Του Анатолий Дубовик
Στις 5 Γενάρη 1922, μια ομάδα ενεργών συμμετεχόντων στο ρωσικό και ουκρανικό αναρχικό κίνημα εξσιτρακίστηκε στο εξωτερικό από το καθεστώς των μπολσεβίκων, συνολικά οκτώ άτομα: οι Mikhail Vorobyev, Anatoly Gorelik, Grigory Maksimov, Petr Mikhailov, Mark Mrachny, Abram. (Alexandre) Feldman, Konstantin Fedorov και Ivan Yudin.
Λίγο νωρίτερα, τον Δεκέμβρη του 1921, στάλθηκαν οι Efim Yarchuk και Vsevolod Volyn.
Τον Ιούλη του 1921, αυτοί οι δέκα αναρχικοί προχώρησαν σε μια ομαδική απεργία πείνας στη φυλακή Taghan, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την παρέμβαση κάποιων δυτικών που απείλησαν τους μπολσεβίκους με ένα μεγάλο σκάνδαλο, και αφέθηκαν ελεύθεροι υπό τον όρο να εγκατασταθούν στο εξωτερικό «για πάντα». Η σχετική απόφαση ελήφθη σε ανώτατο επίπεδο, στο Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής της Σοβιετικής Δημοκρατίας του Καζακστάν.
Μερικοί από τους αναρικούς αυτούς είχαν και τις συζύγους τους μαζί: Fanya Gorelik-Yampolskaya, Olga Maksimova-Freidlin και Fedorova. Ακόμα, οι Gorelik και Fedorov είχαν και τα παιδιά τους, επίσης. Ωστόσο, το παιδί του Fedorov πέθανε καθ’ οδόν.
Να σημειωθεί ότι το Fedorov δεν ήταν πραγματικό επώνυμο και ότι πίσω από αυτό κρυβόταν ο αναρχικός από το Ivanovo-Voznesensk και συμμετέχων στο μαχνοβίτικο κίνημα, Alexander Chernyakov. Οι τσεκίστες δεν το γνώριζαν τότε, ενώ και στη σύγχρονη ιστορική βιβλιογραφία ακόμα κάποιος δεν θα το συναντήσει.
Κατά τη διαδικασία της αναγκαστικής μετανάστευσης των αναρχικών, οι μπολσεβίκικες αρχές υποσχέθηκαν να διορθώσουν όλα τα απαραίτητα έγγραφα των πολιτικών αυτών αντιπάλων τους και να δώσουν και χρήματα για πρώτη φορά. Ωστόσο, οι μπολσεβίκοι δεν άφησαν να χαλάσει η η φήμη τους και έκαναν τα πάντα για να τους εξαπατήσουν. Αντί για κανονικά διαβατήρια τα ονόματα των εξοστρακισμένων δόθηκαν σε ξένα στρατιωτικά εισιτήρια ότι ήτραν δήθεν Τσεχοσλοβάκοι αιχμαλώτοι πολέμου, και δεν τους έδωσαν καθόλου χρήματα. Μαζί με τους πραγματικούς Τσεχοσλοβάκους, οι αναρχικοί αυτοί οδηγήθηκαν με το τρένο στη Ρίγα και μετά δια θαλάσσης στη Γερμανία. Φυσικά, όλοι αυτοί οι «περίεργοι» επιβάτες, που δεν ήξεραν λέξη τσέχικα ή σλοβακικά, κίνησαν υποψίες. Κατά την άφιξή τους στο γερμανικό λιμάνι Stettin (τώρα η πολωνική πόλη Szczecin), και οι οκτώ άνδρες και οι τρεις από τις συντρόφους τους συνελήφθησαν ως «πράκτορες των μπολοσεβίκων»… Μόνο η παρέμβαση των Γερμανών αναρχικών βοήθησε στην εξασφάλιση αδειών απελευθέρωσης και παραμονής τους στο Βερολίνο.
Εκτός από τον Yarchuk (που το 1925 αποχώρησε από το αναρχικό κίνημα, επέστρεψε στην ΕΣΣΔ και τελικά πέθανε στα στρατόπεδα του Στάλιν τη δεκαετία του 1940), όλοι οι υπόλοιποι παρέμειναν σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και των ΗΠΑ για το υπόλοιπο της ζωής τους. Σχεδόν όλοι συνέχισαν να συμμετέχουν στο αναρχικό κίνημα, εκτός, όπως ειπώθηκε, από τον Yarchuk, αλλά και τον Petr Mikhailov, που εγκατέλειψε και αυτός τον αναρχισμό στα μέσα της δεκαετίας του 1920.
Ο Abram Feldman (1884-1932) σκοτώθηκε από τους Ναζί στο Βερολίνο.
Ο Ivan Yudin (1900 - 1944) συμμετείχε στην Ισπανική Επανάσταση και αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή της Σορβόννας. Πέθανε σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Ο Vsevolod Volyn (1882-1945) έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αναρχοσυνδικαλιστική διεθνή. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, προσπάθησε να πολεμήσει ταυτόχρονα ενάντια σε όλους τους ιμπεριαλισμούς - των Ναζί, των Αγγλοαμερικανών...
«Οι εργάτες όλου του κόσμου γνωρίζουν ότι εμείς, οι υπερασπιστές της σοβιετικής εξουσίας, παρακολουθούμε τα επιτεύγματα της Κοινωνικής Επανάστασης. Θα νικήσουμε ή θα πεθάνουμε κάτω από τα ερείπια της Κρονστάνδης, παλεύοντας για τη δίκαιη υπόθεση των εργατικών μαζών. Οι εργάτες του κόσμου θα είναι οι κριτές μας. Το αίμα των αθώων θα πέσει στα κεφάλια των κομισάριων, που είναι τρελοί και άγρια μεθυσμένοι για την εξουσία. Ζήτω η εξουσία του Σοβιέτ!».
Προσωρινή Επαναστατική Επιτροπή. Kronstadt, 7 Μαρτίου 1921.
(Δημοσιεύτηκε στην “Izvestia” N°6.
Ο χειμώνας του 1920-1921 ήταν μια περίοδος μεγάλων αναταραχών και κοινωνικών συγκρούσεων στη Σοβιετική Ρωσία. Μέχρι τότε,...
Στις 24 Μάρτη 1919 γεννήθηκε στην Ibiza ο αναρχικός Llorenç Cobos Lluy. Το 1939, αφού διέσχισε τα γαλλικά σύνορα, κλείστηκε πρώτα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αλγερία, μετά στο Vernet και το 1942 στο νησί Aurigny.
Από το 1944 μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου πραγματοποίησε ενέργειες δολιοφθοράς. Στο τέλος του πολέμου εγκαταστάθηκε στη Γαλλία και στο Saint-Germain-en-Laye βρήκε εργασίαως σεφ. Πέθανε στις 2 Ιούλη 1976 στο Νοσοκομείο Perpignano.
*Πηγή: Walter Ranieri.
...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018