Your name

Αναρχική Θεωρία

25 Μαρτίου 2014

Του Massimo L. Salvadori

ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ

Το ζήτημα της σχέσης ανάμεσα στο γιακωβινισμό και στη μαρξιστική σκέψη είναι τόσο ευρύ, ώστε χρειάζεται να περιορίσουμε σε σημαντικό βαθμό το θέμα και σε σχέση με αυτό τον περιορισμό να κάνουμε μια διευκρίνιση. Η έκθεσή μας περιορίζεται από τη μια πλευρά, στο να αναλύει με ποιο τρόπο ο γιακωβινισμός, σαν μοντέλο και σαν μύθος, επηρέασε τα διάφορα μοντέλα της μαρξιστικής σκέψης’  από την άλλη να εξετάσει τον τρόπο με τον οποίο μερικοί μεταξύ των κυριότερων εκπροσώπων του διεθνούς μαρξισμού, εξέτασαν και θεώρησαν το γιακωβινισμό.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Δύο ερμηνευτικοί πόλοι

Στη μαρξιστική σκέψη μπορούμε να συγκεκριμενοποιήσουμε δύο κύριους, τύπους κρίσης: έναν αρνητικό και έναν θετικό. Σύμφωνα με τον πρώτο: ο γιακωβινισμός αντιπροσώπευε μια ουτοπιστική προσπάθεια, ιδεολογικο-πολιτικής φύσης, ν΄ αντιταχθεί στους νόμους της αστικής κοινωνικο-οικονομικής ανάπτυξης. Στην προοπτική αυτή ο τερορισμός ήταν το σημάδι ενός μη ορθολογικού,στην ουσία ουτοπικού υποκειμενισμού. Ακόμα: ο γιακωβινισμός αντιπροσώπευσε το σχέδιο που αντέτασσε τη σφαίρα της πολιτικής στη σφαίρα της οικονομίας που χρησιμοποιούσε το κράτος για να ενδυναμώσει την κοινωνία των πολιτών. Κυρίως σ΄ αυτή την πιεστική βρίσκεται η πηγή του τερορισμού, σαν υποκειμενική ισχύς της πολιτικής θέλησης και τον ίδιο καιρό της πτώσης της. Συνεχίζοντας, μπορούμε να πούμε ότι ο γιακωβίνικος τερορισμός, σαν μη ορθολογική ουτοπιστική δύναμη συνεπάγεται, άπαξ και αλλοιωθεί, την ισορροπία ανάμεσα στη δομή και στην υπερδομή, ανάμεσα στην κοινωνία των πολιτών και το κράτος, την ανοικοδόμηση με μια μεταταλάντευση τερροροστικής φύσης που έχει αντίθετη όψη, όπως εμφανίστηκε με τον Θερμιδώρ, και όπως, κατά συνέπεια, μπορούσε να διαφυλαχτεί μέσω μιας σταθεροποίησης, όπως η Βοναπαρτιστική.

Ο δεύτερος τύπος κρίσης στηρίζεται στην ανατροπή του προηγούμενου. Κι αν ακόμη ως επί το πλείστον, εκφράζει την εκτίμηση πως ο ιστορικός γιακωβινισμός εξέφρασε τα όρια της ιστορικής ανωριμότητας, στην προσπάθεια να προσφέρει μια λύση στα προβλήματα της δημοκρατίας στα πλαίσια της αστικής κοινωνίας, κι επομένως τη βάση της αδιάλυτης αντίθεσης, από την άλλη πλευρά υπογραμμίζει το γεγονός πως ο γιακωβινισμός έθεσε ρωμαλέα την προβληματική του ξεπεράσματος των μειονεκτημάτων μιας νέας αριστοκρατίας που κι αυτή, επίσης, καταπιέζει το λαό το ίδιο όπως και η παλιά αριστοκρατία. Σ΄ ένα τέτοιου είδους πλαίσιο ο γιακωβινισμός προσλαμβάνει το χαρακτήρα του προοδευτικού ουτοπισμού, της δυναμικής που, αν δεν μπόρεσε να λύσει, τουλάχιστον έθεσε το πρόβλημα της κοινωνικής χειραφέτησης, με τέτοια δύναμη που, αν δε μπόρεσε να διευθετήσει τη λύση των προβλημάτων στην κοινωνικοοικονομική σφαίρα, όμως με τον κοινωνικό ουτοπισμό του αποκάλυψε– κι εδώ βρίσκεται η ρεαλιστική όψη του γιακωβινισμού- το πολιτικό κλειδί της ρύθμισης, σε επαναστατική φάση, των σχέσεων μεταξύ επαναστατών, μετριοπαθών και ανοικτά αντεπαναστατών, εσωτερικών και εξωτερικών. Να λοιπόν που,  στην ανέλιξη της οικονομικο-κοινωνικής ανωριμότητας, ο γιακωβινισμός εισήγαγε, ουσιαστικά στη σύγχρονη επαναστατική πράξη τα ακόλουθα μεγάλα μαθήματα: 1) ότι μια επαναστατική μειοψηφία μπορεί και πρέπει να διευθύνει την πλειοψηφία του λαού. 2) με ποιο τρόπο το επαναστατικό κράτος μπορεί και πρέπει να καταστέλλει τους μετριοπαθείς και τους αντεπαναστάτες. 3) με ποιο τρόπο το επαναστατικό κράτος πρέπει να αντικαθίσταται και να καταστέλλει τους εξωτερικούς εχθρούς. Τελικά, ο γιακωβινισμός...

Περισσότερα …