Το Αφγανιστάν αποτελεί πρωταρχική εστία διεξαγωγής του αποκαλούμενου «πολέμου ενάντια στον τρόμο» που άρχισε με τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 200, όπου, κατά συνέπεια, η ήδη κατακερματισμένη κοινωνία έχει ωθηθεί ακόμα βαθύτερα στο χάος, την καταστροφή και τη βία.
Ο Καναδάς διαδραμάτισε αρχικά δευτερεύοντα ρόλο στην κατοχή του Αφγανιστάν δεδομένου, αλλά κάτω από τη συντηρητική κυβέρνηση Harper η συμμετοχή του έχει ενταθεί. Ο πόλεμος δεν παρουσιάζει κανένα σημάδι επιβράδυνσης ούτε και η κυβέρνηση Harper. Ο παρανοϊκός φόβος χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει την περιστολή των δικαιωμάτων μας, τα θύματα του πολέμου αυτού αριθμούν χιλιάδες, όλο και περισσότεροι Καναδοί επιστρέφουν νεκροί από το Αφγανιστάν και φαίνεται από αρκετό καιρό τώρα ότι δεν υπάρχει οποιαδήποτε πιθανότητα μιας κάποιας θετικής έκβασης.
Η δημιουργία σταθερότητας στην περιοχή αποτελεί το σημείο εκκίνησης εκείνων που βρίσκονται πίσω από τον πόλεμο, αλλά η έννοια μιας βίαιης κατοχής ως οχήματος προς την ειρήνη και την ευημερία έχει φέρει τα αποτελέσματα εκείνα που κάποιος είναι φυσικό να αναμένει από μια τέτοια οπισθοδρομική άποψη. Το κόστος από τον πόλεμο τόσο στην υποδομή όσο και στον πληθυσμό του Αφγανιστάν είναι τεράστιο.
Αν και δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να γίνουν γνωστοί οι ακριβείς αριθμοί, υπολογίζεται ότι τα θύματα στο Αφγανιστάν ανέρχονται σε 5.000. Εκτός από εκείνους που έχουν χάσει τη ζωή τους, υπάρχουν και πολύ πιο περισσότεροι τραυματισμένοι καθώς και όσοι υποφέρουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από τις επιθέσεις «συνασπισμού» και την αναμενόμενη βία που αφορά την πρόσβαση στη τροφή, την ιατρική περίθαλψη και άλλες υπηρεσίες που έχουν διακοπεί λόγω της όλης καταστροφής.
Η αποκαλούμενη σταθερότητα που παρέχεται στους Αφγανούς από τους ξένους απελευθερωτές τους, περιέχει μια πλήρη κακή χρήση της λέξης. Όχι μόνο η παραγωγή οπίου (που εξαρθρώθηκε ουσιαστικά το 2000) άρχισε και πάλι, καταλαμβάνοντας αυτήν την περίοδο το 52% του ΑΕΠ της χώρας, αλλά πολλοί φονταμενταλιστές πολέμαρχοι και κερδοσκόποι από το εμπόριο ναρκωτικών έχουν καταλάβει υψηλές θέσεις στην υποστηριζόμενη από το ΝΑΤΟ κυβέρνηση και την αστυνομία.
Η Επαναστατική Ένωση Γυναικών του Αφγανιστάν (Revolutionary Association of the Women of Afghanistan) συμπέραινε πολύ σωστά σε μια ανακοίνωσή της τον περασμένο Ιούλη: «Οι ΗΠΑ δεν ξέρουν ότι μια αντιδραστική δύναμη μπορεί να ηττηθεί από μια διαφορετική δύναμη η οποία πρέπει καταρχήν να πιστέψει στη δημοκρατία.[...] λόγω αυτής της ενθαρρυντικής για τους φονταμενταλιστές πολιτικής της αμερικανικής κυβέρνησης, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει θετικά στη χώρα μας. Ζούμε κάτω από τη σκιά της μαφίας των ναρκωτικών και των χειρότερων εχθρών της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων των γυναικών [...]
«Μερικοί Αφγανοί λένε, ότι σήμερα οι Ταλιμπάν εξακολουθούν να βρίσκονται στην εξουσία στο Αφγανιστάν, όμως οι Ταλιμπάν αυτοί φορούν μεν παντελόνια και γραβάτες αλλά έχουν τη ίδια νοοτροπία!».
Η απειλή που συνιστά αυτός ο πόλεμος δεν περιορίζεται μόνο εναντίον εκείνων που αναγκάζονται να έρθουν σε επαφή από πρώτο χέρι μαζί του. Μια μελέτη 16 μυστικών υπηρεσιών ανέφερε ότι ο κόσμος είναι τώρα πιο ευαίσθητος στην τρομοκρατία ως αποτέλεσμα της κατοχής της χώρας. Εντούτοις, ο ορισμός της τρομοκρατίας ως τέτοιας δεν περιορίζεται στα βομβαρδιστικά αεροπλάνα αυτοκτονίας και τα παρόμοια, αλλά και στον τρόμο και την καταστολή εκ μέρους του καναδικού κράτους, και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, που εντείνεται παράλληλα με τον πόλεμο.
Μαζί με την πρόσφατα βελτιωμένη στρατιωτική του παρουσία, ο Καναδάς έχει εντείνει επίσης το κλίμα φόβου και μίσους που αποτελεί είδος κατανάλωσης αυτήν την περίοδο στις ΗΠΑ. Οι Harper και Bush συνεχίζουν να συνεργάζονται για να αφαιρέσουν τα δικαιώματα του καθένα που αισθάνονται ότι αποτελεί απειλή. Υπάρχουν αυτήν την περίοδο τα παραδείγματα 6 τέτοιων ανθρώπων που κρατιούνται είτε στις φυλακές είτε σε κατ’ οίκον περιορισμό στον Καναδά χωρίς κατηγορία. Αυτό νομιμοποιείται μέσω της χρήσης των πιστοποιητικών ασφάλειας, τα οποία έχουν στόχο μη Καναδούς πολίτες και επιτρέπουν στην κυβέρνηση να τους φυλακίζει επ’ αόριστον χωρίς δίκη και χωρίς να παρουσιάσει οποιοδήποτε στοιχείο, εξαλείφοντας αποτελεσματικά κάθε πιθανότητα υπεράσπισης.
Εκείνοι που προβάλλουν τους ίδιους ισχυρισμούς για το Αφγανιστάν αντιμετωπίζουν μια ακόμα χειρότερη κατάσταση. Στις αρχές αυτού του χρόνου, ο υπουργός Άμυνας Gordon O’Connor, δήλωσε ότι ο Ερυθρός Σταυρός επέβλεψε την έκδοση και μεταφορά φυλακισμένων από τις καναδικές στις αφγανικές αρχές, κάτι που άμεσα αντικρούστηκε αργότερα όταν ο Ερυθρός Σταυρός αρνήθηκε οποιαδήποτε συμμετοχή στην όλη διαδικασία.
Οι ισχυρισμοί δε ότι στις φυλακές του Αφγανιστάν γίνονται βασανιστήρια και καταχρήσεις δεν είναι δυστυχώς τίποτα νέο, και ελάχιστα γίνονται γι’ αυτό το θέμα. Αυτή η διαδικασία από μόνη της πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε το ρόλο μας ως «πολιτισμένων ειρηνοποιών».
* Το άρθρο αυτό γράφτηκε από τον Kim C. Και δημοσιεύτηκε στο «Linchpin» (Νο1), περιοδικό της νέας καναδικής αναρχοκομμουνιστικής ομοσπονδίας «Common Cause». Δημοσιεύτηκε ακόμα και στα www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 1 Δεκέμβρη 2007.
