Το περασμένο Σαββατοκύριακο εκπρόσωποι από 6 αναρχικές ευρωπαϊκές οργανώσεις που συμμετέχουν στο Anarkismo συναντήθηκαν στο Παρίσι για το ευρωπαϊκό συνέδριο του Anarkismo.net
Μέλη των Alternative Libertaire από τη Γαλλία, Organisation Socialiste Libertaire από την Ελβετία, Workers Solidarity Movement από την Ιρλανδία, Liberty & Solidarity από τη Βρετανία, Federazione dei Comunisti Anarchici από την Ιταλία και Counter Power από τη Νορβηγία εξέτασαν και επεξεργάστηκαν μια σειρά άρθρων και προτάσεων.
Στις προτάσεις αυτές συμπεριλαμβάνονται σκέψεις για την βελτίωση των σχέσεων και επαφών μεταξύ των οργανώσεων αυτών στην κατεύθυνση της ανάπτυξης μιας κοινής κατανόησης και στρατηγικής όσον αφορά ζητήματα όπως η οργάνωση στους χώρους εργασίας, η μετανάστευση και η Ευρ. Ένωση.
Υπήρξε, επίσης, αλληλοενημέρωση για τους παρόντες κοινωνικούς αγώνες στους οποίους συμμετέχουν οι οργανώσεις αυτές στις αντίστοιχες χώρες τους καθώς και ζητήματα ανάπτυξης της οργάνωσής τους.
Ακολουθούν δύο Επίσημα Ντοκουμέντα του Συνεδρίου, ένα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και ένα για το μεταναστευτικό:
1
Η Ευρωπαϊκή Ένωση
Η Συνθήκη της Λισαβόνας τέθηκε σε ισχύ πριν από ένα χρόνο, με την παγκόσμια οικονομική κρίση να βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Η Συνθήκη αυτή παρέχει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή "απόλυτη εξουσία" όσον αφορά την έκδοση οδηγιών για την εξασφάλιση της «ανταγωνιστικής πρόσβασης των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων στις αγορές του κόσμου και την επιχειρησιακή ασφάλεια στο εσωτερικό τους". Επιπλέον, όσον αφορά τη Δικαιοσύνη εγγυάται μόνο μία ελευθερία, την ελευθερία της αγοράς και της προάσπισης του ελεύθερου ανταγωνισμού ως προϋπόθεση για την “απελευθέρωση” του εργατικού δυναμικού, της κοινωνίας και του περιβάλλοντος των 27 Κρατών-μελών. Η νέα Συνθήκη φέρνει την προοπτική της αναβάθμισης του συνόλου του παραγωγικού συστήματος, υπηρετώντας το με την πλήρη του έννοια, κάτι που θα επιτρέψει την πρακτική εφαρμογή της οδηγίας Bolkestein, που ανοίγει την "πόρτα στην πλήρη ιδιωτικοποίηση της υγειονομικής περίθαλψης, της εκπαίδευσης, της ύδρευσης και των συντάξεων".
Η εν λόγω στρατηγική δεν λαμβάνει υπόψη της τις καταστροφές που προκαλούνται από τη σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση και σαρώνει με την εφαρμογή της δημόσιες υπηρεσίες (υγεία, μεταφορές, εκπαίδευση, ύδρευση, στέγαση), τόσο σε συμβολικό επίπεδο όσο και σε πραγματικό επίπεδο. Εισάγει την αγορά ως μέσο παραχώρησης («υπηρεσίες γενικού συμφέροντος») και ικανοποίησης (κάποιος που αποταμιεύει μπορεί να αποκτήσει πρόσβαση σε ιδιωτική υγειονομική περίθαλψη, ολοκληρωμένη σύνταξη, κλπ.). Αυτή είναι η Ευρώπη που, από την 1η Ιανουαρίου 2009, απαγορεύει στα Κράτη-μέλη της να υιοθετούν φορολογικές πολιτικές αναδιανομής του πλούτου, των δημόσιων δαπανών, της κοινωνικής προστασίας και των κοινωνικών παροχών, ενώ εξασφαλίζει συγχρόνως τη δημιουργία φορολογικών “παραδείσων”.
Φυσικά, τα πρώτα θύματα των εν λόγω πολιτικών είναι γυναίκες, οι οποίες ανακαλύπτουν πολύ συχνά ότι πρέπει να αγωνίζονται σκληρά και μόνες, στο καθημερινό τους καθήκον της παροχής φροντίδας (στα παιδιά, τους γονείς, τα μέλη της οικογένειας). Αυτό γίνεται ιδιαίτερα αισθητό σε ορισμένες χώρες, όπου, χωρίς καμία κοινωνική βοήθεια, οι γυναίκες πρέπει ακόμα και να παραιτούνται από την εργασία τους ια την εκπλήρωση αυτοήυ του καθήκοντος.
Στην κατάσταση αυτή, η αγορά εργασίας και οι συναφείς πολιτικές επιλογές είναι φυσικό να διέπονται μόνο από τους χρυσούς κανόνες του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού: δωρεάν απορρύθμιση (ευελιξία) και συνολική, διαδεδομένη αναβάθμιση του εργατικού δυναμικού (φυσικά συνοδευόμενη από την άρση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων).
Σε μια Ευρώπη που μεγαλώνει μαζί με την παγκόσμια κρίση, αυτό σημαίνει μόνο δύο πράγματα: τη χρήση του κοινωνικού dumping και την απόρριψη του δικαιώματος της απεργίας για εκείνους που ζητούν ισότητα στις συνθήκες εργασίας σε εταιρείες που έχουν μεταφερθεί αλλού, όλα στο όνομα του κοινωνικού ανταγωνισμού και της οικονομίας της αγοράς.
Από την εποχή της συμφωνίας του 2007 για την ευελιξία με ασφάλεια και την ευελιξία για τις επιχειρήσεις να διαχειρίζονται οι ίδιες το εργατικό τους δυναμικό, όλα αυτά ήδη σημαίνουν στην πραγματικότητα πλήρη ελευθερία οργάνωσης της εργασίας, η οποία την ίδια στιγμή υποτίθεται ότι έχει ως προφανή στόχο τη διασφάλιση της ασφάλειας των εργαζομένων, με όλη την αναγκαία προσαρμοστικότητα που ζητείται από αυτούς, το να αλλάζουν δηλαδήσυνεχώς θέσεις εργασίας ή/και να βρίσκονται σε μεγάλες περιόδους υπό συνεχή κατάρτιση.
Έτσι, σε μια αγορά εργασίας που έχει ήδη πληγεί από την κρίση, βλέπουμε μια αναθέρμανση της ανταγωνιστικότητας ως σύνθημα, κάτι που με τη σειρά του δεν επιφέρει μόνο κοινωνικό dumping και, επομένως, ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών που είναι απαραίτητες για τον πληθυσμό, αλλά ακόμα και μια προσπάθεια μείωσης του κόστους εργασίας με μέτρα που συνδέονται με την πολιτική εκείνη που αυξάνει την ευελιξία και την κινητικότητα του εργατικού δυναμικού καθώς και την ικανότητα προσαρμογής.
Οι Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία - χώρες που κάποτε θεωρούνταν "ισχυρές" στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης και "σκληρές" στον τομέα των δικαιωμάτων των εργαζομένων – έχουν ήδη αναμορφώσει την εσωτερική αγορά εργασίας, φθάνοντας στο επίπεδο της Ισπανίας, της Ιρλανδίας και του Ηνωμένου Βασιλείου σε τομείς όπως επιδόματα ανεργίας, λιγότερα μέτρα προστασία από απόλυση, αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, ευέλικτες συμβάσεις, εξασθένηση δικτύων κοινωνικής ασφάλειας κλπ.
Η μεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε. επηρεάζεται, επίσης, από τη λογική της αγοράς και ασκείται με διπλά μέτρα και σταθμά: από τη μία πλευρά, υπάρχει ανάγκη εργατικού δυναμικού αποτελούμενου από μη-πολίτες της Ε.Ε. λόγω της γήρανσης της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης (αυτό το εργατικό δυναμικό είναι αναγκαίο και επαρκές για να εξασφαλίσει το είδος της περιστασιακής εργασίας που απαιτείται από τον ανταγωνισμό) και, από την άλλη, υπάρχουν πολιτικές που αρνούνται το δικαίωμα της απόκτησης ιθαγένειας, που τροφοδοτούν τον ρατσισμό κατηγορώντας τους μετανάστες για παρανομίες, που χρησιμοποιεί την καταστολή και τον έλεγχο προκειμένου να δοθεί στήριξη στις άνισες, επιθετικές και εκμεταλλευτικές σχέσεις μεταξύ Βορρά και Νότου, ειδικά στην επηρεασμένη από την Ευρώπη περιοχή της Μεσογείου.
Για τους Ευρωπαίους και τους μετανάστες εργαζόμενους, η ευελιξία στην πράξη σημαίνει διάθεση εργασίας με βάση τις ανάγκες της παραγωγής. Για τις επιχειρήσεις που βρίσκονται σε περίοδο κρίσης, όταν εκατομμύρια θέσεις εργασίας θα απολυθούν, τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο απ’ όλο αυτό. Έτσι η αγορά εργασίας γίνεται ένας τυχαίος μηχανισμός που δρα και κινείται ωστόσο, με βάση τους διάφορους κανόνες (νόμους, εκτελεστικές εντολές, ad hoc νομικές αποφάσεις, οδηγίες, κ.λπ.) καθώς και από τους θεσμούς, προκειμένου να αποφευχθεί η αντιμετώπιση κάθε μορφής κοινωνικής σύγκρουσης.
Ακολουθώντας αυτό το αποσπασματικό κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο, οι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες έχουν κατακερματισθεί σε χίλια κομμάτια, χάνοντας έτσι όλη την αποτελεσματικότητά τους. Πρέπει να δούμε μια ανασύσταση των δικαιωμάτων και των άμεσων συμφερόντων των εργαζομένων και των πολιτών σε ένα νέο ενιαίο και βιομηχανικό σχεδιασμό και οργάνωση όλης της αμειβόμενης εργασίας.
Πρέπει να εναντιωθούμε στη λογική του κατακερματισμού και της ευελιξίας που αποτελούν τα κοινωνικά και παραγωγικά μοντέλα του καπιταλισμού και να αγωνιστούμε αποφασιστικά για τα δικαιώματα όλων, ανδρών και γυναικών, για τα εργατικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματά τους.
Πρέπει να εξαλείψουμε τα οικονομικά, πολιτικά και άλλα εμπόδια που περιορίζουν την ελευθερία μας και την ισότητα στην καθημερινή μας ζωή, και να θέσουμε υπό αμφισβήτηση την έννοια της συμμετοχής τους στην οργάνωση της κοινωνίας. Για μας, η άμεση συμμετοχή είναι δυνατή μόνο στη βάση της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης.
Πρέπει να αντιταχθούμε στις έννοιες του ανταγωνισμού και της ανταγωνιστικότητας με τη δική μας αντίληψη και την πρακτική μας της αλληλεγγύης.
Όλες οι συνεκτικά εναλλακτικές εργατικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις πρέπει να υποστηρίξουν τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων, σε μια κοινωνία οργανωμένη με βάση την αλληλεγγύη και τον μη ανταγωνισμό, στη βάση του σεβασμού, της ελευθερίας και της ισότητας και όχι στη βάση του αυταρχισμού, του ατομικισμού και της απουσίας δημοκρατίας. Υπάρχει πραγματικά μία και μόνη απάντηση, η μόνη δυνατή αντίδρασή μας στη βάση αυτών των αξιών και επιλογών:
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ:
* για την Ευρώπη των ευρωπαϊκών λαών, των μεταναστών και των εργαζομένων
* για να υπερασπίσουμε τα συμφέροντά μας στον τομέα της απασχόλησης, του εισοδήματος, του κοινωνικού οφέλους και της κοινωνικής αλληλεγγύης
* για την συγκρότηση λαϊκής εξουσίας και δημοκρατίας από τα κάτω
* να υπερασπιστούμε και να δημιουργήσουμε συλλογικά όργανα βάσης, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους εντός της κοινωνίας και των χώρων εργασίας, ώστε να δημιουργήσουμε ρίζες για τον αντι-καπιταλιστικό αγώνα
* να αναπτύξουμε μια ελευθεριακή εναλλακτική λύση στη βαρβαρότητα της κρίσης που προκλήθηκε από τον καπιταλισμό και τα Κράτη.
Alternative Liberataire (Γαλλία)
Counter Power (Νορβηγία)
Federazione dei Comunisti Anarchici (Ιταλία)
Liberty & Solidarity (Μεγάλη Βρετανία)
Organisation Socialiste Libertaire (Ελβετία)
Workers Solidarity Movement (Ιρλανδία)
Παρίσι, 7 Φλεβάρη 2010
* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 13 Φλεβάρη 2010.
2
Μετανάστες και μετανάστευση στην Ευρώπη
Ως αναρχικοί κομμουνιστές και διεθνιστές, υποστηρίζουμε το δικαίωμα του καθενός να κυκλοφορεί και να ζει όπου θέλει. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε είδους συνόρων μεταξύ των ανθρώπων, είτε σωματικά είτε ψυχολογικά (ρατσισμός, ξενοφοβία).
Καθώς η κατάσταση στην Ευρώπη γίνεται όλο και χειρότερη κάθε χρόνο, το μεταναστευτικό θα πρέπει να γίνει κεντρικό ζήτημα της δραστηριότητας και της προπαγάνδας μας.
- Ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός ως αιτίες της μετανάστευσης
Ως αποτέλεσμα των αλλαγών στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική δομή του κόσμου στη διάρκεια των τελευταίων 50 χρόνων έχουμε μια άνευ προηγουμένου (στη σύγχρονη εποχή) αύξηση της μετανάστευσης στην Ευρώπη.
Τρεις είναι είναι οι καίριας σημασίας παράγοντες γι’ αυτό το κύμα μετανάστευσης:
* Η νεο-αποικιοκρατία που ακολούθησε τη λεγόμενη "απο-αποικιοποίηση”. Τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των πρώην κυρίαρχων χωρών βρίσκονται ακόμη σε ισχύ, μέσα από δικτατορίες που είναι υπόλογες στις Δυτικές χώρες.
* Η δυναμική επέκταση των παγκόσμιων αγορών από τη δεκαετία του 1970 και έπειτα. Μέσω μιας ποικιλίας καταναγκαστικών μέτρων, όλο και περισσότεροι λαοί της γης καθώς και τα μέσα διαβίωσής τους, ενσωματώνονται σε έναν άνισο παγκόσμιο ιστό. Οι περιφέρειες που έχουν αποδειχθεί οικονομικά ασύμφορες στο διεθνές κεφάλαιο έχουν πλέον αφεθεί στην τύχη τους, ενώ περιοχές πλούσιες σε φυσικούς πόρους πέφτουν θύματα πολιτικής αστάθειας, δεσποτικών καθεστώτων ή της όποιας επιθετικότητας.
* Ο ιμπεριαλισμός των δυτικών χωρών που φέρνει πόλεμο και η τρομοκρατία σε πολλές χώρες, σήμερα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, αύριο αλλού.
Ως αποτέλεσμα, πολλοί άνθρωποι δεν βλέπουν να υπάρχει μέλλον στην πατρίδα τους και έτσι έχουν εξωθούνται να μετακινούνται αλλού. Σε πολλές περιπτώσεις, τα χρήματα που παίρνουν είναι η κύρια ή η μόνη πηγή εισοδήματος για τα χωριά απ’ όπου προέρχονται, διότι οι πολιτικές των χωρών των Δυτικών απέτρεψαν την καλλιέργεια οποιασδήποτε άλλης οικονομικής δραστηριότητας.
- Η ένταση του κρατικού ρατσισμού και των ρατσιστικών πολιτικών
Τα τελευταία χρόνια, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, και ο φόβος για τις οικονομικές επιπτώσεις της μετανάστευσης έχουν ενταθεί και δεσπόζουν στην πολιτική αρκετών ευρωπαϊκών χωρών.
Αυτό συμβαίνει επειδή η περιοριστική νομοθεσία που ποινικοποιεί τους μετανάστες, προωθεί σκανδαλοθηρικά δημοσιεύματα στον Τύπο που παρουσιάζει αναλυτικά τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους μετανάστες καθώς και η εμπρηστική ρητορική μερικών πολιτικών, αυξάνουν τα λαϊκά ξενοφοβικά αισθήματα. Οι άνθρωποι οδηγήθηκαν στο να πιστεύουν ότι η μετανάστευση υπονομεύει το βιοτικό τους επίπεδο και αποτελεί σοβαρή απειλή για την κοινωνική σταθερότητα. Ως εκ τούτου, η ποινικοποίηση των μεταναστών, χρησιμεύει επίσης και για να αποσπάσει την προσοχή από τα πραγματικά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που προκλήθηκαν από τον καπιταλισμό, ενώ, επιπλέον, παρέχει νομιμότητα στα όλο και πιο καταπιεστικά κράτη.
Πιο πρόσφατα, σε ορισμένες χώρες όπως η Γαλλία και η Ελβετία, οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να κατηγορήσουν τους μετανάστες για ανατροπή της εθνικής κουλτούρας και της "εθνικής ταυτότητας", φέρνοντας τον πολιτισμό και τις θρησκείες τους, και έχουν θεσπίσει νόμους εναντίον τους, κυρίως με βάση τη νέα τάση του ρατσισμού που είναι η ισλαμοφοβία.
Ως συνέπεια αυτής της προπαγάνδας, οι μετανάστες και τα έγχρωμα άτομα, γενικά, υποφέρουν σε μεγάλο βαθμό από τις διακρίσεις, όταν αναζητούν εργασία ή διαμονή. Ως αναρχικοί κομμουνιστές, είμαστε αντίθετοι σε κάθε είδους διακρίσεις με βάση το χρώμα ή την καταγωγή, καθώς και την τάξη ή το φύλο.
Το θέμα έχει αναζωογονήσει διάφορες αντιδραστικές δυνάμεις και διευκολύνει την επέκταση των εξουσιών του κράτους: η κράτηση, η επιτήρηση, η επιθετική αστυνόμευση και η περιστολή των ατομικών ελευθεριών είναι όλο και πιο διαδεδομένες. Η ξενοφοβία έχει γίνει βασική ιδέα λαϊκών κομμάτων, η νεο-φιλελεύθερη ατζέντα των οποίων διαφορετικά θα ήταν δυσάρεστη για τους εργαζόμενους. Η ρητορική που βγάζουν αυτά τα κόμματα, συμβάλλει, με τη σειρά της, στην αναζωπύρωση ξενοφοβικών αισθημάτων και στην αποδυνάμωση της διεθνούς ταξικής αλληλεγγύης προς όφελος του εθνικισμού.
Ως ελευθεριακοί σοσιαλιστές, είμαστε αντίθετοι στην ταξική εκμετάλλευση και το Κράτος, κρίνοντας ότι είναι σημαντικό να αναπτύξουμε μια διεξοδική ανάλυση του θέματος, και να βρούμε αποτελεσματικά μέσα για την καταπολέμηση της ξενοφοβίας, της κατασταλτικής πολιτικήςτων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με τους μετανάστες και την απάνθρωπη μεταχείριση σε βάρος των προσφύγων. Επιπλέον, πρέπει να προσπαθήσουμε να συνδέσουμε τους εν λόγω αγώνες με την ευρύτερη ταξική πάλη στην Ευρώπη, έτσι ώστε να αναζωογονηθεί το διεθνιστικό ρεύμα στις οργανώσεις της εργατικής τάξης.
3. Το Ευρωπαϊκό Κράτος και η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά των μεταναστών
Α - Ευρωπαϊκές Κρατικές Πολιτικές
Η μετανάστευση είναι αναπόφευκτη συνέπεια της οικονομικής και στρατιωτικής πολιτικής που ακολουθούν τα ευρωπαϊκά κράτη: οι συντονισμένες προσπάθειες για την πρόληψή της είναι το αποτέλεσμα του ρατσισμού και μιας απροθυμίας να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες στο εσωτερικό τους.
Η απάντηση των κηρύκων της παγκοσμιοποίησης ήταν η από την απαρχή υιοθέτηση σειράς μέτρων που στόχευαν στην πρόληψη της μετανάστευσης. Η Ευρώπη έχει θεσπίσει κοινό πλαίσιο μετανάστευσης, έχει υπογράψει Συνθήκες που ρυθμίζουν τα δικαιώματα των προσφύγων, ενώ έχουν ενισχυθεί οι έλεγχοι των μεταναστών στην περιφέρεια της Ευρώπης. Η βασική σκέψη ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να μείνουν εκτός Ευρώπης. Κατά τη διαδικασία περιορισμού της μετανάστευσης, οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν παραβιάσει τις διεθνείς Συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το διεθνές Δίκαιο οδηγεί την πλειονότητα των μεταναστών σε ένα είδος αβεβαιότητας. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν επιτρέπουν την μεταναστευτική εργασία (με μερική εξαίρεση της μετανάστευσης μέσα την Ευρώπη), και πάρα πολλοί μετανάστες δεν πληρούν τις προϋποθέσεις προστασίας ως πρόσφυγες. Πρόσβαση σε νόμιμη απασχόληση είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Ορισμένες χώρες έχουν ακόμη και ποσοστώσεις, προχωρώντας σε πολιτικές «επιλεκτικής μετανάστευσης», επιτρέποντας την πρόσβαση μόνο στους μετανάστες εκείνους τα προσόντα των οποίων απαιτούνται από τα τοπικά αφεντικά.
Η ανάγκη των εργαζομένων να κάνουν ταπεινωτικές δουλειές οδήγησε σε αύξηση της παράνομης εργασίας υπό συνθήκες πολύ χειρότερες από εκείνες της ευρύτερης εργατικής τάξης. Αυτό χρησιμεύει, επίσης, στη συμπίεση των μισθών και των συνθηκών εργασίας σε όλους τους τομείς. Οι καπιταλιστές έχουν πράγματι καταφέρει να χρησιμοποιήσουν την μεταναστευτική αυτή πολιτική για να αποκτήσουν φτηνή εργατική δύναμη.
Εκτός αυτού, το πλέον σημαντικό είναι ότι τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν υιοθετήσει πολιτικές που περιορίζουν σημαντικά τα δικαιώματα των μεταναστών.
Η χρήση της κράτησης είναι ευρέως διαδεδομένη, με ανθρώπους το νομικό καθεστώς των οποίων δεν έχει αποφασιστεί ακόμα, ή έχουν απορριφθεί οι αιτήσεις τους και αντιμετωπίζουν κράτηση για μεγάλες χρονικές περιόδους. Ουσιαστικά, το νομικό πλαίσιο γύρω από τη μετανάστευση ποινικοποιεί τον μετανάστη. Κατά έναν πιο βασικό τρόπο, η κράτηση και δίωξη των μεταναστών στην Ευρώπη προκαλεί απέραντη θλίψη και την προώθηση της ανάπτυξης μιας κατώτερης τάξης, των μη πολιτών.
Β - Ευρωπαϊκή Ένωση και Συνθήκη Σένγκεν
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Συνθήκη Σένγκεν συμμετέχουν ιδιαίτερα στο κλείσιμο των συνόρων, μέσω προγραμμάτων όπως το Πρόγραμμα της Χάγης και η διαφήμιση του hoc οργανισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης Frontex, το έργο του οποίου βασίζεται εξ ολοκλήρου στην ιδέα ότι η μετανάστευση και οι μετανάστες συνιστούν προβλήματα. Ο οργανισμός αυτός είναι υπεύθυνος για μια ευρωπαϊκή συνοριακή αστυνομία που ενεργεί κατασταλτικά με ενέργειες όπως ομαδικές συλλήψεις και απελάσεις, χωρίς κανέναν έλεγχο.
Η πολιτική της ανάθεσης του ασύλου σε εξωτερικούς συνεργάτες (κρατώντας σημαντικό αριθμό αιτούντων άσυλο σε χώρες Μαρόκο, Αλγερία, Μαυριτανία, Λιβύη, κλπ., για να τους εμποδίσει να έρχονται στην Ευρώπη), έχει φέρει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε στενή συνεργασία με κράτη στα οποία η μεταχείριση των κρατουμένων και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι απαράδεκτη. Για παράδειγμα, η Ευρωπαϊκή Ένωση συνεργάζεται με τη δικτατορία της Λιβύης προκειμένου να κρατήσει τους μετανάστες έξω από την Ευρώπη.
- Μεταναστευτικοί αγώνες
Οι μετανάστες δεν είναι μόνο τα θύματα του ρατσισμού των κρατών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Ως εκ τούτου, είναι ακριβώς όπως και οι άλλοι εργαζόμενοι, και γι 'αυτό δεν πρέπει ποτέ ο ένας να σκάβει το λάκκο του άλλου. Εάν πράγματι πιστεύουμε ότι η ζημιά σε βάρος του ενός είναι ζημιά σε βάρος όλων, θα πρέπει να προσπαθήσουμε στην επέκταση των αγώνων των μεταναστών στους άλλους εργαζόμενους.
Ενώ οι μετανάστες, και ιδίως οι παράνομοι μετανάστες, δεν θέλουν να δειχθούν οι ίδιοι αρκετά και, ως εκ τούτου, ίσως διστάζουν να αγωνίζονται ανοιχτά, αυτό μπορεί να καταπολεμηθεί, όταν ξεπεραστεί μέσω της ταξικής αλληλεγγύης ο φόβος για τον άλλο.
Για παράδειγμα, οι απεργίες των παράνομων μεταναστών στη Γαλλία (Άνοιξη 2008, Φθινόπωρο-Χειμώνας 2009) δεν θα διεξάγονταν εάν μερικές ομάδες στα εθνικά συνδικάτα (CGT, SUD, CNT) και διάφορες ενώσεις δεν τους υποστήριζαν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι επαναστάτες ακτιβιστές πρέπει να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στη γέννηση των εν λόγω αγώνων. Ως αναρχικοί κομμουνιστές και διεθνιστές, υποστηρίζουμε τέτοιους αγώνες. Είναι μια ευκαιρία για αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, το ρατσισμό και τον εθνικισμό ταυτόχρονα.
Πρέπει να αγωνιστούμε υπέρ της ελεύθερης κυκλοφορίας όλων των ανθρώπων, όποιοι και αν είναι.
Σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο, ωστόσο, είναι σημαντικό να στηρίξουμε κάθε αγώνα των μεταναστών, όπου μπορούμε να εκλαϊκεύσουμε τέτοιους αγώνες, όπως, π.χ., την υποστήριξη των παιδιών των παράνομων μεταναστών στο δικαίωμα της ίσης πρόσβασης στην εκπαίδευση.
Βέβαια, ούτε η ταξική πάλη ούτε και ο ανθρωπιστικός τρόπος καταπολέμησης των αντιμεταναστευτικών πολιτικών είναι από μόνα τους το κλειδί της λύσης, αλλά και οι δύο τρόποι αποτελούν θεμελιώδες μέρος μιας διεθνιστικής στρατηγικής.
Συμπέρασμα
Ως αναρχικές κομμουνιστικές οργανώσεις υποστηρίζουμε:
* Ελεύθερη κυκλοφορία και ίσα δικαιώματα για όλους
* Δικαίωμα όλων να ζήσουν και να εργαστούν στη χώρα της επιλογής τους, με την οικογένειά τους
* Τέλος στις αυθαίρετες συλλήψεις
* Κλείσιμο όλων των κέντρων κράτησης
* Τερματισμό των απελάσεων
* Νομιμοποίηση όλων των παράνομων μεταναστών
* Δικαίωμα ασύλου
* Κατάργηση όλων των ευρωπαϊκών Οδηγιών και Συμφωνιών.
Ως διεθνιστές, είμαστε εναντίον κάθε είδους ορίου ή φραγμού μεταξύ των ανθρώπων καθώς και εναντίον της ενίσχυσης των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα αγωνιστούμε εναντίον κάθε είδους ρατσισμού και ξενοφοβίας ως παράγοντα διαίρεσης της εργατικής τάξης καθώς και ως σημαντικού προβλήματος από μόνο του. Θα καταπολεμήσουμε κάθε είδος διακρίσεων σε βάρος των μεταναστών και των έγχρωμων.
Alternative Libertaire (Γαλλία)
Counter Power (Νορβηγία)
Federazione dei Comunisti Anarchici (Ιταλία)
Liberty & Solidarity (Μεγάλη Βρετανία)
Organisation Socialiste Libertaire (Ελβετία)
Workers Solidarity Movement (Ιρλανδία)
Παρίσι, 7 Φλεβάρη 2010
Σχετικός σύνδεσμος: http://www.anarkismo.net
* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 16 Φλεβάρη 2010
