Η ελληνική εργατική τάξη είναι θυμωμένη και με καλό λόγο, με την προσπάθεια του να φορτωθεί η ευθύνη για την πτώχευση του ελληνικού κράτους στους ώμους της. Πιστεύουμε, αντίθετα, ότι είναι τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και η Ευρωπαϊκή Ένωση αυτοί οι οποίοι είναι υπεύθυνοι. Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχουν βυθίσει τον κόσμο, και ειδικότερα την Ελλάδα, σε μια οικονομική και κοινωνική κρίση ιστορικής σημασίας, υποχρεώνοντας τις χώρες σε χρέη, και τώρα αυτά τα ίδια τα ιδρύματα παραπονούνται ότι ορισμένα κράτη-μέλη υπάρχει κίνδυνος να μην είναι σε θέση να εξοφλήσουν τα χρέη τους. Καταγγέλλουμε την υποκρισία αυτή, λέγοντας επιπλέον ότι, ακόμη και εάν η Ελλάδα - και όλες οι άλλες χώρες – μπορέσει να εξοφλήσει το χρέος, δεν θα το πετύχει: πρέπει οι υπεύθυνοι για την κρίση - τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα - να πληρώνουν για τις ζημιές που προκαλούνται από αυτήν την κρίση. Οι Έλληνες εργαζόμενοι έχουν δίκιο να αρνούνται να εξοφλήσουν το χρέος της χώρας τους. Αρνούμαστε να πληρώσουμε για την κρίση τους!
Αντί αυτού, ας μετατοπίσουμε τους καπιταλιστές στη γραμμή του πυρός: το ελληνικό κεφάλαιο παράγει μερικά από τα μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους στην Ευρώπη λόγω των επενδύσεών του στις φτωχότερες χώρες των Βαλκανίων, την απουσία κοινωνικής προστασίας, συλλογικών εγγυήσεων και ενός ελάχιστου μισθού για τους Έλληνες εργαζόμενους, για να μην αναφέρουμε τη γιγάντια μαύρη οικονομία της χώρας στις αγορές εργασίας καθώς και μια ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση του μεταναστευτικού εργατικού δυναμικού . Το ελληνικό κεφάλαιο φορολογείται, επίσης, πολύ ελαφριά λόγω της αδυναμίας του κράτους (σε σχέση με τους πλούσιους) και της μεγάλης διαφθοράς που επιτρέπει την απάτη και τη φοροδιαφυγή σε μαζική κλίμακα. Έτσι πρέπει εξίσου οι Έλληνες καπιταλιστές να πληρώσουν γι’ αυτή την κρίση.
Καταγγέλλουμε, επίσης, τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ε.Ε. μάς παρουσιάστηκε ως μια υποτιθέμενη εγγύηση για την ειρήνη και την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, αλλά τώρα είναι αυτή που δείχνει το αληθινό της πρόσωπο - ότι ενεργεί ως μια άνευ όρων σφήνα στο νεοφιλελευθερισμό, σε μια πλήρη άρνηση της έννοιας της δημοκρατίας. Από τη στιγμή που η οικονομία βαλτώνει σε ανυπέρβλητες δυσκολίες, κάθε προσποίηση για αλληλεγγύη εξατμίζεται. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η Ελλάδα κατσαδιάζεται και κατηγορείται για χαλαρότητα, με την προσβλητική γλώσσα που συνοδεύει το ρατσισμό. Το σλόγκαν “Η Ευρώπη που μάς προστατεύει" - κάτι που οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες μάς λένε όλη την ώρα – ειδικά τη στιγμή της αναγκαστικής σκανδαλώδους έγκρισης της Συνθήκης της Λισαβόνας (ιδίως στη Γαλλία και την Ιρλανδία) - τώρα φαίνεται κάτι πολύ πολύ μακρινό.
Όσον αφορά την πραγματική προστασία εκ μέρους της, η Ε.Ε. και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που έχουν συνδυάσει τις προσπάθειές τους για την πορεία της Ελλάδας κατευθείαν προς την αναγκαστική διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών, μέσω των προγραμμάτων λιτότητας, μας θυμίζουν τα "Δομικά Σχέδια" Προσαρμογής” ("Stuctural Adjustment Plans") του Δ.Ν.Τ.: η μη αντικατάσταση του προσωπικού, το πάγωμα των μισθών, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι αυξήσεις του ΦΠΑ. Σήμερα, η Ε.Ε. επιζητά να μετατοπισθεί η ηλικία συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες, απειλώντας επίσης με την κατάργηση του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας. Με τον τρόπο αυτό ανοίγονται νέες αγορές για τους επενδυτές, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα τα κεφάλαια των πλούσιων επενδυτών, σε βάρος των ουσιωδών συμφερόντων της εργατικής τάξης. Πρόκειται για μια Ευρώπη της άρχουσας τάξης, ενάντια στην οποία πρέπει όλοι μαζί να αντιταχθούμε.
Για το λόγο αυτό, ζητούμε τη συμμετοχή σε όλη την Ευρώπη σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στην ελληνική εργατική τάξη και τα μελλοντικά θύματα της επίθεσης των τραπεζών.
Ενάντια στις αξίες της απληστίας και της αρπακτικότητας στις οποίες βασίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, ας απαντήσουμε με την ταξική αλληλεγγύη! Η Ελλάδα είναι μια υπόθεση και ένα πεδίο πειραματισμού για την κοινωνική διάλυση που περιμένει όλους μας. Η πολιτική αυτή θεσπίζεται από όλα τα καθεστωτικά κόμματα, από κάθε αστό φιλελεύθερο και σοσιαλδημοκράτη, από κάθε κυβέρνηση και από όλα τα θεσμικά όργανα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να συγκρατήσουμε αυτή την πολιτική του βάρβαρου καπιταλισμού: η λαϊκή και εργατική άμεση δράση, η διεύρυνση του απεργιακού κινήματος και η ένταση των διαδηλώσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Αλληλεγγύη με τον αγώνα των Ελλήνων εργαζομένων!
Alternative Libertaire (Γαλλία)
Workers Solidarity Movement (Ιρλανδία)
Federazione dei Comunisti Anarchici (Ιταλία)
Organisation Socialiste Libertaire (Ελβετία)
Zabalaza Anarchist Communist Front (Νότια Αφρική)
Unión Socialista Libertaria (Περού)
Workers Solidarity Alliance (Η.Π.Α./Καναδάς)
Common Action (Η.Π.Α.)
Union Communiste Libertaire (Καναδάς)
Revista Hombre y Sociedad (Χιλή)
Melbourne Anarchist Communist Group (Αυστραλία)
Miami Autonomy & Solidarity (Η.Π.Α.)
Libertære Socialister (Δανία)
Common Action (Η.Π.Α.)
* Ελληνική μετάφραση «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μάης 2010
