Όταν στις ειδήσεις γίνεται λόγος για κοινωνική αντίσταση, ακούμε πάντα ότι όλα αυτά είναι «αναρχία». Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά τη στιγμή που λέμε ότι είμαστε αναρχικοί; Χάος και τρόμος; Αναρχία σημαίνει απουσία κυβέρνησης, όπως ακριβώς μοναρχία σημαίνει κυβέρνηση εξηγεί ο Wes.
Σε χώρες όπως η Σομαλία και το Αφγανιστάν το πρόβλημα δεν είναι η απουσία κυβερνητών, αλλά η ύπαρξη πάρα πολλών κυβερνητών. Η βία και το χάος είναι προϊόν των πολέμαρχων, ο καθένας από τους οποίους προσπαθεί, ως εξουσιαστής, να αποσπάσει όσο το δυνατόν περισσότερη εξουσία. Οι αναρχικοί, αυτοί που πιστεύουν σε μια κοινωνία χωρίς κυβερνήτες, δεν μπορούν ενδεχομένως να υποστηρίξουν το χάος, επειδή το χάος και η αναταραχή αναπαράγουν τον απολυταρχισμό (εξουσιασμό).
Ο σημαντικός Ιταλός αναρχικός Errico Malatesta, επισήμανε αρκετό καιρό πριν ότι: «εκτός από την ωμή βία» η προέλευση και η αιτιολόγηση της εξουσίας βρίσκονται στην κοινωνική αποδιοργάνωση. Όταν μια κοινότητα έχει ανάγκες και τα μέλη της δεν ξέρουν πώς να οργανωθούν αυθόρμητα για να τις εκπληρώσουν, τότε μια εξουσία ικανοποιεί αυτές τις ανάγκες με τη χρησιμοποίηση όλων των υπηρεσιών της, κατευθύνοντάς τις και, επίσης, επιβαλλόμενη η ίδια, ρίχνοντας τη σκιά της παντού. Έτσι, όσο λιγότερο οργανωμένοι είμαστε τόσο πιο επιρρεπείς είμαστε στην επιβολή μερικών ατόμων σε βάρος μας. Η οργάνωση, μακριά από το να δημιουργεί εξουσία, είναι η μόνη θεραπεία για το πρόβλημα αυτό και το μόνο μέσο που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας μας ώστε να πάρει ενεργό και συνειδητό μέρος στη συλλογική εργασία, παύοντας να είναι παθητικό όργανο στα χέρια των όποιων ηγετών.
Το ζήτημα δεν είναι τάξη εναντίον αταξίας, αλλά τι είδους τάξη θέλουμε και πώς μπορούμε να οργανωθούμε για να την εξασφαλίσουμε. Γι’ αυτό έχει σημασία να κατανοήσουμε ότι οι κυβερνήτες χειρίζονται με κυνικό τρόπο την πλεονεκτική τους δημοκρατία και να προσπαθήσουμε μια κυβέρνηση των ανθρώπων. Εάν οι άνθρωποι κυβερνούν τότε δεν υπάρχει χώρος για καμιά άρχουσα τάξη. Ενώ είναι βεβαίως προτιμητέο να υπάρξει κάποιος βαθμός επιλογής σχετικά με το ποιος κυβερνά, εντούτοις δεν είναι το ίδιο με το να έχουμε τον έλεγχο της ίδιας μας της ζωής. Πραγματική δημοκρατία σημαίνει άμεσα δημοκρατικές συνελεύσεις στις κοινότητές μας και στους εργασιακούς μας χώρους, οι οποίοι συνενώνονται έπειτα σε ομοσπονδίες, δεδομένου ότι ο συντονισμός είναι απόλυτα αναγκαίος. Δεν είναι αρκετό να έχουμε χαρτιά που να λένε ότι οι άνθρωποι κυβερνούν. Η αληθινή δημοκρατία είναι κάτι που πρέπει να το ζούμε σε καθημερινή βάση.
Για να έχουμε μια τέτοια πραγματική, ζώσα ελευθερία, πρέπει να ελέγχουμε τη ζωή μας, όλοι μαζί με τους συμπολίτες μας. Εάν πρόκειται να έχουμε μια κοινωνία χωρίς κυβερνήτες, τότε δεν μπορούμε ενδεχομένως να σταματήσουμε στην αντίσταση μόνο στην πολιτική άρχουσα τάξη. Αυτό που ζούμε είναι σημαντικότερο απ’ αυτό που είναι γραμμένο σ’ ένα κομμάτι χαρτί και η πραγματικότητα είναι ότι οι πολέμαρχοι της οικονομίας ελέγχουν τη ζωή μας στους χώρους εργασίας και στις κοινότητές μας. Αντιτασσόμαστε στις κυβερνήσεις, αλλά αυτές πρέπει τουλάχιστον να προσποιούνται ότι είναι υπεύθυνες προς εμάς. Άνθρωποι όπως ο Stephan Harper είναι διατεθειμένοι να κυβερνήσουν πίσω από την πλάτη μας, για να μην μας δοθεί περισσότερος έλεγχος...
Του Thomas - Miami Autonomy & Solidarity (MAS)
“Η αρρώστια αυτή της αποδιοργάνωσης που έχει εισβάλλει στις οργανώσεις του αναρχικού κινήματος σαν κίτρινος πυρετός, το βασανίζει για αρκετές δεκαετίες… Δεν υπάρχει αμφιβολία, ωστόσο, ότι αυτή η αποδιοργάνωση έχει τις ρίζες της σε μια σειρά θεωρητικών ελλείψεων, κυρίως στη λανθασμένη εκτίμηση της αρχής της ατομικότητας στον αναρχισμό: μιας αρχής που συγχέεται πολύ συχνά με την άποψη περί απουσίας κάθε υπευθυνότητας” - Ομάδα Delo Truda [1]
...Η οργάνωση, μακριά από τη δημιουργία εξουσίας, είναι η μόνη θεραπεία γι’ αυτό και το μόνο μέσο με το οποίο ο καθένας από εμάς θα συνηθίσει να παίρνει...
Μια σύντομη μελέτη-παρουσίαση της εξέγερσης των ανθρακωρύχων στις Αστούριες της Ισπανίας το 1934. Αρχίζοντας ως μέρος μιας πανεθνικής γενικής απεργίας, η εξέγερση εξελίχθηκε σε μια από πιο εκτεταμένες εξεγέρσεις στην προεπαναστατική περίοδο.
Οι εκλογές του 1933 στην Ισπανία σήμαναν μια μεγάλη νίκη της δεξιάς, η οποία είχε ως εκπρόσωπό της την Confederación Española de Derechas Autónomas (CEDA), μια συσπείρωση κυρίως καθολικών συντηρητικών ομάδων και μοναρχικών. Με ηγέτη τον José María Gil-Robles, η CEDA συμμάχησε γρήγορα με το Ριζοσπαστικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα που είχε ηγέτη τον Alejandro Lerroux
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018