνία της Ουτοπίας! Απογοητευμένοι από τις συνθήκες που επικρατούσαν στη χώρα, την κοινωνική αδικία και την «αναλγησία» των ισχυρών, μπαρκάρισαν για την άλλη άκρη της γης, ελπίζοντας ότι εκεί θα μπορούσαν να κάνουν το «όνειρο πραγματικότητα...».
Η «Ουτοπία» χαρακτηρίζεται «ως όραμα ή λόγος που αναφέρεται στο μη πραγματικό», στο αντίθετο δηλαδή εκείνου που υπάρχει και ενεργεί πραγματικά. Τον όρο ουτοπία, που παράγεται από τις ελληνικές λέξεις ού και τόπος, πρωτοχρησιμοποίησε ο Άγγλος πολιτικός και ανθρωπιστής Τόμας Μουρ (1478-1535)
Η Ουτοπία, σ' ένα ομώνυμο έργο του Μουρ, είναι το όνομα μιας νήσου-χώρας που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Σ’ αυτή, λοιπόν, ο Μουρ, φαντάστηκε να ισχύει το «άριστο πολίτευμα», ένα ιδανικό κράτος θεμελιωμένο πάνω στη δικαιοσύνη και την κοινή ιδιοκτησία.
Σ’ αυτή τη φανταστική νήσο, την Ουτοπία, κανείς δεν είναι ιδιοκτήτης, όλοι εργάζονται (έξι ώρες την ημέρα!), οι περισσότεροι στους αγρούς, ενώ όλοι αισθάνονται την προστασία του περιβάλλοντος, όλοι έχουν λόγο στα κοινά, εκλέγουν δημοκρατικά τους άρχοντες, ενώ η θρησκεία βασίζεται στην πίστη μιας απροσδιόριστης θεότητας, αιώνιας και άπειρης, που κάθε ένας είναι ελεύθερος να τη λατρεύει κατά πως πρεσβεύει.
Από τις θεωρίες του Μουρ εμπνεύστηκαν πολλοί, αργότερα, που έγραψαν πολυάριθμα, και κάποτε σημαντικά έργα, με τα οποία προπαγάνδιζαν τον ουτοπισμό και υπήρξαν αρκετές και διάφορες απόπειρες, από θρησκευτικές ομάδες ή πολιτικούς μεταρρυθμιστές, να δημιουργηθούν ουτοπιστικές κοινότητες, ιδιαίτερα στην Αμερική. Η πρώτη τέτοια απόπειρα έγινε το 1663 από Ολλανδούς μετανάστες στο Νέο Κόσμο και μια άλλη το 1732 στην Πενσυλβάνια από Γερμανούς μετανάστες. Ακολούθησαν πολυάριθμες άλλες απόπειρες στις ΗΠΑ και τον Καναδά, χωρίς συνέχεια.
Η δεκαετία του 1890 ήταν από τις πιο σημαντικές στην ιστορία της Αυστραλίας. Ήταν μια «δημιουργική» δεκαετία, όπου άνθησε μια εθνική κουλτούρα, ιδρύθηκε από τα εργατικά συνδικάτα το Εργατικό Κόμμα (ALP) και τέθηκαν οι βάσεις για τη συνένωση των έξι αποικιών σε ομόσπονδο κράτος.
Το 1891, για παράδειγμα οδηγήθηκε σε ήττα η ηρωϊκή απεργία των shearers (κουρείς προβάτων), αφότου οι αποικιακές αρχές του Κουίνσλαντ (Queensland), με υπόδειξη προφανώς του Λονδίνου, ξέθαψαν και χρησιμοποίησαν έναν βρετανικό νόμο του 1825 (!), περι συνωμοσίας, για να συλλάβουν και να περάσουν απο δίκη τους ηγέτες των απεργών (γύρω στα 200 άτομα) και έτσι να τερματίσουν την απεργία. Σχεδόν την ίδια περίοδο είχε τερματιστεί επίσης με ήττα ένας άλλος ιστορικός απεργιακός αγώνας, των εργαζομένων στα λιμάνια της Αυστραλίας.
Οι ήττες αυτές, που ήρθαν ύστερα από πραγματικές συνωμοσίες και αυταρχισμούς της αποικιακής διοίκησης, πείσμωσαν περισσότερο τα πλατειά στρώματα των εργαζόμενων και των συνδικάτων τους. Οι εξελίξεις αυτές, όμως, δεν ικανοποιούσαν μερικούς από τους πιο γνωστούς ιδεαλιστές και άλλους οραματιστές της “τελειότητας» οι οποίοι κατέληξαν, ότι στην Αυστραλία ήταν πλέον αδύνατο να δημιουργηθεί η κοινωνία που ονειρεύονταν.
Γι’ αυτό έθεσαν στόχο να πάνε στην Παραγουάη και εκεί να θεμελιώσουν την Ουτοπία, την «Νέα Αυστραλία», όπως την ονόμασαν.
Επικεφαλής της κίνησης των Αυστραλών ουτοπιστών ήταν ο Ουίλλιαμ Λέϊν (William Lane), ο οποίος είχε μεταναστεύσει από την Αγγλία μερικά χρόνια νωρίτερα και...
Κείμενο της αναρχικής κολεκτίβας Tokologo (Νότια Αφρική)
Πριν από περίπου πενήντα χρόνια είδαμε την αποξήλωση των περισσοτέρων ευρωπαϊκών αποικιακών αυτοκρατοριών στην Αφρική. Τα «νέα έθνη» που ξεπήδησαν γέννησαν υψηλές ελπίδες – και βέβαια η αλλαγή από την αποικιακή κυριαρχία με το ρατσισμό της, τον εξωτερικό έλεγχο και τις εξορυκτικές οικονομίες υπήρξε ένα βήμα προοδευτικό.
Απογοητεύσεις της Ανεξαρτησίας
Παρ' όλα αυτά, οι ελπίδες αυτές εξαφανίστηκαν σύντομα. Από πολιτική σκοπιά, τα περισσότερα ανεξάρτητα Αφρικανικά κράτη κινήθηκαν προς τον σχηματισμό δικτατορικών και μονοκομματικών καθεστώτων, συνήθως διοικούμενων από το εθνικιστικό κόμμα, που είχε πάρει την εξουσία τη στιγμή της ανεξαρτησίας – με την πάροδο...
Η απεργία της Kortex το Δεκέμβρη του 1981, στο εσωτερικό προάστιο της Μελβουρνης Brunswick, στην οποία συμμετείχαν 300 γυναίκες, δείχνει πώς η γυναικεία καταπίεση και η εκμετάλλευσή τους ως εργαζόμενες συνδυάζονται και αλληλεπιδρούν. Ένας αγώνας στο χώρο εργασίας μπορεί να μεταφερθεί στην οικιακή και οικογενειακή ζωή, με αξιοσημείωτες συνέπειες.
Πώς συμμετέχει σε έναν τέτοιο αγώνα ένα εργατικό δυναμικό που δεν έχει συνδικαλιστική εμπειρία, κανένα ιστορικό μαχητικότητας και προβλήματα επικοινωνίας σε πολλές διαφορετικές γλώσσες;
Στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις σε διάφορους εργασιακούς χώρους και κλάδους μεταξύ 1979 και 1981. Τα συνδικάτα στο χώρο των αποθηκαρίων, των συσκευαστών και...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018