Εισαγωγή
Ο Αναρχισμός έχει κατηγορηθεί ότι υποθάλπει ή ότι έχει αγνοήσει την Πατριαρχία. Αρκετές από αυτές τις κατηγορίες είναι αληθείς φωτογραφικά, αλλά αδικούν το Αναρχικό κίνημα συνολικά, διότι από την απαρχή της Ιδέας υπήρξαν φωνές που ζητούσαν το αυτονόητο: ότι η χειραφέτηση δεν είναι θέμα φύλου, ούτε ότι οι άντρες έχουν προτεραιότητα στην Ελευθερία. Ο πρώιμος αναρχοκομμουνιστής Joseph Déjacque (Ζοζέφ Ντεζάκ), ο πρώτος που χρησιμοποίησε την λέξη «ελευθεριακός», μαθητής του Pierre-Joseph Proudhon, γράφει μια οργισμένη επιστολή στον Δάσκαλο το 1857.
Μετάφραση: Αργύρης Αργυριάδης
Στα βάθη της Λουιζιάνα, όπου οδηγήθηκα από τις αντιξοότητες της εξορίας μου, διάβασα σε μια εφημερίδα των Ηνωμένων Πολιτειών, "La Revue de l'Ouest", ένα κομμάτι αλληλογραφίας ανάμεσα σε εσάς, τον P. J. Proudhon, και την κυρία Hericourt.
Μερικά λόγια της κυρίας Hericourt, που παρατίθενται σε εκείνο το έγγραφο, με κάνουν να φοβάμαι ότι η θηλυκή ανταγωνίστρια μπορεί να μην έχει τη δύναμη –πολεμικά μιλώντας– να αντιμετωπίσει τον βάναυσο αρσενικό αντίπαλό της.
Δεν γνωρίζω τίποτα για την κυρία Hericourt ούτε για τα γραπτά της, αν είναι συγγραφέας, ούτε για τη θέση της στη λέξη, ούτε για την προσωπικότητά της. Αλλά για να επιχειρηματολογήσουμε καλά σχετικά με τις γυναίκες, ή για να διαφωνήσουμε καλά σχετικά με τους άνδρες, η σοβαρότητα δεν είναι το μόνο που χρειάζεται. Κάποιος πρέπει να έχει δει πολλά και να έχει μελετήσει πολύ. Κάποιος πρέπει, πιστεύω, να έχει βιώσει τα προσωπικά του πάθη σε όλους τους σταθμούς της κοινωνίας, από τις ασημένιες κορυφές όπου η κακία είναι ευτυχία μέχρι τα βάθη όπου η δυστυχία αναζητά παρηγοριά στην ακολασία, Πάνω στον ανθρώπινο βράχο που χτυπιέται έτσι από τα σοκ της ζωής, μπορεί να διαβαστεί η λογική, η ανεξίτηλη αλήθεια.
Θα ήθελα να δω το ζήτημα της χειραφέτησης της γυναίκας να αντιμετωπίζεται από μια γυναίκα που έχει αγαπήσει πολύ και έχει αγαπήσει πολλούς, και η οποία στην προηγούμενη ζωή της έχει συνδεθεί τόσο με τους αριστοκράτες όσο και με τους ταπεινούς· για τη γυναίκα της φρουράς. Μπορώ να διεισδύσω και να κατανοήσω τις ιδιωτικές ή επίσημες απόψεις και τις σκέψεις της πολυτελούς μεγάλης κυρίας πιο εύκολα από ό, τι η γυναίκα του σαλονιού μπορεί να κατανοήσει τις ανοιχτές ή κρυφές στερήσεις της κόρης της φτώχειας. Ωστόσο, ελλείψει μιας άλλης Μαγδαληνής, λούζοντας τα πόδια της σταυρωμένης ανθρωπότητας με τα δάκρυά της και προσπαθώντας να την ανυψώσει σε έναν κόσμο στοιχημάτων, λόγω έλλειψης αυτής της φωνής πολιτισμένης μετάνοιας, για την έλλειψη αυτής της γυναίκας που περήφανα και δημόσια αποβάλλει όλες τις προκαταλήψεις του φύλου και της φυλής, των νόμων και των εθίμων, θα μας φέρει πίσω στον προηγούμενο κόσμο, Εγώ, ένας άνθρωπος του ανδρικού φύλου, θα προσπαθήσω να σας απαντήσω, Aliboron-Proudhon. Γιατί η χειραφέτηση της γυναίκας δεν είναι τίποτε άλλο από τη χειραφέτηση της ανθρωπότητας – και των δύο φύλων. (έμφαση του μεταφραστή)
Εσείς που έχετε στις φλέβες σας τόσο ισχυρούς επαναστατικούς παλμούς για όλα όσα σχετίζονται με την χειρωνακτική εργασία ή το γέμισμα του στομάχου, οι μεταφορές σας δεν είναι λιγότερο φλογερές, αλλά να είστε τόσο ηλίθιος και αντιδραστικός, όταν έρχεστε να σκεφτείτε τα συναισθήματα της...
Ο Henry Poulaille γεννήθηκε στις 5 Δεκέμβρη στο Παρίσι και ήταν γιος ενός αναρχικού ξυλουργού. Έμεινε ορφανός στα 14 του.
Αυτοδίδακτος, παθιασμένος με τα βιβλία, σύχναζε σε ελευθεριακές κοινότητες. Το 1923 προσλήφθηκε στον εκδοτικό οίκο Grasset, του οποίου έμελλε να γίνει ο διευθυντής.
Αφιερώθηκε στην προλεταριακή λογοτεχνία, παρουσιάζοντας πολλούς συγγραφείς από τον κόσμο της εργατικής τάξης. Κυκλοφόρησε τη «Νέα Λογοτεχνική Εποχή» όπου δημοσίευσε πολλές κριτικές προσεγγίσεις για θέματα, συμπεριλαμβανομένου του «προλεταριάτου».
Προκλήθηκε μια εχθρότητα από το Κομμουνιστικό Κόμμα εναντίον του για την άρνησή του να κάνει οποιαδήποτε συνεργασία μαζί του. Το 1935 δημιούργησε τον «Le Musée du Soir», έναν...
ΣΠΥΡΟΣ ΘΕΡΙΑΝΟΣ
Οκτώ, περίπου, μήνες μετά την ημέρα της πτώσης της «δικτατορίας των συνταγματαρχών» και την αποκατάσταση της δημοκρατίας και τέσσερις μήνες πριν την ψήφιση του Συντάγματος, λαμβάνει χώρα μία από τις μεγαλύτερες και πιο βίαιες κινητοποιήσεις της πρώιμης μεταπολίτευσης. Στις 7 Μαρτίου 1975, διακόσιοι, περίπου, ιδιοκτήτες ταξί ακινητοποιούν τα αυτοκίνητά τους σε μία αλάνα στην περιοχή του Αλίμου (πρόκειται για τον χώρο ενός παλιού στρατοπέδου στη σημερινή συμβολή των λεωφόρων Αλίμου και Ποσειδώνος, το οποίο εκείνη την εποχή διατηρεί ακόμα την περίφραξη και την πύλη του...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018