Αντι-δούλος
Κατά την προσωπική μου άποψη ένα από τα μεγαλύτερα όπλα του αστικού καθεστώτος, αποτελεί η λεγόμενη ''ηθική της εργασίας''. Αυτή ακριβώς είναι υπεύθυνη για τα σκυμμένα κεφάλια του λαού, αυτή ακριβώς είναι υπεύθυνη για πολλά και σημαντικά πράγματα από αυτά που ζούμε, αυτή ακριβώς είναι υπεύθυνη για τη μη διεκδίκηση των αυτονόητων και αποτελεί τροχοπέδη στη χειραφέτηση των μαζών.
Αποτελεί έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της συντήρησης του ήδη υπάρχοντος πολιτικο-κοινωνικού και οικονομικού συστήματος και στηρίζεται φυσικά σε βάθος χρόνου τόσο από τις δημοκρατικές δυνάμεις/κόμματα (φυσικά και δεν τοποθετώ τη δημοκρατία σε εισαγωγικά μιάς και δεν την επιδιώκω) από τη δεξιά και την ακροδεξιά (εφεδρεία του κεφαλαίου στις ενδεχομένως δύσκολες στιγμές).
Η εν λόγω νοοτροπία που προωθείται φυσικά και δεν αποτελεί από την πλευρά του κεφαλαίου μία τυχαία επιλογή, μιάς και έχει εγκαθιδρυθεί και παγιωθεί δυστυχώς στο μυαλό των περισσοτέρων ανθρώπων και κυριαρχεί στις μάζες των φτωχών και μικρομεσαίων τάξεων, υπήρξε από τα βάθη τις ιστορίας για να επιστεγάσει τα σχέδια των κυρίαρχων, των εχόντων και των...διακανονιστών των πραγμάτων που βιώνει η ανθρωπότητα παγκοσμίως θέτοντας ως υποτακτικά μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας.
Μερίδιο επιρροής φυσικά αντιστοιχεί σε πολλούς χριστιανο-αστικό-κρατικούς θεσμούς και στους ''αυλικούς τους'' όπως και επίσης σε αυτά τα κομμάτια της κοινωνίας που αποδέχονται τα προειπωμένα..Με λίγα λόγια έχουν καθιερώσει τη δήθεν ανάγκη για δουλεία τη δήθεν ανάγκη για εργασία, ως προς όφελος των καθαρμάτων που κυριαρχούν στον πλανήτη, ως υποχρεωτική, καλλιεργώντας ένα καθεστώς απαξίωσης και μίσους ως προς τον ''τεμπέλη'' τον ''άεργο'' τον ''άνεργο'' τον ''άστεγο'' (προϊόντα που φυσικά οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει) αλλά και δημιουργώντας ένα καθεστώς - ευρύτερης αποδοχής - ενάντιο ως προς αυτούς που αποτελούν την τάξη των μη έχοντων κτλ. τονίζοντας το γεγονός ότι αυτοί φταίνε για την κατάσταση που έχουν περιέλθει και όλα τα συναφή.
Δυστυχώς όπως προανέφερα η εν λόγω νοοτροπία λαμβάνει μεγάλης αποδοχής ακόμη κι από τα χαμηλότερα ''κοινωνικά'' στρώματα κι έτσι για να μη μιλάμε και με βερμπαλισμούς έχει περάσει πάρα πολύ καλά η λογική του να δουλεύει κανείς (όσο κι αν υπάρχει η λογική του καρότου και του μαστιγίου) ντε και καλά για να (η αλλήθεια αυτή είναι) μη χάσει κάποιο eurocent το εκάστοτε αφεντικό. Φυσικά τα αφεντικά επικαλούνται και προκλητικά ηλιθιώδεις τοποθετήσεις περί καταστροφής του οιουδήποτε έθνους/κράτους (άρρηκτα σιχαμερά και συνδεδεμένα στοιχεία με το κεφάλαιο και την κυριαρχία) ούτως ώστε οι εργαζόμενοι και οι συνάνθρωποι μας να αφήσουν και την τελευτία ρανίδα αίματος τους υπερασπιζόμενοι τα παχυλά συμφέροντα τους.
Δυστυχώς οι αστικές επιδράσεις στον περισσότερο κόσμο, είναι πάρα πολλές και αναγνωρίζω τη δυσχέρια του να ανατραπούν. Όσο οι αποτρόπαιες νοοτροπίες της ανισότητας και της εκμετάλλευσης μεταξύ των ανθρώπων, όσο οι απαίσιες λογικές των διαχωρισμών βάσει γεωγραφικών κριτηρίων και όσο οι απόψεις του ''δεν γίνεται αλλιώς/αυτός είναι ο κόσμος'' κτλ. συντηρούνται τόσο δεν πρόκειται να συμβεί κάτι ανατρεπτικό από ''μέρους μας''.
Εάν όμως οι συνάνθρωποι μας καταφέρουν κάποια στιγμή και μέσα στον κυκεώνα της προπαγάνδας που βιώνουνε -βομβαρδίζονται από αυτή - και βιώνουμε καθημερινά από χίλιες πλευρές, καταφέρουν και αναρωτηθούν ποιόν εξυπηρετούν με τις περισσότερες από τις πράξεις στις οποίες προβαίνουν αλλά...
Ο Λένιν στα 1921 όρισε το κράτος της Σοβιετικής Ρωσίας σαν «εργατικό κράτος με μια γραφειοκρατική παραμόρφωση σε μια χώρα που την πλειονότητα την αποτελούν οι αγρότες». Ο ορισμός αυτός θα μπορούσε να τροποποιηθεί σήμερα με τον ακόλουθο τρόπο: το σοβιετικό κράτος είναι ένα γραφειοκρατικό κράτος όπου διαμορφώνονται μια γραφειοκρατική μεσαία τάξη και μια εργατική κατώτερη μεσαία τάξη, ενώ εξακολουθεί να επιβιώνει η αγροτική μεσαία μεσαία τάξη.
Ο Μπόρις Σουβαρίν στο βιβλίο του Στάλιν: ιστορική θεώρηση του μπολσεβικισμού (Παρίσι 1935) δίνει την παρακάτω εικόνα της κοινωνικής όψης της ΕΣΣΔ: «Η λεγόμενη σοβιετική κοινωνία βασίζεται με τον ίδιον ακριβώς τρόπο όπως...
Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι μια σύλληψη του Μαρξ. Σύμφωνα με τον Λένιν, «μαρξιστής είναι μόνον εκείνος που, αφού αναγνωρίσει την πάλη των τάξεων, αναγνωρίζει, και τη δικτατορία του προλεταριάτου». Ο Λένιν είχε δίκιο: η δικτατορία του προλεταριάτου είναι, πράγματι, για τον Μαρξ, η κατάληψη του κρατικού μηχανισμού από το προλεταριάτο το οποίο, οργανωμένο σαν πολιτικά άρχουσα τάξη, φτάνει, διαμέσου του κρατικού σοσιαλισμού στην κατάργηση όλων των τάξεων.
Στην Κριτική του Προγράμματος της Γκότα, που έγραψε ο Μαρξ στα 1875, διαβάζουμε «Ανάμεσα στην καπιταλιστική και στην κομμουνιστική κοινωνία παρεμβάλλεται η περίοδος του επαναστατικού μετασχηματισμού της πρώτης στην δεύτερη. Σε αυτήν,...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018