Οι Ricardo Flores Magon, Enrique Flores Magon, Librado Rivera και Anselmo L. Figueroa, μέλη του PLM (Partido Liberal Mexicano – Μεξικανικό Ελευθεριακό Κόμμα) δικάστηκαν στο Λος Άντζελες από τις 4 ώς τις 25 Ιούνη 1912 με την κατηγορία της συνωμοσίας (ως αποτέλεσμα της εξέγερσης στη Baja California το 1911). Εξέτισαν την ποινή τους στην ομοσπονδιακή φυλακή στο νησί McNeil της Washington και αφέθηκαν ελεύθεροι στις 19 Ιανουαρίου 1914.
Στάθηκαν μπροστά μας φορώντας τη στολή της φυλακής. Θα μπορούσε κανείς να τους ξεχωρίσει από χιλιάδες άλλους, γιατί σε αντίθεση με άλλους φυαλακισμένους, η μακρά απομόνωση δεν κατέστειλε το ηθικό τους, ούτε οι πειθαρχικές ποινές κατέστρεψαν κάθε ίνα της υγιούς ανδρικής τους φύσης. Το φως στα μάτια τους έλαμψε με σκοπό και αποφασιστικότητα. Δεν σταθηκε ικανό να τους προδώσει ακόμα και ένα άγγιγμα λανθάνουσας αμφισβήτησης, ούτε ο στενός έλεγχος και οι στριγγλιές των αρχιφυλάκων θα μπορούσαν να τους απομακρύνουν από την υπόθεση της δίκαιης εξέγερσης κατά των άθλιων συνθηκών διαβίωσης στη φυλακή.
“Ναι, έχουμε πέντε μήνες και δέκα μέρες να εκτίσουμε ακόμα”, μάς είπαν. Δεν χρειάζεται να πουν τίποτε άλλο, γιατί με αυτές τις λίγες λέξεις εξέφρασαν την εσώτατη λαχτάρα τους - να απελευθερωθούν, και με ανανεωμένες ελπίδες και ενεργητικότητα να ριχτούν ξανά στον αγώνα, θέτοντας ξανά σε εφαρμογή τον κύριο σκοπό της ζωής τους - την απελευθέρωση του λαού του Μεξικού από τον ζυγό των καταπιεστών του.
Ελευθερία! Μαγική λέξη. Σ’ αυτήν βρίσκεται η σωτηρία του ανθρώπινου είδους. Οι αυτάρεσκοι, όσοι θέλουν να είναι αξιοσέβαστοι, οι ερασιτέχνες, μπορεί και να χλευάζουν την λέξη αυτή. Ορισμένοι μπορεί ακόμη και να αναρωτιούνται αν τελικά αξίζει το τίμημα που πρέπει να καταβληθεί. Αλλά όλοι όσοι την δοξάζουν δεν θα αφήσουν να νοθευτεί το μυαλό τους με μια υψηλή ιδέα που μπορεί να ακούγεται τόσο ευχάριστη και ποιητική στα διάφορα βιβλία, αλλά ακόμη ανέφικτη και ανεφάρμοστη στην πραγματική ζωή. Η σημασία της μπορεί να διεγείρεει ακόμη και εκείνους που παρακολουθούν προσεκτικά τα χιλιοπατημένα της μονοπάτια αλλά που δεν γνώρισαν ακόμα τη χαρά της ανεξάρτητης σκέψης και δράσης. Κι ακόμα, ενώ εμείς φιλοσοφούμε, ενώ ψάχνουμε στα μυαλά μας να αναζητήσουμε μια εύλογη δικαιολογία για την άνανδρη επιφυλακτικότητα και απάθεια μας, οι καρδιές άλλων ανθρώπων που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, σε διαφορετικά μέρη πάλλονται σε αρμονία με τα ίδια ευγενή ιδανικά, προτάσσοντας τα στήθια τους στις λόγχες.
Όπως όλοι οι άνθρωποι που ενεργοποιούνται με ευγενή κίνητρα, αισθάνονται και αυτοί φωτισμένοι. Μάς μιλούσαν, και στα λόγια της ολοφάνερης πεποίθησής τους, μάς είπαν για τις περιπέτειες του μεξικανικού λαού. Θα μπορούσε να είναι η ιστορία της μοχθούσας ανθρωπότητας, γιατί ο αγώνας τους ενσωματώνει τις ίδιες αιτίες και εντυπώνεται τα ίδια τραγικά αποτελέσματα.
Η καταλήστευση σε βάρος του μεξικανικού λαού, σε αντίθεση με όσα συνέβησαν σε βάρος των Ευρωπαίων αδελφών του, άρχισε συγκριτικά πρόσφατα. Άρχισε αυτήν ακριβώς την εποχή. Οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν από τη γη τους με τη δύναμη των όπλων, ό,τι έγινε έγινε κάτω από...
Το να θέλουμε αφεντικά και, ταυτόχρονα, να επιθυμούμε να είμαστε ελεύθεροι, είναι αδύνατο. Είναι απαραίτητο να επιλέξουμε μια για πάντα ανάμεσα σε δύο πράγματα: είτε θα είμαστε ελεύθεροι, εντελώς ελεύθεροι, αρνούμενοι κάθε Αρχή, είτε θα είμαστε σκλάβοι διαιωνίζοντας την εξουσία ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο.
Το αφεντικό ή η κυβέρνηση είναι απαραίτητοι μόνο κάτω από το σύστημα της οικονομικής ανισότητας. Αν έχω περισσότερα από τον Pedro, φυσιολογικά φοβάμαι ότι ο Pedro θα με αρπάξει από το λαιμό και θα αποσπάσει από μένα ό,τι χρειάζεται. Στην περίπτωση αυτή, θα χρειαστεί ίσως μια κυβέρνηση ή κάποιος να με...
Το κείμενο που ακολουθεί υπήρξε πρωτοβουλία του αναρχικού Νίκου Μπαλλή, ο οποίος έχει φυγει εδώ και αρκετά χρόνια. Εκδόθηκε και κυκλοφόρησε, μάλλον, στις αρχές της δεκαετίας του 1980 (το Μάρτη του 1981 ή του 1982) ως ξεχωριστή μπροσούρα από τις ομάδες που το υπογράφουν παρακάτω. Δημοσιεύτηκε σε πρώτη ηλεκτρονική εκδοση απο τον James Sotros (Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης) στο αθηναϊκό Indymedia.
(Οι Έλληνες αναμεταξύ των λέγουν, ότι τρεις είναι αι πληγαί του τόπου των, οι επίσκοποι (πρώτοι ούτοι), οι κοτζαμπάσηδες (δεύτεροι), και οι Τούρκοι τελευταίοι).
(WIL. GELL, “NARATIVE OF A JOURNEY IN THE MOREA”, LONDON 1823)
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018